El clasico

Σε μία ώρα από τώρα όλα τα βλέμματα του κόσμου θα ναι στο Καμπ Νου για να παρακολουθήσουν ένα από τα καλύτερα ντέρμπυ του κόσμου. Ο λόγος που λατρεύουμε αυτόν τον αγώνα δεν είναι μόνο η δύναμη των δύο ομάδων και τα αστέρια τους. Είναι η ιστορία, είναι η μάχη δύο λαών (Ίβηρες με Καταλανούς), είναι διαμάχη δύο παρατάξεων (αναρχοαριστεροί με δεξιούς).

Αυτή τη φορά όμως εκτός από την Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα έχει να αντιμετωπίσει και τον Μουρίνιο. Ο Special One έχει ανοίξει καιρό πόλεμο με την Μπάρτσα μιάς και την έχει νικήσει - αποκλείσει τόσο με την Τσέλσι όσο και με την Ίντερ. Τώρα έρχεται να την αντιμετωπίσει με την μισητή Ρεάλ. Το καλοκαίρι στη κλήρωση των ομίλων του Τσάμπιονς Λίγκ ο Μουρίνιο έδωσε το χέρι του στον Γκουαρντιόλα. Ο προπονητής της Μπάρτσα τον αγνόησε. Για να δούμε λοιπόν σήμερα. Θα τον εκδικηθεί ο Μουρίνιο για την στάση του αυτή και θα νικήσει για μία ακόμη φορά την Μπαρτσελόνα ή θα υποστεί την πρώτη του ήττα;

Όλα θα ξεκαθαρίσουν σε μία ώρα από τώρα...

Viva Barca!!!

Έτσι έχουν τα πράγματα

Τα κανάλια το χουν κουράσει χωρίς να βοηθούν να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα. Οι εφημερίδες το λένε τόσο αναλυτικά που μας μπερδεύουν. Τα μπλόγκς λένε τα δικά τους δημιουργώντας ένα χάος στο οποίο δε μπορεί κανείς να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα. Μη κουράζεστε. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Σας παρουσιάζω το παραπάνω σχέδιο για να καταλάβετε που βρισκόμαστε τόσο εμείς όσο και η Ιρλανδία. Και έρχεται η σειρά της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.

Για όσους αγαπούν ακόμα τα παραμύθια

Η ιστορία μιλάει για μία τσιγγάνα. Συνέχεια κλαίγοντας παρακαλούσε το φεγγάρι να την βοηθήσει να βρει τον άνδρα που θα ερωτευτεί. Το φεγγάρι την άκουσε. Της υποσχέθηκε πως θα της φέρει τον άνδρα που επιθυμεί και ως αντάλλαγμα εκείνη θα του προσφέρει το πρώτο της γιο. Μέσα στην απελπισία της δέχτηκε την συμφωνία αυτή. Γνώρισε τον άνδρα της ζωή της και αποκτήσανε έναν όμορφο γιο. Δεν ήθελε να τον χάσει. Ήταν σε δίλημμα. Όμως η συμφωνία ήταν συμφωνία. Έτσι πήγε στο φεγγάρι και του παρέδωσε το βρέφος. Το φεγγάρι την λυπήθηκε και της υποσχέθηκε πως όταν ο γιος της είναι ευτυχισμένος τότε αυτό θα φέγγει λαμπρό. Όταν όμως θα την αναζητάει και θα είναι λυπημένος τότε το φεγγάρι θα μειώνεται και θα χάνεται. Και έτσι έγινε...

Η "κορύφωση" του αγώνα ενός ανώνυμου

Μπήκε με τόσο κόπο, μόνο και μόνο για να μάθει όλη η υφήλιος για ποιό λόγο θα είναι για πάντα ένας ανώνυμος.
Μιιλάμε για έναν ανώνυμο φίλαθλο από την κερκίδα, που ελάχιστα δευτερόλεπτα βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του πλανήτη, έχοντας πλήρη ελευθερία να κάνει κάτι εκτός προδιαγραφών. Και εκείνος ο ανώνυμος με το παραφουσκωμένο "εγώ" από τους τηλεκόλακες, ο πελάτης των πολιτικών που ποτέ δε φταίει, ο δήθεν αδικημένος που το σύστημα δεν τον αφήνει να λάμψει, επιλέγει να κάνει την πιο κοινότυπη κίνηση εχθρότητας και κομπλεξισμού προς αυτόν που τον έχει ξεπεράσει, τείνοντάς του επιδεικτικά το δάχτυλο.

Σάββατο πρωί...

Τέλη Νοέμβρη και ποιός θα περίμενες που θα ξυπνούσες τέτοιο καιρό (άλλες εποχές) με έναν δυνατό ήλιο να σε καλημερίζει έξω από την μπαλκονόπορτά σου.
Αν και είναι μέρα για οικιακές δουλειές, μιας και τις καθημερινές αμελούμε τα διαμερίσματά μας, τις ξεκινάς με ένα χαμόγελο στο στόμα και με έναν δυνατό καφέ να σε περιμένει να τον κατεβάσεις.
Πολλές φορές αναμένουμε πως και πως το πρωινό του Σαββάτου. Δύο μέρες ξεκούραση. Δύο μέρες τάβλι. Δύο μέρες καφέδες, ποτά, μπάλα και σινεμά.
Πολλές φορές ακούγεται στα αυτιά μου η φράση που έχω δει γραμμένη έξω από το σούπερ μάρκετ Γαλαξίας του Νέου Κόσμου όπου ένας πιτσιρικάς αναρχικός είχε γράψει "Όλη τη βδομάδα τρως αγγούρι και το Σάββατο πουλάς μούρη". Τον πέτυχε ξημερώματα που περνούσα από το σημείο αυτό. Δε θα ταν πάνω από είκοσι. "Τι δουλειά κάνεις εσύ;" τον ρώτησα. Τρόμαξε μόλις με άκουσε και το μόνο που μου είπε είναι "Άντε γαμήσου μαλάκα." και έφυγε τρέχοντας προς την Κασομούλη.
Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δε πουλάνε όλοι μούρη. Για μένα το Σαββατοκύριακο είναι διακοπές. Διακοπές μέσα στην ίδια μου την πόλη την οποία δε μπορώ να απολαύσω τις άλλες μέρες.
Δύο μέρες ακόμα ξεκίνησαν και δε θέλω να τις περάσω μπροστά από τον υπολογιστή. Σας χαιρετώ λοιπόν μιάς και ο καφές μου τελείωσε. Καλό σαββατοκύριακο.

Επί σκηνής χωρίς πρόβα

Την Τρίτη βρέθηκα στο βιβλιοπωλείο Ιανός για να παρακολουθήσω την παρουσίαση του νέου βιβλίου του κ. Δημήτρη Μπουραντά (Η φωτογραφία είναι από την παρουσίαση του πρώτου του βιβλίου). Ο συγκεκριμένος συγγραφέας έγινε γνωστός μέσα από την επιτυχία του πρώτου του βιβλίου "Όλα σου τα μαθα μα ξέχασα μιά λέξη..." .

Συνήθως όταν ένα βιβλίο έχει απότομη επιτυχία τρέχει όλος ο κόσμος να το αγοράσει. Εγώ το βρήκα παρατημένο σε ένα παγκάκι. Θεωρώντας το ως "βιβλιοφιλικό σημάδι" του δωσα την ευκαιρία να το διαβάσω. Δεν ενθουσιάστηκα η αλήθεια είναι. Η γραφή για μένα ήταν απλή. Ευκολονόητη παρουσίαση του μάρκετινγκ μέσα από τη ζωή μίας κοπέλας η οποία δεν έχει κοινωνική ζωή μ' αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας πλατωνικός έρωτας μεταξύ καθηγητή και φοιτήτριας. Πάντως η παρουσίαση της ζωής του συγγραφέα (μιάς και το βιβλίο έκρυβε αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία) ήταν ενδιαφέρουσα και με εντυπωσίασε η πορεία που είχε αυτός ο άνθρωπος μέχρι να καταλήξει σήμερα εκτός από καταξιωμένος καθηγητής να ναι και αναγνωρίσιμος συγγραφέας.

Η συνάντησή μου μαζί του μικρή. Τι κάνεις Γιώργο; Πολύ καλά σας ευχαριστώ. Με τι ασχολείσαι; Συντηρητής Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης. Πολύ ενδιαφέρον. Κάθησα στη συνέχεια σε μία πολυθρόνα κοντά στο βήμα για να τον ακούσω. Η αλήθεια είναι πως θα έβλεπα για πρώτη φορά μπροστά μου τον Μίμη Ανδρουλάκη. Δε του είχα ιδιαίτερη συμπάθεια. Ποτέ δεν έβλεπα με καλό μάτι όσους εκμεταλλεύτηκαν την δόξα του Πολυτεχνείου για να ανέβουν στη πολιτική σκηνή.

Οι παρουσιαστές (δε θυμάμαι τα ονόματά τους) μας διαβάσανε μέσα από ένα κείμενο. Πολύ ψεύτικη και βαρετή στιγμή. Είδα πως ο Ανδρουλάκης δεν είχε καμία σημείωση μαζί του. Όταν ήρθε η σειρά του ένας από τους άλλους παρουσιαστές τον πείραξε ρωτώντας τον πόσην ώρα μπορεί να μιλήσει χωρίς σημειώσεις.

"Θα σου πω ένα πράγμα" του απάντησε " όταν ήμουν φοιτητής, η χούντα μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε φοιτητικές εκλογές. Οι εκλογές αυτές θα γίνονταν την ώρα της συνέλευσης. Οπότε θα ήταν ονομαστικές. Τις ορίσανε και σε ημερομηνία και ώρα που πολλοί φοιτητές είχαν ή εξετάσεις ή εργαστήρια. Οπότε είχαμε δύο επιλογές. Ή θα κάναμε εκλογές με λίγα άτομα ή θα κάναμε υπομονή μέχρι να έρθουν και άλλοι. Τότε με ρώτησε ένας αν μπορώ να ανέβω να μιλήσω ώστε να κρατήσω τον κόσμο και αν ναι πόσην ώρα μπορώ. Του απάντησα. Φέρε μου ένα ποτήρι νερό και θα δούμε τι θα κάνουμε. Εκείνη τη μέρα μίλησα πεντέμισι ώρες. Χωρίς σημειώσεις. Χωρίς προετοιμασία. Οπότε η μισή ώρα που μου προσφέρετε τώρα για μένα είναι πολύ λίγη". Αφού μίλησε αρκετή ώρα για τον εαυτό του άρχισε να μιλάει για το βιβλίο. Το είχε ξεζουμίσει. Ήταν πολύ καυστικός και πολύ καλός στον λόγο του. Άρχισα να τον ακούω με ιδιαίτερη προσοχή και ενδιαφέρον. Σε μία φάση γύρισε και ρώτησε με έντονο ύφος τον κ. Μπουραντά. "Και θέλω να παραδεχτείς τώρα Δημήτρη μου πως δε φταίνε μόνο οι πολιτικοί για την κατάσταση της Ελλάδος. Φταίνε και οι πρυτάνεις. Οι οποίοι αντί να μεταδώσουν τη σωστή γνώση στη νεολαία προσπαθούν με κάθε τρόπο να γλείψουν τα αυτιά των πολιτικών για να ανέβουν εύκολα κάποια σκαλοπάτια και να κυνηγήσουν την πολιτική καριέρα. Έχω δίκιο εδώ ή όχι;" Ο κ. Μπουραντάς του απάντησε αλλά δεν ακούστηκε. " Στο μικρόφωνο να σε ακούσει ο κόσμος." του είπε ο Ανδρουλάκης.

" Αυτά τα χω γράψει στο πρώτο μου βιβλίο Μίμη. Ναι ισχύουν.".

Στη συνέχεια μίλησε ο κ. Μπουραντάς. Και ο δικός του λόγος ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Φάνηκε πως ο άνθρωπος έχει περάσει ώρες διαβάζοντας Μακιαβέλι, Βέμπερ, Μάρξ. Απάντησε στον Ανδρουλάκη για το θέμα ευθύνης της σημερινής κατάστασης της Ελλάδος. Όμως αυτό που με άγγιξε ήταν όταν μίλησε για την Ελευθερία. Και το γράφω με κεφαλαίο το έψιλον διότι μιλάει για την Ελευθερία που κυνηγήσανε οι Γάλλοι πρώτα και στη συνέχεια ο υπόλοιπος κόσμος. Μία ελευθερία που δε την κράτησαν για πολύ όχι γιατί δε μπορούσαν αλλά γιατί δεν ήθελαν. Δεν ήθελαν και δε θέλουμε και μεις μέχρι σήμερα διότι η ελευθερία ζητάει και μεγάλη ευθύνη από τον άνθρωπο που την ζητά. Και οι άνθρωποι από την φύση τους είναι ανεύθυνοι. Γι΄αυτό και προέκυψε η θεωρεία του Καρλ Μάρξ όπου παρουσιάζεται η ελευθερία με κάποια όρια, οπότε για μένα χάνεται ο όρος ελευθερία (ή καλύτερα αλλοιώνεται) και ο καπιταλισμός.

Ο κ. Μπουραντάς προσπάθησε να μας εξηγήσει γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο και γιατί μας προτίνει να το διαβάσουμε. Είναι πολιτικό μανιφέστο; είναι ένα ακόμα αυτοβιογραφικό βιβλίο; είναι πάλι μία βίβλος του μάρκετινγκ; είναι όλα αυτά μαζί;

Σίγουρα θα το μάθω διαβάζοντάς το.

Όμως ένα πράγμα μου έμεινε από εκείνη τη βραδιά και αυτό το είπε ο Μίμης Ανδρουλάκης.

"Θα σας συμβουλέψω ένα πράγμα. Μακριά από παλιά πουτάνα και παλιό αριστερό. Πόσο μάλλον από παλιό αριστερό αφεντικό!".

Πόσο δίκιο έχει τελικά...

Athenian beauty

Κάθε πρωί που ξυπνάω απολαμβάνω την εικόνα που μου προσφέρει η μπαλκονόπορτά μου. Βλέπω τον κόσμο έξω που σε λίγο θα κινηθώ. Φυσικά την ώρα που ξυπνάω εγώ πολύ κόσμος ακόμα κοιμάται. Έτσι βλέπω τον καιρό. Ένας δυνατός αέρας με καλημέρισε το πρωί και με έκανε να το ξανασκεφτώ να πέσω κάτω από το πάπλωμά μου και να κοιμηθώ ξανά. Δυστυχώς όμως το αυστηρό πρόγραμμα με οδηγεί προς την τουαλέτα να πλυθώ.

Βγαίνω από την πολυκατοικία. Δυνατός αέρας. Πλημμυρισμένοι οι κάδοι από τα σκουπίδια. Γεμάτοι οι δρόμοι και ο αέρας από άδειες πλαστικές σακούλες που χορεύουν με το κάθε φύσημα του ανέμου. Υπέροχη η εικόνα της Αθήνας ένα μήνα πριν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές...

Μέσα από τη βρωμιά και την αηδία μπορείς να βρεις την ομορφιά...

Το Πολυτεχνείο μας περιμένει...

Λουκάς Σαμαράς

Η ζωή του σε ένα βίντεο

Ας βοηθήσουμε όλοι την Μαρία Δημητρίου.

Με αρκετό κόσμο παρακολουθούσαμε τα τελευταία χρόνια τις δύσκολες στιγμές που κατέγραφε στο προσωπικό της ιστολόγιο η 25χρονη Μαρία Δημητρίου, η οποία πάσχει από τη σπάνια ασθένεια Μπεχσέτ, η οποία την έχει καθηλώσει στο κρεβάτι με ποικίλα σοβαρά προβλήματα υγείας σε όλο της το σώμα.
Η Μαρία τον τελευταίο καιρό νοσηλευόταν σε νοσοκομείο στην Κύπρο. Τόσο οι γιατροί όσο και η οικογένειά της επιθυμούν να μεταβεί για νοσηλεία και θεραπεία στη κλινική Mayo, το συντομότερο δυνατό, μιά κλινική που ειδικεύεται σε δύσκολα περιστατικά όπως αυτό.
Ωστόσο δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να στηρίξει την αποστολή. Ο υπουργός Υγείας Χρίστος Πατσαλίδης μας γνωστοποίησε την επιθυμία του να συναντήσει ο ίδιος τη μητέρα της Μαρίας, προκειμένου να δει με ποιόν τρόπο μπορεί να βοηθήσει το υπουργείο.
Μάλιστα, σ' αυτήν την κατεύθυνση αναμένεται να πιέσει και η βουλευτής Στέλλα Κυριακίδου, η οποία έστειλε χθες επιστολή στον υπουργό, προκειμένου να δει ο ίδιος προσωπικά την περίπτωση της κοπέλας, εφόσον πρόκειται για ένα πολύ σπάνιο παγκοσμίως περιστατικό.
Αρκετός κόσμος έχει ήδη τρέξει να βοηθήσει την Μαρία ενώ αρκετές υπογραφές στέλνονται στο Υπουργείο Υγείας ώστε να βοηθήσει την οικογένεια να μεταφερθεί η κοπέλα τις επόμενες μέρες στις Η.Π.Α.
Η οικογένεια έχει ανοίξει κάποιους λογαριασμούς σε τράπεζες ζητώντας τη βοήθειά μας. Τους λογαριασμούς μπορείτε να τους βρείτε στο ιστολόγιο της Μαρίας Δημητρίου:
http://mariatweety85.blogspot.com/

Το μυστικό του Στρασβούργου...

Δύο φορές τον χρόνο που ο ήλιος βρίσκεται στη κατάλληλη θέση μία πράσινη γραμμή εμφανίζεται μέσα στο Καθεδρικό Ναό του Στρασβούργου και διασχίζει τον χώρο μέχρι που φτάνει στον σταυρωμένο ο οποίος βρίσκεται ανάγλυφος στο θωράκειο του άμβωνα. Φαινόμενο που η εκκλησία προσπαθούσε να το αποκρύψει θεωρώντας ως σημάδι σατανικό προσπαθούσε κάθε φορά που συνέβαινε να χει κλειστό τον ναό ή να αφήνει τον κόσμο να πάει μόνο μέχρι το αστρολογικό ρολόι. Όμως με τον καιρό αρχίζει να αποκτά θαυμαστές και να γίνεται ιδιαίτερα γνωστό.
Το φαινόμενο αυτό οφείλεται από έναν κρύσταλλο που βρίσκεται στα βιτρώο του ναού. Και ενώ ο φωτισμός που περνάει από τα χρωματιστά παράθυρα είναι λευκός από το συγκεκριμένο σημείο είναι πράσινο.
Η Πράσινη γραμμή όπως την αποκαλούν ξεκινάει από το πόδι του Ιούδα. Παρότι έχει ξεκινήσει μία διαμάχη για το αν είναι εκούσια ή ακούσια η δημιουργία της πράσινης γραμμής από το πόδι του Ιούδα κάποια στοιχεία ενισχύουν το μυστήριο του γεγονότος. Σύμφωνα με την παραπάνω φωτογραφία διαπιστώνουμε τα εξής:
1. Η μορφή του Ιούδα είναι η μόνη μέσα στο ναό που σηκώνει το ιμάτιό του και με το αριστερό χέρι για να αποκαλύψει τα πόδια του
2. Ο δείκτης του αριστερού του χεριού δείχνει προς τον αστράγαλο απ' όπου και ξεκινάει η πράσινη γραμμή.
3. Το βλέμμα του κοιτάει προς το στρογγυλό βιτρώο που βρίσκεται πάνω από το δεξί του ώμο και συμβολίζει τον ήλιο.
4. Σύμφωνα με μελέτες παρατήρησαν πως το γυαλί που χρησιμοποίησαν στο αριστερό του πόδι δεν είναι το ίδιο με το γυαλί του δεξιού ποδιού.
Βάση αυτού πιστεύουν πως η ακτίνα δημιουργείται σκόπιμα και συγκεκριμένα από το 1876 όταν κάλεσαν στο Στρασβούργο ωρολογοποιούς, αστρονόμους και μαθηματικούς για την ανακαίνιση του αστρονομικού γυαλιού καθώς και ζωγράφους για την δημιουργία των βιτρώο.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία τα οποία ενισχύουν αυτή τη διαμάχη και σίγουρα δε θα την σταματήσουν ποτέ.




Ευχαριστώ πολύ την Τάνια για τις φωτογραφίες και τις πληροφορίες αυτού του φαινομένου.

Το άσυλο των ψυχών...

Το "Λωβοκομείο" όπως το αποκαλούμε εμείς το λεπροκομείο της Χίου είναι ένα από τα πιο γνωστά σημεία της Χώρας. Λίγο έξω από την πόλη μέσα σε μία ρεματιά έχει κερδίσει επάξια τον όρο του στοιχειωμένου μέρους.

Όλοι μας στην ηλικία που μπορούσαμε να οδηγήσουμε νόμιμα ή παράνομα μηχανάκι κάναμε κοπάνες από το σχολείο για να το επισκεφθούμε. Πάντα το δρόμο μας τον έφραζε μία τεράστια σιδερένια πόρτα η οποία γράφει με τεράστια γράμματα "Άσυλο Λεπρών" καθώς και τις ημερομηνίες 1378 και 1909, όμως εμείς σαν κατακτητές έτοιμοι να ανακαλύψουμε νέους τόπους ανεβαίναμε από την απότομη πλαγιά ώστε να βρεθούμε στον πίσω χώρο του συγκροτήματος. Εκεί υπήρχε ένα μονοπάτι που μας οδηγούσε στο παλιό νεκροταφείο. Διασχίζαμε τους λίγους τάφους για να φτάσουμε σε ένα στενό δρομάκι το οποίο με τη σειρά του μας έβγαζε στο προαύλιο χώρο της εκκλησίας και του εστιατορίου. Από αυτό το σημείο και μετά ως νικητές απολαμβάναμε τη παραμονή μας στον χώρο. Ελεύθεροι και άνετοι προσπαθούσαμε πάντα να ανακαλύψουμε κάτι καινούργιο στον χώρο αυτό. Τότε θυμάμαι το λεπροκομείο ήταν στην ιδιοκτησία κάποιου ο οποίος είχε κλειστή την κεντρική πύλη και όλα τα σπιτάκια. Αναγκαζόμασταν μέσα από σχισμές και τρύπες να παρατηρήσουμε τι υπάρχει μέσα σε κάθε δωμάτιο. Αυτός ο αποκλεισμός προς τους εσωτερικούς χώρους δημιουργούσε ένα μυστήριο που μας ερέθιζε τη φαντασία και τον φόβο. Ποτέ δε πηγαίναμε νύχτα παρα μόνο πρωινά ή μεσημέρια. Και φεύγαμε πριν πέσει ο ήλιος. Πράγματι το μέρος ήταν στοιχειωμένο. Και αυτό διότι ήταν ένας τόπος ζωντανός.

Μετά από πολλά χρόνια επισκέφθηκα ξανά το λεπροκομείο. Ήθελα να το φωτογραφίσω και να το δω πλέον με μία πιο ώριμη ματιά. Πλέον η περιοχή έχει αλλάξει. Ο περιφερειακός που ενώνει το αεροδρόμειο με τον Βροντάδο περνάει δίπλα από το μονοπάτι που οδηγεί στη μεγάλη σιδερένια πόρτα. Η πόρτα αυτή πια είναι ανοιχτή και ο κόσμος μπορεί να μπαίνει άνετα στο παλιό άβατο μέρος του Λεπροκομείου. Δυστυχώς όμως δεν έχουν λείψει οι βανδαλισμοί. Οι τοίχοι έχουν βαφτεί με σπρέι με αποτέλεσμα να μουτζουρώνεται η όμορφη κοκκινοκίτρινη πρόσοψη των κτιρίων. Όμως οι πόρτες πλέον ήταν ανοιχτές και έτσι κατάφερα να μπω στους χώρους που τους έβλεπα κάποτε μέσα από τρύπες και σχισμές. Τότε συνειδητοποίησα γιατί νιώθαμε πως ο χώρος αυτός ήταν στοιχειωμένος. Διότι όλα τα δωμάτια ήταν γεμάτα με σκεύη, αντικείμενα, έπιπλα, ρούχα και ότι άλλο χρησιμοποιούσαν και είχαν οι λεπροί που ζούσαν εδώ.

Στο πρώτο κτίριο βρήκαμε ξύλινες σόμπες με σκεύη πάνω τους ενώ πίσω από την πόρτα κρυβόταν ένα τραπεζάκι που είχε πάνω του ένα πιάτο με μαχαιροπίρουνα. Λες και ο κάτοικος να φυγε από το σπίτι στη μέση του φαγητού. Ανάμεσα σε κάθε δύο κτίρια υπάρχουν δύο μικρά δωμάτια, μία κουζίνα και μία τουαλέτα, πιθανότατα κοινόχρηστα. Σε ένα άλλο κτίριο είναι μαζεμένα όλα τα κρεβάτια. Ένα κουβάρι από σκουριασμένα σίδερα δε σ' αφήνει να μπεις πιο μέσα. Στη συνέχεια είναι το φαρμακείο. Είναι το μόνο δωμάτιο που είναι ακόμα κλειδωμένο. Όμως από τα παράθυρά του παρατηρείς το χάος που επικρατεί. Ανοιχτά τα ντουλάπια, πεταμένα φάρμακα στο πάτωμα και στα τραπέζια παρουσιάζουν ένα σκηνικό βανδαλισμού και αρπαγής πριν κλείσει ο χώρος αυτός για τους επισκέπτες. Πιο κάτω βρίσκουμε έναν ενιαίο χώρο. Πιο κάτω τα ανδρικά λουτρά και το εστιατόριο με πρόσοψη μπλε. Η ερήμωση του χει σβήσει το γράμματα αλλά όχι την διάθεση που προσπαθούσε να φτιάξει στους κατοίκους αυτού του συγκροτήματος. Δίπλα ακριβώς από το εστιατόριο βρίσκεται η εκκλησία η οποία ήταν η παλιά είσοδός μας στον χώρο αυτό.

Ξαφνικά ένιωσα θεατής μιας στιγμής. Στεκόμουν δίπλα στο εστιατόριο και έβλεπα τις φιγούρες του εαυτού μου και των φίλων μου Μάνου, Γιάννη και Γιώργου να βγαίνουν από το στενό και να τρέχουν μέσα στο χώρο, να κάνουν χαζομάρες και να τραβάνε φωτογραφίες. Παλιές όμορφες στιγμές που όλοι θέλουμε να ξαναζήσουμε αλλά φοβόμαστε μη παρεξηγηθούμε που θέλουμε να ξανανιώσουμε παιδιά. Οι φιγούρες αυτές συνεχίσανε τις ανωριμότητες καθώς χανόντουσαν στο βάθος...

Συνεχίσαμε την πορεία μας και πιο πέρα. Φτάσαμε σε έναν μεγάλο ενιαίο χώρο που μάλλον θα ήταν η τραπεζαρία του Λεπροκομείου. Ζωγραφιστό ταβάνι και ένας μεγάλος καναπές δείχνουν την άνεση αλλά και την ποιότητα της ζωής των λεπρών. Σε κάποια εντοιχισμένα ράφια βρήκα παρατημένα βιβλία παραγγελιών. Άνοιξα ένα. Ημερομηνία 1931. Όνομα προμηθευτή και όνομα οικονόμου κάτω από την λίστα με τις παραγγελίες. Κρέας, ψάρια, ελιές, ψωμί ήταν κάποιες από τις παραγγελίες τους. Μία παντόφλα παρατημένη στο πάτωμα μου τράβηξε την προσοχή. Λες και εξαφανίστηκαν όλοι...

Το συγκρότημα τελειώνει με κάποια τελευταία κτίρια. Μετά αρχίζει ένα βοτσαλοτό μονοπάτι. Αριστερά ένα ερειπωμένο κτίριο προσπαθεί μάταια να κρυφτεί πίσω από τον κορμό ενός δέντρου. Σημάδια από τις καταστροφές της πρόσφατης καταιγίδας εμφανίζονται μπροστά μου. Το μονοπάτι συνεχίζει. Αριστερά μας μία μαρμάρινη βρύση λες και βγήκε από μία παραμυθένια σκηνή χάνει την γοητεία της από μία συνηθισμένη δεξαμενή που βρίσκεται από πάνω της. Στο βάθος αρχίζουν να φαίνονται οι γκρεμισμένοι τοίχοι μιάς παλιάς εκκλησίας. Μπαίνεις από μία πορτούλα. Η οροφή λείπει ενώ κάποια ψηλά δέντρα προσπαθούν να σε σκεπάσουν. Στη μέση μία πετρόχτιστη αγία τράπεζα με ένα καντηλάκι μονίμως (;) αναμένο. Οι τοιχογραφίες ξεθωριασμένες αλλά και ημιτελής σε αγριεύουν.

Η ώρα έχει περάσει και ο ήλιος έχει πέσει πίσω από το βουνό. Σκοτεινιάζει. Ένα αεράκι μας καθοδηγεί προς την πόρτα. Βγαίνουμε έξω και παίρνουμε το μονοπάτι για να γυρίσουμε πίσω. Κάτι αρχίζει να μας αναστατώνει. Επιταγχύνουμε τον βηματισμό μας. Ένας θόρυβος μας κάνει να σταματήσουμε. Κοιτάξαμε γύρω μας και συνεχίσαμε να περπατάμε. Δεύτερος θόρυβος αλλά δε μας σταματάει. Τότε ερχόμαστε σε επαφή με τους υπαίτιους των θορύβων που μας είχαν τρομάξει. Κάποιες κατσίκες μπροστά μας παρατηρούν με περιέργια. Γελάμε προσπαθώντας να κρύψουμε τον φόβο μας. Τα ζωντανά φεύγουν και μεις παίρνουμε τον δρόμο προς την πύλη. Ο αέρας κάνει τα παράθυρα να τρίζουν. Τα φυλλώματα δημιουργούν απειλητικές σκιές. Το καντηλάκι μιάς εικόνας ανάβοσβήνει μπροστά μας. Σε λίγο φτάνουμε στην σιδερένια πόρτα. Το αμάξι μας περιμένει για να φύγουμε.

Γυρίζω και βγάζω μία τελευταία φωτογραφία. Ασυναίσθητα. Απλά ήθελα να περάσω την στοιχειωμένη εικόνα που δημιουργεί και έχει αυτός ο τόπος...

Βάζω μπρος το αμάξι και φεύγω. Δε κοιτάω πίσω μου. Πείτε με φοβιτσιάρη, πείτε με ότι θέλετε. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο τόπος δε σ' αφήνει ήσυχο...

17 Νοεμβρίου 2010

Πριν 37 χρόνια κάποιοι φοιτητές θυσιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και κυνηγήθηκαν για να έρθει αυτή η σωτήρια μεταπολίτευση και η πολυπόθητη ελευθερία που φώναζαν μέσα από το γνωστό σύνθημα "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία".
Μετά από 37 χρόνια ένα μέρος αυτής της γενιάς (όσοι χρησιμοποίησαν το Πολυτεχνείο για να μπουν στον πολιτικό στίβο) χαντάκωσε την Ελλάδα και την έφτασε στον πάτο. Και σα να μην έφτανε αυτό σήμερα επέτειος του Πολυτεχνείου εκπρόσωποι αυτής της γεννιάς αθώωσαν τους υπεύθυνους του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου Ρουσόπουλο και Βουλγαράκη (το κύριοι στην αρχή των ονομάτων τους δεν τους αξίζει να μπει).
Οι δύο απατεώνες που με θράσος εξακολουθούν να μας κοροϊδεύουν μπροστά αλλά και πίσω από τις κάμερες θα μείνουν ελεύθεροι και... αθώοι!
Και αναρωτιέμαι εγώ, αντί να κατεβαίνουμε στην πορεία για να κάνουμε την γνωστή διαδρομή Πολυτεχνείο - Αμερικανική Πρεσβεία γιατί δεν αλλάζουμε κατεύθυνση και να πάμε έξω από τα σπίτια τους να ζητήσουμε την λαϊκή καταδίκη τους; Διότι διαπιστώσαμε σήμερα πως Δικαιοσύνη και Ελευθερία δεν υπάρχουν πια. Και όσο εμείς σαν πρόβατα θα βρίζουμε μεταξύ μας αυτά τα λαμόγια τόσο αυτοί θα μας κλέβουν. Μας κοιτάνε βλέπετε απαξιωτικά και αδιαφορούν για το τι λέμε εμείς. Αφού δε τους κατεβάζει η δικαιοσύνη ας τους κατεβάσουμε εμείς.
Ντροπή της Δικαιοσύνης και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να αθωώνει τέτοιους απατεώνες.
Ντροπή!

Απάντηση αναγνώστη στο tro-ma-ktiko για την ανάρτησή μου "Η απελευθέρωση (;) της Χίου"

Σε Διαβεβαιώνω ότι ο αναγνώστης που αρχικά έγραψε για την «απελευθέρωση» της Χίου δεν έχει και πολύ άδικο σε πολλά πράγματα και εξηγώ (με επιχειρήματα πάντα): Απελευθερώνω = διώχνω κάποιον από έδαφος που μου έχει κατακτήσει..
Στη περίπτωση της Χίου και πολλών άλλων περιοχών της σύγχρονης Ελλάδας δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο παραπάνω όρος με επιτυχία.
- Η Χίος μέχρι και το 80 π.Χ ήταν ανεξάρτητη.
- Από το 80π.Χ μέχρι και 600 μ.Χ άνηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
- Από τον 7ο αιώνα άνηκε στη Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αυτή που ορισμένοι αποκαλούν Βυζάντιο (ο όρος Βυζάντιο χρησιμοποιήθηκε 1η φορά τον 19ο αιώνα μ.Χ πριν μερικά χρόνια δηλαδή από ευρωπαίους ιστορικούς). Τότε οι άνθρωποι Χριστιανοί Ρωμαίοι δήλωναν.
- Το 1346 την κατέκτησαν Γενουάτες μέχρι και το 1566 (200 χρόνια)
- Στη συνέχεια οι Τούρκοι από το 1566 μέχρι και το 1912, όπου και «απελευθερώθηκε»
Συνεπώς απελευθερώθηκε πως? Τελευταία φορά που ήταν «κάπως» ελληνική ήταν μέχρι και το 80 π.Χ όπου και πάλι ήταν «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ» (1992 χρόνια πριν!!!)
Συνεπώς ο σωστός όρος είναι ότι το 1912 ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ από την Ελλάδα.
Εδώ να σημειώσω ότι το αποτέλεσμα με ικανοποιεί πλήρως. Πάντα προτιμώ μια ενωμένη Ελλάδα και σίγουρα προτιμώ τη Χίο και κάθε νησί Ελληνικό.
Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι γνωρίζοντας ιστορία ξέρω ότι τα πάντα είναι προσωρινά όπως και οι εδαφικές κατακτήσεις.
Όσο για τη Τουρκία θα συμφωνήσω με τον 2ο αναγνώστη που διαφωνεί με τον 1ο. Η Τουρκία είναι απλά μια βιτρίνα. Αυτά που βλέπεται στα Τουρκικά σίριαλ δεν έχουν σχέση με τη πραγματικότητα

Ευχαριστώ τον Νίκο που με ενημέρωσε για την ανάρτηση αυτή.

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/11/blog-post_5051.html?spref=fb

Ας θέσουμε ένα τέλος στη μεταπολίτευση...

Αυτές τις εκλογές νίκησε η αποχή. Μία αποχή που πάντα την πανηγυρίζει η αντιπολίτευση και τα αριστερά κόμματα. Οπότε οι ψηφοφόροι που θέλουν να περάσουν την αγανάκτησή τους απέχοντας από το εκλογικό τους δικαίωμα δε καταφέρνουν τελικά τίποτα διότι πάντα ένας από τα δύο μεγάλα κόμματα εκλέγεται από τους λίγους. Αν μιλάμε πως είχαμε 50% αποχή και όλες οι αναμετρήσεις κρίθηκαν στο νήμα τότε ο κάθε νικητής θα πήρε ψήφους από το 25% του ενεργού πληθυσμού.

Μπορεί να αγχώνονται με την αποχή όμως η νίκη τους τους δίνει κάποιον αέρα ώστε να κάνουν το έργο άλλοτε κακό και άλλες φορές καλό.

Εγώ όμως θα αναφερθώ προς τον κόσμο που δικαίως αγανακτισμένος δε ψήφισε. Προς αυτόν τον λαό ρωτάω αντί να απέχετε (ή απέχουμε) γιατί δε γίνεται μία πρόταση να κατέβει μία ομάδα ανθρώπων νέων με όραμα και όρεξη για πραγματική αλλαγή και βελτίωση και να ρίξουν την ψήφο τους σ' αυτούς. Σίγουρα εκτός από την δικιά τους θα έχουν και από άλλους ψηφοφόρους που ψήφισαν σ' αυτές τις εκλογές.

Μπορούν αυτές οι ομάδες να ξεκινήσουν από τώρα. Να δράσουν εθελοντικά η κάθε μία για τον τόπο της. Να ρθουν σε επαφή με τα προβλήματα και να αναζητήσουν λύσεις. Όχι με λόγια αλλά με πράξεις.

Θα με πείτε ρομαντικό τύπο και πως αυτά που λέω δεν είναι εφικτά. Μπορώ να σας πω πως πριν από ένα χρόνο μία ομάδα ανθρώπων ξεκίνησαν την αναπαλαίωση της οικίας του Κωστή Παλαμά στην Πλάκα για να μην πέσει μιας και το κράτος είχε δείξει την αδιαφορία του. Δε το κάνανε κρυφά γι΄αυτό και φτιάξανε μία ιστοσελίδα με την οποία παρουσίαζαν τη δουλειά τους. Φυσικά το κράτος τους σταμάτησε και έκλεισε με λαμαρίνες τα παράθυρα και την πόρτα της οικίας. Μεγάλη τους ντροπή. Συγχαρητήρια στον κύριο Κακλαμάνη. Όμως η ιδέα τους και η όρεξή τους έμεινε στη συνείδηση όλων όσων πονάμε τους τόπους μας.

Αυτό μπορεί να γίνει και στη Χίο. Είδαμε πως η ομάδα που προσπαθεί να διασώσει και να αναδείξει το κάστρο της πόλης μας κατάφερε να ευαισθητοποιήσει την κυρία Μενδώνη η οποία θα παραχωρήσει ένα πρόγραμμα 2 εκατομμυρίων ευρώ για την αναστήλωσή του. Μπορεί να υπάρξει μία αντίστοιχη ενεργή ομάδα για το λεπροκομείο (του οποίου φωτογραφική δουλειά θα παρουσιάσω τις επόμενες μέρες), μία άλλη για τα προσφυγικά σπίτια που έχουν εγκαταλειφθεί και πέφτουν ένα ένα.

Αυτές οι ομάδες με τον καιρό μπορούν να δημιουργήσουν μία κεντρική ομάδα με ανθρώπους διορατικούς οι οποίοι θα μπορέσουν όχι μόνο να αντιμετωπίσουν αλλά να νικήσουν τόσο τον δικομματισμό όσο και την πεθαμένη αριστερά.

Πλέον δε σωζόμαστε από τα κόμματα αλλά από τον ίδιο τον λαό. Τους απλούς ανθρώπους που έχουμε γύρω μας και ανησυχούν για το μέλλον του τόπου. Όμως για να το πετύχουμε πρέπει πρώτα να δείξουμε έργο.

Ποιός είναι διατεθιμένος να βοηθήσει;

Ο (κάθε) υποψήφιος ξανασταυρώνεται

Η αυριανή μέρα θα είναι αγωνιώδης για τα δύο συνηθισμένα κόμματα που μας ταλαιπωρούν από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Όμως για μας θα ναι μία ακόμη Κυριακή που θα την απολαύσουμε με καφεδάκι, εφημερίδα, παρέα και ξεκούραση. Και αν είναι όμορφος ο καιρός ίσως μας βρεί (όσους έχουμε φύγει από την Αθήνα και τα υπόλοιπα αστικά κέντρα) στην εξοχή να απολαμβάνουμε την εκλογική μας άδεια. Όποιος και να βγει αύριο, τίποτα δε θα αλλάξει σ' αυτήν την καταδικασμένη ελληνική κοινωνία.

Ας απολαύσουμε την αυριανή μέρα και ας έχουμε μία καλή επιστροφή στο μεγάλο άστυ...

Κάπου στην πόλη την ώρα της παρέλασης

Την ώρα που ακούγονταν τα εμβατήρια και τα λόγια θαυμασμού προς τον ελληνικό στρατό και όλος ο κόσμος βρισκόταν μαζεμένος στα πεζοδρόμια του δημοτικού κήπου και της πλατείας της Χίου, πήρα την φωτογραφική μου μηχανή και ξεχύθηκα σε μία άδεια Χίο για να φωτογραφίσω τα όσα σημεία της ακόμα αντιστέκονται στις αλλαγές του καιρού μας. Να δείξω πως η ελληνική ζωή στο νησί έσφυζε ελεύθερα επί τουρκοκρατίας. Μνημεία και απομεινάρια άλλων εποχών τα αφήνουν να πέσουν χωρίς να γίνεται καμία προσπάθεια διατήρησης και αναπαλαίωσης τους. Όλα αυτά θα σας τα παρουσιάσω τις επόμενες μέρες.

Ίσως κάποιοι που με κυνηγάνε και με κατηγορούν πως δεν αγαπάω το νησί μου να συγκινηθούν και να στρέψουν και αυτοί τη προσοχή τους προς τα κει ώστε να σωθεί αυτός ο υπέροχος τόπος.

Ελπίζω η νέα δημοτική αρχή να δώσει λίγη σημασία σε αυτή τη κληρονομιά πριν πέσει και χαθεί μια για πάντα...

Δημοσίευση της ανάρτησης "Η απελευθέρωση (;) της Χίου" στο tro-ma-ktiko.blogspot.com

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/11/blog-post_4291.html

Το Μουσείο της Ακρόπολης το καλύτερο του κόσμου

Το Μουσείο της Ακρόπολης, εκτός από το ότι μάγεψε όλους τους Έλληνες, κατόρθωσε να εντυπωσιάσει και τους ξένους, αποσπώντας...έτσι ένα χρόνο μετά τα εγκαίνιά του το βραβείο του καλύτερου Μουσείου στον κόσμο.
Σε διαγωνισμό που διενήργησε η Ένωση Δημοσιογράφων Τουριστικών Συντακτών Μεγάλης Βρετανίας το Μουσείο της Ακρόπολης απέσπασε το βραβείο του «Καλύτερου Μουσείου του κόσμου».
Σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη βρετανική πρωτεύουσα, ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Γιώργος Νικητιάδης, παρέλαβε το βραβείο.
Αφού ευχαρίστησε τους διοργανωτές και όσους συμμετείχαν στην ψηφοφορία, επισήμανε ότι με την κίνηση τους άνοιξαν την πόρτα για να επιστρέψουν τα μάρμαρα της Ακρόπολης στον τόπο τους.
Εξήρε επίσης τη σημασία των εξελίξεων αυτών για τον Ελληνικό Πολιτισμό και εκδήλωσε την αισιοδοξία του ότι με τη βράβευση αυτή έπεσε και το τελευταίο τείχος, δίνοντας νέα ώθηση στην υπόθεση της επιστροφής των μαρμάρων στην Ελλάδα.
Η βράβευση απέσπασε ευμενή σχόλια σε τηλεοπτικούς σταθμούς της Μεγάλης Βρετανίας, με την επισήμανση ότι το γεγονός δίνει νέα δυναμική στο αίτημα της επιστροφής των μαρμάρων στην Ελλάδα, όπως ανέφεραν Βρετανοί σχολιαστές.Υπενθυμίζεται ότι το νέο Μουσείο της Ακρόπολης άνοιξε τις πύλες του για το κοινό στις 21 Ιουνίου 2009, με τους αρμοδίους ακόμα και σήμερα να ευελπιστούν πως θα επιστραφούν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στο "σπίτι" τους.

Για όσους ακόμα ελπίζουμε...

"Ο ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει το δρόμο του μόνο στο σεληνόφως και η τιμωρία του είναι ότι βλέπει την αυγή πριν από τον υπόλοιπο κόσμο..."

Oscar Wilde

Τι διαπίστωσα μέσα από αυτές τις εκλογές...

Οι δημοτικές εκλογές τελείωσαν χωρίς νικητή. Μόνος χαμένος ο λαός. Δυστυχώς οι απειλές του κ. Παπανδρέου για πρόωρες εκλογές να βοήθησαν στο να μην πάθει μεγαλύτερη ήττα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Φυσικά αυτό δε μας γλιτώνει λόγω των νέων μέτρων που θα δεχτούμε από τη κυβέρνηση η οποία μπορεί να μην κέρδισε όμως έχει ακόμα τη δύναμη να μας γονατίσει κι άλλο. Μία δύναμη που της δώσαμε μέσα από τις εκλογές αυτές. Από την άλλη όμως και η κυβέρνηση δεν είναι σε καλύτερη θέση μιας και έχει αποδυναμωθεί αφού ένα μέρος του λαού ψήφισε δεξιά ή αριστερές παρατάξεις δείχνοντας την δυσαρέσκειά τους στη κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ναι μεν θα θέσει νέα μέτρα αλλά θα φοβάται περισσότερο την αντίδραση του κόσμου και της αντιπολίτευσης.

Μεγάλη κοροϊδία και η στάση της Νέας Δημοκρατίας η οποία πιστεύει πως βγήκε νικήτρια. Ειλικρινά πρέπει να καταλάβουν επιτέλους πως δεν είμαστε πια ηλίθιοι. Πως γίνεται να νιώθει κάποιος νικητής επειδή χάνει λιγότερες μονάδες από τον άλλον και παραμένει ακόμα δεύτερος. Ίσως με το καιρό και με αυτή τη πορεία να ξαναβρεθεί πρώτη και τότε ας μιλήσει για νίκη.

Τέλος θα θελα να μιλήσω για το μεγάλο χαστούκι που έφαγε η αριστερά κυρίως στην Αθήνα. Όσο διασπάται η αριστερά τόσο θα χάνει τη δύναμή της. Και δεν αναφέρομαι στο Κ.Κ.Ε. το οποίο το θεωρώ κομμάτι του συστήματος αλλά σε άλλες παρατάξεις με ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Αν υπήρχε μία ενιαία αριστερά, χωρίς διαμάχες σε μικρολεπτομέρειες όπως συμβαίνει τώρα, τότε σήμερα ίσως να μιλούσαμε για μία μεγάλη μάχη την επόμενη Κυριακή μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς στον δήμο της Αθήνας. Κρίμα που τα πρόσωπα αυτά που αντιπροσωπεύουν την αριστερά κυνηγάνε να φάνε μόνα τους τη θέση και όχι όλοι μαζί.

Δεν ελπίζω πια σε αυτούς τους ανθρώπους.

Καλή πορεία λοιπόν προς της ελεγχόμενη πτώχευση.

Πρεμιέρα στην Α1 πόλο

Ξεκινάει σήμερα η νέα αγωνιστική χρονιά για τις ομάδες της Α1 πόλο όπου μόνιμος κάτοικός της είναι η Χίος. Παρά την περσινή άσχημη πορεία της φέτος ελπίζει σε μία καλύτερη θέση που ίσως την βοηθήσει να επιστρέψει στα ευρωπαϊκά παιχνίδια.

Η ομάδα έχει αλλάξει και αυτό φαίνεται στα πρόσωπα που ήρθαν και στα πρόσωπα που έφυγαν.

Ηρθαν οι Χατζηκυριακάκης (ΠΑΟΚ), Κόττεριλλ (Μπαρτσελόνα), Γ. Κόχειλας (Π. Φάληρο), Σάντα (Ν.Ε. Πατρών), Χατζηδάκης (Λάρισα), Πουλιόπουλος (Σύρος) και εφυγαν οι Σαλάχας (Εθνικός), Παππάς (Λάρισα), Γ. Καπότσης (Πανιώνιος), Φωτίου (Περιστέρι), Φούτσος (Αρης Κάμπου), Ντίνα (Ρουμανία), Τόκιτς (Σερβία), Στακιάς

Το νέο ρόστερ της ομάδας είναι το εξής:

Τερματοφύλακες

Αντώνης Μισετζής (34χρ.)

Γιώργος Πουλιόπουλος (20χρ.)
Γιάννης Ρυμικής (22χρ.)

Αμυντικοί

Γιάννης Γαβαλάς (27χρ.)

Κώστας Βιτέλας (19χρ.)

Μιχάλης Σκαπινάκης (14χρ.)

Περιφερειακοί

Τζον Κόττεριλ (Αυστραλία-23χρ.)

Γιάννης Κόχειλας (27χρ.)

Πέτρε Σάντα (35χρ.)

Μάριος Χατζηκυριακάκης (26χρ.)

Δημήτρης Μάγνης (24χρ.)

Δημήτρης Πισσίας (17χρ.)

Αλέξανδρος Γεώργαλος (17χρ.)

Γιώργος Φουντούλης (25χρ.)

Μιχάλης Γκιάλης (19χρ.)

Μιχάλης Μιμίδης (19χρ.)

Φώτης Δεββές (14χρ.)

Κώστας Βορριάς (14χρ.)

Μανώλης Φράγκος (17χρ.)

Φουνταριστοί

Γιώργος Χατζηδάκης (29χρ.)

Στέλιος Μιμίδης (21χρ.)

Η άποψη του προπονητή της ομάδος Μάκης Μικέδης είναι η εξής: «Στόχος της ομάδας είναι να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω από πέρσι, όπου διεκδικήσαμε την είσοδο στα πλέι οφ, αν και πιστεύω ότι εφικτός στόχος είναι η 4άδα. Μικρό προβάδισμα για τον τίτλο, αν δεν αντιμετωπίσει προβλήματα, έχει ο Ολυμπιακός. Αν όμως έχει προβλήματα, τότε πρώτο φαβορί γίνεται ο Πανιώνιος, ο οποίος έχει μια δυναμική προς τα πάνω. Εύχομαι το πόλο, που περνάει δύσκολες στιγμές τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο λόγο της οικονομικής κρίσης, να βρει τον τρόπο να γίνει πιο δημοφιλές και να είναι υγιές»

Καλή αρχή στη Χίο μας...

Φρίντα

«…Γεννήθηκα μαζί με μια επανάσταση. Αυτό ας το μάθουν όλοι. Γεννήθηκα μέσα στη φωτιά, πρωτοείδα τον κόσμο μέσα στη θέρμη του ξεσηκωμού. Εκείνη η καυτή μέρα θα με κρατάει πάντα μέσ΄ στην αγκαλιά της. Ως παιδί, εκπυρσοκρότησα. Ως ενήλικος, πυρπολήθηκα. Είμαι χωρίς αμφιβολία παιδί αυτής της επανάστασης και ενός γέρου θεού που λάτρευαν οι πρόγονοί μου».

Ατομική έκθεση γλυπτικής - ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ

Η Αίθουσα Τέχνης «ΚΑΠΛΑΝΩΝ 5» έχει την τιμή να παρουσιάσει την πρώτη ατομική έκθεση Γλυπτικής του Στέλιου Παναγιωτόπουλου. Ο τεχνοκριτικός Κώστας Σταυρόπουλος γράφει, μεταξύ άλλων, στον κατάλογο που συνοδεύει τα έργα της έκθεσης: «... Ο Παναγιωτόπουλος διαθέτει επιδέξια και πλαστουργά χέρια ως αδυσώπητος εργάτης της Τέχνης, δαμάζοντας την ύλη της γλυπτικής... Είχε και την πετριά στο κεφάλι του για την Τέχνη, θείο δώρο. Ο Στέλιος έκανε μια εμπνευσμένη μεταγραφή: άφησε τη μοτέρνα τέχνη και πέρασε στη σύγχρονη εννοιολογική τέχνη. Η μοντέρνα τέχνη ήταν έκφραση και αντίληψη του βιομηχανικού πολιτισμού, η εννοιολογική τέχνη είναι έκφραση του 21ου ηλεκτρονικού αιώνα, θερμό πεδίο δράσης της οι μεταβιομηχανικές ηλεκτρονικές κοινωνίες... Τις 12 εικαστικές συνθέσεις που εκθέτει στον εκθεσιακό χώρο "Καπλανών 5" τις είδα στο εργαστήριό του και ενθουσιάστηκα. Ο καλλιτέχνης φαίνεται αποφασισμένος να δράσει σ΄ αυτήν τη σύγχρονη γραφή, ποιητής του εικαστικού λόγου των μορφών. Η εννοιολογική τέχνη απαιτεί λιτό και περιεκτικό λόγο και οξυδερκή διανοητική αισθητική συγκίνηση. Και μέσα από αυτήν την κατάκτηση του εικαστικού λόγου των μορφών θα προκύψει η κατάθεση της δικής του πρότασης, κουβαλώντας ενδιαφέρουσες υποσχέσεις...»

Καλό μήνα

Πρέπει να φτάσουμε στον προτελευταίο μήνα του χρόνου για να διαπιστώσουμε πως και αυτή η χρονιά πέρασε γρήγορα.

Ο Νοέμβριος ως μήνας είναι επαναστατικός βάση των γεγονότων που έχουν πραγματοποιηθεί. Γνωστά από αυτά είναι οι δύο φοιτητικές διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα (και οι δύο 17 Νοεμβρίου, η μία στην περίοδο της κατοχής και η άλλη στην περίοδο της χούντας) καθώς και την Πτώση του Τείχους στο Βερολίνο που άλλαξε σημαντικά την τότε γεωπολιτική ιστορία και σημάδεψε το πρόσφατο μέλλον.

Φέτος τα βλέμματα τραβάνε οι δημοτικές εκλογές, οι οποίες θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα βουλευτικές εκλογές.

Ας μην αναφερόμαστε ακόμα σ' αυτά. Ξεκινάει ένας νέος μήνας κάνοντας πιο αισθητή την παρουσία του κρύου και των βροχών.

Καλό μήνα λοιπόν.