Βηρυτός, Παρίσι

του Joey Ayoub
(μετάφραση: Νικ. Δριμυτηνός
σκίτσο του Ιρανού Hadi Heidari)

«Κατάγομαι από μια προνομιούχα γαλλόφωνη κοινότητα του Λιβάνου. Αυτό σημαίνει ότι πάντα έβλεπα τη Γαλλία σαν δεύτερο σπίτι μου. Οι δρόμοι του Παρισιού μου είναι οικείοι σαν τους δρόμους της Βηρυτού. Ήμουν στο Παρίσι, πριν από λίγες μέρες.
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, Παρασκευή 13 Νομεβρίου. Δυο τρομακτικές νύχτες. Την πρώτη νύχτα, έχασαν τη ζωή τους πάνω από σαράντα άνθρωποι στη Βηρυτό, τη δεύτερη πάνω από εκατό στο Παρίσι.
Και μου φαίνεται ξεκάθαρο ότι, για όλο τον πλανήτη, οι νεκροί συμπολίτες μου στη Βυρητό μετράνε λιγότερο από τους νεκρούς του Παρισιού.
«Εμείς» δεν έχουμε ένα safe button στο facebook. Για «εμάς» δεν κάνουν, αργά το βράδυ, δηλώσεις οι ισχυροί αυτού του κόσμου, δεν μιλάνε τα εκατομμύρια των online χρηστών.
«Εμείς» δεν αλλάζουμε πολιτικές που θα επηρεάζουν τις ζωές αμέτρητων αθώων προσφύγων.
Δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφές.
Το λέω χωρίς καμιά κακία, μόνο με θλίψη.
Είναι πολύ σκληρό να συνειδητοποιούμε, ότι σύμφωνα με όλα αυτά που ειπώθηκαν, σύμφωνα με τη ρητορική της προοδευτικής σκέψης, που καταφέραμε να δημιουργήσαμε ως μια φαινομενικά ενιαία ανθρώπινη φωνή, οι περισσότεροι από εμάς, μέλη αυτού του περίεργου είδους, εξακολουθούμε να είμαστε αποκλεισμένοι από το κυρίαρχο κομμάτι του «κόσμου».
Και ξέρω ότι λέγοντας «κόσμο», εξαιρώ, από μόνος μου, τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Γιατί έτσι δουλεύουν οι δομές εξουσίας.
Ας είναι.
Το «σώμα» μου δεν έχει σημασία για τον «κόσμο».
Αν πεθάνω, δεν έχει σημασία.
Και πάλι, το λέω χωρίς κακία.
Αυτή η τοποθέτηση είναι απλώς ένα γεγονός. Πρόκειται για ένα «πολιτικό» γεγονός, ναι· ωστόσο, αναμφισβήτητα, είναι ένα γεγονός.
Ίσως θα έπρεπε να νιώθω κάποια κακία, αλλά νιώθω εξουθενωμένος. Είναι δύσκολο πράγμα να συνειδητοποιείς.
Ξέρω ότι είμαι αρκετά προνομιούχος, και έτσι, όταν πεθαίνω, θα με θυμούνται οι φίλοι και οι αγαπημένοι μου. Ίσως σ’ αυτό το μπλογκ και στο διαδίκτυο να γράψουν τις σκέψεις τους άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Αυτή είναι η ομορφιά του διαδικτύου. Και είναι ένα προνόμιο που πολλοί δεν θα το έχουν.
Ωστόσο ποτέ, μέχρι σήμερα, δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε ο Ta-Nehisi Coates όταν μιλούσε για το Μαύρο Σώμα στην Αμερική. Και μπορούμε, επίσης, να μιλήσουμε για το Αραβικό Σώμα. Το Αμερικανικό Σώμα των Αυτοχθόνων. Το Ιθαγενικό Σώμα. Το Λατιονοαμερικάνικο Σώμα. Το Ινδικό Σώμα. Το Κουρδικό Σώμα. Το Πακιστανικό Σώμα. Το Κινέζικο Σώμα. Και τόσα άλλα σώματα.
Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι ένα. Σίγουρα πιστεύαμε ότι πρέπει να έχει γίνει ένα, μέχρι σήμερα. Ίσως αυτό καθαυτό να είναι ψευδαίσθηση. Ίσως όμως είναι μια ψευδαίσθηση που αξίζει να συνεχίσουμε να διατηρούμε — γιατί δεν ξέρω σε τι είδους κόσμο θα ζούσαμε σε περίπτωση που ήταν μια καθαρή ψευδαίσθηση.
Κάποια σώματα είναι παγκόσμια, αλλά τα περισσότερα σώματα είναι τοπικά, περιφερειακά, «εθνικά».
Η σκέψη είναι σε όλα τα θύματα των σημερινών τρομακτικών επιθέσεων. Η σκέψη μου είναι σε όλους που θα υποστούν σοβαρές διακρίσεις, ως αποτέλεσμα της δράσης των λίγων μαζικών δολοφόνους και της αποτυχία της φαντασίας της ανθρωπότητας να δει τον εαυτό της ως μια ενιαία οντότητα.
Η μόνη μου ελπίδα είναι ότι θα μπορέσουμε να είμαστε αρκετά δυνατοί για να δημιουργήσουμε την απάντηση, στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτό που επιδίωκαν οι εγκληματίες. Και θέλω να είμαι αρκετά αισιόδοξος, για να πω ότι θα φτάσουμε εκεί, όπου κι αν είναι αυτό το «εκεί». Πρέπει να μιλήσουμε για αυτά τα πράγματα.
Πρέπει να μιλήσουμε για τη Φυλή. Πρέπει.

Ο Joey Ayoub είναι μεταπτυχιακός φοιτητής πολιτισμικών σπουδών στο SOAS, University of London. Είναι συνιδρυτής του μπλογκ «Hummus For Thought» («A politically incorrect Blog») και συνεργάτης του «Global Voices Online». To κείμενο δημοσιεύθηκε στο «Hummus For Thought», στις 14.11.2015

Πηγή: Ενθέματα