Χθες βράδυ βρέθηκα στο θέατρο Τζένη Καρέζη για να παρακολουθήσω τον εξαιρετικό μονόλογο της Ελένη Ερήμου για τη ζωή και τον αγώνα του Αλέξανδρου Παναγούλη. Η σκηνοθετική μαεστρία του Δήμου Αβδελιώδη μας αποκάλυψε αρκετές άγνωστες πτυχές του αγωνιστή της δημοκρατίας, τον οποίον τον παρουσίασε επιτυχώς ως έναν σύγχρονο Προμηθέα. Η παράσταση ήταν δυνατή. Την κατατάσσω άνετα στα καλλιτεχνικά δρώμενα που πραγματικά σου προσφέρουν κάτι ουσιώδες και σε βοηθούν να φύγεις λίγο πιο γεμάτος ως άνθρωπος κι ανήσυχο ον.
Η σκηνοθεσία ήταν ιδιαίτερη. Η επικράτηση του σκοταδιού, δήλωνε τον μοναχικό αγώνα που έδινε ο καθένας τότε ενάντια στους δυνάστες. Οι μουσικοί έντυναν μελωδικά την ερμηνεία της Ελένη Ερήμου ενώ το ειρωνικό ύφος των προβολών στο φόντο απέναντι στη χούντα, έσπαγαν τον πόνο της ηθοποιού, η οποία υποδυόταν την μάνα του Αλέξανδρου Παναγούλη.
Δε θέλω να επιμείνω παραπάνω στην παράσταση την οποία βρήκα εξαιρετική, επίκαιρη κι αναγκαία για μια κοινωνία που απογοητεύτηκε από την "Πρώτη φορά Αριστερά" και σήμερα βαδίζει στα τυφλά, παρατηρώντας σοκαρισμένη τη δημοκρατία μας να βιάζεται καθημερινά. Ο πρόλογος του συγγραφέα Δημήτρη Παπαχρίστου, ήταν ένα ισχυρό χαστούκι στις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά κυρίως στην προδοσία της τωρινής. Ένα ισχυρό χαστούκι στα πολιτικά πρόσωπα που βρέθηκαν χθες στο θέατρο.
Έχουν γραφτεί εξαιρετικές κριτικές για την παράσταση "Ωδή στον Αλέξανδρο Παναγούλη". Δε θέλω η δική μου ανάρτηση να γίνει μία ακόμη. Από τη χθεσινή βραδιά προτιμώ να μνημονεύσω ένα ηλικιωμένο ζευγάρι τυφλών που βρέθηκε στο θέατρο Τζένη Καρέζη.
Τους έβλεπα από τις πάνω σειρές που καθόμουν καθώς προσπαθούσαν μάταια να βρουν τις θέσεις τους. Υπέθεσα πως το προσωπικό θα τους βοηθούσε. Μες στην αναμπουμπούλα τους έχασα από το οπτικό μου πεδίο. Όμως λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, τους εντόπισα στην απέναντι μεριά της κερκίδας να στέκονται όρθιοι στο διάδρομο που ανεβαίνει προς τα καθίσματα. Οι ταξιθέτριες είχαν αποσυρθεί και κανένας από το κοινό που καθόταν γύρω τους δεν επεδίωξε να τους βοηθήσει. Ούτε ένας δε σηκώθηκε για να τους πάει να κάτσουν σε δυο άδεια καθίσματα. Όλοι κοιτούσαν προς τη σκηνή, λες και προσπαθούσαν να αποτινάξουν από πάνω τους την ευθύνη της ανθρωπιάς. Ένιωσα ντροπή για την απάθειά τους.
Το ηλικιωμένο ζευγάρι στεκόταν γι αρκετά λεπτά όρθιο και περίμενε. Περίμενε χωρίς παράπονο και ικεσία για βοήθεια. Μέσα από το σκοτάδι τους εξέπεμπαν ένα λαμπρός φως αξιοπρέπειας και ήθος. Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα, η γυναίκα βοήθησε τον σύντροφό της να κάτσει απαλά στα σκαλοπατάκια του θεάτρου. Όταν σιγουρεύτηκε πως βολεύτηκε, μάζεψε το σπαστό μπαστούνι και κάθισε δίπλα του. Μία σειρά πιο κάτω τους υπήρχαν πέντε καθίσματα άδεια, και κανείς δεν έκανε την κίνηση να τους καθοδηγήσει προς αυτά. Κανείς!
Έσβησαν τα φώτα. Η παράσταση (συγχαίρω για την πρωτοβουλία τους τον Δήμο Αβδελιώδη, της Ελένη Ερήμου και τους υπόλοιπους συντελεστές) πραγματοποιήθηκε για να μαζευτούν χρήματα για τους πρόσφυγες της Χίου. Μία παράσταση ανθρωπιάς. Μόνο που η ανθρωπιά έλειπε από μία μερίδα θεατών.
Με το τέλος της παράστασης τα φώτα άναψαν. Στράφηκα στην απέναντι πλευρά της κερκίδας ευελπιστώντας πως θα τους δω σε δυο καθίσματα. Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης παρακαλούσα στο να βρεθεί κοντά τους κάποιος συνειδητοποιημένος θεατής που θα τους εξυπηρετούσε. Δυστυχώς όμως τους είδα να στέκονται σκυφτοί στα σκαλοπάτια, βυθισμένοι στις σκέψεις τους αλλά συγκινημένοι από την παράσταση.
Με πόνεσε πολύ η αδιαφορία του απέναντι κοινού αλλά παράλληλα η στάση του τυφλού ζευγαριού κέρδισε τον θαυμασμό μου. Τον θαυμασμό μου επειδή η μοίρα τους φέρθηκε άκαρδα αλλά εκείνοι ευγενικοί και ήρεμοι συνεχίζουν να απολαμβάνουν τις όμορφες στιγμές της ζωής και να τιμούν τον πολιτισμό και τον ανθρωπισμό.
Άδικο που ένας χώρος πολιτισμού δε στάθηκε άξιος να φιλοξενήσει τις δυο ευγενικές τους μορφές.
Αθόρυβοι κι αξιοπρεπείς αποχώρησαν μαζί με το υπόλοιπο κοινό και χάθηκαν στους δρόμους της Αθήνας. Όχι όμως από το μυαλό μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου