Πες μου μητέρα, γιατί δε ξέρουμε πως να αγαπήσουμε;

Είχα καιρό να δω ταινία του κύριου Αγγελόπουλου. Δε ξέρω τι με τράβηξε να επιλέξω μία από αυτές να παρακολουθήσω χθες. Το "Μία αιωνιότητα και μία μέρα", η οποία τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1998. 

Μετά το τέλος της ταινίας αποφάσισα να μην κριτικάρω ποτέ ξανά ταινία του κύριου Αγγελόπουλου. Κι αυτό διότι νιώθω πολύ μικρός για να μπορώ να εκφέρω άποψη στο πλούσιο έργο του που μας άφησε. Τον σέβομαι αυτόν τον άνθρωπο. Τον θεωρώ μεγάλο δάσκαλο. 

Θα επικεντρωθώ στις σκέψεις μου, στους προβληματισμούς που μου προκάλεσε αυτή η ταινία. 

Η ιστορία αναφέρεται σε δύο γενιές. Σε μία άρρωστη και ηλικιωμένη γενιά που μόνη της πεθαίνει και στην νέα γενιά, μία γενιά χωρίς μέλλον. Μία γενιά ξενιτεμένη. Μία γενιά που κυνηγάει το όνειρο σε ξένα εδάφη. Αλλά όπως λέει κι ένας ξενιτεμένος, "όπου γης...". Αυτές οι δύο γενιές νιώθουν απίστευτη μοναξιά. Αναζητάει η μία την αγκαλιά της άλλης. Ένας μουσάτος γέρος με σπουδαίο λογοτεχνικό παρελθόν δείχνει τόσο αδύναμος μπροστά σε ένα πιτσιρίκι που ενώ έχει όλο το μέλλον μπροστά του, δε μπορεί να πετάξει επειδή κάποιοι του έκοψαν τα φτερά. Αυτές οι δύο γενιές βλέπουν έναν κόσμο να διαλύεται κι ανήμπορες πενθούν και τον λησμονούν. 

Και ανάμεσά τους μία γενιά που τα βρήκε όλα έτοιμα, που δεν έμαθε να εκτιμάει τίποτα, που για 'κείνην είναι κάποια γράμματα ξεθωριασμένα και ξεχασμένα σε ένα ντουλάπι. Μία γενιά που αδιαφορεί στο να γκρεμίσει την ιστορία της. Το παρελθόν της. 

Και ο θάνατος. Ο θάνατος που σου χτυπάει την πόρτα. Και τότε συνειδητοποιείς το μεγαλείο της ζωής. Το κάθε τι της καθημερινότητάς σου αποκτάει μία άλλη αξία. Όπως η βόλτα με ένα αστικό λεωφορείο. 

Και καθώς φεύγει η μέρα και ο θάνατος έρχεται πιο κοντά εσύ αναρωτιέσαι...

"Πόσο κρατάει το αύριο;"

Μία μόνο γυναίκα μπορεί να δώσει την απάντηση σε κάθε άνδρα...