Πρωινό Κυριακής του Πάσχα. Οι δρόμοι της Κατάνια ήταν άδειοι. Σε διάφορα τετράγωνα, κάτοικοι είχαν βγάλει στα πεζοδρόμια τις θράκες τους κι έψηναν κρέατα. Ολόκληρη η πόλη μύριζε τσίκνα. Κατευνάσαμε το παράπονο του στομαχιού μας με λιχουδιές από έναν φούρνο της γειτονιάς. Η μέρα προμηνυόταν πλούσια, μιας και θα ταξιδεύαμε προς τον σικελικό νότο για να συναντήσουμε τις Συρακούσες και τα υπόλοιπα χωριά του νησιού.
Η βόλτα εκείνης της μέρας έχει χωριστεί σε τρία μέρη. Στο πρώτο θα αναφερθώ στην ομορφιά των Συρακουσών, στο δεύτερο θα σας παρουσιάσω τα χωριά της Σικελίας και το τρίτο θα αφιερωθεί στο ομορφότερο για μένα χωριό, την Ραγκούσα. Ας ξεκινήσουμε όμως από την πρώτη στάση.
Οι Συρακούσες βρίσκονται σχετικά κοντά στην Κατάνια. Η σύντομη διαδρομή μας βοήθησε απέναντι στην ανυπομονησία μας να συναντήσουμε και να γνωρίσουμε τη σημαντικότερη πόλη της Μεγάλης Ελλάδας.
Η πόλη υπήρξε αποικία Ελλήνων από την Κόρινθο και την Τενέα, κι ιδρύθηκε το 734 ή 733 π.Χ. Το όνομά της ακούστηκε δυνατά όταν κατέστρεψε τον αθηναϊκό στόλο κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Το γεγονός αυτό σημάδεψε την αρχή του τέλους της τότε αθηναϊκής παντοκρατορίας και την μετέτρεψε ως την ισχυρότερη και σημαντικότερη πόλη της Σικελίας μέχρι που έπεσε στα χέρια των Ρωμαίων. Η πόλη σήμερα αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την Unesco.
Φτάνοντας παρκάραμε το αμάξι λίγο έξω από την παλιά πόλη. Σταθήκαμε αρκετά τυχεροί διότι οι δρόμοι ήταν κι εκεί άδειοι και το παρκάρισμα δωρεάν. Από εκεί πήραμε με τα πόδια μία ευθεία που μας οδήγησε κατευθείαν στην παλιά πόλη.
Η παλιά πόλη είναι χτισμένη πάνω σε ένα νησί το οποίο λειτουργούσε ως οχυρό, την Ορτυγία. Πάνω σ' αυτό το νησί συναντάς σήμερα ίχνη της ένδοξης ιστορίας των Συρακουσών αναμεμειγμένα με μεταγενέστερα κτίρια και σπίτια. Ένα εντυπωσιακό μωσαϊκό ιστορίας ξεδιπλώνεται σε όλα τα σοκάκια. Πάνω σ' αυτό το νησί βρίσκονται κι όλα τα μνημεία της πόλης.
Το πρώτο μνημείο που συναντήσαμε ήταν ο Ναός του Απόλλωνα (00:35-00:52). Μέσα σε ένα μεγάλο άνοιγμα και περιτριγυρισμένο από τα γύρω σπίτια, στέκονται ακόμη τα απομεινάρια του ναού. Μπορεί να μη σώζονται πολλά στοιχεία από το κτίσμα αλλά με τα ίχνη που έχει αφήσει μπορεί ο καθένας να φανταστεί το εντυπωσιακά μεγάλο του μέγεθος. Ο ναός χρονολογείται το 570 π.Χ. και θεωρείται ο παλαιότερος δωρικός ναός της Σικελίας. Σταθήκαμε στα κάγκελα και παρατηρήσαμε τις δυο χοντρές κολώνες που έχουν απομείνει. Ο όγκος τους είναι τόσο μεγάλος που σχεδόν σβήνει το κενό που υπάρχει μεταξύ τους. Ανάμεσα στα σπαράγματα που υπάρχουν στον αρχαιολογικό χώρο, διασκεδάσαμε με την παρουσία αρκετών γατιών που ρέμβαζαν απολαμβάνοντας τα χάδια του ήλιου. Από εκεί εισχωρήσαμε στα γύρω στενά τα οποία μας έβγαλαν στην κεντρική πλατεία της πόλης. Σ' ένα άνοιγμα ανακαλύψαμε το κομψότατο συντριβάνι της Άρτεμις (01:33) το οποίο θεωρείται ως ένα από τα ομορφότερα της Ιταλίας.
Στην κεντρική πλατεία της Ορτυγία βρίσκεται ένας από τους πιο συγκλονιστικούς ναούς που έχω επισκεφθεί μέχρι στιγμής στα ταξίδια μου. Αναφέρομαι στον Καθεδρικό της πόλης (01:42-02:56), ο οποίος είναι χτισμένος έχοντας ενσωματώσει τον αρχαίο ναό της Αθηνάς. Κοιτώντας την πλάγια όψη του ναού, μπορεί να διακρίνει κανείς τις κολώνες και τα κιονόκρανα τα οποία έχουν σχεδόν εντοιχιστεί στο νέο κτίριο. Η πρόσοψή του είναι επιβλητική, θυμίζοντας τις βιβλιοθήκες της Περγάμου και της Εφέσου. Μπαίνοντας όμως στο εσωτερικό του Καθεδρικού, νιώθεις πως εισέρχεσαι στο κυρίως τμήμα ενός αρχαίου ναού, μιας κι από μέσα φαίνεται πεντακάθαρα η συστοιχία των αρχαίων κιόνων. Περιπλανήθηκα αρκετή ώρα στο εσωτερικό του ναού. Επιβλητικά λιτός, με ξύλινη οροφή, έδινε μεγάλη έμφαση στη προηγούμενη λειτουργικότητά του.
Βγαίνοντας από τον καθεδρικό, περιεργάστηκα την πλατεία, οι οποία θεωρείται ως μία από τις ομορφότερες της χώρας αλλά κι από τις πιο αναγνωρίσιμες χάρης στο περίεργο σχήμα της. Το λευκό μάρμαρο που απλώνεται σ' ολόκληρη την επιφάνειά της, της δίνει απίστευτη λαμπρότητα και φωτίζει με φυσικό τρόπο τις προσόψεις των μπαρόκ κτιρίων που βρίσκονται περιμετρικά. Εκτός από τον Καθεδρικό, η πλατεία φιλοξενεί και τον κομψότατο ναό του Αγίου Λουκά, ο οποίος είχε την τύχη να διακοσμηθεί εσωτερικά από τον Καραβάτζιο.
Από την πλατεία κατηφορίσαμε προς τη θάλασσα (03:53-04:17). Εκεί βρίσκεται μία ασυνήθιστη πηγή γλυκού νερού, η οποία αναβλύζει δίπλα στη θάλασσα. Η Κρήνη της Αρετούσας, είναι ένα σπάνιο φαινόμενο το οποίο είχε συνδυαστεί με τον μυθικό έρωτα μιας θαλάσσιας νύμφης με έναν ποταμό. Σταθήκαμε πάνω στα κάγκελα της προκυμαίας και παρατηρήσαμε τον απλωμένος κολπίσκος με τα ρηχά και τυρκουάζ νερά. Περπατήσαμε κατά μήκος της ακτής, της οποίας η γραφικότητα μπλέκει με τα ταβερνάκια και τις καφετέριες.
Ο δρόμος μας οδήγησε στο οχυρό (04:18-05:02) που στέκεται στο τελείωμα του νησιού. Το κτιριακό συγκρότημα δεν λέει πολλά. Φτάνοντας όμως στην άκρη του, νιώθεις πως βρίσκεσαι στη πλώρη ενός καραβιού, έτοιμου να σαλπάρει. Από εκεί έχεις θέα το νότιο πέλαγος της Σικελίας αλλά κι ένα κομμάτι της πόλης. Οι ξεθωριασμένες επιφάνειες των τειχών αλλά και των κτιρίων που βρίσκονται εντός του οχυρού, δίνουν το έναυσμα για πολλές φωτογραφίσεις.
Επιστρέφοντας στην Ορτυγία, η πόλη είχε πλέον ξυπνήσει για τα καλά. Η λειτουργία στο Ντουόμο είχε ολοκληρωθεί και τα σοκάκια είχαν γεμίσει κόσμο. Οι καφετέριες είχαν ανοίξει και τα καταστήματα αναμνηστικών είχαν βγάλει τα προϊόντα τους έξω. Περπατήσαμε σε άλλα σοκάκια κατά την επιστροφή μας θέλοντας να δούμε κι άλλα σημεία της πόλης. Ο χρόνος όμως κυλούσε και μας περίμεναν αρκετά μικρά χωριά να μας υποδεχτούν. Δεν μπορούσαμε να τα αδικήσουμε, και φυσικά δε το μετανιώσαμε που κάτσαμε λίγες μόνο ώρες στις Συρακούσες.
Όσο για την σπουδαία αυτή πόλη, όσο περπατούσαμε στα σοκάκια της, τόσο πιο εμφανή μου γινόντουσαν τα λόγια του Κικέρωνα, ο οποίος είχε αποκαλέσει τις Συρακούσες ως μια "ωραιότατη και καταστόλιστη πόλη". Και πράγματι μέχρι σήμερα, οι Συρακούσες τιμούν τους χαρακτηρισμούς αυτούς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου