Η παραπάνω φωτογραφία από την συναυλία που πραγματοποιήθηκε στο Καλλιμάρμαρο προς τιμή του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, έχει αποθανατίσει σίγουρα μία από τις σημαντικότερες στιγμές του τρέχοντος έτους.
Η ολοκλήρωση της πλούσιας πορείας ενός σπουδαίου ανθρώπου συνοδεύτηκε με το τραγούδι «Στο περιγιάλι το κρυφό». Όμως πριν σιγήσουν οι χορωδοί και τα μουσικά όργανα, ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης έκρυψε με την παλάμη του το δακρυσμένο του πρόσωπο. Πόσες εικόνες θα πέρασαν εκείνη τη στιγμή από το μυαλό του, πόσα συναισθήματα και πρόσωπα της ζωής του.
Την ίδια στιγμή, μαρμαρωμένος πάνω στις κερκίδες του Παναθηναϊκού Σταδίου, επανέφερα στο νου μου όλες τις εικόνες αυτού του ανδρός που σημάδεψαν τη δική μου ζωή.
Πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό μου είναι η φωτογραφία του 19χρονου τότε Μίκη Θεοδωράκη στην πλατεία Συντάγματος κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Αγέρωχος και στητός περιφέρεται μέσα στο πλήθος με μία αιματοβαμμένη ελληνική σημαία. Έπειτα θυμήθηκα από την εφηβική μου ηλικία, τον λόγο που έβγαλε κατά τη διάρκεια της συναυλίας που πραγματοποίησε στο Σύνταγμα ενάντια στους βομβαρδισμούς στη Σερβία το 1999. Ως φοιτητής ανατρίχιαζα κάθε φορά που παρακολουθούσα τα «Τραγούδια της Φωτιάς». Έχοντας νικήσει τους εφιάλτες και τους φόβους του, ο Μίκης Θεοδωράκης στεκόταν βαρύς στη μέση τη σκηνής και διεύθυνε τους μουσικούς και τους τραγουδιστές. Εντυπωσιάστηκα με το θάρρος του όταν κατήγγειλε από το μικρόφωνο την προβοκάτσια με το κομμένο καλώδιο στα μισά της συναυλίας.
Στη ζωή μου στάθηκα τυχερός να βρεθώ κοντά του δυο φορές. Τον Μάιο του 2011 άκουσα το κάλεσμά του και πήγα στην εκδήλωση που οργάνωσε στα Προπύλαια. Χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκα στους γύρω δρόμους εκείνο το απόγευμα. Ο λόγος του ξεσήκωνε τον καταπιεσμένο παλμό της κοινωνίας. Είναι κρίμα που δίπλα του στέκονταν πολιτικοί που σήμερα έχουν υπογράψει δυο ακόμη μνημόνια. Προδόθηκε κι εκείνος όπως κι εμείς. Τον συνάντησα ξανά τον Φλεβάρη του 2012, τη μέρα που κάηκε Αθήνα. Είχα την τιμή να βρίσκομαι στην αλυσίδα που κάναμε όσοι βρισκόμασταν στην πλατεία Συντάγματος για να τον βοηθήσουμε να περάσει μαζί με τον Μανώλη Γλέζο, με απώτερο σκοπό να μπουν στη Βουλή. Με τα μάτια μου είδα τους ματατζήδες να τους ψεκάζουν με δακρυγόνα. Ο Μανώλης Γλέζος έφυγε υποβασταζόμενος κι ο Μίκης Θεοδωράκης πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι το οποίο έσπρωχνε ο δήμαρχος Στυλίδας Απόστολος Γκλέτσος. Λίγα λεπτά αργότερα κι αφού ηρέμησαν τα πνεύματα, οι δυο σπουδαίοι άνδρες της νεώτερης ιστορίας μας, επιχείρησαν για δεύτερη φορά να σπάσουν το μπλοκ της αστυνομίας. Και τα κατάφεραν κάτω από ιαχές, χειροκροτήματα και συγκινημένες φωνές που τραγουδούσαν το «Θα σημάνουν οι καμπάνες».
Ο χρόνος κυλάει σαν νερό. Δεν το συνειδητοποιούμε. Οι παραπάνω εικόνες μου φαίνονται να έγιναν σαν χθες. Κι όμως, πέντε χρόνια μετά, είμασταν όλοι εδώ και προσπαθούμε να τονώσουμε το εθνικό μας φρόνημα με τα τραγούδια ενός σπουδαίου ανθρώπου.
Τη Δευτέρα το Καλλιμάρμαρο σείστηκε κάτω από μελωδίες διαχρονικές. Διέφερε όμως από τις παλιότερες συναυλίες, διότι οι χίλιοι χορωδοί και το κοινό δεν τραγούδησαν Μίκη Θεοδωράκη.
Τραγούδησαν για τον Μίκη Θεοδωράκη.
Ενώσαμε τις φωνές μας για να τον ευχαριστήσουμε.
Άραγε πόσο ευλογημένος νιώθει ένας άνθρωπος όταν γνωρίζει πως έχει κατακτήσει την αθανασία;
Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου