Πρώτη δημοσίευση κειμένου μου στην πρώτη σελίδα του ιστολογίου της LIFO

Σκοπός από τότε που ξεκίνησα το blog μου ήταν να γνωστοποιήσω στο κοινό που θα ενδιαφερθεί τις απόψεις μου, τα όνειρα μου και τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο και τα γεγονότα΄περιμένοντας με ανυπομωνησία τα σχόλια των αναγνωστών. δυστυχώς στο blogspot δεν έχω μεγάλη απήχηση οπότε στράφηκα και σε blog άλλα. Ένα από αυτά είναι η ιστοσελίδα της Lifo. Μετά από πολλά μου κείμενα ένα έγινε πρώτο θέμα για μία μέρα. Νιώθω πολύ χαρούμενος. Πλέον ακούστηκαν οι απόψεις μου. Κάποιοι με διάβασαν και μου στειλαν τα σχόλια τους. Αυτό με κάνει πολύ ευτυχισμένο και μου δίνει την ώθηση για μια ανάλογη συνέχεια. Κρίμα που δε δώθηκε μεγάλη βάση στα πρώτα μου κείμενα που κατα την άποψη μου ήταν σημαντικότερα. Πάντως θέλω να σας ευχαριστήσω όλους. Μου δώσατε μεγάλη χαρά σήμερα και δύναμη να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησα με πολύ αγάπη και όρεξη...

Προστατεύανε το ψεύτικο χριστουγεννιάτικο δέντρο για τα κόψουν τα αληθινά

Όλοι μάθαμε χθες το γεγονός ότι ο δήμαρχος Αθηνών έδωσε εντολή να κόψουν έναν μικροσκοπικό πνεύμονα στην ήδη επιβαρημένη από τσιμέντο περιοχή της Κυψέλης. Η απόφαση αυτή μόνο απαράδεκτη μπορεί να χαρακτηριστεί. Όμως δε θα πέσω και στην παγίδα των οικολόγων και των κατοίκων της περιοχής. Ένας χώρος στάθμευσης στο κέντρο της Αθήνας είναι πάντα απαραίτητος και λύνει πολλά προβλήματα στους κατοίκους. Όμως δε θα επιλέξουμε κατευθείαν το πάρκο ενώ υπάρχουν πολλά εγκατελειμένα κτίρια ή οικοδομές που περιμένουν να αξιοποιηθούν (όχι χτίζοντας Mall) ως parking, πάρκα ή πολιτισμικούς χώρους. Το θέμα όμως δεν είναι εκεί. Σ’ αυτή την περίπτωση μπορούμε να δώσουμε απόλυτο δίκιο τόσο στους κατοίκους όσο και στον δήμο ο οποίος τουλάχιστον χτίζει parking και ανέφερε πως θα κρατηθούν τα δέντρα ώστε να τοποθετηθούν στην οροφή του κτίσματος έστω λίγο πιο υπερυψωμένα από το έδαφος οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Το θέμα είναι με τα ακούνητα στρατιωτάκια του κύριου Πολύδωρα. Οι Ματατζήδες έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Χθες γιατί πετάξανε δακρυγόνα σε κατοίκους οι οποίοι απλά διαμαρτύρονταν για το γεγονός αυτό; Τι δουλειά είχαν σε μία τοπική διαμαρτυρία που είχε έναν ειρηνικό χαρακτήρα και δικαιολογημένα αγανακτισμένο. Γιατί βαράνε συνέχεια κόσμο χωρίς λόγο. Δεν ντρέπονται; Τις προάλλες μέσα από το blog του Κούλογλου αν δεν κάνω λάθος είδαμε που τραβούσαν μια γριούλα η οποία απλά διαμαρτυρήθηκε που χτυπάνε τα παιδιά. Πιάσανε έναν μαγαζάτορα ο οποίος απλά ζήτησε να ανοίξουν χώρο να περάσει ο κόσμος που είχε αποκλειστεί στο μαγαζί του και φοβόταν τα χειρότερα. Συλλάβανε τους δικηγόρους που πήγαν να υπερασπιστούν τους διαδηλωτές. Θα πρέπει να αρχίσει να μας προβληματίζει το γεγονός αυτό. Μας έχουν κάνει να φοβόμαστε να βγούμε στους δρόμους να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας και παράλληλα προκαλούν το κάθε ταραχοποιό στοιχείο να καταστρέφει την περιουσίες μικροεπιχειρήσεων (αδιαφορώ για τράπεζες και αλυσίδες). Το θέμα είναι πως αδικίες του κράτους και διαδηλώσεις θα υπάρχουν πάντα… η βία των ΜΑΤ όμως αυξάνεται απειλητικά. Κάτι πρέπει να κάνουμε… δε θα ανεχτούμε κάποιοι βλάχοι και άτομα χαμηλού επιπέδου να μας εμποδίζουν να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας και να υψώνουμε την φωνή μας.
Κατά την ταπεινή μου άποψη και περιέργεια, μήπως η παραγγελία που είχαν κάνει οι Ματατζήδες για δακρυγόνα να ήταν υπερβολική και τώρα με την παραμικρή ευκαιρία να τα πετάνε στον κόσμο ώστε να δικαιολογήσουν την αναγκαιότητα τους;…. λέω εγώ….

Όχι άλλη χαζοαμερικάνικη ταινία

Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες είναι το σινεμά. Αλλά ο ποιοτικός κινηματογράφος. Να μπαίνω σε μια αίθουσα για 2 ή 3 ώρες και να λέω πως κάτι πήρα, πως κάπου με επηρέασε το έργο είτε σε αποφάσεις προσωπικές είτε σε απόψεις που έχω για την ζωή, είτε για κοινωνικά ή πολιτικά θέματα. Είναι όμως η χειρότερη μου να τρώω τον χρόνο μου σε ταινίες που είναι ανούσιες, που παίρνουν στοιχεία και ιδέες άλλων πετυχημένων ταινιών, και που στο τέλος δε σου προσφέρουν τίποτα. Σήμερα ήμουν στο δίλημμα μεταξύ ενός ελληνικού ντοκιμαντέρ και μιας αναμενόμενης και πολυδιαφημισμένης ταινίας. Η μία ήταν το ντοκιμαντέρ του Πάρβα και η άλλη τη Απίστευτη Ιστορία του Μπένζαμιν Μπάτον. Τελικά διάλεξα την δεύτερη διότι έγινε και μεγάλος ντόρος τόσο στις Χρυσές Σφαίρες (όπου δίκαια δε κέρδισε καμία υποψηφιότητα) όσο και στις 13 υποψηφιότητες της που έχει στα Όσκαρ. Επέλεξα σαν κινηματογράφο το Αττικόν πιστεύοντας πως μια καλή ταινία αξίζει να την δει κανείς σε προσεγμένο σινεμά. Η ουρά στα εισιτήρια ήταν μεγάλη κάτι που μου έδινε την εντύπωση πως η ταινία θα είναι εξαιρετική. Επέλεξα εξώστη για να μαστε πιο άνετα. Το σινεμά ήταν κατάμεστο. Τα φώτα έσβησαν και ανυπομονούσα να αρχίσει το έργο.
Αμέσως το χαμόγελο της ανυπομονησίας έσβησε. Από την αρχή η αναμενόμενη ταινία έδειξε πως θα ναι ένα βαρετό τρίωρο ανούσιο έργο. Ήδη σκεφτόμουν το πώς θα περάσει η ώρα να γυρίσω σπιτάκι μου να ξεκουραστώ διότι αύριο είναι Δευτέρα και έχω πάλι δουλειά. Η μουσική ήταν αδιάφορη, η χημεία που είχε η Κέιτ Μπλάνσετ με τον Μπράτ Πίτ στο Βαβέλ χάνετε (και ευχαριστείς τον Θεό που δε δέχτηκαν να παίξουν στην Πηγή της Ζωής), οι πρωταγωνιστές έχουν άψυχους ρόλους, νιώθεις πως παίζουν από αγγαρεία, οι ατάκες και οι λήψεις των σκηνών είναι συνηθισμένες, και το γενικό στόρι έχει πολλά κενά τα οποία ούτε η αφήγηση των πρωταγωνιστών δεν μπορούν να τα καλύψουν. Επίσης η ταινία έχει κλέψει πολλές ιδέες από ταινίες όπως η Amelie, το Big Fish, την Frida και άλλες που ξέχασα μέχρι να έρθω σπίτι να γράψω το κείμενο που αντί να προσφέρει κάτι πετυχαίνει μια αποτυχημένη και φθηνή απομίμηση τους που το μόνο που κέρδιζε είναι να εκνευρίζει τους κινηματογραφόφιλους της αίθουσας.
Το κείμενο αυτό δε το γράφω για να κριτικάρω την συγκεκριμένη ταινία… δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου εξάλλου όμως αυτό που παρατηρώ είναι πως στέρεψε πλέον το Hollywood από ταινίες. Και αξιοσημείωτο είναι πως η συγκεκριμένη ταινία είναι υποψήφια για 13 Όσκαρ. Όταν μια μέτρια έως αποτυχημένη ταινία είναι σε μια κούρσα χωρίς ανταγωνιστή διαπιστώνουμε πόσο αποτυχημένη ποιοτικά είναι μια χρονιά. Αν ανατρέξουμε σε προηγούμενες χρονιές διαπιστώνουμε ότι όσο περνάνε τα χρόνια τόσο λιγότερο πετυχημένες ταινίες βγάζει η Αμερική ενώ βλέπουμε μια άνοδο του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου και συγκεκριμένα του Γερμανικού (παλιότερα του Ιταλικού, Γαλλικού και Ισπανικού). Ποιος έχει ξεχάσει την γιγαντομαχία το 2004 μεταξύ του Άρχοντα, του Χαμένοι στην Μετάφραση και του αξεπέραστου Σκοτεινού Ποταμιού. Το 2005 το εξαιρετικό Πλαγίως, τα συγκινητικά Ψάχνοντας την Χώρα του Ποτέ, Ray και Million Dollar Baby καθώς και του φιλόδοξου Aviator. To 2006 είχαμε την πιο ποιοτική χρονιά με το outsider Crash να παίρνει το Όσκαρ απέναντι από το αξεπέραστο Καληνύχτα και Καλή τύχη και Τρουμαν Καπότε, το σκανδαλώδες Brokeback Mountain και το προπαγανδιστικό Μόναχο. Και το 2007 και οι 5 ταινίες ( Babel, Little Miss Sunshine, Βασίλισσα, Πληροφοριοδότη και Γράμματα από την Ίβο Τζίμα) ήταν αριστουργήματα και κανείς μέχρι τη τελευταία στιγμή δεν ήξεραν τον νικητή. Φέτος δεν υπάρχει τίποτα και το μόνο αριστούργημα που βγήκε (από Αμερική μιλάμε πάντα) WALL-E περιορίστηκε μόνο στο Όσκαρ κινουμένων σχεδίων όπου και το χει σίγουρα.
Η άποψη μου είναι πλέον να γυρίσουμε την πλάτη στον φθαρμένο αμερικανικό κινηματογράφο και να στρέψουμε τα μάτια μας προς την Ευρώπη. Ήδη στα μισά της χρονιάς και ήδη έχουν βγει τόσες εξαιρετικές ταινίες όπως το Κύμα, το βαλς του Μπασίρ, το Vicky Christina Barcelona κτλ. Ταινίες που μας κάνουν να βγαίνουμε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης από τις αίθουσες. Η επιλογή είναι δική σας.
Το μόνο που θέλω να ζητήσω είναι ένα συγνώμη στο ντοκιμαντέρ του Πάρβα το οποίο δεν προτίμησα τελικά και το οποίο σίγουρα θα μου πρόσφερε παραπάνω αν παρακολουθούσα αυτό στον γειτονικό και συμπαθητικό Μικρόκοσμο απ’ ότι η υπερτιμημένη ταινία της ζωής κάποιου Μπέτζαμιν Μπάτον

Υ.Γ. : κάτι πρέπει να κάνουμε για τις τιμές των εισιτηρίων των Αθηναϊκών κινηματογραφικών αιθουσών. Δε γίνεται να δίνουμε πλέον 9 ευρώ για να δούμε μια παράσταση. Ας σταθούμε σε αίθουσες που μας σέβονται όπως είναι το Ιντεάλ, το Άστυ και ο Μικρόκοσμος.

People are strange

People are strange

when you are a stranger

Faces look ugly

when you are alone

Women seem wicked

when you are unwanted

Streets are uneven

when youa re down

When you are strange

Faces come out of the rain

When you are strange

No one remembers your name

When you are strange

People are strange

when you are a stranger

Faces look ugly

when you are alone

Women seem wicked

when you are unwanted

Streets are uneven when

you are down

When you are strange

Faces come out of the rain

When you are strange

No one remembers your name

When you are strange

When you are strange

Faces come out of the rain

When you are strange

No one remembers your name

When you are strange

Μια αληθινή ιστορία που αξίζει να διαβαστεί και να γνωστοποιηθεί

Ο στρατός είναι ένα μεγάλο αγκάθι για τους νέους. Εκεί που θες να κάνεις όνειρα σχέδια και να προχωρήσεις μπροστά σαν ώριμος άντρας έρχεται η μαμά πατρίδα η οποία σε υποχρεώνει εθελοντικά να κάνεις την θητεία σου για έναν χρόνο στο στρατό. Να περάσεις από σκληρή ή ελαφριά εκπαίδευση (ανάλογα που παρουσιάζεσαι) μόνο και μόνο για να κάνεις σκοπιά, λάντζα, αγγαρείες και ότι χάρη σου ζητήσουν οι ανώτεροι. Τα ευτράπελα του στρατού θα τα αναλύσω κάποια άλλη στιγμή διότι είναι αρκετά και ενώ τα συζητάμε όλοι όσο είμαστε φαντάροι μόλις απολυθούμε τα ξεχνάμε...
Πολλοί τον φοβούνται τον στρατό, φοβούνται την απότομη αλλαγή του προγράμματός τους, την απότομη ωρίμαση τους αν και δεν ισχύει η ιδέα ότι άντε να πας στρατό να γίνεις άντρας…περισσότερο λαμόγιο καρφί και λουφαδόρος γίνεσαι.
Εγώ πέρασα όμορφα στον στρατό. Ήμουν της άποψης ότι αφού δε μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό απόλαυσέ τον… έτσι τον απόλαυσα. Με είχαν στείλει Ξάνθη για ειδικότητα. Αντί να κλαίω που πάω εκεί πάνω χαιρόμουν που θα γνωρίσω μια νέα πόλη. Και πράγματι την Ξάνθη την ερωτεύτηκα. Μετά στην Χίο ήμουν σε ένα φυλάκιο όπου εκεί ανακάλυψα τι πάει να πει αδελφική φιλία όταν είσαι 20 μέρες κλεισμένος σε ένα έρημο τοπίο με άλλα 3 άτομα και τέλος ταξιαρχία όπου εκεί μετρούσα μέρες ως παλιός πλέον γνωρίζοντας εκεί ενδιαφέροντα άτομα μέσα από τον όχλο. Στην ταξιαρχία και συγκεκριμένα στην 96 Α.Δ.Τ.Ε. Χίου εξελίχθηκε το γεγονός.
Τότε ήμουν στον Λόχο Στρατηγείου. Συνήθως πάνε τα βύσματα εκεί. Εγώ πήγα διότι είχα ένα ατύχημα στο φυλάκιο. Δύο μήνες μετά την άφιξή μου και έναν μήνα πριν απολυθώ (Ιούλιος 2008) ήρθε στο Λ.Σ. ένα παιδί ο οποίος ήταν αγαθός, χαζός όμως όχι. Ήταν πολύ χύμα. Δεν τον ένοιαζε τίποτα και συνέχεια τον τιμωρούσαν αλλά αυτός συνέχεια χαμογελούσε. Τότε όλοι είχαμε την υποψία πως ήταν σαλεμένος και δε του δίναμε σημασία. Πολλές φορές αρκετοί του την λέγανε και του φωνάζανε να συμμορφωθεί. Εγώ πιστεύω πως ξεσπούσαν πάνω του επειδή ήταν πολύ αδύναμος να τους αντιμετωπίσει. Κάποιες φορές που ήμουν κοντά σε τέτοια σκηνικά διαπίστωνα πως απαντούσε έξυπνα, απλά δε καθόταν να συνεχίσει την κουβέντα και έφευγε ενώ μπορούσε να αποστομώσει εύκολα κάποιους που το παίζανε μάγκες και έξυπνοι.
Ένα Σάββατο είχα υπηρεσία, γερμανικό νούμερο μαζί του. Ωχ είπα δε θα την παλέψω στην σκοπιά με αυτό το άτομο. Κι όμως μιας και ήμασταν στην πύλη μαζί δύο ώρες είπα να αρχίσω διάλογο μαζί του να δω τι άτομο είναι. Εκείνος χάρηκε που του έπιασα την κουβέντα. Μου είπε με μεγάλη ειλικρίνεια πως δε με εμπιστευόταν επειδή μου είχαν προσφέρει καλή αρμοδιότητα στην ταξιαρχία (φωτογράφος ταξίαρχου) και με θεωρούσε βύσμα. Του εξήγησα για το πώς κατέληξα εκεί και για ποιο λόγο με θέσανε ως φωτογράφο (ανάλογα με το τι έχεις σπουδάσει σε βάζουν σε ανάλογες θέσεις για να καλύπτεις τις ανάγκες του στρατού). Τον ρώτησα από πού είναι. Μου είπε από το ξακουστό χωριό Νεράιδα της νομού Ηλείας. Του είπα πως ο παππούς μου κατάγεται από τα Βυτηνέικα αλλά το χωριό του δε το ξέρα. Και όντως ακόμα το ψάχνω στον χάρτη και δε το βρίσκω. Εκείνος ήταν πολύ περήφανος για το χωριό του. Ακόμα και στο στρατιωτικό καπελάκι του το χε γραμμένο πολλές φορές λες και ήταν η κοπέλα του. Αφού του πήρα τον αέρα βρήκα τον θάρρος και τον ρώτησα γιατί είναι τόσο χύμα και αδιαφορεί για όλα. Όχι πως εγώ ήμουν ο καλύτερος στρατιώτης αλλά εκείνος ξεπερνούσε τα άκρα. Τότε άλλαξε έκφραση στο πρόσωπό του και μου είπε πως εμένα δε θα με ξανατρελάνουν. Του λέω πότε σε τρελάνανε. Μου είπε πως είναι πιο παλιός από όλους μας. Είχε παρουσιαστεί το 2006 και τον είχαν στείλει με τις ελληνικές δυνάμεις στην Κύπρο. Εκεί δέχτηκε πολλά καψώνια από τους στρατονόμους κυρίως και δεν άντεξε. Τα παράτησε όλα και ξαναγύρισε στο χωριό. Ο πατέρας του τότε στεναχωρέθηκε και αρρώστησε βαριά, φυσικά δεν τον ρώτησα τι έπαθε. Τον άφησα να συνεχίσει την ιστορία του. Ο ίδιος μου είπε πως ήθελε να γίνει ή παπάς ή ψάλτης δε θυμάμαι ποιο από τα δύο, οπότε κατέφυγε στον παπά του χωριού του να συμβουλευτεί. Ο παπάς του είπε πως ο πατέρας του στεναχωρέθηκε μαζί του διότι τον θεώρησε ανίκανο και άχρηστο που δε κατάφερε να τελείωσε το στρατό και τον ανησυχούσε για το τι θα πει το χωριό. Αυτό τον εξόργισε τον αποφάσισε να ξαναμπεί στον στρατό για να τελειώσει και να εκπληρώσει το όνειρό του. Τον ρώτησα πόσο θέλει ακόμα. Μου είπε 2 μήνες. Στο επόμενο 2ωρο με ρωτούσε για τους στρατονόμους στην Χίο αν είναι καλά παιδιά και αν κάνουν καψώνια. Τους φοβόταν. Τον καθησύχασα πως είναι καλά παιδιά και επειδή είχα καλές σχέσεις μαζί τους (με το ένα παιδί είμαστε παιδικοί φίλοι) τους ενημέρωσα να τον προσέχουν. Ακόμα μου είπε πως πριν έρθει στο Λ.Σ. ήταν σε μια άλλη μονάδα της Χίου όπου τον διώξανε επειδή ήταν στον κόσμο του και δεν τον ένοιαζε τίποτα. Πλέον τον έβλεπα με άλλο μάτι. Τον εκτιμούσα. Τον σεβόμουν. Έκανε κάτι που δε του άρεσε αλλά το κάνε για τον πατέρα του. Τον διάλογο που είχα όμως μαζί του δεν τον είχε κάνει και με τους άλλους με αποτέλεσμα η συμπεριφορά τους να παραμένει η ίδια. Ο υποδιοικητής του Λ.Σ. (υπολοχαγός δυστυχώς ή ευτυχώς μου διαφεύγει το όνομα) τον χλεύασε και τον ειρωνευόταν κάθε πρωί στην αναφορά και γελούσε μαζί του όπως όλοι οι φαντάροι. Εγώ και κάποιοι λίγοι οργιζόμασταν και σκύβαμε τα κεφάλια προς ντροπή του και δε μιλούσαμε. Δυστυχώς δεν αντιδρούσαμε διότι δε μπορούσαμε. Δυστυχώς στον στρατό επικρατεί αυτή η χούντα, να μην έχεις άποψη και να μη σηκώνεις το κεφάλι σου απέναντι στην αδικία. Το καημένο το παιδί γελούσε διότι δε μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά. Κάποιες φορές έβλεπα και ένα γέλιο ειρωνείας του προς τον υπολοχαγό σαν να του λέγε «γέλα μαλάκα εγώ έχω μεγαλύτερη αξιοπρέπεια από σένα».
Από πηγές μου μέσα από το 1ο γραφείο ήξερα πως οι ανώτεροι γνώριζαν τον ιστορικό του και την κατάσταση του και όχι μόνο αδιαφορούσαν αλλά και προκαλούσαν.
Μια φορά δόθηκε η αφορμή να γίνει σκηνικό. Καθόταν στην σκοπιά και τον είδε ο αξιωματικός υπηρεσίας. Του βαλε τις φωνές. Οι φωνές του μας είχαν ξυπνήσει. Την άλλη μέρα τον έβγαλε αναφερόμενο στην πρωινή αναφορά. Όντως το παιδί παρουσιάστηκε και είπε το τι έγινε. Ο υπολοχαγός τον χλεύασε πάλι και είπε πως θα τον γυρίσει πίσω στο ΤΥΠΕΘ (την προηγούμενη μονάδα του στην Χίο). Τον είδα να χλομιάζει. Γνώριζα πως εκεί επικρατεί μεγάλη μαυρίλα και μάλλον ήξερε τι τον περιμένει. Είχε άλλο ένα δίωρο σκοπιάς. Εκείνη τη στιγμή ήμουν εκτός στρατοπέδου και όσα θα σας διηγηθώ μου τα παν τα παιδιά μετά. Φυσικά διέγραψα κάθε ράδιο αρβύλα που άκουσα εκείνες τις στιγμές. Όταν τελείωσε το νούμερο του δε παρέδιδε τα πυρομαχικά διότι ήξερε ότι θα τον στέλνανε με την κίνηση (μεταφορά με καναδέζα ή τζιπάκι από μια μονάδα σε μία άλλη) στο ΤΥΠΕΘ. Έγινε θέμα. Έφτασε ο διοικητής στην σκοπιά και απαιτούσε να παραδώσει τα πυρομαχικά. Εκείνος αρνιόταν. Τελικά τον αφοπλίσανε και κατέβηκε στο λόχο να ετοιμαστεί. Πήγε στις ντουζιέρες και καθόταν εκεί μέσα με τις ώρες. Οι στρατονόμοι τον περίμεναν έξω αλλά το παιδί δεν έφευγε. Του μαζέψανε εκείνοι τα πράγματα και μετά του ζητούσαν να τους ακολουθήσει. Εκείνος δεν ήθελε. Φώναζε. Έλεγε πως δεν τον καταλαβαίνει κανείς, πως θέλει να περάσει ένας μήνας να γυρίσει στην οικογένεια του. Κάποια παιδιά που του είχαν πιάσει και κείνα κουβέντα όπως και γω και τα εμπιστευόταν τον ενημέρωσαν πως όλα θα πάνε καλά αρκεί να ακολουθήσει. Τότε δέχτηκε. Επιβιβάστηκε στο τζιπ και έφυγε. Όταν γύρισα στο λόχο μου είπαν όλα τα γεγονότα και γω απλά ευχήθηκα να περάσει γρήγορα ο καιρός και να γυρίσει σπίτι του να πραγματοποιήσει τα όνειρα του.
Το μεσημέρι που είχα ξαπλώσει θυμήθηκα κάποια στιγμή που μιλούσε από το καρτοτηλέφωνο στους δικούς τους (ούτε κινητό δεν είχε) και τους έλεγε πόσο όμορφα είναι στο Λ.Σ. και πως περνάει καλά και πως σύντομα θα γυρίσει πίσω. Δεν ήξερα αν τα πίστευε και τα εννοούσε ή απλά τα έλεγε για να τους ηρεμήσει.
Το ίδιο βράδυ το παιδί το φέρανε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της μονάδας (Σ.Τ.Ε.Π.) διότι είχαν κλονιστεί τα νεύρα του. Απ’ ότι έμαθα τα παιδιά στην πύλη του ΤΥΠΕΘ τον υποδέχτηκαν με τον εξής τρόπο. Πάλι ήρθε αυτός ο μαλάκας εδώ. Ο αντίστοιχος διοικητής εκεί γνωρίζοντας την κατάστασή του του πρότεινε να πάρει μια άδεια. Εκείνος το είδε ως αναβολή πάλι της θητείας του. Φώναζε πως δεν ήθελε να φύγει. Πως έναν μήνα έχει ακόμα καιρό και θέλει να τελειώνει. Μάλλον απ’ όλα τα καψώνια και τις απαράδεκτες συμπεριφορές που δέχτηκε μια αναβολή τον πέθανε. Μια αναβολή που δεν υπήρξε όμως ποτέ.
Την άλλη μέρα το πρωί τον επισκεφθήκαμε κάποια άτομα να το δούμε. Ήταν στο κρεβάτι. Το μόνο που μας έλεγε κοιτώντας στο κενό ήταν πως είναι καλά…. Στεναχωρέθηκα πολύ. Μου σφίχτηκε το στομάχι. Ήθελα από την μια να κλάψω και από την άλλη να πιάσω στο ξύλο όσους αξιωματικούς εκμεταλλεύονται μια υποτυπώδης εξουσία για να ισοπεδώσουν κάθε φαντάρο που έχει αξιοπρέπεια, ήθος και όνειρα χωρίς να είναι το σκυλάκι τους ή ο ρουφιάνος τους. Το βράδυ είχα περίπολο και περνούσα από το ΣΤΕΠ. Μπήκα στον θάλαμο των ασθενών 3 το βράδυ. Ήταν ακόμα ξυπνητός. Χτυπούσε τα πόδια του λες και προσπαθούσε να χειροκροτήσει με τα κάτω άκρα του και κοιτούσε το ταβάνι. Ένας φίλος μου που ήταν θαλαμοφύλακας εκεί μου είπε πως όλη μέρα έτσι είναι και ότι δεν έχει βάλει μπουκιά στο στόμα του.
Την άλλη μέρα ήμουν στο 1ο γραφείο για κάτι δουλειές που είχα. Εκεί άκουσα τον ανθυπολοχαγό κ. Αυγουστίνο να λέει στον υπολοχαγό να πάνε να δούνε το παιδί στο ΣΤΕΠ. Ο ίδιος του απάντησε πως δεν είναι κάτω από την ευθύνη τους οπότε δε χρειάζεται. Ο ανθυπολοχαγός του ανέφερε πως τον στέλνουνε στο 414 Ψυχιατρικό νοσοκομείο στην Αθήνα. Ο υπολοχαγός αδιαφόρησε. Γιατί τέτοια στάση, γιατί τέτοια αδιαφορία. Οι αξιωματικοί υπερηφανεύονται πως μας βλέπουν σαν παιδιά τους, πως ανησυχούν για μας, πως θέλουν να μας κάνουν ανθρώπους. Πού είναι τώρα το πατρικό του ένστικτο; Μήπως φοβάται να αποφύγει να κοιτάξει κατάματα τις συνέπειες των πράξεων του, να αποφύγει τις ευθύνες του; Μήπως ζει σε περιόδους πολέμου και βλέπει τους φαντάρους ως αναλώσιμα υλικά. Μήπως έπρεπε κάποιος να του δώσει μια μπουνιά και να του πει δες ρε μαλάκα το ιστορικό του παιδιού. Τι θα πεις στους γονείς του που το περιμένανε σε ένα μήνα σπίτι τους; Ότι σύμφωνα με το 414 νοσοκομείο το παιδί σας είναι τρελό; Μα εμείς σας το δώσαμε υγιές, τι μεσολάβησε ώστε να τρελαθείς; Κυρία μου νίβω τας χείρας μου…. Να στα μούτρα σου μαλάκα που θα το παίξεις Πόντιος Πιλάτος. Τον κοιτούσα κατάματα με ένα χλευασμό. Με είδε και με ρώτησε αν θέλω κάτι άλλο και στέκομαι όρθιος εκεί. Να σας σαπίσω στο ξύλο «κύριε υποδιοικητα»… όμως ήμουν και γω αναλώσιμος φαντάρος. Όχι κύριε υποδιοικητά γεια σας. Και έκλεισα την πόρτα.
Φταίμε όλοι…….
Φταίνε οι ανώτεροι οι οποίοι ενώ ξέρανε την περίπτωσή του τον πετούσαν σαν μπαλάκι του τένις από δω και κει… αντί να πουν έστω ένα κρίμα είναι το παλικάρι ας το κρατήσουμε εδώ μέχρι να τελειώσει η θητεία του.
Φταίνε οι φαντάροι που ξεσπούσαν πάνω του και τον θεωρούσαν υπαίτιο για όλα ακόμα και όταν δεν έφταιγε.
Φταίμε και εμείς που είχαμε μιλήσει μαζί του, του δίναμε κουράγιο αλλά σε κρίσιμες στιγμές δε μιλούσαμε. Δεν αντιδρούσαμε…φοβόμασταν…
Και τι πετύχαμε όλοι εμείς μέσα στον Ιούλιο του 2008; Ένα παιδί με νευρικό κλονισμό, μια οικογένεια κατεστραμμένη πλέον αφού πατέρας και γιος έγιναν ψυχικά άρρωστοι και μια μάνα που θα φροντίζει και τους δύο γιατί; Για να πραγματοποιηθεί το ελληνικό όνειρο…. Να φάει η Ελλαδίτσα μάνα τα παιδιά της.
Μετά από καιρό με πιάνει ένα παιδί στο διάδρομο και μου λέει Γιώργο δες τι βρήκα. Κάτω από το μαξιλάρι του το παιδί είχε ξεχάσει το καπέλο του… έγραφε Νεράιδα Ηλείας. Το ξέχασε μάλλον μέσα στον πανικό του να φύγει. Ήθελα να το κρατήσω να θυμάμαι αυτό το γεγονός. Όμως τελικά του είπα να το κρεμάσει στο θάλαμο. Ίσως κάποια στιγμή έρθει να εκπληρώσει τον τελευταίο του μήνα και μετά να ναι ελεύθερος από την Ελλαδίτσα να εκπληρώσει τα όνειρα του…
Εγώ του εύχομαι όπου να ναι τώρα να ναι μια χαρά και υγιής και αν μπορέσει κάποια στιγμή να μας συγχωρέσει όλους. Προσπαθώ να περιορίσω τις τύψεις μου δημοσιεύοντας το... είσαι ακούγεται εγωιστικό. Όμως έλεγα πως μόλις απολυθούν και τα τελευταία παιδιά (σειρά 302) που έζησαν το περιστατικό θα το δημοσίευα… πλέον ο στρατός δε μπορεί να μας φιμώσει οπότε μπορούμε να μιλήσουμε άφοβα….

Υπάρχει ελπίς;

Πριν λίγο είδε σχεδόν όλος ο πλανήτης της ορκωμοσία του νέου προέδρου των Η.Π.Α. του Μπαράκ Ομπάμα. Όλοι τον θεωρούν ως έναν λυτρωτή. Ως έναν λογικό άνθρωπο που παίρνοντας στα χέρια του μια χαντακωμένη υπερδύναμη με μια οικονομία κατεστραμμένη λόγω των δυο πολέμων και θα την οδηγήσει στην ανάπτυξη πάλι αποσύροντας την προσωρινά από τον ρυθμιστικό της ρόλο στον παγκόσμιο χάρτη. Ήδη πέρασαν 8 χρόνια καταστρεπτικής πολιτικής ενός μη εκλεγμένου από τον αμερικανικό λαό προέδρου και αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα προσθέσουμε και τα άλλα 8 χρόνια του Μπιλ Κλίντον ο οποίος έφερε έναν πόλεμο κοντά στην Ελλάδα (κανείς δε θα ξεχάσει τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας) και τα 8 χρόνια του πατέρα Μπους ο οποίος είχε ξεκινήσει τον πόλεμο εναντίον ενός «παιδιού της Αμερικής» του Σανταμ Χουσεϊν. Δηλαδή 24 χρόνια ιμπεριαλιστικής πολιτικής (δεν υπολογίζω τις άλλες προεδρίες όπου ήμουν αγέννητος). Όλοι ανέβαιναν στο βήμα της ορκωμοσίας και λέγαμε πως είναι σαν τους προηγούμενους, δηλαδή πηγές κακού, πολέμων, διδακτοριών, απειλών, και ότι άλλο μπορεί να κάνει μια χώρα ώστε να ικανοποιήσει τα συμφέροντα της. Οπότε κάθε ορκωμοσία ήταν απλά μια τυπική ιστορική διαδικασία για την έναρξη των εργασιών και την ανάθεση των καθηκόντων των νέων προέδρων.
Ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν ένα φαινόμενο. Ο πρώτος Αφροαμερικανός που είχε το θράσος να κυνηγήσει την προεδρία νικώντας στην αρχή την ισχυρή Χίλαρι Κλίντον και στη συνέχεια τον συντηρητικό ΜκΚέιν. Πιστεύω πως αν νικούσε ο ΜκΚέιν δε θα χαμε τέτοια απήχηση των σημερινών εκδηλώσεων. Όταν κέρδισε της εκλογές ένιωσα μια ανακούφιση… όχι πως ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος σίγουρα αλλά τουλάχιστον γεννήθηκε μια ελπίδα πως ίσως γίνουν κινήσεις για την βελτίωση διαφόρων καταστάσεων. Οι υποσχέσεις του ήταν οι αναμενόμενες, λύση των οικονομικών προβλημάτων, μείωση της ανεργίας (εσωτερικά θέματα της Αμερικής) κλείσιμο των φυλακών του Γκουαντανάμο, λήξη της κατοχής του Ιράκ, απομάκρυνση των στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και μια νέα εξωτερική οικολογική πολιτική (εξωτερικά θέματα της Αμερικής). Τα υποστήριζε με σθένος. Πίστεψα ακόμα και γω πως έχει επίγνωση των καταστάσεων και πως θα καταφέρει να τα αντιμετώπιση. Όμως η χαρά μου και η ελπίδα μου εξαφανίστηκε όταν έδειξε ουδετερότητα στους βομβαρδισμούς της Γάζας και ρίχνοντας της ευθύνες στο Μπούς. Εκεί έδειξε μια αδυναμία, μια δειλία, μια ανευθυνότητα. Εκεί ήταν που είπα ότι τίποτα δε θα αλλάξει.
Βλέποντας σήμερα την ορκωμοσία του είδα έναν Ομπάμα δυναμικό, προσγειωμένο, αληθινό… θα μου πείτε πως όλα είναι θέμα μάρκετινγκ και καλό είναι να μη πέφτω θύμα των Μ.Μ.Ε. Όμως έκατσα και σύγκρινα τον Μπους με τον Ομπάμα. Ο Μπους γιος ενός πρώην προέδρου των Η.Π.Α. (κάτι μου θυμίζει αυτό με την Ελλάδα θείος – ανιψιός , πατέρας – γιος) ο οποίος τα είχε βρει στη ζωή του όλα έτοιμα χωρίς να κουραστεί, χωρίς να γνωρίσει τι είναι κόπος, θυσία, πείνα, ελπίδα, αγώνα παρά μόνο συμφέρον και εγωισμό λογικό είναι να ξαναδώ την εκλογή του ως μια ελπίδα για την επίλυση ενός μεγάλου τμήματος της κατάντιας του πλανήτη μας. Ο Μπους ήταν βλάκας και ζούσε στον κόσμο του, ο Ομπάμα ανέβηκε βαθμίδες μόνος του και έχει μεγάλη επίγνωση των γεγονότων. Ο Μπους ήταν αλκοολικός ενώ ο Ομπάμα είναι απλά καπνιστής (και ποιος δεν είναι πλέον). Ο Μπους είχε μια παραδοσιακή γυναίκα δίπλα του και δυο κόρες αγενείς οι οποίες μόνο σάλο προκαλούσαν με τα καμώματά τους, ενώ ο Ομπάμα έχει μια υγιή οικογένεια με μια σύζυγο δυναμική και περήφανη για τον άντρα της κάτι που τον βοήθησε και θα τον βοηθήσει στην άνοδο του.
Όλα αυτά όμως είναι υποθέσεις. Σημασία έχει οι υποσχέσεις που έδωσε ο Ομπάκα και τα όσα είπε στο πρώτο του προεδρικό διάγγελμα να υλοποιηθούν. Εμείς θα του δώσουμε μια πίστωση χρόνου και θα τρέφουμε ελπίδες ότι η ιστορία γύρισε σελίδα…
Πάντως εμείς θα είμαστε εδώ να σχολιάζουμε τα γεγονότα και να αφυπνίζουμε τον κόσμο διότι η αλλαγή θα γίνει όταν δράσουμε όλοι μαζί και όχι περιμένοντας από ένα πρόσωπο…
Lets party begin….

Αναρχικό Χιούμορ

Το Βαλς της Γάζας

Σάββατο πρωί. Έχω ανοίξει τα παράθυρα να αεριστεί το σπίτι και να αρχίζω να το καθαρίζω. Στη συνέχεια φτιάχνω έναν καφέ έχω αγοράσει μια σαββατιάτικη εφημερίδα και με συνοδεία καλής μουσικής και χιώτικων γλυκών ξεκινάω την ανάγνωσή της. Από το πρωτοσέλιδό της διαπιστώνει κανείς την εσωστρέφεια που κατατρώει την χώρα μας. Ασχολούμαστε με τα εσωτερικά σκάνδαλα που πριν ξεχαστεί το ένα εμφανίζεται το επόμενο και όχι μόνο δεν αντιδρούμε για να αντιστρέψουμε αυτό το κλίμα αλλά αδιαφορούμε για θέματα πιό σημαντικά, πιό κοσμοϊστορικά, πιό ανθρωπιστικά... Μιλάμε για την επίθεση του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας. Εικόνες επαναλαμβανόμενες που θα εξακολουθούμε να τις βλέπουμε και στα επόμενα χρόνια όσο δεν υψώσουμε την φωνή μας να πούμε "Ως εδώ!!!!" . Αλλά όχι... Είναι η κατάσταση τέτοια που μας έχει κάνει άβουλα πλάσματα. Η δουλειά μας περιορίζει την προσωπική μας ζωή και την διάθεσή μας για διασκέδαση, ενημέρωση, χαλάρωση, διεύρυνση των οριζόντων μας και πάνω απ' όλα την διάθεση μας για όλα αυτά... Πως γίνεται λοιπόν να χεις διάθεση για τις μικρές χαρές που σου προσφέρει η καθημερινότητα όταν έχεις ένα αβεβαιο μέλλον, μια σύμβαση μικρής διάρκειας που σε έχει σε εγρήγορση για το αν ανανεωθεί η όχι, όταν με τα λεφτά που βγάζεις τα μισά τα παίρνει η εφορεία και οι ασφάλειες και σου μένει ένα ποσό που ίσα ίσα σου βγαίνει για τον μήνα. Έτσι γινόμαστε παθητικά όντα... Δεν έχουμε βούληση ενώ την άποψη μας την ετοιμάζουν και μας την προσφέρουν τα Μ.Μ.Ε. κατα παραγγελία των κομμάτων. Ακόμα και με την υπόθεση του Αλέξη και το ξεσηκωμό των νέων όπου αναζοπυρώθηκε μια ελπίδα αλλαγής (όχι στον πολιτικό τομέα μόνο) δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Γιατι; Διότι δε σηκωθήκαμε από τις πολυθρόνες μας να σταθούμε δίπλα στους νέους. Απλά καθόμασταν και κοιτούσαμε τα γεγονότα που συνέβαιναν στην γειτονιά μας από την οθόνη. Όταν δεν αντιδρουμε για τα γεγονότα της χώρας και γεγονότα που μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε για κάτι καλύτερο, για κάτι ελπιδοφόρο,πως να ασχοληθούμε με το θέμα της Γάζα; Εξάλλου εμείς είμαστε η γενιά που της τα παρήχαν όλα... και αυτή η γενιά θα χαντακωθεί κάποια στιγμή. Νομίζουμε πως μια ζωή θα χουμε μια μαμά και έναν μπαμπά που θα μας τα προσφέρουν όλα... και επαναπαυόμαστε στα 700 εuro...

Πρέπει επιτέλους να σηκώσουμε κεφάλι. Εδώ ο κόσμος σκοτώνεται λίγο πιο νότια από μας και μας μας ενδιαφέρουν οι εκπτώσεις. Εκεί τόσοι γονείς ΄θρηνούν τα νεκρά παιδιά τους και τόσα παιδιά κλαίνε που έχουν μείνει ορφανά και οι Εβραίοι μπλοκάρουν την βοήθεια των άλλων χωρών προς την Παλαιστίνη και 4.500 χιλιάδες άνθρωποι μένουν αβοήθητοι, πεθαίνουν πάνω στα ράτζα ελπίζοντας σε μιά κατάπαυση του πυρός.

Εδώ στον δρόμο αν δούμε δυο ανθρώπους να τσακώνονται χωνόμαστε να τους χωρίσουμε και να βοηθήσουμε τις πληγές του πιο βαριά χτυπημένου. Δεν μένουμε αδιάφοροι απλά να παρακολουθούμε και να ζητάμε απλά να λήξει ο καβγάς και να γυρνάει ο δυνατότερος να μας λέει ¨μωρε δε μας χέζεις και συ¨... Εκεί θα αντιδρούσαμε ανάλογα... Εδώ γιατί σιωπούμε; Απλά βλέπουμε νεκρά παιδάκια και λέμε ψιθυριστά μη μας ακούσουν οι τοίχοι του σπιτιού της λέξη κρίμα...

Ο άνθρωπος απτην φύση του θέλει να ξεχνάει... αλλά αυτό το πράγμα τον κάνει να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη... Είχε βγεί μια εξαιρετική ταινία ισραηλινή μάλιστα που αναφέρεται σ'αυτή τη φρίκη που ζούνε οι άνθρωποι εκεί διότι μπορεί να πραγματοποιείται μια συνεχιζόμενη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού όμως υπάρχει και ο ψυχικός βασανισμός των περισσοτέρων Ισραηλινών οπλιτών οι οποίοι δρούν υπακούοντας εντολές.

Ας βάλουμε επιτέλους μυαλό και ας κοιτάξουμε μπροστά. Ας αφήσουμε λίγο την πολυθρόνα να μαλακώσει από τη συνεχιζόμενη πίεση του κώλου μας πάνω της και ας βγούμε στους δρόμους ή σε οποιαδήποτε αντίδραση που θα μας δώσει ελπίδες για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη ζωή...

Μέχρι τότε που θα ξυπνήσουμε ας καθόμαστε σε μια πολυθρόνα ακούγοντας βαλς με συνοδεία τις φρικτές εικόνες που μας έρχονται από την Μέση Ανατολή και ας αναλόγιζόμαστε τις ευθύνες μας σε όλη αυτή την κατάσταση...

Εν Άρχη ην ο λόγος

Επιτέλους ξεκινάω και γω το δικό μου ιστολόγιο... Είχα κάνει πριν την στρατιωτική μου θητεία ένα αλλά δεν είχε την απήχηση και την ποιότητα που θά θελα... Σήμερα ήδη εργαζόμενος εδώ και 5 μήνες με σύμβαση σε ένα μεγαλεπήβλετο έργο και με τις εμπειρίες μου από τα τελευταία γεγονότα που μας έχουν συγκλονίσει τους τελευταίους μήνες τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο πιστεύω πως είμαι έτοιμος να κάνω μια καινούργια αρχή...

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μία σύγχυση....δε ξέρω με ποιό θέμα να πρωτοαρχίσω....

Σήμερα στην δουλειά καθώς ασχολιόμουν πάνω στο αντικείμενο μου ακουγα από το mp3 μου ένα αγαπημένο μου συγκρότημα των εφηβικών μου χρόνων... Τους Στέρεο Νόβα... Είχαν βγάλει ένα τραγούδι το οποίο αν και γραμμένο στις αρχές του '90 είναι υπερβολικά διαχρονικό και επίκαιρο στις μέρες μας...

Έτσι αποφάσισα να κάνω μία αρχή με το συγκεκριμένο κομμάτι στο μακρύ μου ταξίδι στον κόσμο των blogs.

Καλή αρχή να χω λοιπόν....

Στέρεο Νόβα : Το ταξίδι της φάλαινας

Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα κίτρινο αέρα

φυσάει ένα μεγάλο στόμα απ' το ραδιόφωνο

οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή

ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή

ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας

έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας

οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί

κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή

μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή

μα είναι ζωή αυτή;όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες

οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες

και δεν είναι μόνο αυτό,

μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες

έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά

κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά

και κανείς δε διακινδυνεύει

η αγάπη μάς διαφεύγει

κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις

χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις

κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα

ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα

πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σα μια στύση που πέφτει

ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση

με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα

γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα

σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση

κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση

κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη

καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη

καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους

περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους

σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης

κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση

το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα

πιο γυμνασμένους

να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα

κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει

ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει

ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα

κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει

όταν τ' αεροπλάνα πετάνε

η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε

είναι τρομέρο το θέαμα

η αίσθηση αυτή ότι πετάς

δεν έχω άλλη εκλογή

ένα κίτρινο ταξί περιμένει

φυσάει, θα χειμωνιάσει

δύο ώρες και ξημερώνει

συννεφιασμένη Κυριακή

πρώτη μέρα του χειμώνα

σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα

απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω

ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω

να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο

να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο

κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε

μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε

κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά

σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά

κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες

είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...