Το φάντασμα της Γερμανίας

του Νικόλαου Α. Μπινιάρη

Πολλοί αναλυτές διεθνών σχέσεων, όπως και οικονομολόγοι, τα τελευταία δέκα χρόνια έθεσαν θέμα γερμανικής ηγεσίας στην Ευρώπη, ως το Δ΄ Ράιχ, όπως και την απειλητική εμφάνιση μιας γερμανικής Ευρώπης.
Η Γερμανία με μια σταθερή οικονομική άνοδο, με μια εύρυθμη πολιτική κατάσταση και με κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη έμοιαζε ένα συμπαγές σύνολο, το οποίο και ήξερε και μπορούσε να επιτύχει τους στόχους του.
Αυτό που είχαν βέβαια ξεχάσει οι αναλυτές και ειδικοί ήταν η Ιστορία της Γερμανίας. Βέβαια για την απρονοησία αυτή υπάρχει δικαιολογία.
Μετά την αναγνώριση της άρνησης των μεγάλων διηγήσεων και της αποδοχής σχεδόν αμαχητί της θέσης πως ο άνθρωπος μπορεί να αναπεριγράφει μόνος του κατά βούληση τον εαυτό του και την Ιστορία ήταν επόμενο οι αποδομητές των κειμένων, της Ιστορίας και των μύθων να θεωρήσουν πως και η Γερμανία μπορούσε να ξεφύγει από το παρελθόν της και να γράψει μια καινούργια διήγηση. 
Με την οικονομική κρίση το έκανε με τον δικό της τρόπο περισώζοντας τη ζώνη του ευρώ.
Το έκανε όμως μέσα από την προοπτική της γερμανικής αντίληψης της οικονομίας και της ασφυκτικής πίεσης χωρών όπως η Ελλάδα ή η Πορτογαλία για να επανέλθουν στο ενάρετο μονοπάτι της γερμανικής σχολής.
Βέβαια αυτή η πολιτική πέτυχε να βγει στην επιφάνεια η θεωρία του Δ΄ Ράιχ και της γερμανικής Ευρώπης, της παντοδυναμίας μιας γερμανικής μονολιθικής νοοτροπίας.
Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τη θετική προσπάθειά της να επιβάλει κανόνες αλλαγής στο ζήτημα της ενέργειας, καταργώντας τα πυρηνικά της εργοστάσια.
Η Γερμανία υπήρξε η κινητήρια δύναμη για την εξάπλωση ανεμογεννητριών, πάνελ ηλιακής ενέργειας και βιοκαυσίμων. Υποστήριξε ενεργά τη διάσωση του περιβάλλοντος.
Και εξαίφνης, δύο χρόνια πριν, ο Γερμανός υπΕξ βρέθηκε στη πλατεία Μεϊντάν της Ουκρανίας συντροφιά με τους αντιρώσους διαδηλωτές.
Και, ω του θαύματος, στις διεθνείς σχέσεις, μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας και τα γεγονότα στην ανατολική Ουκρανία, η Γερμανία πρωτοστάτησε στην επιβολή εμπάργκο στη Ρωσία και η κ. Μέρκελ έβγαλε πύρινους λόγους κατά του Πούτιν, τον οποίον κατηγόρησε για τρελό και εκτός πραγματικότητας!
Η Γερμανία λοιπόν έχοντας μια οικονομία, η οποία ξεπέρασε κάθε άλλη στην Ευρώπη και επιβάλλοντας κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας σε χώρες οι οποίες, για να λέμε την αλήθεια, ήταν πτωχευμένες, εμφανίστηκε στο διεθνές προσκήνιο ως μετέχουσα ενεργά στις διεθνείς εξελίξεις, εγείροντας το ζήτημα της Ρωσίας σε σχέση με την Ε.Ε. και διαφωνώντας ακόμη και με τις ΗΠΑ για θέματα λιτότητας ή ποσοτικής χαλάρωσης.
