The lunatic is in my head...

...You raise the blade, you make the change,

you re-arrange me 'till I'm sane.

You lock the door,

and throw away the key.

There's someone in my head but it's not me.

Δύο φωνές ακούω αυτή τη περίοδο στο μυαλό μου. Η μία είναι του Δον Κιχώτη και η άλλη του ιπποκόμου του Σάντσο Πάντσα. Ο Δον Κιχώτης μου λέει:

"Να έχεις πάντα στον νου μεγάλες πράξεις και να ξέρεις πως τα ιδανικά είναι η μόνη αλήθεια, να κρατάς ψηλά τη σκέψη σου και ο κόσμος να μην είναι παρά αντανάκλαση της ηρωικής σου ψυχής. Να μάχεσαι για την τιμή, αυτό μονάχα είναι αντάξιο του ανθρώπου. Κι αν ποτέ σου συμβεί να πληγωθείς, άφησε το αίμα σου να τρέχει σαν βάλσαμο και χαμογέλα." 

Και με τη σειρά του ο Σάντσο μου λέει:

"¨Μείνε όπως σ' έκανε ο Θεός, φίλε μου. Να προτιμάς το ξερό ψωμί που έχεις στον σάκο σου, από τους φασιανούς που ετοιμάζουν για τους άρχοντες. Ν' ακούς τον κύριό σου, είτε είναι σοφός είτε τρελός, και να μην φορτώνεις το μυαλό σου με περιττά πράματα: το να κυνηγάς είναι σαν να βάζεις τον Θεό σε πειρασμό". 

Έχουμε όλοι μέσα μας κάποιον Δον Κιχώτη και κάποιον Σάντσο Πάντσα, κι ακόμα όταν ο Σάντσο Πάντσα είναι εκείνος που μας πείθει, τον Δον Κιχώτη πρέπει να θαυμάζουμε...

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ανατόλ Φρανς, Το έγκλημα του Σιλβέστρου Μπονάρ.