Η βουβή κραυγή μιας φωτογραφίας

Στην παιδική μας ηλικία, μάθαμε για τις ηρωικές στιγμές των Ελλήνων στο Αλβανικό έπος καθώς και το σπουδαίο "Όχι" του φασίστα Μεταξά προς τον φασίστα Μουσολίνι,μέσα από τις σχολικές εκδηλώσεις και βιβλία.
Στην φοιτητική μας περίοδο, κάποιοι βαρέθηκαν αυτές τις δάφνες που με τα χρόνια έχουν πια ξεραθεί κι αποφάσισαν να εμβαθύνουν την γνώση τους στην ιστορία.
Το "Όχι" αναμφισβήτητα εκείνη την μέρα, ακούστηκε δυνατά σε όλον τον κόσμο. Η αντίσταση και η νικηφόρα επέλαση των Ελλήνων στα αλβανικά εδάφη εις βάρος των Ιταλών, ήταν η πρώτη νίκη των Συμμάχων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία ανέλπιστη νίκη που έδωσε πολλές δύναμη κι ενθάρρυνση στα υπόλοιπα καταπιεσμένα έθνη.
Όμως κατά την άποψή μου είναι μεγάλο λάθος να έχουμε ως εθνική εορτή την έναρξη ενός πολέμου την στιγμή που άλλες χώρες γιορτάζουν τη λήξη του καθώς και την απελευθέρωσή τους από τον ναζισμό.
Αυτές οι γιορτές όσο "αθώες" κι αν ήταν στα παιδικά μας μάτια τόσο περισσότερο φούντωναν υποσυνείδητα τον εθνικισμό μας. Έναν εθνικισμό που γι' αρκετούς μετατράπηκε σε φασισμό και στις μέρες μας σε έναν επικίνδυνο νεοναζισμό.
Για τις ηρωικές μέρες που θυμόμαστε αυτές τις μέρες θα ήθελα να σας παρουσιάσω την παραπάνω φωτογραφία.
Την πιο συγκλονιστική κι αντιπολεμική φωτογραφία που έχω δει μέχρι στιγμής. Ούτε μάνες και παιδιά που κλαίνε, ούτε σακατεμένα σώματα. Όλα αυτά όμως φαίνονται τόσο έντονα μέσα από την "απουσία" και την "απώλεια".
Αξιοπρόσεκτη είναι το περήφανο κι οργισμένο βλέμμα της γυναίκας καθώς και το ότι ο μικρός φοράει το καπέλο του νεκρού του πατέρα. Το μίσος και τη δίψα για εκδίκηση θα την αναλάβει ο μικρός, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του.
Με λίγα λόγια μέσα από τον πόλεμο και το μίσος ανανεώνεται ο φαύλος κύκλος της πολεμικής βίας.
Η φωτογραφία ανήκει σε αρχείο άγνωστου φωτογράφου από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.