Μέσα σε ένα διάστημα λίγων ετών φάνηκε πως η Γερμανία βρισκόταν στο παγκόσμιο προσκήνιο ως μια μεγάλη δύναμη, η οποία θα διαμόρφωνε σε κάποια σημεία την Ιστορία.
Αλλά από τον περασμένο Αύγουστο τα πράγματα άλλαξαν με την ξαφνική μεταστροφή της κ. Μέρκελ για τους πρόσφυγες από τη Μ. Ανατολή μέσω Τουρκίας προς την ίδια τη Γερμανία.
Εκείνη η απόφαση ήταν η ριζική στροφή της Γερμανίας προς την πλέον ανθρωπιστική πλευρά της Ιστορίας της.
Η πολιτική ανοιχτών θυρών άρχισε να έχει αρνητικά αποτελέσματα στην κοινή γνώμη, η οποία εμπιστεύονταν τη μαμά Μέρκελ ως μια πολιτικό με κοινή λογική και πραγματιστικούς στόχους.
Οι φωνές εναντίον της πληθαίνουν και μέσα στο κόμμα της με αναλύσεις οι οποίες αποφαίνονται πως «η καγκελάριος έχει ψυχολογικό πρόβλημα ως κόρη Λουθηρανού πάστορα».
Αφήνοντας το ζήτημα της αντιπαράθεσης με τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης πάνω στο προσφυγικό, στον οικονομικό τομέα, το πρόγραμμα Σόιμπλε για πλεόνασμα στον επόμενο προϋπολογισμό πλέον ακυρώνεται λόγω του κόστους διαχείρισης των προσφύγων.
Η Γερμανία έχει εμπλακεί στο ζήτημα της Συρίας, στο οποίο δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά να παρακαλεί την Τουρκία να συγκρατήσει το προσφυγικό κύμα.
Βρέθηκε δε μπροστά στη ρωσική επέμβαση στη Συρία, έχοντας ήδη επιβάλει εμπάργκο στην αρκούδα. Και έτσι φτάσαμε στο σουρεαλιστικό σημείο να ζητά η Μέρκελ να πιέσει η Κίνα τη Ρωσία για λύση στη Συρία.
Κατ’ αρχάς το πρόβλημα της Γερμανίας γίνεται εσωτερικό. Θα επιβιώσει η κοινωνική συνοχή και πολιτική σταθερότητά της;
Αν στις προσεχείς εκλογές αριστερά και δεξιά κόμματα, ευρωσκεπτιστικά και ακραία, αυξήσουν τα ποσοστά τους και υπάρξουν συγκρούσεις με τους πρόσφυγες πώς θα λειτουργήσει η γερμανική πολιτική εσωτερικά;
Από την άλλη πλευρά, αν η Γερμανία επιδείξει εσωτερική αστάθεια, τι θα σημάνει αυτό για την υπόλοιπη Ευρώπη;
Πώς θα αντιδράσει η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία;
Η αποσταθεροποίηση της Γερμανίας θα οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση την υπόλοιπη Ευρώπη με αρνητικά αποτελέσματα για την Ε.Ε. και το ευρώ.
Η Γερμανία, μια μικρή χώρα σε έκταση, δίχως πλουτοπαραγωγικούς πόρους, σε σχέση με παίκτες όπως ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδίες και το ανελέητο παιχνίδι του ισλαμικού κόσμου, έκανε ακριβώς αυτό το οποίο είχε κάνει πάντα στην Ιστορία της.
Είχε απλώσει τα πόδια της πέρα από το πάπλωμά της θεωρώντας πως οι κάποιες αρετές της της έδιναν τη δυνατότητα να παίξει τον ρόλο της μεγάλης δύναμης.
Και οι επιπτώσεις υπήρξαν πάντα καταστροφικές και για την ίδια και για την Ευρώπη.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών