Η Κατάνια ήταν η πόλη με τις περισσότερες διανυκτερεύσεις του ταξιδιού κι αυτό διότι στάθηκε το ορμητήριό μας για τα πανέμορφα χωριά της νότιας Σικελίας. Η αλήθεια είναι πως την αδικήσαμε. Αρκετοί φίλοι που είχαν επισκεφθεί πριν από μας την πόλη, μας παρότρυναν να την αγνοήσουμε διότι τους είχε φανεί αδιάφορη. Τελικά ήταν μεγάλο λάθος που τους ακούσαμε και της προσφέραμε λιγότερο χρόνο απ' όσο της άξιζε.
Η Κατάνια είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σικελίας αλλά η πιο αγαπητή σ' ολόκληρη τη χώρα (από τους ίδιους τους Ιταλούς) λόγω των πολλών συμφορών που την έχουν βρει εξαιτίας της Αίτνας αλλά και της χρόνιας ετοιμότητάς της σε μία επερχόμενη καταστροφή.
Η πόλη ιδρύθηκε από κατοίκους της ευβοϊκής αποικίας Νάξου της Σικελία. Πρώτος οικιστής ήταν ο Εύαρχος το 728 π.Χ. Η πόλη χτίστηκε πάνω σε έναν λόφο, ο οποίος στην τοπική διάλεκτο λέγεται Κατάνε (από εκεί προήλθε και το όνομα της πόλης).
Λόγω της μεγάλης της ανάπτυξης χάρις στο εμπόριο, η Κατάνια διεκδικηθεί από πολλούς και καταστράφηκε αρκετές φορές (εννιά στο σύνολο). Οι φήμες όμως λένε πως κάθε φορά που ανοικοδομούταν ξανά, γινόταν και πιο όμορφη.
Πέρα όμως από τους επιδρομείς, η πόλη καταστράφηκε από σεισμούς κι από εκρήξεις της Αίτνα. Τελευταία καταγεγραμμένη καταστροφή είναι το 1669. Η σημερινή της όψη βασίζεται στην τελευταία ανοικοδόμησή της η οποία έγινε το 1693, προσφέροντάς της τους σημερινούς μεγάλους δρόμους που συναντήσαμε στο κέντρο της. Ένας απ' αυτούς, ο οποίος κοιτάει προς το επιβλητικό ηφαίστειο πήρε την ονομασία Via Etna. Η πόλη επίσης έχει τον ιδιαίτερο χαρακτηρισμό η "Μαύρη Πόλη" κι αυτό διότι τα δομικά υλικά της είναι ηφαιστειογενή, προσφέροντας μία σκουρόχρωμη όψη στις επιφάνειες των κτιρίων
Σημείο αναφοράς της Κατάνια είναι η κεντρική πλατεία μπροστά από το επιβλητικό της Ντουόμο (01:25-01:44). Ο Βασιλικός Καθεδρικός της Αγίας Αγαθής, είναι ένα από τα λιγοστά κτίρια που γλίτωσαν από τις τελευταίες μεγάλες καταστροφές της πόλης. Το κτίριο εντυπωσιάζει απ' όποια πλευρά κι αν το κοιτάξεις. Οι λιτές του γραμμές κι η μετρημένη γλυπτή του διακόσμηση, το καθιστούν ως ένα κτίσμα αξιοπρεπές και στιβαρό. Σ' αυτόν τον ναό ζήσαμε την φετινή μας καθολική Ανάσταση.
Ακριβώς έξω από την εκκλησία απλώνεται η Piazza de Duomo με ένα μεγάλο συντριβάνι στο κέντρο της (01:17-01:24). Στο συντριβάνι αυτό βρίσκεται και το σύμβολο της πόλης. Ένας ψηλός οβελίσκος από ηφαιστειακή πέτρα, ο οποίος στέκεται στη ράχη ενός ελέφαντα. Περιμετρικά του γλυπτού, παρέες διαφόρων ηλικιών απολάμβαναν τη γλυκιά ανοιξιάτικη βραδιά που απλωνόταν πάνω από την πόλη.
Από εκείνο το σημείο ξεκινάει κι η Via Etna. Ήταν περίεργη η εικόνα που αντικρίσαμε εκεί. Χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν την καθημερινότητά τους με βόλτες, ψώνια, καφέ, ποτό και παγωτό και στο βάθος το τεράστιο ηφαίστειο να καπνίζει ασταμάτητα (01:50). Οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει την παρουσία του πάνω από τα κεφάλια τους αλλά για μας ήταν κάτι πρωτόγνωρο και συναρπαστικό. Το κοιτούσαμε κι αναρωτιόμασταν αν η δραστηριότητά του ήταν ορατή και τη νύχτα. Αυτό όμως που φοβόμασταν ήταν μη γίνει κάποια έκρηξη την ώρα του ύπνου.
Στην Via Etna βρίσκεται το πανεπιστήμιο της Κατάνια (00:54). Είναι από τα ελάχιστα λευκά κτίρια της πόλης κι αυτό το κάνει να ξεχωρίζει αισθητά. Είναι το παλαιότερο και μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Σικελίας. Ιδρύθηκε το 1434 και πέρα από την πέρα από την πρωτιά που κατέχει στο νησί, βρίσκεται στην 13η θέση παλαιότητας στην Ιταλία και 29η στον κόσμο. Στα στενά πίσω από το πανεπιστήμιο συναντήσαμε αρκετά διαμερίσματα με μποέμικη αύρα κι αρκετά στέκια όπου διασκέδαζαν κυρίως φοιτητές.
Η πόλη είναι πλούσια και σ' εκκλησίες. Εκείνη που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Κολλεγιακή Βασιλική της Κολετζιάτα, η οποία χτίστηκε το 1768, λίγα χρόνια μετά την τελευταία καταστροφή της πόλης. Με εντυπωσίασε η περίεργη κυρτή της πρόσοψη, η οποία χωρίζεται σε τρία τμήματα. Το πρώτο αποτελείται από έξι κίονες και βρίσκονται οι είσοδοι του ναού, στο δεύτερο υπάρχει ένα παράθυρο με γλυπτά αγίων και στο τρίτο επίπεδο στέκει το καμπαναριό.
Περιπλανηθήκαμε στην πόλη κυρίως τις νυχτερινές ώρες. Εντυπωσιαστήκαμε από τη ζωντάνια της, τα υπέροχα στέκια της, τις απολαυστικές τις μπύρες και την ευδιάθετη συμπεριφορά των κατοίκων της. Οι φωτισμοί στις σκούρες προσόψεις των κτιρίων, πρόσφεραν ένα σκηνικό απόκοσμο από τα συνηθισμένα των ιταλικών (και λοιπών ευρωπαϊκών) πόλεων.
Αναχωρώντας προς κεντρική Σικελία, είχαμε την αίσθηση πως δεν προσφέραμε το χρόνο που θα πρεπε γι' αυτήν την πόλη και πως σίγουρα αρκετά σημεία της δεν προλάβαμε να τα ανακαλύψουμε. Η Κατάνια μπήκε στη λίστα των όμορφων αλλά αδικημένων πόλεων των ταξιδιών μου.
Ίσως σε κάποια μελλοντική μου επίσκεψη στη Σικελία, να της προσφέρω το χρόνο που της αναλογεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου