Πρωινό Μεγάλου Σαββάτου διασχίσαμε το στενό που χωρίζει την Ιταλία με τη Σικελία. Εκείνη τη μέρα φαινόταν από το Ρήγιο όλη η ανατολική σικελική ακτογραμμή μαζί με την Αίτνα η οποία δε σταματούσε λεπτό να καπνίζει. Αφού πρώτα απολαύσαμε το πρωινό μας καφέ στη Σκύλλα της Μεσσήνης, περιμέναμε καρτερικά τη σειρά μας για να μπούμε στο καράβι που θα μας περνούσε απέναντι.
Η θάλασσα ήταν ήρεμη και το ελαφρύ αεράκι μας έφερνε την αλμύρα της θάλασσας, καθώς στεκόμασταν στο κατάστρωμα κι αγναντεύαμε την Μεσσήνη. Ένα χρυσό άγαλμα μας καλωσόριζε στο λιμάνι της. Η υπόλοιπη όμως πόλη φαινόταν εντελώς αδιάφορη. Ήταν όμως το πρώτο σημείο όπου πατήσαμε το πόδι μας πάνω στη Σικελία, κι εκεί ήταν που αισθανθήκαμε έντονα πως βρισκόμαστε σε μία πανάρχαια πλωτή πολιτεία που αιώνες τώρα περιπλανιέται στην καρδιά της Μεσογείου.
Το μποτιλιάρισμα στους δρόμους της Μεσσήνης κράτησε λίγο. Μέσα σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στον περιφερειακό που κατευθυνόταν προς το νότο. Ένας όμορφος δρόμος γεμάτος φραγκοσυκιές, βράχια και με μία απέραντη θάλασσα από την αριστερή μεριά, μας οδήγησε προς τον πρώτο μας προορισμό, την Ταορμίνα.
Το Ταυρομένιον υπήρξε αποικία της Νάξου Σικελίας κι αποτέλεσε σημαντική πόλη στην Μεγάλη Ελλάδα. Μετέπειτα μετατράπηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο κατά τη ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο. Αυτό είχε ως συνέπεια η πόλη να πέσει στα χέρια πολλών κατακτητών, όπως Άραβες και Νορμανδοί, προσφέροντάς μας σήμερα υπέροχα κτίρια αραβικής αρχιτεκτονικής πλούσια σε γοτθικά διακοσμητικά στοιχεία. Η πόλη έγινε ξανά γνωστή με την ενοποίηση της Ιταλίας και την έλευση των σιδηροδρομικών γραμμών, οι οποίες την μετέτρεψαν σε δημοφιλή τουριστικό προορισμό.
Η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο 200 μέτρων από τη θάλασσα. Οι απότομες στροφές μας οδήγησαν στην είσοδο της πόλης όπου υπήρχαν αρκετά ιδιωτικά πάρκινγκ. Εκεί αφήσαμε το αμάξι αφού πρώτα διαπιστώσαμε πως η οδήγηση επιτρεπόταν μέχρι ενός σημείου και δεν υπήρχε πουθενά ελεύθερος χώρος στάθμευσης.
Στην είσοδο της πόλης βρίσκεται η πύλη της Μεσσήνης, κι από εκεί ξεκινούν δύο βασικές αρτηρίες. Η μία οδηγούσε προς την κεντρική πλατεία κι η άλλη προς το αρχαίο θέατρο, το οποίο είναι και το στολίδι της πόλης.
Επιλέξαμε να δούμε πρώτα το θέατρο μιας κι ήταν πιο κοντά. Μία μικρή ανηφόρα γεμάτη αναμνηστικά μας οδήγησε στην είσοδό του. Στο ταμείο συναντήσαμε μία σχετικά μεγάλη ουρά να περιμένει κάτω από το ζεστό ήλιο της Σικελίας. Πάνω από την είσοδο ήταν γραμμένο με μεγάλα γράμματα το Teatro Greco, όπως είναι γνωστό στην Ιταλία.
Το αρχαίο θέατρο της Ταορμίνα (02:09-03:00) είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην Σικελία με διάμετρο 109 μέτρα (το πρώτο είναι στις Συρακούσες με διάμετρο 150 μέτρα). Είναι όμως το πιο όμορφο καθώς πέρα από τον καλαίσθητο αρχιτεκτονικό του διάκοσμο, έχει και μια υπέροχη θέα. Από τις κερκίδες του το κοινό δε θαυμάζει μόνο τις παραστάσεις και τις λοιπές εκδηλώσεις αλλά κι ένα κομμάτι της ανατολικής σικελικής ακτογραμμής μαζί με την Αίτνα.
Ήταν συναρπαστικό το τοπίο που έβλεπα πίσω από τη σκηνή. Ένα θεόρατο ηφαίστειο με χιονισμένη κορυφή κι έναν κρατήρα που έβγαζε όλη την ώρα καπνούς ενώ από τις πλαγιές κατέβαινε μία αιθάλη που κάλυπτε ολόκληρο τον κάμπο μέχρι τη θάλασσα. Όσο για το μνημείο, περισσότερο ενδιαφέρον μου τράβηξε το τοπίο γύρω απ' αυτό. Οι απότομες πλαγιές που έστεκε το θέατρο προσέφεραν μία απίστευτη θέα προς τη θάλασσα. Περιπλανηθήκαμε στις κερκίδες αλλά και στη σκηνή του θεάτρου. Στο μικρό μουσείο που βρίσκεται μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, υπήρχαν αρχαιοελληνικές επιγραφές και βάσεις γλυπτών, πιθανότατα χορηγών των παραστάσεων.
Φεύγοντας από το θέατρο, περιπλανηθήκαμε στα γραφικά σοκάκια της πόλης. Εντύπωση μου προκάλεσε ο αραβικός πύργος με τα γοτθικά παράθυρα και τα μπαλκόνια των σπιτιών που ήταν γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια.
Ο δρόμος κατέληγε σε μία άλλη πύλη. Στο ενδιάμεσο όμως ανοιγόταν η κεντρική πλατεία της πόλης με τον λιτό ναό του Σαν Τζουζέπε. Δυο γέροι μουσικοί έπαιζαν μελωδίες Nino Rota. Σταθήκαμε σε ένα παγκάκι και ταξιδέψαμε νοητά με τις μελωδίες τους. Έχει άλλη χάρη το να ακούει κανείς τα γνωστά κομμάτια του Νονού σε σικελικό έδαφος.
Η πλατεία κατέληγε σε μία τεράστια βεράντα. Πλήθος από τουρίστες και κατοίκους, στέκονταν στα κάγκελα κι αγνάντευαν μία το πέλαγος και μια την ανήσυχη Αίτνα. Σταθήκαμε κι εμείς για λίγο εκεί. Το μάτι μας χάθηκε στον ορίζοντα. Έβλεπα τους καπνούς από το ηφαίστειο και προσπαθούσα να διακρίνω το πόσο μακριά φτάνουν. Σχεδόν άγγιζαν τα βουνά της Καλαβρία.
Βολτάροντας στην Ταορμίνα, συναντούσα υπέροχες γωνιές μίας αρκετά όμορφης πόλης, η οποία δυστυχώς θυσίασε την αίγλη της και την προσωπικότητά της στο βωμό του τουρισμού. Μία πόλη στολίδι που μετατράπηκε σε φο μπιζού για να τραβάει περισσότερο την προσοχή των επισκεπτών.
Φεύγοντας έριξα μία τελευταία ματιά ψηλά στην κορυφή του βουνού όπου βρίσκεται το Castelmola, ευελπιστώντας πως εκεί έχει σωθεί κάτι από την διαχρονική γραφικότητα που αποζητούσαμε στο ταξίδι.
Η πόλη είναι όμορφη κι αρμονικά απλωμένη στο τοπίο. Δυστυχώς όμως δεν ήταν η Ταορμίνα που μνημονεύει ο Κώστα Ουράνη στο παρακάτω ποίημα που μου έστειλε μία φίλη όσο ήμουν εκεί.
Όλο λέω να φύγω μιαν ημέρα,
όλο λέω να πάω στην Ταορμίνα...
Σε πέλαο γαλάζιας νοσταλγίας
τ' Όνειρο τραγουδάει σα σειρήνα:
- Ταορμίνα! Ταορμίνα! Ταορμίνα!...
Ω κάλεσμα γλυκό σαν των πουλιώνε
σε πρωινές βραγιές το Μάη μήνα!
Κι όλο λέω να φύγω, κι όλο λέω
τα πάντα στη ζωή μου ναν τ'αφήσω,
να διπλομανταλώσω όλες τις πόρτες και,
δίχως καν τα μάτια να γυρίσω,
μ' άτρεμα τα φτερά - ν' αποδημήσω.
Πώς τρικυμίζει μέσα μου η λαχτάρα
ν' αφήσω τη ζωή μου - για να ζήσω!
Τα βράδια, πλάι στη λάμπα μου σκυμμένος,
ξέθωρους χάρτες ναυτικούς κοιτάω,
μπροστά μου έχω παμπάλαια βιβλία,
που κάθε τόσο τα φυλλομετράω:
το δρόμο που θα πάρω μελετάω.
Μα τα χρόνια περνάνε κι όλο μένω,
πάντα κάτι τυχαίνει - και δεν πάω...
Κι ούτε θα πάω ποτές! Η Ταορμίνα
(κι αν υπάρχει) για μένα θε να μένει
του εξόριστου τ' Όνειρου μου η Πατρίδα,
σα μια Ευτυχία που μου 'ναι ταγμένη
και που, ό,τι κι αν συμβεί - με περιμένει,
ενώ, αν είχα πάει, τι θα 'χα τώρα
την άχαρη ζωή μου να γλυκαίνει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου