Άργησα αλλά τελικά είδα τη νέα ταινία του James Bond. Από τότε που ανέλαβε ο Ντάνιελ Κρεγκ τον ρόλο του μυστικού πράκτορα, η πεντηκονταετής κινηματογραφική σειρά μετατράπηκε σε έναν σταθερό κινηματογραφικό θεσμό, πλούσιο σε δράση, ποιότητα, υπέροχων τοπίων (κυριαρχεί η Ιταλία) και όμορφων γυναικών.
Το Spectre είναι ίσως η δεύτερη καλύτερη ταινία της σειράς όπου πρωταγωνιστεί ο Ντάνιελ Κρέγκ. Η μεγάλη της διάρκεια φαίνεται τόσο σύντομη. Πέρα από το εκρηκτικό ξεκίνημα στην Πόλη του Μέξικο, η ταινία υπερτερεί και στους τίτλους αρχής, όπου υπέροχα γυναικεία κορμιά λικνίζονται σε μία βροχή από σφαίρες, εκστασιασμένα σε ένα χορό με τα πλοκάμια ενός απειλητικού χταποδιού. Δυστυχώς όμως υστερούσε στο υποτονικό μουσικό κομμάτι που επιλέχτηκε.
Η ιστορία συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε στο Skyfall (είναι απαραίτητες οι τρεις προηγούμενες ταινίες). Το σενάριο παραμένει σκοτεινό, όπως είναι και το παρελθόν του ήρωα, ο οποίος παίρνει τη πρωτοβουλία να δράσει μόνος του στην αναζήτηση απαντήσεων για να καλύψει τα κενά της μοναχικής κι άγνωστης ιστορίας του. Δίπλα του έχει την εξαιρετική κι άκρως ερωτεύσιμη Λέα Σεϊντού με την οποία ταξιδεύουν από την Αυστρία στο Μαρόκο κι από κει στην Βρετανία.
Ο Ντάνιελ Κρέγκ αποδεικνύει για μία ακόμη φορά το πόσο πολύ έχει ταιριάξει στον συγκεκριμένο ρόλο (ο δεύτερος καλύτερος Τζέιμς Μποντ μετά τον Σον Κόνερι). Ψυχρός κι απρόσιτος, γεμάτος κυνισμό και βρετανικό χιούμορ, δεν αφήνει σε κανέναν να εισχωρήσει μέσα στη ψυχή και στην καρδιά του. Κι όμως, η Λέα Σεϊντού θα καταφέρει να βρει μια χαραμάδα μέσα στη τραυματισμένη του προσωπικότητα που ίσως αλλάξει όλη την μετέπειτα πορεία του (άραγε θα υπάρξει πέμπτη ταινία με τον ίδιο ηθοποιό;). Η Γαλλίδα ηθοποιός παίζει τόσο καλά το ρόλο της που φτάνει κοντά στην θρυλική ερμηνεία της Vepser Lynd (Casino Royal).
Πέρα από το δυναμικό δίδυμο της ταινίας, στο ρόλο του κακού έχουμε τον Κρίστοφ Βαλτς. Φιγούρα ήρεμη κι αινιγματική, η οποία σε τρομάζει περισσότερο από τον μπρατσαρά που κυνηγάει τον Τζέιμς Μποντ στους δρόμους της Ρώμης. Κρίμα που το σενάριο αφιέρωσε λίγα λεπτά σ' αυτόν τον ρόλο. Η Μόνικα Μπελούτσι για μία ακόμη φορά καταφέρνει να στοιχειώσει τις ερωτικές μας επιθυμίες. Ο Ρέιφ Φάινς όπως πάντα άχρωμος κι αδιάφορος αλλά αρκετά συμπαθής απέναντι σε μία εμπαθή φάτσα όπως είναι αυτή του Άντριου Σκοτ.
Μία λεπτομέρεια που κράτησα από την ταινία, είναι η διαδικασία όπου εννιά χώρες συνεδριάζουν στο Τόκιο για να ενώσουν τις μυστικές τους υπηρεσίες σε μία κοινή, η οποία θα δρα για το καλό και την ασφάλεια των λαών εκείνων των χωρών. Απ' όλες τις χώρες μόνο η Ν. Αφρική ψήφισε όχι. Λίγες μέρες μετά την ψήφιση, το Κέιπ Τάουν φλέγεται από βομβιστικές επιθέσεις. Τελικά η Ν.Αφρική υποχωρεί και συμβιβάζεται στην Νέα Τάξη Πραγμάτων. Να λοιπόν που σε ταινίες δράσεις, γίνεται εμφανής η ύπουλη δράση ορισμένων κυβερνήσεων. Μία λεπτομέρεια της ιστορίας που αποκτά μία δυναμική σημασία μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου στις Βρυξέλλες.
Το Spectre, για το είδος του, σε αφήνει ικανοποιημένο παρ' όλα τα κενά στο σενάριο και τις υπερβολές σε κάποιες σκηνές δράσεις (ευτυχώς δε ξεπερνούν τις ξεφτίλες στις ταινίες με πρωταγωνιστή των Πρις Μπροσναν). Ο Σαμ Μέντες έχει δώσει μία άλλη ρότα στις ταινίες του Τζέιμς Μποντ. Το τέλος απογοητεύει λίγο αλλά συγχωρείται.
Μία ταινία που αξίζει να τη δει κανείς σε σκοτεινή αίθουσα κι όχι σε μία οθόνη υπολογιστή.
Βαθμολογία: 7/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου