Malheureusement, c'est la guerre...

Οι συνέπειες της Δύσης για τις θύελλες που έσπειρε στην Μέση Ανατολή και την Β. Αφρική είναι τρομακτικές κι έχουμε αρχίσει να τους ζούμε έντονα και με καθημερινή συχνότητα. Οι λόγοι αρκετοί. Είναι η αδιαφορία στις σφαγές των άμαχων πληθυσμών στις γειτονικές μας χώρες που άφηνε το υπάρχον πρόβλημα να διογκώνεται. Είναι η είσοδος των προσφύγων στην Ευρώπη που ερμηνεύεται ως πρόβλημα κι όχι ως αποτέλεσμα των ανατροπών που προκάλεσαν οι δυτικοί στα καθεστώτα που δεν τους εξυπηρετούσαν. Ήταν η τρομοκρατική επίθεση στο Charlie Hebdo που συγκλόνισε και συζητήθηκε για λίγο καιρό και μετά ξεχάστηκε. 

Αν όμως κάτσει κανείς ψύχραιμα και το πως συνδέονται τα παραπάνω γεγονότα ως μια αλυσιδωτή αντίδραση, θα διαπιστώσει πως η χθεσινή σφαγή στο Παρίσι ήταν αναπόφευκτη. Και δυστυχώς θα ζήσουμε κι άλλες σφαγές (όλο και πιο άσχημες) τον επόμενο καιρό αν συνεχίσουμε στην ίδια πολιτική. 

Λυπάμαι βαθύτατα για τα αθώα θύματα του Παρισιού, όπως πονάω για τις αδικοχαμένες ψυχές που πνίγονται στο Αιγαίο και σφάζονται στην Μέση Ανατολή. Παράλληλα θαυμάζω το θάρρος των Γάλλων και την αλληλεγγύη που ανέπτυξαν αστραπιαία μέσα στον πανικό. Φοβάμαι όμως τις συνέπειες που θα επακολουθήσουν μετά τη χθεσινή σφαγή. Η εκτόξευση της ακροδεξιάς και η παρουσία του στρατού στους ευρωπαϊκούς δρόμους, θα δώσουν μία ακόμη γερή γροθιά στα απομεινάρια της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. 

Αυτό όμως που με τρομοκρατεί περισσότερο είναι πως το χθεσινό μακελειό διαφέρει από τα προηγούμενα. Ξεπερνάει τις εκρήξεις στο τραίνο της Μαδρίτης και την ανατίναξη του λεωφορείου στο Λονδίνο. 

Αυτή τη φορά ζούμε έναν πόλεμο...