Μιλώντας για θρήνους,
θα ήθελα να κάνω μία μικρή παρένθεση.
Θρήνος καμία φορά γίνονται όλα γύρω σου
όταν θρήνος υπάρχει μέσα στην ψυχή σου.
Ουρλιαχτά γάτας μου φέρνουν μνήμες.
Χωρισμοί, μάλλον αστείοι, και μικρά ψέματα
γίνονται θρήνος στην όψη της μαύρης γάτας
που ζούσε ήρεμα στο δρόμο μας.
Είναι νεκρή κι ακίνητη.
Σκυλιά την κατασπάραξαν
κι ό,τι απέμεινε απ' αυτή μου θυμίζει
πόσο όμορφα ήταν όταν γλυκά νιαουρίζοντας
στα πόδια μου χανόταν.
Ακόμη και τώρα, ακούω καθαρά
ουρλιαχτά μιας άλλης γάτας που θρηνεί
για τον άδικο χαμό μιας μικρής μαύρης φίλης.
Μιλώντας για θρήνους,
είναι καιρός να τους βγάλουμε από τη ζωή μας
χωρίς να τους ξεχάσουμε ποτέ...
Ποίηση: Δήμητρα Σκανδάλη
Βιβλίο: Καθημερανοητότητα
& Χειροποιήματα Νεανικής Απερισκεψίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου