Από την αρχή της εξέγερσης στην Ουκρανία, ήταν φανερό πως η ιστορία αυτή δύσκολα θα τελειώσει μιας και οι διεκδικητές των ουκρανικών φιλέτων είναι ισχυροί αντίπαλοι. Αν όμως κοιτάξουμε την ιστορική πορεία των γεγονότων μέχρι να φτάσουμε στο εκρηκτικό 2014 θα παρατηρήσουμε πως υπήρχαν αρκετές ενδείξεις που αποδείκνυαν πως η εξέγερση ήταν αναμενόμενη και μη αναστρέψιμη. Δυστυχώς σε όλες αυτές τις εξελίξεις, η Ουκρανία δεν είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, παρά μόνο του ότι ήταν το "πεδίο μάχης" των διεθνών συμφερόντων. Ποιοι όμως είναι οι πρωταγωνιστές της συγκεκριμένης ιστορίας;
Πρώτα απ' όλα ήταν η ίδια η Ρωσία, η οποία έχει ιστορικούς δεσμούς με την Ουκρανία από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης. Τότε η Ρωσία είχε καταλάβει την περιοχή της νότιας Ουκρανίας μαζί με την Κριμαία, διώχνοντας έτσι τους Οθωμανούς από την περιοχή. Η Κριμαία στη συνέχεια μεταβιβάστηκε στην ουκρανική κατοχή το 1954 από τον τότε ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Νικίτα Χρουστσόφ, ο οποίος είχε ουκρανική καταγωγή. Το 1991 που έγινε ανεξάρτητη η Ουκρανία, ο Μπόρις Γέλτσιν υπέγραψε πως παραχωρεί τα εδάφη αρκεί να παραμείνει ο ρωσικός στόλος στην Σεβαστούπολη μέχρι το 2042. Με τη συμφωνία της Βουδαπέστη το 1994, οι Ηνωμένες Πολιτείες με την Ρωσία και το Ηνωμένο Βασίλειο, υπέγραψαν πως η Ρωσία δε θα πραγματοποιήσει καμία στρατιωτική επέμβαση και δε θα ασκήσει οικονομική πίεση στην Ουκρανία όσον αφορά την Κριμαία.
Με την παραπάνω συμφωνία η επέμβαση της Ρωσίας στην Κριμαία δεν είναι νόμιμη. Δικαιούται να χει 25.000 στρατιώτες αλλά αυτοί οφείλουν να βρίσκονται μέσα στις βάσεις. Γι' αυτό δεν αναγνωρίζει τους "ατάκτους" που έχουν καταλάβει κάποια σημαντικά σημεία της περιοχής, υποστηρίζοντας πως είναι ντόπιοι φιλορώσοι ενώ η Δύση πιστεύει πως είναι στρατιωτικές δυνάμεις που έχουν σταλεί από την Ρωσία. Η προπαγάνδα παίζει σημαντικό ρόλο στη συγκεκριμένη υπόθεση αφού οι δυτικοί έχουν διαφορετικές πηγές ενημέρωσης απ' ότι οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης και φυσικά η Ρωσία. Το διαπίστωσα αυτό στην πρόσφατη επίσκεψή μου στις Βρυξέλλες όπου άκουγα απόψεις Ευρωπαίων που μου έλεγαν πως η πληροφόρησή μου δεν ισχύει διότι βασίζεται στην ρωσική προπαγάνδα (όμως όσον αφορά την ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά δεν είχαν κάτι να μου αντιτείνουν κι απλά έλεγαν πως δεν συμφωνούν με την πολιτική της Ευρώπης όσον αφορά το θέμα της Ελλάδος).
Από την άλλη η Δύση έχει βρεθεί σε ένα επικίνδυνο αδιέξοδο αφού τα ουκρανικά φιλέτα που θα παραλάβει σε πιθανή διχοτόμηση της Ουκρανίας δεν είναι τα επιθυμητά μιας και η βιομηχανική ζώνη βρίσκεται στα ανατολικά (και πιθανόν ρωσικά) εδάφη της Ουκρανίας. Η Δύση είχε ως σκοπό μία ενιαία ενσωμάτωση της Ουκρανίας στον δυτικό κορμό. Γι' αυτό το λόγο ξεσηκώθηκε ειρηνικά στην αρχή ο ουκρανικός λαός, κάτι που εκμεταλλεύτηκαν μελλοντικά ακροδεξιές και ναζιστικές οργανώσεις. Οι συγκεκριμένες εξελίξεις δεν ευνοούν την Δύση. Το ίδιο και τα αντίποινα με τα οποία αποφάσισαν να απειλήσουν τους Ρώσους μιας και πλέον υπολογίζουν το οικονομικό κόστος που μπορεί να χει η εφαρμογή των δυτικών απειλών. Επίσης η Ευρώπη έχει ανάγκη την Ρωσία όσον αφορά τον ενεργειακό τομέα (φυσικό αέριο). Έπειτα είναι πολύ πιθανόν πως οι οικονομικές κυρώσεις να οδηγήσουν σε μία ανεξέλεγκτη στρατιωτική αναμέτρηση.
Οπότε αν οδηγηθούμε σε μία στρατιωτική αναμέτρηση, ο ρωσικός στρατός θα επέμβει πιο εύκολα (μιας και γειτνιάζει με την Ουκρανία) και θα καταλάβει το πολύτιμο (για τους δυτικούς) ουκρανικό φιλέτο. Έτσι από την συγκεκριμένη αναμέτρηση νικητής θα βγει η Ρωσία. Εκτός αυτού θα ελέγχει τα εδάφη μίας χώρας με μεγάλο απόθεμα φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων. Επίσης στα χέρια των Ρώσων θα πέσει η σημαντικότερη παραγωγή σιτοβολώνα που βρίσκεται στα νότια εδάφη της Ουκρανίας. Με όλα αυτά τα κέρδη οι δυτικοί θα νιώσουν ακόμα πιο ηττημένοι σε έναν πόλεμο που οι ίδιοι ξεκίνησαν.
Πως όμως οι δυτικοί ξεκίνησαν τον πόλεμο; Μα φυσικά τάζοντας στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της Ουκρανίας (να τα βλέπουμε αυτά εμείς στην Ελλάδα). Αρκετοί καιροσκόποι πέρασαν από την εξουσία της Ουκρανίας. Κανείς δεν ξεχνάει τον Κούτσμα, ο οποίος θεωρείται και ύποπτος για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Γκεοργκί Γκονγκάντζε. Τόσο αυτός όσο και ο Κράβτσουκ άφησαν με την θητείας τους αρκετούς πλούσιους ολιγάρχες την ώρα που η οικονομία της χώρας κατέρρεε. Επίσης και η Τιμοσένκο που την παρουσιάζουν οι δυτικοί ως ηρωίδα, έχει ένα βεβαρημένο παρελθόν με σκάνδαλα και μαφίες. Η μόνη αυθεντική στιγμή στο πολιτικό στίβο της Ουκρανίας, ήταν η πορτοκαλί επανάσταση, η οποία όμως δεν έθεσε γερές βάσεις για το μέλλον κι έτσι κατέρρευσε μαζί με την κυβέρνηση του Γιουσένκο, ο οποίος κι αυτός ταλαντευόταν μεταξύ ανατολής και δύσης.
Ο φόβος όμως δεν μένει μόνο στην Ουκρανία διότι σειρά παίρνει και η Μολδαβία, η οποία βρίσκεται πάντα λίγα βήματα πίσω από τους Ουκρανούς και δυστυχώς η πορεία της δείχνει πως κι εκείνη κινείται προς το ίδιο χάος...
Το σκίτσο ανήκει στον Ηλία Μακρή, δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της Κυριακής 9 Μαρτίου 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου