Από την απομονωμένη χερσόνησο της Καλαβρία, περάσαμε στο ορεινό κομμάτι της Κάτω Ιταλίας. Η Μπασιλικάτα ίσως να μην ανήκει στις διάσημες περιοχές της χώρας αλλά μπορεί να αισθάνεται περηφάνια για δυο λόγους. Ο ένας είναι η Ματέρα που θα την αναφέρω στην επόμενη ανάρτηση κι ο άλλος για το πανέμορφο χωριό Καστελμετζάνο. Η περιπλάνησή μας θα ξεκινήσει απ' αυτό.
Το Καστελμετζάνο (00:05-02:20) βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά της Μπασιλικάτα. Κρυμμένο ανάμεσα σε τεράστια βουνά και προστατευμένο κάτω απ' τη σκιά κάθετων βράχων. Οι Ιταλοί το αποκαλούν Μετέωρα της Ιταλίας ενώ η ταξιδιωτική έκδοση του Budget Travel το τοποθέτησε στα δέκα πιο άγνωστα μέρη του κόσμου που αξίζει κανείς να επισκεφθεί. Επίσης ανήκει στην ομάδα των πιο όμορφων χωριών της Ιταλίας.
Η ιστορία του χωριού ξεκινάει από τις κοιλάδες της περιοχής οι οποίες κατοικήθηκαν από Έλληνες αποίκους τον 5ο αι. π.Χ. Μερικούς αιώνες αργότερα και συγκεκριμένα τον 10 αι. μ.Χ., εξαντλημένοι οι κάτοικοι από τις συνεχείς επιδρομές των Σαρακηνών, ανηφόρισαν σε υψηλότερα επίπεδα μέχρι που εγκαταστάθηκαν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το χωριό. Τον 11ο και 13ο αι. μ.Χ. η περιοχή καταλήφθηκε από τους Λομβαρδούς κι έπειτα από τους Νορμανδούς, οι οποίοι κι έχτισαν ένα κάστρο στις ρίζες των βράχων (σήμερα διασώζονται μόνο κάποια τμήματα) και το ονόμασαν Castrum Medianum, δηλαδή το Μεσαίο Κάστρο διότι βρισκόταν ανάμεσα σε δυο άλλα κοντινά κάστρα, το Pietrapertosa και το Albano di Lucania. Από 'κει πήρε το χωριό τη σημερινή του ονομασία. Η περίοδο ειρήνης ήταν μικρής διάρκειας ενώ οι διαδοχικές κατακτήσεις του, το έφεραν σε διαρκής παρακμή. Μάλιστα τον 19ο αι. η γύρω περιοχή είχε μετατραπεί σε άντρο ληστών οι οποίοι κρυβόντουσαν στις κουφάλες των βράχων. Η τελευταία καταστροφή του χωριού ήταν η μετανάστευση του περασμένου αιώνα, όταν πολλές οικογένειες επέλεξαν το δρόμο της ξενιτιάς για έναν καλύτερο τρόπο ζωής. Τα τελευταία όμως χρόνια ξεκίνησε πάλι μια νέα περίοδος καθώς το χωριό έχει μετατραπεί σε τουριστικό προορισμό πολλών δραστηριοτήτων. Εκεί πραγματοποιείται το παγκόσμιο πρωτάθλημα ενός περίεργου αθλήματος όπου "ιπτάμενοι" άνθρωποι διασχίζουν τη κοιλάδα με σύρματα που είναι δεμένα από τον έναν βράχο στον άλλον. Αναφέρομαι στο άθλημα "Volo dell'Angelo" . Επίσης είναι ιδανικός τόπος για πεζοπορίες κι αναρριχήσεις.
Επειδή το χωριό είναι σχετικά μικρό κι ο αριθμός των επισκεπτών μεγάλος, έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία οχημάτων στους δρόμους του. Έτσι αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το αμάξι στο απέναντι βουνό και να περπατήσουμε με τις βαλίτσες στο χέρι ως την άλλη άκρη του χωριού που βρισκόταν το σπίτι. Ο ιδιοκτήτης μιλούσε μόνο γαλλικά (πέρα από τα ιταλικά) και μ' αυτά προσπαθούσε να μας περιγράψει την ιστορία του τόπου. Μας έδειξε πάνω στα βράχια μία λεπτή λωρίδα η οποία ανέβαινε μέχρι την κορυφή τους. Λαξευμένα σκαλοπάτια μας είπε. Τα είχαν σμιλεύσει οι Νορμανδοί για να ανεβαίνουν στα βράχια και να ελέγχουν την γύρω περιοχή. Επίσης μας έδειξε και κάποιες άλλες περίεργες ευθείες στις πλαγιές των βράχων. Αυτά ήταν υδρορροές για να συλλέγουν το νερό της βροχής. Ο ίδιος μας σύγκρινε τη περιοχή του με τα Μετέωρα λέγοντας το πόσο πολύ μοιάζουν. Τέλος μας είπε και το παράπονό του για τους βόρειους Ιταλούς. "Διαφέρουμε απ' αυτούς. Εμείς είμαστε μαύροι ενώ αυτοί είναι λευκοί. Πιο πολλά κοινά έχουμε με σας (τους Έλληνες) παρά με τους βόρειους".
Αφού αφήσαμε τις βαλίτσες στο σπίτι, ανεβήκαμε προς τα βράχια. Μέχρι κάποιο σημείο είχαν βάλει αλουμινένιες σκάλες, οι οποίες μας οδήγησαν μέχρι τα μισά όπου υπήρχε ένα μεγάλο φυσικό μπαλκόνι. Από εκεί η θέα ήταν μαγευτική. Από την μία είχαμε όλο το χωριό κάτω από τα πόδια μας κι από την άλλη την άγρια ομορφιά των βουνών της περιοχής. Ο ήλιος άρχισε να δύει, δίνοντας μία κόκκινη απόχρωση στις δασώδεις πλαγιές των γύρω ορεινών όγκων. Για λίγα λεπτά επικράτησε μία απίστευτη ηρεμία. Σταθήκαμε πάνω στα κάγκελα που μας χώριζαν από το χάος για να νιώσουμε την γαλήνη του τοπίου και το δροσερό αεράκι των ιταλικών βουνών. Το βράδυ το περάσαμε σε μία παραδοσιακή τρατορία όπου κι εκεί η οικοδέσποινα μας κέρασε πιάτα με προϊόντα του τόπου τους. Κι ενώ την μέρα ο καιρός ήταν αίθριος, το βραδινό κρύο ήταν ανυπόφορο.
Την επόμενη μέρα ανηφορίσαμε πιο βόρια και πήγαμε στη πόλη Μέλφι (02:21-03:16). Η πόλη αυτή βρίσκεται αρκετά κοντά στην Νάπολη και οικονομικά στηρίζεται στο εργοστάσιο της FIAT που βρίσκεται εκεί. Η πόλη ιδρύθηκε από τους Νορμανδούς τον 13ο με 14ο αι. Εκείνοι έχτισαν και το μεγάλο τείχος της, το οποίο την έκανε σημαντικό κέντρο για την Κάτω Ιταλία εκείνα τα χρόνια. Αξιόλογα μνημεία της πόλης είναι το κάστρο του Φρειδερίκου Β' όπου βρίσκεται η φημισμένη σαρκοφάγος της Μέλφι (μικρασιατικής προελεύσεως) κι ο καθεδρικός ναός με το ψηλό καμπαναριό. Παρατηρώντας τη Μέλφι από το κάστρο, διαπίστωσα πως δεν μοιάζει καθόλου με ιταλική πόλη αλλά περισσότερο με κεντροευρωπαϊκή, κάτι στο οποίο οφείλεται ότι η ίδρυσή της προήλθε από κεντροευρωπαϊκά φύλα.
Την πόλη την βρήκαμε έρημη. Κυριακή πρωί κι όλοι οι δρόμοι άδειοι. Κατηφορίζοντας προς την κεντρική πλατεία με τον καθεδρικό, είδαμε στις γύρω καφετέριες κόσμο να πίνει τον καφέ του περιμένοντας να ξεκινήσει η θεία λειτουργία. Το καμπαναριό από εκεί φαινόταν ακόμη πιο ψηλό κι αστραποβολούσε με την λευκή του μαρμάρινη επιφάνεια. Μ' εντυπωσίασαν τα μοτίβα στη κορυφή του και τα σπαράγματα που βρισκόντουσαν εντοιχισμένα στις πλευρές.
Ένα ακόμη χωριό της Μπασιλικάτα είναι το Μοντεσκαλιόσο (03:17-03:41), ένα μικρό χωριό νοτιοανατολικά της συγκεκριμένης υπαίθρου. Φημίζεται για το αβαείο της που είναι αφιερωμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ' έναν όμορφο νορμανδικό καμπαναριό. Το χωριό αυτό είναι πλούσιο από μικρές εκκλησίες. Τη μέρα που πήγαμε υπήρχε μία μαθητική εκδήλωση, όπου πιτσιρικάδες στέκονταν έξω από κάθε εκκλησία και καλούσαν κόσμο να τον ξεναγήσουν στους εσωτερικούς τους χώρους. Η ευγένειά τους μας παρακίνησε να μπούμε σε ορισμένες εκκλησίες. Η λεκτική επικοινωνία ήταν δύσκολη μιας και τα παιδιά δε μιλούσαν (ή ντρεπόντουσαν να μιλήσουν) αγγλικά. Παρ' όλα αυτά είχαν όλη τη διάθεση να μας δείξουν κάποιες αγιογραφίες και χειροποίητες φάτνες που διακοσμούσαν το εσωτερικό των ναών. Η πιο όμορφη στιγμή ήταν όταν ανταλλάζαμε στο τέλος χαμόγελα, από την μεριά μας για να τα ευχαριστήσουμε κι από τη μεριά τους για την εκτίμηση που τους δείξαμε. Από τις πιο ανθρώπινες στιγμές που έχω ζήσει σε ταξίδια.
Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ και στο χωριό Τούρσι (03:42-04:00) το οποίο βρίσκεται στα θεμέλια της αρχαίας ελληνικής αποικίας Θυρσοί. Μέχρι τον 9ο αι. η πόλη ήταν ορμητήριο των Σαρακηνών ενώ από το 968 και μετά έγινε η πρωτεύουσα της βυζαντινής επαρχίας της Λουκανίας. Σήμερα το Τούρσι είναι ένα παραδοσιακό ορεινό χωριό το οποίο φαίνεται όμορφο από μακριά αλλά τελείως αδιάφορο όταν περιφέρεται κανείς στα σοκάκια του.
Η Μπασιλικάτα μας εντυπωσίασε για την άγρια ομορφιά των βουνών της και για το απέραντο πράσινο των πλαγιών της. Είναι περίεργο να βλέπεις μία μεγάλη περιοχή γεμάτη βουνοκορφές κι ορεινά χωριά. Εκείνο όμως που πραγματικά εντυπωσιάζει στη συγκεκριμένη επαρχία είναι η Ματέρα την οποία θα αναφερθώ στην επόμενη ανάρτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου