Κυριακάτικος μονόλογος...

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και
να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο, Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω, Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
έρωτά μου για σένα!

απόσπασμα απ' το έργο 'Crave' της Sarah Kane

http://www.myblueberrysleeplessnights.blogspot.gr/2012/03/blog-post.html

Ο Τάκης Γιαννούτσος γράφει για την "Καθημερανοητότητα" και για την φιλία μας...

Το βιβλίο του Γιώργου Χατζελένη, στο Free Thinking Zone.

Με τον Γιώργο μας συνδέει μια φαινομενικά απλή, ραδιοφωνική φιλία. Μας χωρίζει, τόσα χρόνια, το ηχείο του ραδιοφώνου.

Αυτή η μικρή απόσταση, δε στάθηκε καθόλου εμπόδιο στη γνωριμία μας.

Τον συνάντησα για πρώτη φορά στην περσινή συναυλία του Roger Waters.

Το μεσημέρι μου είχε πει (με mail στον Red), ότι θα πήγαινε στη συναυλία και το ίδιο βράδυ η μοίρα επέλεξε να καθίσω στο ακριβώς διπλανό κάθισμα απ' αυτόν.

Όταν λοιπόν συμβαίνει, η μοναδική εκ των 20.000 θέσεων κενή καρέκλα, να βρίσκεται δίπλα σ' έναν άνθρωπο που έχει εκφράσει τόσο ανοιχτά την αγάπη του για σένα (και τον κουμπάρο σου τον Θοδωρή), τότε... μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι.

Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που τον είχα συναντήσει.

Τη Δευτέρα λοιπόν το απόγευμα, με κάλεσε στην παρουσίαση του πρώτου βιβλίου του, την "Καθημερανοητότητα", που θα γινόταν στο Free Thinking Zone, στην Ασκληπιού, με παρουσιαστή τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο.

Μόλις με είδαν και οι δύο (ο Γιώργος και ο Κωνσταντίνος), μου ζήτησαν να καθίσω μαζί τους στην παρουσίαση.

Η τιμή, υπερίσχυσε της ντροπής, οπότε και κάθισα.

Επί της ουσίας να σας πω ότι η βραδιά ήταν κάτι παραπάνω από καταπληκτική.

Όσο για το 122 σελίδων βιβλίο, θεωρώ ότι πρέπει να το διαβάσετε (εκδόσεις Γαβριηλίδης).

http://www.kamarinia.gr/article/item/176711-vrethekame-sten-parousiase-tes-kathemeranoetotetas

Από την πλευρά μου θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, ο οποίος για μία ακόμη φορά παρουσίασε με πολύ ιδιαίτερο κι όμορφο τρόπο το πρώτο μου βιβλίο. Τον Τάκη Γιαννούτσο που έκανε την τιμή να παρευρεθεί στην παρουσίαση αλλά και να μιλήσει για μένα (πραγματικά με συγκίνησαν πολύ τα ωραία λόγια που είπε για μένα). Την Αρετή Γεωργιλής που με δικιά της πρωτοβουλία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση στον χώρο της (free thinking zone). Και τέλος τον Κώστα Λαμπρόπουλο για την φωτογράφιση της συνάντησης. 

Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά...

... κι αφού οι "γνωστοί άγνωστοι", κατάφεραν κι έκαψαν ότι όμορφο είχε απομείνει στην άχαρη Αθήνα, έβαλαν στο μάτι και το λιγοστό πράσινο που έχει μείνει στο Λεκανοπέδιο. 

Για την σημερινή ανούσια κινητοποίηση δεν θα αναφέρω τίποτα. Ότι είχα να πω το έγραψα χθες. Απλά μένω στην εικόνα των δέντρων που καιγόντουσαν μέσα στον Εθνικό Κήπο. 

Μαγκάκια την Βουλή έχετε σκοπό να κάψετε (το νέο Ράιχσταγκ) όχι τα τελευταία κύτταρα του καρκινοπαθούς πράσινου πνεύμονα της πόλης. 

Κάψ'τε το γρασίδι στις αυλές σας εκεί ψηλά που μένετε... 

Mother should I trust the government?

Δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν, αν δεν μπορείς να εμπιστευτείς τον ίδιο σου τον εαυτό.

Και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν αναφέρομαι μόνο στη σημερινή κυβέρνηση (πραγματικά αναρωτιέμαι μετά από πόσες εκλογές το ελληνικό ποίμνιο θα καταλάβει πως τόσα χρόνια μας πουλάνε παραμύθια και θα εξακολουθήσουν να το κάνουν όσο τους ψηφίζουμε).
Αυτή τη φορά θα αναφερθώ και στους εργατοπατέρες (αυτούς που παίρνουν διπλές συντάξεις για το καλό της εργατιάς) που μας έχουν πρήξει στις ανούσιες και ανόητες απεργίες. Πλέον και τα αφεντικά έχουν πάρει χαμπάρι και ρωτάνε από βδομάδες πριν τους υπαλλήλους τους αν θα απεργήσουν ή όχι. Με λίγα λόγια αυτές οι κινητοποιήσεις είναι του... κώλου!
Καμία επανάσταση δεν υπήρξε στη νεώτερη ιστορία με ημερομηνία έναρξης. Ούτε καμία επανάσταση δε διήρκεσε μία μόνο μέρα. Πότε θα το συνειδητοποιήσουμε αυτό;
Οι κινητοποιήσεις αυτές που διοργανώνουν οι εργατοπατέρες μας είναι εσωτερικά δάνεια από τα μεροκάματα που κερδίζει το κράτος.
Δεν έχουμε αναρωτηθεί γιατί οι δικές μας κινητοποιήσεις πραγματοποιούνται σε εργάσιμες μέρες ενώ σε άλλες χώρες επιλέγονται τα σαββατοκύριακα; Νομίζουμε πως είμαστε μάγκες ενώ οι Ίβηρες (για παράδειγμα) κορόιδα;
Ο λόγος που επιλέγονται οι καθημερινές είναι ο εξής. Οι εργατοπατέρες και τα συνδικάτα στηρίζονται στην λούφα του Νεοέλληνα. Και η αλήθεια, φίλοι μου, πονάει. Μεγάλη πλειοψηφία από τους αυριανούς απεργούς θα κοιμηθεί παραπάνω, θα κάτσει σπίτι ή θα πάει για καφέ. Στον δρόμο θα κατεβούν μερικές χιλιάδες την στιγμή που σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις κατεβαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες (ίσως και εκατομμύριο) διαδηλωτές.
Το χειρότερο όμως είναι πως αυτοί που θα κατέβουν αύριο στο κέντρο για να διαδηλώσουν δεν έχουν διαπιστώσει πως θα λάβουν μέρος στην πρώτη άσκηση ετοιμότητας των σωμάτων καταστολής, τα οποία θα κατεβάσουν και το νέο τους "όπλο", την αύρα ή αλλιώς "Αίαντα".
Και το λέω αυτό διότι η αυριανή κινητοποίηση δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης τη στιγμή που ακολουθεί μία σύνοδος κορυφής και η ψήφιση των νέων μέτρων...
Κρίμα που και η [δήθεν πλέον] αριστερά της Ελλάδος έχει αποβλακωθεί τελείως...

Ο Μελιγαλάς και ο «μύθος» του

«Τιμή στους χίτες και ταγματασφαλίτες» φώναζαν οι χρυσαυγίτες στην εκδήλωση στον Μελιγαλά που έγινε την περασμένη βδομάδα, Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου, για να τιμηθούν τα θύματα της Πηγάδας. Κρίμα που έλειπαν οι αριστεριστές για να φωνάξουν κι αυτοί με τη σειρά τους «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ» και να αναβιώσει το κλίμα της Μεταπολίτευσης. Η υπόθεση Μελιγαλά είναι βαθιά συνυφασμένη με τα πιο βαθιά τραύματα του Εμφυλίου και ταυτόχρονα ιδεολογικοποιημένη για πολιτική χρήση στο έπακρον. Ο ιστορικός Ιάσων Χανδρινός αναφερόμενος στην εποχή των συνθημάτων αφηγείται τα εξής ευτράπελα; «Αρχές της δεκαετίας του '80. Το βάρος του "καυτού" εμφυλιακού παρελθόντος αισθητό και στα φοιτητικά αμφιθέατρα, όπου αντιπαρατίθενται από τη μια η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Β' Πανελλαδική ή/και η εξέλιξή τους, οι Αριστερές Συσπειρώσεις και λοιπές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, και από την άλλη η τότε ταχέως αναπτυσσόμενη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ/ΟΝΝΕΔ, με Ρέιντζερς, Κένταυρους και λοιπές "ομάδες κρούσης". Οταν οι πρώτοι έβριζαν τους δεύτερους "ΔΑΠίτες - Χίτες - Ταγματασφαλίτες", οι δεύτεροι, παραδόξως για την κοινή λογική, υιοθετούσαν το σύνθημα αυτό, για να τονίσουν αυτάρεσκα την ταυτότητα της "μαχητικής εθνικοφροσύνης", που οι πρώτοι τους απέδιδαν ως βρισιά και ως μομφή. Δηλαδή τα ΟΝΝΕΔόπουλα φώναζαν "Ζήτωσαν οι Χίτες, οι ταγματασφαλίτες, ζήτω η ΟΝΝΕΔ και οι ΔΑΠίτες", και τα τοιαύτα και έπαιρναν την απάντηση "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς", σε μια ενδιαφέρουσα "γηπεδική" συνομιλία πάνω στην πρόσφατη (1982) απόφαση του ΠαΣοΚ να αναγνωρίσει επίσημα την ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση».

Ο Μελιγαλάς προτού γίνει ιδεολογικός μύθος ένθεν κακείθεν ήταν ένα ιστορικό γεγονός που συνέβη λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Πελοπόννησο. Οι Γερμανοί έχοντας οργανώσει και ενισχύσει παντοιοτρόπως τα φιλικά τους Τάγματα Ασφαλείας, που έκαναν τις βρώμικες δουλειές εναντίον των ΕΑΜμιτών, φεύγοντας άφησαν στις διοικήσεις τους την ευθύνη των περιοχών με τον φόβο των κομμουνιστών. Από την άλλη μεριά το ΕΑΜ θέλησε να ξεκαθαρίσει την περιοχή πριν από την έλευση της εξόριστης κυβέρνησης. Ο Μελιγαλάς δεν διαλέχτηκε τυχαία για να γίνει θέατρο των εμφυλιοπολεμικών μαχών.

Με 3.000 περίπου κατοίκους ήταν έδρα των ιταλών καραμπινιέρων (1941-1943), αλλά και ενός τμήματος του γερμανικού στρατού (1943-1944). Εκεί είχε την έδρα του ένα από τα πιο ισχυρά τμήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας με 1.000 άνδρες στους οποίους είχαν προστεθεί κι άλλοι που ήρθαν, ένοπλοι αλλά και άμαχοι, κυνηγημένοι από την Καλαμάτα και τα γύρω χωριά. Υπολογίζεται ότι την εποχή της μάχης το χωριό είχε 7.000 άτομα. Σύμφωνα με τη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού (Η απελευθέρωσις της Ελλάδος και τα μετά ταύτην γεγονότα, έκδοση του Στρατού το 1973, που δεν κυκλοφορεί πια) όσο και με τον ιστορικό-δημοσιογράφο της περιοχής Πελοποννήσου Παντελή Μούτουλα (Πελοπόννησος 1940-1945, Βιβλιόραμα) επρόκειτο για μια κανονική μάχη δύο σχετικά ισοδύναμων στρατιωτικών τμημάτων, με παγίδες, επιμέρους επιθέσεις, περικυκλώσεις, νάρκες, διεισδύσεις κτλ. Επειτα από μάχες τριών ημερών (14, 15, 16 Σεπτεμβρίου) οι ΕΑΜμίτες καταλαμβάνουν την πόλη του Μελιγαλά και ακολουθούν οι εκκαθαρίσεις στην αγορά Μπεζεστένι και κατόπιν στην περίφημη «Πηγάδα», η οποία «αποτέλει είδος φρέατος που είχεν ανορυχθεί δια την ύδρευσιν της κωμοπόλεως». Ο αριθμός των θυμάτων ποικίλλει ανάλογα με το ποιος τους μετράει. Το Ιστορικό Τμήμα του Στρατού τους ανεβάζει σε 2.000 άτομα. Ο «Σύλλογος Θυμάτων» τους θέλει λίγο λιγότερους, γύρω στους 1.144 (όλοι ενήλικοι άνδρες και 18 γυναίκες). Το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη, το 1945, ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα. Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά. Η ΕΑΜική πλευρά μιλάει για πολύ μικρότερους αριθμούς, ο ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες», ενώ άλλοι υπολογίζουν ότι υπήρξαν 120 σκοτωμένοι στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένοι στην Πηγάδα (Σπύρος Ξιάρχος, Η αλήθεια για τον Μελιγαλά, Καλαμάτα, 1982).

Είναι φανερό ότι η σφαγή των αιχμαλώτων είχε ξεφύγει από το πλαίσιο μιας τακτικής, κανονικής μάχης. Τα συσσωρευμένα μίση, οι χρόνιες εμφύλιες διαμάχες και κυρίως ο αγώνας για τη μελλοντική εξουσία φούντωναν τα μίση και όπλιζαν τα χέρια. Οπως παραδέχεται και ο «Ριζοσπάστης», το αγριεμένο πλήθος ήταν εκτός εαυτού και με μαχαίρια και τσεκούρια προσπαθούσε να εκδικηθεί τους συνεργάτες των καταχτητών αλλά, ίσως, και να λύσει προσωπικές διαφορές. (Η αλήθεια για τον Μελιγαλά, «Ριζοσπάστης», 11.9.2005).

Μετά το 1982 η επίσημη κυβέρνηση σταματά να παίρνει μέρος στις ετήσιες εκδηλώσεις για τον Μελιγαλά στο πλαίσιο της εθνικής συμφιλίωσης που διακήρυξε το ΠαΣοΚ. Η διαμάχη γύρω από τον Μελιγαλά ατονεί. Η χώρα εισέρχεται στην Ευρώπη και πλέον υπάρχουν άλλες κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές προτεραιότητες. Τα επόμενα χρόνια το μνημόσυνο για τα θύματα του Μελιγαλά διεξάγεται από τον «Σύλλογο θυμάτων», έχει χαρακτήρα οικογενειακό και τοπικό.

Σήμερα αυτοί που θυμούνται τον Μελιγαλά είναι νοσταλγοί του παρελθόντος, άνθρωποι που κρίνουν το σήμερα με ό,τι συνέβη πριν από μισό αιώνα. Τα φρικτά γεγονότα του Μελιγαλά είναι άγνωστα στη νέα γενιά και δεν θα μπορούσε κάποιος να τα εκτιμήσει σφαιρικά αν δεν τα τοποθετήσει στο πλαίσιο ενός σκληρού εμφυλίου πολέμου που έδωσε θύματα και από τις δύο πλευρές. Η Ιστορία δεν ζητεί πια δικαίωση της μιας ή της άλλης πλευράς, αλλά κατανόηση. Τι έγινε και γιατί.Στο εφετινό μνημόσυνο στον Μελιγαλά, παρουσία επτά βουλευτών της Χρυσής Αυγής, τα συνθήματα που ακούστηκαν πήγαιναν 30 χρόνια πίσω: «Τιμή στους χίτες και ταγματασφαλίτες», «Αλήτες - φονιάδες -κομμουνιστές», «Τσεκούρι και φωτιά στα κόκκινα σκυλιά». Ο βουλευτής μάλιστα της Χρυσής Αυγής Η. Παναγιώταρος στην ομιλία του έκανε λόγο για «καινούργιους συμμορίτες, δεξιούς και αριστερούς» και είπε ότι τις επετείους όπως αυτή στον Μελιγαλά η Χρυσή Αυγή θα τις κάνει εθνικές εορτές, εάν ποτέ πάρουν την εξουσία.

Τα παιδιά της Χρυσής Αυγής έχοντας κρύψει το ναζιστικό και φασιστικό τους πιστεύω κάτω από τα μαξιλάρια τους, έχοντας ξεχάσει το πιστεύω στο δωδεκάθεο και τον αστρικό κύκλο, αφού προσηλυτίστηκαν με βιασύνη στην Ορθοδοξία, έπρεπε να εφεύρουν έναν ιδεολογικό στιβαρό πυρήνα. Ετσι αναζήτησαν ρίζες στη χούντα και τα ιδεολογικά της τερτίπια, κορυφαίο εκ των οποίων υπήρξε η Πηγάδα του Μελιγαλά.

Η δικτατορία των συνταγματαρχών είχε αναδείξει την ιστορία του Μελιγαλά ως εμβληματικό σημείο αντιπαράθεσης με τον πάντα ελλοχεύοντα γι' αυτήν «κομμουνιστικό κίνδυνο». Από το 1953 ετελούντο στην περιοχή του Μελιγαλά ετήσιες εκδηλώσεις μνήμης και μισαλλοδοξίας. Η χούντα θα αναβαθμίσει τον εορτασμό. Ο χουντικός υπουργός Αθλητισμού (!) Ασλανίδης θα διαμορφώσει τον χώρο των εκτελέσεων (μάντρες, πάρκινγκ κ.ά.) και θα γιορτάζει πλέον με επισημότητα την επέτειο. Τις εκδηλώσεις θα τιμήσουν διά της παρουσίας τους το 1967 ο Παττακός, το 1968 ο «αντιβασιλέας» Ζωιτάκης, ενώ κατεβαίνουν οργανωμένα στην κάθε επέτειο μαθητές, στρατιώτες και «προσκυνητές» - όπως θα γράψει τοπική εφημερίδα - από άλλους ελλαδικούς τόπους.

Πηγή: http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=476215

Το ΔΝΤ και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας

Διαβάζοντας τις κυριακάτικες εφημερίδες μου (μία ιεροτελεστία που κρατάει από το 1997), έπεσε το μάτι μου στην σχέση του Τόμσεν με το ισχυρό τότε κράτος της Γιουγκοσλαβίας. 

Το ΔΝΤ και η σχολή του Σικάγο και κυρίως του Φρίντμαν δεν κατέστρεψαν μόνο την Λατινική Αμερική αλλά κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Πολωνία, η Ρωσία αλλά και η Γιουγκοσλαβία στην οποία θα αναφερθώ σήμερα.

Η Γιουγκοσλαβία ήταν η πρώτη ενασχόληση του Τόμσεν, η οποία είχε μετατραπεί στο τέλος της θητείας του, σε πεδίο μαχών, σφαγών, γενοκτονίας και "ανθρωπιστικών" βομβαρδισμών. Ήταν 1987 όταν ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς αναδείχθηκε στην προεδρία του σερβικού Κ.Κ.

Η παρουσία του ΔΝΤ στη Γιουγκοσλαβία είχε νομιμοποιηθεί από τότε που η βαλκανική χώρα ζήτησε δάνεια κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, εν μέσω κρίσης και πάλι. 

Πέρα απ' την εξασφάλιση ρευστότητας, οι προσδοκίες απ' τη στροφή προς το ΔΝΤ αφορούσαν και στην τιθάσευση του πληθωρισμού δια της άρσης των εμπορικών φραγμών εκ μέρους της Δύσης (η Γιουγκοσλαβία ήταν αποκλεισμένη και απ' τις χώρες του "υπαρκτού").

Το 1981 το εξωτερικό χρέος της Γιουγκοσλαβίας είχε αγγίξει τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια. Από το 1982, σε συνεργασία με την Λέσχη των Παρισιών, τους επίσημους δανειστές της Γιουγκοσλαβίας, τ ΔΝΤ ανέλαβε τη στενή επιτήρηση της χώρας, έως ότου αυτή οδηγήθηκε στη διάσπαση.

Μεταξύ 1990 και 1991, μέχρι το ξέσπασμα του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου δηλαδή, ο Τόμσεν διετέλεσε επικεφαλής της μόνιμης αντιπροσωπίας του Ταμείου στο Βελιγράδι. Στην πρώτη του μεγάλη αποστολή, ο Δανός ανέλαβε να ολοκληρώσει ένα προμελετημένο έγκλημα, την αποσταθεροποίηση της Γιουγκοσλαβίας. 

Το ΔΝΤ στη Γιουγκοσλαβία απαίτησε "δομικές μεταρρυθμίσεις". Οι επιπτώσεις ήταν άμεσες. Ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης που μεταξύ 1966-79 ήταν 7,1% έπεσε στο 2,8% μεταξύ 1980-87. Στη χρονιά του Τόμσεν μάλιστα ο ρυθμός ανάπτυξης μηδενίστηκε το 1987-88. Το 1989 ζητήθηκαν νέα μέτρα λιτότητας, τα οποία δέχτηκε η κυβέρνηση. Η οικονομία κατακρημνίστηκε - το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 10,6% το 1990 -  ενώ η ανεργία έφτασε το 20% (μήπως σας φαίνονται οικεία αυτά τα νούμερα;). Οι απεργίες συντάραξαν όλη τη χώρα με τα συνδικάτα ενωμένα πέρα από εθνικές διαφοροποιήσεις. Η κυβέρνηση σε μία ολομετωπική εκστρατεία προπαγάνδας, "έσπειρε" φήμες που δηλητηρίασαν το κλίμα μεταξύ των διαφόρων εθνοτήτων και τελικά έκαμψαν τις διεκδικήσεις. Αρπάζοντας την ευκαιρία στα τέλη του 1990 αρκετές χώρες, όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ, αρνήθηκαν τη μεταφορά πόρων της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ και άλλων οργανισμών προς τη χώρα και αποφάσισαν να διαθέτουν κονδύλια απευθείας στις κυβερνήσεις των ομόσπονδων κρατιδίων απαιτώντας να διεξαχθούν σ' αυτά εκλογές. 

Ήταν το φιτίλι του πολέμου και η απαρχή μετατροπής του Μιλόσεβιτς από χαϊδεμένο παιδί σε παρία της διεθνούς κοινότητας...

Μήπως σας τρομάζει η εξέλιξη που είχε η Γιουγκοσλαβία;

Επισήμως έχουμε φθινόπωρο...

Αλλά ο καιρός δε θέλει να το πάρει ακόμα απόφαση...

Άτιμη περίοδος. Όλοι αρρωσταίνουμε από τα παιχνίδια του καιρού. Ντυνόμαστε καλά και ιδρώνουμε, ντυνόμαστε χαλαρά και κρυώνουμε...

Τουλάχιστον θα χουμε ένα ηλιόλουστο σαββατοκύριακο πριν την μεγάλη "μπόρα" της Τετάρτης. 

Υπουργός ποιου πολιτισμού;

Η αλήθεια είναι πως πρέπει να επιλέγονται άνθρωποι για κατάλληλες θέσεις, ανάλογα με τις δυνατότητές τους, τις γνώσεις τους αλλά και την πορεία τους στη ζωή. 

Αν πάρουμε τις περιπτώσεις των προηγούμενων υπουργών πολιτισμού, θα διαπιστώσουμε πως ο κύριος Τζαβάρας δεν είναι εξαίρεση του κανόνα. Τα τελευταία χρόνια η θέση αυτή καταλαμβάνεται από ανόητους ανθρώπους (όπως για παράδειγμα ο ανύπαρκτος Καραμανλής, ο γόης Λιάπης και ο Βουλγαράκης). Από τη στιγμή που ένα τόσο σπουδαίο υπουργείο δίνεται σε τέτοιες προσωπικότητες τότε μπορείτε εύκολα να καταλάβετε πως και στα υπόλοιπα υπουργεία, οι εκπρόσωποί τους είναι ακατάλληλοι. 

Θα σας δώσω ένα πρόσφατο παράδειγμα κάνοντας έτσι σύγκριση μεταξύ του δικού μας υπουργού πολιτισμό και της Γαλλίδας υπουργού Ορελί Φιλιπέτι. 

Δίνοντας συνέντευξη στη γαλλική εφημερίδα "Le Monde", ο κύριος Τζαβάρας με μεγάλο θράσος και τζάμπα μαγκιά δήλωσε πως η Ελλάδα είναι υπερδύναμη στον χώρο του πολιτισμού.

Ποιον πάει να κοροϊδέψει άραγε; 

Πως γίνεται κύριε Τζαβάρα να είμαστε υπερδύναμη στον χώρο αυτό όταν το ένα μουσείο κλείνει μετά το άλλο (αναφερόμενος κυρίως στην επαρχία); όταν μας κλέβουν έργα τέχνης και λοιπά κειμήλια σε κεντρικά σημεία της Αθήνας (π.χ. η Εθνική Πινακοθήκη) ή από σημαντικούς χώρους της επαρχίας (π.χ. Μουσείο Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία); όταν δεν υπάρχουν κονδύλια για ανασκαφές και προγράμματα πολιτισμού; όταν η Ελλάδα αναδεικνύει συνέχεια μόνο το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης ενώ αδιαφορεί για άλλα μουσεία όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο είναι το ίδιο αξιόλογο αλλά το χετε παρατήσει στην τύχη του με όλα τα πρεζάκια να λιώνουν στο προαύλιο χώρο του; 

Μέσα από τη συνέντευξή του, έδειξε το πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ένας λάθος άνθρωπος σε μία λάθος θέση. Τέτοιες δηλώσεις και τέτοια φουσκωμένα μυαλά δεν βοηθούν μια χώρα να πάει μπροστά. Δε γίνεται να πουλάει ο κάθε τυχάρπαστος μαγκιά με ξένα κόλλυβα (αναφερόμενος στην πολιτιστική κληρονομιά της Αρχαίας Ελλάδος). 

Αντιθέτως η αντίστοιχη Γαλλίδα ομόλογός του δείχνει μία αρκετά ώριμη στάση κι ας είναι αρκετά νεώτερή του. Πρώτα απ' όλα δηλώνει πως έχει αρκετά προβλήματα στο υπουργείο της (φυσικά στο δικό μας όλα κυλάνε ρολόι γι' αυτό και είμαστε υπερδύναμη). Πρώτα απ' όλα για πρώτη φορά τα τελευταία δέκα χρόνια ο προϋπολογισμός του υπουργείου της θα κοπεί (γύρω στο 3%), πρωτοφανές για μία χώρα - πρότυπο στο χώρο αυτό για όλη την Ευρώπη. Αποφεύγοντας να ρίξει τις ευθύνες στους μετανάστες (η Γαλλία έχει μεγαλύτερο πρόβλημα από την Ελλάδα στο θέμα αυτό), ανέφερε τα εξής λόγια: " Βασικός μου στόχος είναι να δείξω ότι ο πολιτισμός είναι ο σκληρός δίσκος της πολιτικής. Δεν θα υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς καλλιτεχνική ανασυγκρότηση! Ο πολιτισμός είναι αυτός που κάνει ελκυστική τη Γαλλία. Η τέχνη είναι και εργασία. Ο πολιτισμός είναι και απασχόληση." 

Με λίγα λόγια η Γαλλίδα οραματίστρια διαπίστωσε πως το πολιτιστικό μέλλον της Γαλλίας ανήκει στη νέα γενιά. Πάγωσε αρκετά έργα λόγω έλλειψης πόρων για να ενισχύσει φεστιβάλ χορού, θεάτρου  κι άλλα εικαστικά δρώμενα ώστε να φέρει το κόσμο κοντά στη τέχνη. Σε αντίθεση με μας που ο υπουργός μας (και κάθε υπουργός) κάνει γαργάρες από τον φόβο του να καταργήσει ή να συγχωνεύσει άχρηστες και ανούσιες υπηρεσίες. 

Αντί να αποδείξει πως η τέχνη μπορεί να δώσει ένα νέο νόημα στη ζωή μας σε περίοδο κρίσης, επιλέγει κάτι πιο εύκολο σε θέμα εντυπώσεων στον ανώριμο ελληνικό λαό, αντιπροτείνοντας να γίνουμε "γνήσιοι Έλληνες". 

Who the fuck!

Ποιος είναι αυτός που γουστάρει να μας βλέπει γονατιστούς;
Ποιος είναι αυτός που θέλει να μας βγάλει την ψυχή; Να μας φτάσει ως το τέλος;
Όλο και κάποιο όνομα είναι έτοιμο να βγει από τα χείλη μου...
Ποιος είναι αυτός που μας φουντώνει; Που είναι υπεύθυνος για την φωτιά που καίει μέσα μας, έτοιμη να ξεχυθεί βίαια στους δρόμους της κάθε πόλης;
Όποιος είναι υπεύθυνος, θα τον πάρει ο διάολος!!!

Τα βουβά θύματα του πολέμου

Σε έναν πόλεμο δε θρηνούμε μόνο τον άμαχο πληθυσμό που πέφτει θύμα των ακροτήτων αλλά και τα μνημεία του τόπου, που στέκονται αμέτοχοι θεατές στις σφαγές των ανθρώπων. 

Η περιοχή της Μέσης Ανατολής έχει περάσει πολλούς πολέμους κι εξεγέρσεις. Τα μνημεία που βρίσκονται εκεί έχουν πολλές πληγές. Κι όμως στέκουν ακόμα όρθια. Και σίγουρα αρκετά από αυτά θα συνεχίσουν να στέκονται όρθια και για τις επόμενες γενιές. Το θέμα είναι όμως σε τι κατάσταση θα παραδοθούν...

Κάποτε κατακρίναμε τους Ταλιμπάν που ανατίναξαν δύο τεράστια αγάλματα του Βούδα, μνημεία ανεκτίμητης αξίας τα οποία δεν υπάρχουν πια (παρά μόνο ο σκαμμένος θόλος στο γκρεμό που τα σκέπαζε). Μετά τον βομβαρδισμό της Βαγδάτης αρκετοί Ιρακινοί κι Αμερικάνοι μπήκαν στα μουσεία της πόλης και τα λεηλάτησαν. Κι εκεί αντιδράσαμε. Σήμερα έρχεται η σειρά των μνημείων της Συρίας. Γιατί συνεχίζουμε να 'μαστε στο ίδιο έργο θεατές;

Τόσο η UNESCO όσο και το ICOMOS καλούν τις αντιμαχόμενες πλευρές στη Συρία να σεβαστούν τις αρχαιότητες, που αποτελούν την πολύτιμη κληρονομιά της, όχι μόνο για λόγους ιστορικούς και πολιτιστικούς αλλά και οικονομικούς λόγω του τουρισμού, όμως σε μία χώρα που σπαράσσεται από έναν ακραία αιματηρό πόλεμο και όπου ούτε η ανθρώπινη ζωή έχει αξία, τα μνημεία δεν τα υπολογίζει κανείς.

Ο βομβαρδισμός της πόλης Χαλέπι από τις κυβερνητικές δυνάμεις με ρίψεις πυραύλων από ελικόπτερα δεν μπορεί παρά να έχει προκαλέσει καταστροφές και στα ονομαστά μνημεία της ενώ η άλλη αρχαία πόλη η Παλμύρα εκτός από τα ανταλλασσόμενα πυρά βρίσκεται και στο έλεος των αρχαιοκαπήλων, που όπως φαίνεται από τις διεθνείς καταγγελίες λεηλατούν τις αφύλακτες αρχαιότητες.
Το Χαλέπι ωστόσο, το οποίο περιλαμβάνεται στο Κατάλογο Μνημείων Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1986 διαθέτει κληρονομιά, που πάει πίσω στην 5η π. Χ. χιλιετία με μνημεία που δημιούργησαν οι μεγαλύτεροι αρχαίοι πολιτισμοί: των Χετταίων, των Ασσυρίων, των Σελευκιδών του Μεγάλου Αλεξάνδρου (οι αρχαίοι Ελληνες ονόμαζαν την πόλη Βέροια), των Ρωμαίων, των Βυζαντινών και αργότερα των Ομμεϋάδων και Αγιουβιδών χαλιφών, των Μογγόλων, των Μαμελούκων και των Οθωμανών. Πριν από τον πόλεμο άλλωστε πολλά μνημεία του είχαν αναστηλωθεί και το 2006 είχε ονομαστεί από τον Ισλαμικό Επιστημονικό και Εκπαιδευτικό Οργανισμό ως «Η πρωτεύουσα του ισλαμικού πολιτισμού». Σήμερα όμως η αρχαία ακρόπολη είναι κατειλημμένη από στρατιώτες και ως εκ τούτου βομβαρδίζεται από τους αντιπάλους αφού, όπως συνέβαινε και στην αρχαιότητα, βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο. Σε άμεσο κίνδυνο βρίσκεται επομένως ο χεττιτικός ναός του Θεού των Θυελλών, ηλικίας τριών χιλιάδων ετών, αφού η προστασία του, όπως έχουν αναφέρει οι γερμανοί ανασκαφείς είναι μόνον κάποια σακιά άμμου.
Λαθρανασκαφείς και αρχαιοκάπηλοι επιδίδονται στο μεταξύ, σε πρωτοφανείς συλήσεις αρχαιοτήτων από ναούς και τάφους της Παλμύρας (επίσης στον κατάλογο της UNESCO) με την τεράστια πολιτιστική κληρονομιά: Ναός του Ηλίου, επιτάφιοι πύργοι τριών έως πέντε ορόφων, ρωμαϊκό θέατρο, δρόμοι, κατοικίες και επιγραφές, όπως οι δίγλωσσες (στην ελληνική και παλμυρική διάλεκτο). Λεηλασίες ψηφιδωτών και κιονοκράνων γίνονται και στην ρωμαϊκή ακρόπολη της Απάμειας ενώ τανκ του συριακού στρατού έκαναν... παρέλαση στις ρωμαϊκές στοές της πόλης.
Στον Κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO ανήκει και το Κάστρο των Ιπποτών (Crac des chevaliers) κτισμένο τον 12ο -13ο αιώνα από τους Σταυροφόρους πάνω σε ένα λόφο ύψους 650 μέτρων κοντά στις πεδιάδες Χομς, κατά μήκος του μοναδικού δρόμου από την Αντιόχεια προς τη Βηρυτό και τη Μεσόγειο. Πρόκειται μάλιστα για τον σπουδαιότερο δείγμα μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής, το οποίο πρόλαβε ο πόλεμος τη στιγμή ακριβώς της αναστήλωσής του. Με την αποχώρηση των επιστημόνων όμως μετατράπηκε σε στρατώνα...
Όσο ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται τόσο περισσότερο θα κινδυνεύει η πολιτιστική κληρονομιά της. Κρίμα που κάποιοι άμυαλοι αφήνουν έναν ολόκληρο λαό πιο φτωχό...

Εραστές του φθινοπώρου

Πάλι αγωνία για ένα επιπλωμένο δωμάτιο,

λίγο φως να το βλέπει και να έχει κουζίνα.

Για τον καφέ κουζίνα, για τα παράνομα τσιγάρα

και το ουίσκι της ατελείωτης, εωθινής αυθάδειας.

Λίγο χώρο να χει για τα πενιχρά υπάρχοντά μου:

εκείνο το σακατεμένο μαγνητόφωνο,

που για πάντα έχει τη φωνή σου,

κι εκείνη τη σαράβαλη γραφομηχανή,

που εκτοξεύει ποιήματα καταπάνω στην αιωνιότητα. 

Πάλι αγωνιά για την θέρμανση και το τηλέφωνο,

γιατί είναι ο χειμώνας βαρύς και οι κουβέρτες λίγες,

γιατί είναι η μοναξιά μαιτρέσα 

και με ξεχνάει ο ταχυδρόμος.

Νέο ύφος θα εγκαινιάσουμε λοιπόν,

σε άχαρο δωμάτιο και κρύο,

με σουξέ αρχαίο και παράπονο μοντέρνο,

με παρεξήγηση ναρκωτική και κουρελιασμένη αφέλεια,

κι έπειτα, ω έπειτα, νικητές και πάλι,

θυελλώδεις εραστές και τσακάλια δίχως τύψεις.

Από άγνωστη πηγή

Οι Ίβηρες θα μας ξυπνήσουν πάλι

Ενώ τα πρωτοβρόχια έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους στην καθημερινότητά μας, εμείς παραμένουμε στον λήθαργο του καλοκαιριού. 

Την ώρα που οι πολιτικοί μας προσπαθούν να δουν από που θα κόψουν κι άλλα λεφτά από τα ευαίσθητα κοινωνικά στρώματα, εμείς κλαιγόμαστε για λίγες ακόμα διακοπές και λίγο ακόμα καλοκαίρι. 

Κι όπως πάντα σαν καλά πρόβατα που είμαστε, θα περιμένουμε οργανωμένες "επαναστάσεις" από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Τι να πω γι' αυτόν τον λαό; 

Πως καλά μας κάνουν τόσα χρόνια; 

Θα φανώ κακός και δε θέλω. 

Αντιθέτως το Σάββατο (κι όχι σε εργάσιμη μέρα όπως κανονίζεται στην Ελλαδίτσα μας) όλοι οι δρόμοι της Ιβηρικής χερσονήσου γέμισαν με κόσμο που διεκδικούσε τα δικαιώματά του και καταδίκαζε τα μέτρα λιτότητας. 

Μέσα στον κόσμο βρέθηκε και μία ελληνική σημαία. Άλλες φορές θα ένιωθα περήφανος που κάποιος κυματίζει τη σημαία μας μέσα σε ισπανικό όχλο. Όμως στις μέρες μας η ελληνική σημαία στην Ισπανία είναι όπως η αργεντίνικη σημαία στην πλατεία Συντάγματος. 

Λόγω μόδας. 

Γίναμε η μόδα των καταπιεσμένων. 

Κι ενώ κάποιοι καταπιεσμένοι βγαίνουν στους δρόμους εμείς επιμένουμε με το κεφάλι σκυφτό. Και για μία ακόμη φορά τα κανάλια δεν έδειξαν σχεδόν τίποτα. Πιο πολύ ασχολήθηκαν με τους ναζιστές στον Μελιγαλά και στα Γιαννιτσά. Με λίγα λόγια έκαναν το έργο τους, στρέφοντας τη προσοχή του κόσμου αλλού. 

Τι φοβούνται εξάλλου; 

Τον αποβλακωμένο Νεοέλληνα; 

Υπομονή κάνει μέχρι τις 26 του μήνα, που οι συνδικαλιστές κήρυξαν απεργία. 

Επαναστάσεις του κώλου δηλαδή.

Πάλι οι νότιοι θα μας ξυπνήσουν όπως έγινε πριν από δύο χρόνια. Μόνο που κι αυτό το κίνημα είχε γίνει μόδα. Καταδικασμένοι στην αποβλάκωση για μια ζωή είμαστε...

Γιατί πανηγυρίσαμε στα αποτελέσματα των Ολλανδικών εκλογών;

Στη βδομάδα που μας πέρασε πραγματοποιήθηκαν εκλογές στην Ολλανδία. Την επομένη των εκλογών σχεδόν όλα τα πρωτοσέλιδα ελληνικών εφημερίδων ανέφεραν για μεγάλη νίκη του φιλοευρωπαϊκού κόμματος (άρα κι ενός αποτελέσματος υπέρ της Ελλάδος).

Μάλλον ξέχασαν εύκολα οι Έλληνες δημοσιογράφοι τις δηλώσεις του κεντροδεξιού Μαρκ Ρούτερ, ο οποίος προεκλογικά φώναζε πως δε θα δοθεί "ούτε ευρώ παραπάνω για την Ελλάδα". Και δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια, τη στιγμή που κινδυνεύει να υποβιβαστεί η πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας του. 

Πριν μιλήσουμε για Ευρώπη, θα πρέπει πρώτα απ' όλα τα κοιτάξουμε το νόημα αυτού του όρου και στους άλλους λαούς της κοινότητας αυτής. 

Οι Ολλανδοί όταν αναφέρονται στον όρο Ευρώπη, εννοούν Γερμανία. Πριν τους κατακρίνουμε καλό είναι να μάθουμε πως δεν είναι οι μόνοι που το πιστεύουν αυτό. Την ίδια αντίληψη έχουν και οι υπόλοιπες χώρες-δορυφόροι της Γερμανίας, όπως η Αυστρία, η Τσεχία, η Πολωνία, ακόμα και η Δανία. 

Θα πείτε πως η συγκεκριμένη στάση για την Ευρώπη και την θέση της Ελλάδας σ' αυτήν, την έχουν μόνο οι κεντροδεξιοί. 

Κι αυτή η άποψη είναι λάθος. Αν διαβάσετε δηλώσεις των αριστεριστών της Ολλανδίας και της Γερμανίας θα ακούσετε πιο σκληρές στάσεις και αυστηρές απόψεις για την χώρα μας. 

Αριστεριστές της Γερμανίας με σήμα το αστέρι πάνω σε ντομάτα (λόγω Μαοϊκών πεποιθήσεων) έχουν την εξής σκέψη, "Γιατί να επενδύουμε τα λεφτά μας σε μία χρεοκοπημένη χώρα και όχι σε μία υγιής οικονομία όπως είναι αυτή της Ολλανδίας". 

Με λίγα λόγια η Ελλάδα δεν είναι μόνο γεωγραφικά στο περιθώριο της Ευρώπης αλλά και πολιτικοοικονομικά. 

Καλό είναι να το συνειδητοποιήσουμε σύντομα και να ρίξουμε όλο το βάρος στην παραγωγή κι όχι στην αξιολύπητη ζητιανιά (κύριε Αντωνάκη). Δε θα μας σώσουν τα πακέτα από την Ευρώπη. Ήδη αρκετοί τάσσονται κατά ενός τρίτου πακέτου διάσωσης. 

Αντί να ξεζουμίζεται ένας λαός από αυστηρά μέτρα (μιας και δεν έχετε τα καρύδια να αγγίξτε τους πλούσιους) καλό θα ήταν να παρθούν μέτρα τοπικής ανάπτυξης. Δεν αναφέρομαι σε μεγάλα έργα. Δε γίνεται να μεταπηδήσουμε επίπεδα όταν βρισκόμαστε στο μηδέν. Η παραγωγή θέλει γερές βάσεις. Κι αυτές οι βάσεις πρέπει να παρθούν από την ύπαιθρο. 

Είναι τραγικό να χουμε το βλέμμα μας στραμμένο στην Ευρώπη τη στιγμή που η λύση πιθανότατα βρίσκεται μέσα στην ίδια μας την χώρα.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται (;)

Σαράγιεβο, 28 Ιουλίου 1914. 

Η δολοφονία του διαδόχου του Αυστροουγγρικού θρόνου, αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου, έδωσε το έναυσμα για την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. 

Φυσικά δεν ήταν αυτή η πραγματική αιτία. Ήδη τα τύμπανα του πολέμου βαρούσαν, περιμένοντας την σάλπιγγα για την έναρξη των μαχών. Το πάτημα της σκανδάλης πυροδότησε όλη την μπαρουταποθήκη, που δεν ήταν άλλη από την ίδια την Ευρώπη. 

Ακολούθησε και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος μετά από 30 χρόνια. Η οικονομική κρίση και τα σκληρά μέτρα που είχαν τεθεί στην Γερμανία προκάλεσαν την άνοδο του ναζισμού και το ξέσπασμα του φασισμού στις γειτονικές χώρες (Αυστρία, Τσεχοσλοβακία και Πολωνία για αρχή) καθώς και την δημιουργία φασιστικών κυβερνήσεων σε άλλες χώρες (Ιταλία κι Ελλάδα). 

Όλα αυτά όμως για 70 σχεδόν χρόνια ήταν παρελθόν...

Έτσι νομίζαμε μέχρι σήμερα...

Βεγγάζη, 13 Σεπτεμβρίου 2012

Οργισμένο πλήθος εισβάλει στην αμερικανική πρεσβεία και δολοφονεί τον πρέσβη Κρις Στήβενς. Η κατάσταση στην Β. Αφρική και στην Μέση Ανατολή είναι πιο εκρηκτική από ποτέ. 

Παρατρίχα γλιτώσαμε το καλοκαίρι μία κλιμάκωση που θα οδηγούσε πιθανότατα σ' έναν τρίτο μεγάλο πόλεμο. Κι εκεί που τα πνεύματα κάπως ηρέμησαν ήρθαν οι διαδηλώσεις φανατικών μουσουλμάνων να τα κάνουν "μούσκεμα" δίνοντας έτσι την αφορμή (ή την φιτιλιά) να ανάψει η νέα μπαρουταποθήκη του κόσμου, η οποία βρίσκεται πλέον στα μέρη τους...

Αργά ή γρήγορα θα μετανιώσουν για τον θάνατο του πρέσβη. Θα εύχονται να μην είχαν πέσει ποτέ σ' αυτό το λάθος διότι η τιμωρία τόσο γι' αυτούς όσο και για τους υπόλοιπους θα ναι βαριά. Καμιά "επαναστατική" πράξη δε μένει ατιμώρητη. Πόσο μάλλον από αυτούς που έχουν την τύχη του κόσμου στα χέρια τους...

Καταλονία, ένα νέο ευρωπαϊκό κράτος (;)

Η Καταλονία έχει «κουραστεί» από τη σχέση της με την Ισπανία, δήλωσε σήμερα ο πρωθυπουργός της μεγάλης ισπανικής περιφέρειας που έχει πληγεί ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση, συγκρίνοντας τη σχέση αυτή με εκείνη μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Ευρώπης, δύο ημέρες μετά τη μεγάλη πορεία που πραγματοποιήθηκε στη Βαρκελώνη με αίτημα την ανεξαρτησίας της Καταλονίας. 

"Πιστεύω πως υπάρχει ένας παραλληλισμός μεταξύ της σχέσης της Καταλονίας με την Ισπανία και αυτής μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Ευρώπης" δήλωσε ο Άρτουρ Μας μιλώντας σε δημοσιογράφους στην Μαδρίτη.

"Η Βόρεια Ευρώπη έχει κουραστεί από την Νότια" και το αντίθετο, πρόσθεσε. 

Φωνάζοντας "Ανεξαρτησία" και με το σύνθημα "Καταλονία, ένα νέο κράτος της Ευρώπης", ενάμισι εκατομμύριο διαδηλωτές, σύμφωνα με την αστυνομία, βγήκαν την Τρίτη στους δρόμους της Βαρκελώνης με την ευκαιρία της ημέρας της Καταλονίας και έπειτα από έγκλειση των αυτονομιστών που ζητούν η περιφέρεια να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο των οικονομικών της. 

Στις 20 Σεπτεμβρίου θα συναντηθεί ο Άρτουρ Μας με τον πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι για να συζητήσουν πάνω σ' αυτό το θέμα. 

Το γεγονός αυτό φυσικά δεν ακούστηκε πουθενά. 

Γιατί άραγε; 

Αν κοιτάξουμε τις ιστορίες των κρατών του νότου θα διαπιστώσουμε πως στην Ισπανία εκτός από τους Καταλανούς είναι και οι Βάσκοι που θέλουν αυτονομία. Στην Ιταλία, η λίγκα του βορρά θέλει να αποσχιστεί από την νότια Ιταλία θεωρώντας την ως την κοιτίδα της ιταλικής ανεργίας κι εγκληματικότητας. Στην Ελλάδα ακούγονται συνέχεια διάφορα μέρη που ζητάνε την δικιά τους αυτονομία (όπως η Θράκη και η Κρήτη). Και στη Βόρεια και κεντρική Ευρώπη έχουμε αντίστοιχες περιπτώσεις που βρίσκονται σε πιο ήρεμη κατάσταση (προς το παρόν). 

Ο κόσμος έχει κουραστεί τόσο πολύ με τα σκληρά μέτρα και την ανεργία που στρέφεται σε λύσεις απελπισίας. Η αυτονομία δεν είναι λύση. Όταν μία περιοχή έχει μάθει χρόνια να ανήκει σε ένα κράτος δύσκολα καταφέρνει να σταθεί στα πόδια της. 

Περιοχές όπως η Καταλονία, η Κρήτη, η Θράκη κι άλλες πολλές με τι οικονομία θα προχωρήσουν; Από ποιο στρατό θα προστατευτούν; 

Οι λύσεις της αυτονομίας είναι ίδια περίπτωση με την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής. 

Η προχθεσινή διαδήλωση στους δρόμους της Καταλονίας δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία ποσότητα υδρατμών που κατάφεραν να ξεφύγουν από ένα σφραγισμένο καζάνι, το οποίο από στιγμή σε στιγμή θα σκάσει...

Πόσο κοντά είναι άραγε αυτή η έκρηξη;...

Μία άλλη 11η Σεπτεμβρίου...

Σαν να θέλει να παίξει η ιστορία παιχνίδια με την μνήμη.
Πράγματι πέρασαν 11 χρόνια από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης. Μία δεκαετία τώρα έχουμε ξεχειλώσει το θέμα με θεωρίες, συνωμοσίες, αναλύσεις, φωτογραφικά ντοκουμέντα κι άλλα πολλά.
Τόσο αυτό το γεγονός όσο και το πέρασμα του χρόνου, βοήθησαν στο να ξεχάσουμε μία πραγματική μαύρη επέτειος.
Ήταν 11 Σεπτεμβρίου του 1973, όταν ο φασίστας Πινοσέτ ξεκίνησε την καταστροφή μίας χώρας που ως τότε ήταν το θαύμα της Λατινικής Αμερικής σε θέματα παιδείας, υγείας και κράτους δικαίου. Ως τότε ένας άνθρωπος, νόμιμα εκλεγμένος από τον λαό είχε καταφέρει να αφήσει τα όπλα στην άκρη. Τα όπλα που με τις ευλογίες της σχολής του Σικάγο στράφηκαν εναντίον του, μ' ένα από αυτά να τον ρίχνει νεκρό. Αυτοκτονία ή δολοφονία, δε θα το μάθουμε ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι πως μαζί με τον θάνατό του, μία ολόκληρη χώρα "πέθανε".
Λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή εκφώνησε τον τελευταίο του λόγο στον λαό της Χιλής.
Έναν λόγο που μ' έχει συγκινήσει.
Έναν λόγο που μόνο ένας πραγματικός ηγέτης που αγαπάει τον τόπο του θα έλεγε με τόση ειλικρίνεια προς τους πολίτες.
Μακάρι να υπήρχε μία αντίστοιχη προσωπικότητα στην Ελλάδα, αν και πολύ φοβάμαι πως ένας αντίστοιχος Έλληνας φασίστας θα τον έτρωγε. Και δυστυχώς έχουμε γεμίσει με πολλούς.
Ας μην κουράζω με την φλυαρία μου. Ο λόγος του Αλιέντε είναι που μετράει ακόμα και στις μέρες μας:
"Φίλοι μου,
Αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία να σας μιλήσω. Η αεροπορία άρχισε να βομβαρδίζει τις κεραίες αναμετάδοσης του ράδιο Μαγκαλάνες.
Σε αυτή την ιστορική στιγμή, θα πληρώσω με τη ζωή μου την αφοσίωση του λαού μου. Είμαι βέβαιος πως οι σπόροι που σπείραμε στις αγαθές συνειδήσεις χιλιάδων και χιλιάδων Χιλιανών, δεν μπορεί να μείνουν άκαρποι για πάντα...
Εργαζόμενοι της παρτίδας μου, επιθυμώ να σας ευχαριστήσω για την αφοσίωση που πάντα επιδείξατε, για την εμπιστοσύνη σας προς έναν άνθρωπο που εξέφρασε απλά τις μακροχρόνιες προσδοκίες σας για δικαιοσύνη, που υποσχέθηκε να τηρεί το σύνταγμα και τους νόμους, κι αυτό ακριβώς έπραξε...
Ιδιαίτερα χαιρετίζω εσάς, τις ταπεινές γυναίκες της γης μας, τις αγρότισσες που μας πιστέψατε, τις μάνες που αισθανθήκατε το ενδιαφέρον μας για τα παιδιά σας. Χαιρετίζω τους επαγγελματίες της Χιλής, τους πατριώτες που συνέχισαν να εργάζονται παρά τη στάση των επαγγελματικών τους ενώσεων, των ταξικών τους ενώσεων που μάχονταν να διατηρήσουν τα προνόμια που τους αποδίδει η καπιταλιστική κοινωνία. Χαιρετίζω τους νέους, που με τα τραγούδια τους μας μετέφεραν τον ενθουσιασμό τους και την αγωνιστική τους διάθεση. Χαιρετίζω τον ανώνυμο Χιλιανό, τους εργάτες, τους αγρότες, τους διανοούμενους, όλους όσοι πρόκειται να διωχθούν, καθώς ο εγχώριος φασισμός εκδηλώνεται πλέον ανοικτά εδώ και αρκετές ώρες με τρομοκρατικές επιθέσεις, ανατινάξεις γεφυρών, διακοπή των σιδηροδρομικών επικοινωνιών, καταστροφή των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, εμπρός στα απαθή βλέμματα εκείνων που καθήκον τους ήταν να προστατεύσουν αυτές τις υποδομές, παραβιάζοντας το καθήκον τους. Ας τους κρίνει η ιστορία...
Ο λαός πρέπει να αμυνθεί, αλλά όχι να αυτοθυσιαστεί. Ο λαός δεν πρέπει να αφεθεί να καταστραφεί ή να γαζωθεί από τις σφαίρες, αλλά ούτε και να εξευτελισθεί.

Εργαζόμενοι της πατρίδας μου!

Πιστεύω στη Χιλή και το πεπρωμένο της. Θα εμφανιστούν κι άλλοι άνθρωποι και θα ξεπεράσουμε τούτες τις σκοτεινές και πικρές στιγμές της προδοσίας. Συνεχίστε, γνωρίζοντας πως αργά ή γρήγορα οι μεγάλες λεωφόροι θα ξανανοίξουν και ελεύθεροι άνθρωποι θα τις διαβούν, για να οικοδομήσουν μια καλύτερη κοινωνία.

Ζήτω η Χιλή! Ζήτω ο λαός! Ζήτω οι εργαζόμενοι!

Ας είναι αυτά τα τελευταία μου λόγια. Είμαι σίγουρος πως η θυσία μου δεν είναι μάταιη. Είμαι σίγουρος που θα αντιπροσωπεύει τουλάχιστον την αιώνια ηθική καταδίκη της μοχθηρίας, της θρασυδειλίας και της προδοσίας."

(Την ομιλία μπορείτε να την ακούσετε εδώ)

Ο αγωνιζόμενος σοσιαλιστής Σαλβαδόρ Αλιέντε μας κληρονόμησε με το παράδειγμά του, τη συνέπεια, τον ηρωισμό και την προσήλωσή του να οικοδομήσει μία Χιλή της κοινωνικής δικαιοσύνη και του σοσιαλισμού, της ελπίδας και του αγώνα για την ενότητα των λαών της Λατινικής Αμερικής, ενάντια στη νεο-αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό.
Μη περιμένετε αυτά τα χαρακτηριστικά να τα βρείτε σε πρόσωπα όπως τον Τσίπρα, την Παπαρήγα ή τον Κουβέλη (εδώ γελάμε περισσότερο). Κι όσο οι Σαμαράς και Βενιζέλος συνεχίζουν την διατήρηση του σάπιου πολιτικού συστήματος της Ελλάδος (όπως βλέπετε τον Καμμένο τον αγνοώ), κάποιος Έλληνας Πινοσέτ στο όνομα Μιχαλολιάκος, θα ανατινάξει το δικό μας κοινοβούλιο εκπληρώνοντας έτσι την επιθυμία του ελληνικού λαού (να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή) και θα φέρει με επισημότητα τον φασισμό στην Ελλάδα. Και τότε όλοι όσοι έχουμε παιδεία και επίπεδο θα διωχθούμε, θα βασανιστούμε και θα δολοφονηθούμε...

Love is everything

Sacrifice my heart how I want it.
Crave the pain you give 'Cause I need it.
Claw away my skin then I see it.
Losing all my mind 'til I find it.
You are all that cuts and is biting.
You are all the things that enlight me.
Take away you're here and I'm nothing.
Just and empty hole,
I am nothing.
Take away my fear,
Please do something.
Everything that is,
Is love about you.

Stick me in my heart

Feeling you insane how I need it.
Feeling all your pain,
How I hold it.
Crashing through your walls,
Like a hammer.
Smashing up the floors,
Of your thinking.
Pull me through the cracks when you're sinking,
Pull me how you like.
God I'm trying
Seeing all your life
When it's dying
Dragging me,
It kills when you're fighting
Everything that is
Is love about you

Stick me in my heart so I feel it
Take me with your tears so I feel it
Sharing all your love
Now I feel it.
Bring it back to life,
I don't feel it.
Stick me in my heart,
So I feel it.
Sharing all your love,
Now I feel it.
Hold me in your love
'Cause love,
Hold me in your love 'cause love is everything
Love is everything

Από τον καινούργιο δίσκο των Archive "With us until you 're dead"

Η Βαϊμάρη είναι εδώ...

Η ιστορία είναι η ίδια. Το μόνο που αλλάζουν είναι οι τόποι και τα θύματα. Οι θύτες - ζώα είναι παντού τα ίδια αποβράσματα της κοινωνίας.
Τότε θύματα ήταν οι Εβραίοι. Σήμερα είναι οι μετανάστες.
Θύτες κι εδώ είναι οι ναζιστές.
Οι ναζιστές όμως υπήρχαν. Το θέμα είναι πως έγιναν πρωταγωνιστές.
Όπως σε έναν οργανισμό, ο καρκίνος ξεκινάει από το αδύναμο ή το πιο ασθενές τμήμα του σώματος, έτσι κι εδώ στην Ελλάδα, το άρρωστο τμήμα της κοινωνίας, διοχέτευσε τον καρκίνο μέσα στη Βουλή η οποία ήδη βρισκόταν σε ημιθανή κατάσταση.
Αυτός ο καρκίνος από τα πρώτα στάδια φάνηκε πως είναι επιθετικός και μεταστατικός. Ήδη απ' αυτόν εμφανίζονται νέες μορφές καρκινώματος οι οποίες είναι ακόμα πιο επιθετικές (όπως το Εθνικό Μέτωπο) ενώ ο ίδιος έχει ξεκινήσει σιγά σιγά να κατατρώει την σαπισμένη σάρκα του Κοινοβουλίου. Ένα από τα καρκινικά κύτταρα κάποτε έδωσε γερό χαστούκι σε ένα άρρωστο κύτταρο (περιστατικό Κασσιδιάρης με Κανέλλη). Σύντομα θα δούμε κι άλλες παρόμοιες επιθέσεις μέσα στον χώρο αυτό. Μέχρι στιγμής περιοριζόμαστε στις λεκτικές επιθέσεις των ταγμάτων ασφαλείας με τον υπουργό προστασίας του πολίτη.
Τα χθεσινά γεγονότα μου θύμισαν εικόνες που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ με θέμα τη ναζιστική Γερμανία και τις επιθέσεις στα γκέτο των Εβραίων.
Κι ακόμα είναι νωρίς.
Όσο ο καρκινοπαθής οργανισμός βρίσκεται στα χέρια ηλίθιων γιατρών τόσο ο καρκίνος αυτός θα τρώει τα σωθικά του. Κι εμείς ως άβουλη θεατές θα περιμένουμε την σειρά μας...

Η προγιαγιά μου η Σμυρνιά

Μια αποφγευματινή ραδιοφωνική εκπομπή, μου ξύπνησε ιστορίες που μου περιέγραφε η προγιαγιά μου η Στέλλα, η οποία καταγόταν από τον Μπουρνόβα της Σμύρνης. Μ' αυτό το ερέθισμα πήρα τηλέφωνο την γιαγιά μου (κόρη της προγιαγιάς μου) για να μιλήσουμε για την καταστροφή της Σμύρνης και την προσφυγιά που βίωσαν οι δικοί μου άνθρωποι. 

Η προγιαγιά μου έφυγε από την ζωή τον Μάιο του 2006. Ήταν ένας άνθρωπος χαμογελαστός, αγνός και περήφανος. Ήταν μία κινητή ιστορία. Εκτός από την καταστροφή της Σμύρνης, έζησε σχεδόν όλη την νεότερη ιστορία της Ελλάδος. Φεύγοντας από τη ζωή, πήρε μαζί της όλες αυτές τις εικόνες και τις σκηνές που μας περιέγραφε. Ευτυχώς, αυτή τη μνήμη εξακολουθεί να την κρατάει η γιαγιά μου, η οποία ήταν κόρη της. Αυτή τη μνήμη θέλω να την φυλάξω κι εγώ. 

Η οικογένεια της προγιαγιάς μου είχε εκτάσεις με αμπέλια. Μένανε σε ένα αρχοντικό σπίτι στο Μπουρνόβα της Σμύρνης. Ακόμα την θυμάμαι που τραγουδούσε τους γνώριμους στίχους, "Παποράκι του Μπουρνόβα και καρότσα της στεριάς, πόσα τάλιρα γυρεύεις στον Περαία να με πας...". 

"Εκεί κάτω στην Σμύρνη", μου 'λεγε και με το χέρι της μου έδειχνε προς την ανατολή "πηγαίναμε με τον πατέρα μου ως την πλατεία με το μαρμάρινο ρολόι της πόλης, γιατί εκεί ερχόντουσαν οι καμήλες από τα βάθη της Ασίας και φέρνανε εμπορεύματα". Μου 'χε περάσει μέσα από τις διηγήσεις της, πολλές καθημερινές εικόνες των κατοίκων αυτής της πανέμορφης κοσμοπολίτικης πόλης.

Η ζωή κυλούσε όμορφα, μέχρι που ήρθε η άσχημη μέρα που χαράκτηκε στην ιστορία ως "Καταστροφή της Σμύρνης". Τα πρώτα ηττημένα τμήματα του ελληνικού στρατού άρχισαν να καταφθάνουν στην πόλη. Η φήμη της επερχόμενης καταστροφής άρχισε να ακούγεται έντονα στις ελληνικές γειτονιές. Οι γονείς της προγιαγιάς μου θεώρησαν καλό να φύγουν από την πόλη για να γλιτώσουν την καταστροφή που ερχόταν. 

Αρχικά πίστεψαν πως οι εντάσεις θα κρατήσουν λίγες μέρες, οπότε η προγιαγιά μου γέμισε τις σκάφες της αυλής με φαγητό για να έχουν να τρώνε τα οικόσιτα ζώα που είχαν, μέχρι να γυρίσουν πίσω. Από τον Μπουρνόβα έφυγαν για τον Τσεσμέ. Από εκεί βίωσαν την τραγωδία. Ο τουρκικός στρατός μπήκε στην πόλη κι άρχισε να κυνηγά τον κόσμο. Αιχμαλώτιζαν και σκότωναν τους άντρες, αφήνοντας ελεύθερους μόνο τους ηλικιωμένους και τα γυναικόπαιδα για να φτάσουν στην προκυμαία. Η πρόγιαγιά μου, μου είχε πει πως ένας ξάδελφος της είχε μεταμφιεστεί σε γέρο για να καταφέρει να περάσει στη Χίο. Όμως, οι Τούρκοι τον πήραν χαμπάρι και τον τουφέκισαν στην προκυμαία του Τσεσμέ, μπροστά στα μάτια των συγγενών του. 

Ο συγκεντρωμένος κόσμος στην προκυμαία του Τσεσμέ, πέρασε πολλά βάσανα. Τους παπάδες τους έπιαναν οι Τούρκοι, τους ξύριζαν και τους ξεφτίλιζαν μπροστά στον κόσμο. Έτσι πολλοί άνθρωποι τους τύλιγαν μέσα σε χαλιά κι έβαζαν παιδάκια να κάθονται πάνω σ' αυτά για να καλύπτουν τον όγκο τους. Έπειτα, γεμίζανε με λάσπες τα πρόσωπα των κοριτσιών για να μη τα βιάσουν οι Τούρκοι φαντάροι. Όμως η ομορφιά ήταν δύσκολο να κρυφτεί μ' αποτέλεσμα πολλά βράδια να γεμίζουν με ουρλιαχτά βιασμένων κοριτσιών. 

Η προγιαγιά μου πρόλαβε να μπει με τους γονείς της σ' ένα από τα καραβάκια που έφευγαν γι' απέναντι. Καθώς κάθισε πάνω σε κάποια δεμάτια, άκουσε ένα τζάμι να σπάει. Τα ξετύλιξε και βρήκε μέσα στα υφάσματα δύο αγιογραφίες. Τις κράτησε και τις έφερε μαζί της στην Ελλάδα.

Πρώτα πήγαν Πάρο αλλά δεν τους δέχτηκαν. Από κει έφυγαν για Μυτιλήνη, όπου και κάθισαν για λίγο καιρό μέχρι που πέθανε ο μπαμπάς της. Οι υπόλοιπες αδελφές της είχαν εγκατασταθεί στη Χίο, κάνοντάς την να κατέβει για να τις βρει.

Ο προπάππους μου μετά την καταστροφή της Σμύρνης, έφυγε για τρία χρόνια στην Γαλλία, όπου δούλεψε εκεί σε μία φάμπρικα στην Λυών. Έβγαλε λεφτά και μ' αυτά επέστρεψε στην Χίο για να ανοίξει ένα μανάβικο. Έκτοτε, η ζωή τους ξαναβρήκε κάποιον ρυθμό. Οι συνέπειες της καταστροφής άρχισαν να μένουν πίσω, κάνοντάς τους να ατενίζουν με ελπίδα το μέλλον.

Εκείνη τη περίοδο ένιωθες περήφανος λέγοντας πως είσαι Έλληνας (και πόσο μάλλον Ίωνας). Μια περηφάνια ατομική καθώς επικροτούσες την επιβίωσή σου και την αναγέννησή σου σε ένα νέο έδαφος αρκετά εχθρικό. Περισσότερο αυτό σε εμψύχωνε παρά το λαμπρό παρελθόν των προγόνων σου. Η ιστορία ήσουν εσύ, κι εσύ ο ίδιος αποδείκνυες μέσα από τον δικό σου Γολγοθά το πόσο άξιος είσαι ως άνθρωπος. Έλεγες πως είσαι Σμυρνιός και φούσκωνες από καμάρι, την στιγμή που οι υπόλοιποι Έλληνες σε φθονούσαν και σου φέρονταν χειρότερα. 

Αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο επέζησαν από μία καταστροφή, αλλά επιβίωσαν και πρόκοψαν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. 

Σ' αυτούς τους ανθρώπους αξίζει ο όρος Έλληνας!

Η δύναμη της γραφής και της ανάγνωσης

Πολύ ευχάριστη, ίσως και διασκεδαστική ως ενός σημείου, εντύπωση μου έδωσε το όπλο ενός διαδηλωτή απέναντι σ' ένα όργανο καταστολής, σε μία από τις κινητοποιήσεις της Βαλένθια. 

Ποιο ήταν αυτό; 

Μα φυσικά το βιβλίο. 

Σίγουρα κάποιοι, όπως κι ο εικονιζόμενος, να μην γνωρίζουν όχι μόνο την αξία του αλλά και τη χρήση που έχει. 

Πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία μας αν διάβαζε ο κόσμος, αν αναζητούσε την αλήθεια μέσα από την δύσκολη αναζήτηση και κουραστική ανάγνωση βιβλίων αξιόλογων ανθρώπων, αν ξεκολλούσε από την τηλεόραση με τις σειρές αποβλάκωσης (τα τελευταία χρόνια περνάμε την τούρκικη περίοδο), αν διαπίστωνε πως η ζωή δεν είναι μόνο ποτά και γαρύφαλλα στη σκηνή, αν καταλάβαινε πως ο ανταγωνισμός δεν είναι οπαδικός, αν ξεχώριζε τις έννοιες έρωτας κι αγάπη από το one night stand, αν κοιτούσε τον διπλανό του τείνοντας του το χέρι για να προχωρήσουν μπροστά μαζί κι όχι να πατήσει πάνω στο πτώμα του για να ανέβει ένα ακόμα σκαλοπάτι.

Θα μπορούσα να συνεχίσω την λίστα και φοβάμαι πως θα το κουράσω. Με το να ονειρευόμαστε μία κοινωνία ουτοπική, καλό θα ήταν να βρούμε τρόπους να σώσουμε την πραγματικότητα που ζούμε. 

Κι αυτό μπορεί να ξεκινήσει με το να δώσουμε αξία και νόημα στις λεπτομέρειες. 

Ποιο είναι λοιπόν το βιβλίο της παραπάνω φωτογραφίας; 

Για ποιο λόγο, δείχνει το συγκεκριμένο, ο διαδηλωτής στο όργανο καταστολής; 

Μετά από αρκετές μεγεθύνσεις στην εικόνα και με την βοήθεια του διαδικτύου ανακάλυψα τον συγγραφέα Eduardo Galeano. Το βιβλίο ονομάζεται "Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής". Όμορφος τίτλος. Διάβασα το περιεχόμενό του. Ενδιαφέρον. Θα μπει σίγουρα στην λίστα των βιβλίων που θέλω να διαβάσω άμεσα. Μία κριτική μου χει διογκώσει την περιέργεια. Σας την προσφέρω και σε σας μαζί με τις υπόλοιπες πληροφορίες του βιβλίου που ίσως χρειαστείτε αν θέλετε να το αναζητήσετε.

Οι "Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής" φωτίζουν ανελέητα. Μετά την ανάγνωση του βιβλίου αυτού, κανείς πια πάνω στη γη δε θα μπορεί να επικαλεστεί το δικαίωμα ότι δεν ξέρει. Ό,τι συμβαίνει τούτη την ώρα στη Λατινική Αμερική, συμβαίνει με τη συνενοχή της άγνοιας που βολεύει, της αδιαφορίας που καιροφυλαχτεί και της υποκρισίας. 

Μπεστ σέλλερ σ' όλες τις χώρες που κυκλοφόρησε.

Εκδόσεις: Κουκίδα

Το Αιγαίο μας χωρίζει αλλά μία θάλασσα μας ενώνει...

Τι νιώθεις όταν ακούς τις λέξεις Τουρκία, Τούρκος, τούρκικο κτλ;
Σίγουρα οι πρώτες σκέψεις είναι εχθρός, μίσος, αίμα, διωγμοί και καταστροφές. Και λογικό είναι όταν μεγαλώνεις με ιστορίες προπαγάνδας από τα σχολεία και την υπόλοιπη νεοελληνική κοινωνία.
Φυσικά αν ακούσεις τις αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν την καταστροφή της Σμύρνης, όπως η συχωρεμένη η πρόγιαγιά μου ή η υπέροχη κυρία Φιλιώ Χαϊδεμένου, δε θα ακούσεις ούτε μία κακή κουβέντα για τους Τούρκους. Αν δεν την ακούς από αυτούς τους ανθρώπους, με ποια λογική την ακούς από τους σημερινούς Έλληνες με μίσος και οργή, σαν να κάηκε το δικό τους σπίτι;
Η πρόγιαγιά μου με νοσταλγία θυμόταν τα καραβάνια των Τούρκων εμπόρων που έφταναν στο ρολόι της Σμύρνης κι εκείνη πήγαινε με τον μπαμπά της για να δουν την πραμάτεια. "Ποτέ δεν μας πείραξε Τούρκος" μου έλεγε όσο ζούσε, "τους Αρμένιους δε συμπαθούσε ο μπαμπάς μου" συνέχιζε. Η Φιλιώ Χαϊδεμένου βλέποντας τη Σμύρνη να καίγεται κι εκείνη πάνω στο καράβι να απομακρύνεται έκλαιγε γιατί καταστρεφόταν η πόλη της μπροστά στα μάτια της χωρίς να ρίχνει το φταίξιμο στους γείτονες.
Πως φτάσαμε όμως σήμερα να ρίχνουμε όλο το φταίξιμο στους απέναντι; Μα είναι το πιο εύκολο που μπορείς να κάνεις σε έναν λαό που του λείπει η συνοχή. Του βρίσκεις έναν εχθρό για να τον κρατήσεις ενωμένο. Για την Ελλάδα χρειάστηκαν και χρειάζονται παραπάνω εχθρικά κράτη. Ακόμα και τα Σκόπια έχουμε βάλει στην λίστα αυτής της γελοιότητας.
Μα πόσο ακόμα θα μας πουλάνε αυτό το παραμύθι; Όσο πότε θα κοιτάμε τους γείτονες με μίσος; Ως πότε θα χαραμίζουμε όλα τα κονδύλια στο σκουριασμένο και πανάρχαιο σύστημα του ελληνικού στρατού κι όχι στην παιδεία και τον πολιτισμό; Ως πότε θα παραποιούμε την ιστορία για να κρατάμε έναν λαό ημιμαθή και με παρωπίδες;
Και φυσικά σ' αυτό ευθύνη έχουμε εμείς. Δε θα μας βγάλουν εκείνοι τα χαλινάρια. Τους βολεύουν να παραμείνουν στο στόμα μας για να μας ελέγχουν. Πόσο θα τους το επιτρέπουμε αυτό; Πότε θα αποφασίσουμε να κλείσουμε αυτήν την κωλοτηλεόραση για να ανοίξουμε ένα βιβλίο;
Τα Βαλκάνια είναι μία πολυπολιτισμική γωνιά του κόσμου που θα πρεπε να ήταν το παράδειγμα της παγκόσμιας ειρήνης κι όχι η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης όπως θέλουν μερικοί.
Ας απολαύσουμε το γλυκό μπλέξιμο Ελλάδος και Τουρκίας στο παραπάνω όμορφο τραγούδι κι ας αναλογιστούμε το μέλλον που θέλουμε...

Από τους τελευταίους πραγματικούς αριστερούς αυτής της χώρας...

Σε ηλικία 93 ετών έφυγε ο επικεφαλής του ΕΛΑΣ Θεσσαλίας Μίμης Μπουκουβάλας. Επικεφαλής τόσων μαχών που έδωσε ο ΕΛΑΣ στη Θεσσαλία όπως στη μεγαλειώδη και νικηφόρα μάχη κατά των Γερμανών στην Πόρτα (Πύλη) Τρικάλων.

Πόλεις με φαντασία...

Κι όμως αυτή η φωτογραφία δε τραβήχτηκε σε μία ευρωπαϊκή πόλη. Δε γίνονται θαύματα μόνο στην Γηραιά Ήπειρο. Έξυπνα μυαλά υπάρχουν κι αλλού στον κόσμο. 

Από το πρόγραμμα Paradero Para Libros Para Parques, με 47 στάσεις λεωφορείου - βιβλιοθήκες σε πάρκα στη Μπογκότα και 100 σε όλη την Κολομβία.

Αυτό σαν απάντηση σε όσους λένε πως η Ελλάδα είναι πολύ πίσω για να φτάσει μία ευρωπαϊκή χώρα. Είναι όμως τόσο πίσω κι από μία χώρα της Λατινικής Αμερικής; 

Επιτέλους ας αξιοποιήσουμε την φαντασία μας κι ας κάνουμε τη διαφορά από τις άλλες χώρες.

Δε θέλουμε να μεγαλώσουμε...

Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του Νεοέλληνα. Ο φόβος της ηλικίας και της ευθύνης. Ο καθένας τα κρύβει με τον τρόπο του. 

Όλοι μας έχουμε μάθει να ρίχνουμε τις ευθύνες αλλού. Έχω κουράσει κόσμο από δω μέσα με το να επαναλαμβάνω την εξής φράση, "να βγούμε από το καβούκι μας και τα φουστάνια των μαμάδων μας μήπως και κάνουμε ένα βήμα μπροστά". 

Μιλώντας τις προάλλες με έναν φίλο, ο οποίος έχει μεγάλη ιστορία στο χώρο της Αριστεράς του ανέπτυξα την άποψή μου πως όσο ακόμα οι γονείς θα μας νταντεύουν τόσο κι εμείς δε θα χουμε καμία διάθεση (ή κανένα κίνητρο) για να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. 

Είχα απελπιστεί που δεν έβρισκα ανταπόκριση στην άποψη αυτή μέχρι σήμερα...

Διαβάζοντας μία κυριακάτικη εφημερίδα, το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα απόσπασμα ενός θέματος που είχε σαν τίτλο "Η γενιά της κρίσης". Καθώς αναπτυσσόταν το κείμενο μπροστά μου διαπίστωσα πως όχι μόνο ισχύει το σύνδρομο που πιστεύω αλλά έχει και ονομασία. Είναι το σύνδρομο του Πίτερ Παν. Μεταφέρω το κείμενο όπως είναι γραμμένο στην εφημερίδα:

...Πίσω από τις γραμμές, στις καταθέσεις των νεώτερων σε ηλικία, σκιαγραφείται ένα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο: με πρωταγωνιστές τη γενιά του Πίτερ Παν, τη γενιά-απόρροια της κρίσης, που στερείται τη δυνατότητα ενηλικίωσης κι ανεξαρτησίας, καθηλωμένη σε μία ιδιότυπη "παιδική ηλικία", στο πλαίσιο της αναζήτησης ασφάλειας ή και υποστήριξης στη γονική οικογένεια. Νέοι που καθυστερούν να ανοίξουν τα φτερά τους, αποχωρώντας από την οικογενειακή εστία, και άλλοι που επιστρέφουν σ' αυτή, για να βρουν λύση στο οικονομικό αδιέξοδο. Το ψυχολογικό κόστος είναι σαφώς διαφορετικό για τον καθένα. 

Η γενιά αυτή σύμφωνα με τους ερευνητές, δείχνει να ασφυκτιά στην "εποχή των χαμένων ευκαιριών". Εμφανίζεται αμφίθυμοι, σε μία χαραμάδα ανάμεσα στη δράση και στην απραξία: αναγνωρίζουν ότι εκ των πραγμάτων θα πρέπει να αποτελέσουν μέρος της λύσης, την ίδια στιγμή ωστόσο παραπονιούνται για την "ουσιαστική αδυναμία" στην οποία έχουν καταδικαστεί από το "σύστημα". 

"Οι λύσεις που προτείνονται από τους συμμετέχοντες ποικίλλουν" σημειώνει ο κ. Σταύρος Εμμανουήλ, ο οποίος και είχε την επιστημονική εποπτεία της ερευνητικής ομάδας. "Άλλος μιλάει για ανάπτυξη πνεύματος αλληλεγγύης, άλλος για επανάσταση και κοινωνικά νομιμοποιημένη βία. Κάποιος απαξιώνει το πολιτικό σύστημα, ένας τρίτος τη Δημοκρατία. Υπάρχει και αυτός που κλείνει απλώς τη τηλεόραση. Πολλοί πεισμώνουν και δεν παραιτούνται. Το σίγουρο είναι ότι όλα αλλάζουν, η κοινωνία αλλάζει." 

Πόση αλήθεια κρύβεται στο κείμενο αυτό; Πόσοι από μας έχουμε βαρεθεί να κλαιγόμαστε ή να ακούμε άλλους να κλαίγονται; Πόσοι φίλοι μας πάνω από τα τριάντα εξακολουθούν να μένουν με τους γονείς τους; 

Πως μπορούμε να προοδεύσουμε όταν ακόμα δεν έχουμε σαλπάρει από το λιμάνι που λέγεται οικογένεια; 

Η κοινωνία μας πάντως αλλάζει...

Δεν είμαι όμως ακόμα σε θέση να ξέρω αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Το σίγουρο είναι μέχρι στιγμής πως ανακαλύπτω πρωτοβουλίες νέων που με εντυπωσιάζουν και με γεμίζουν ελπίδα τη στιγμή που τα άκρα ενισχύονται και τα αίματα βράζουν λίγο πριν χυθούν για μία ακόμη φόρα στους δρόμους...

Καλό μήνα...

Τελευταία μέρα του καλοκαιριού η σημερινή. Στα χαρτιά σίγουρα. Στην καθημερινότητά μας νιώθουμε ακόμα τη ζεστασιά του καλοκαιριού που φεύγει, αν και το δροσερό αεράκι που φουντώνει τα τελευταία βράδια διώχνει μακριά από δω τους καύσωνες που μας ταλαιπώρησαν τους τελευταίους μήνες. 

Μου χει λείψει όμως η αυθεντική δροσιά του φθινοπώρου που έρχεται. Ο αέρας που κατεβαίνει και γλείφει το πρόσωπό μας, προειδοποιώντας μας πως όπου να ναι έρχονται τα πρωτοβρόχια. Η ατμόσφαιρα γινόταν πιο βαριά. Το χώμα στο έδαφος έπαιρνε μία πιο σκούρα απόχρωση, σαν να ήταν ήδη βρεγμένο... 

Αυτά τα όμορφα φθινόπωρα τα άφησα πίσω στο νησί φεύγοντας. Δυστυχώς το αεράκι που φυσάει στις γειτονιές της Αθήνας τις τελευταίες μέρες δεν είναι ικανό να δροσίσει τα κτίρια που ακόμα βράζουν...

Ίσως η βροχή... 

Καλό μήνα και καλό φθινόπωρο.