... -άντα!

Πριν από έντεκα χρόνια ανυπομονούσα να γίνω 20 διότι ήθελα να φύγω από την εφηβική περίοδο και να ξεκινήσω τον σταθερό βηματισμό προς την ωρίμανση. Mε τα χρόνια διαπίστωσα πως η ωριμότητα δε συνδυάζεται με την ηλικία. 

Παρ' όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν κι έφτασα επιτέλους 30. Το 2 ως πρώτο νούμερο της ηλικίας μου είναι πια παρελθόν. Δε με τρομάζει. Γνωρίζω πως τα χρόνια φεύγουν και δε γυρνάνε πίσω. Δε θα το θελα όμως να γυρίσουν διότι πιστεύω πως δεν τα εξάντλησα με ανούσιο τρόπο. Σίγουρα η φθορά του χρόνου γίνεται εμφανής όπως είναι οι άσπρες τρίχες στο κεφάλι κι ο θάνατος είναι ένας από τους μεγαλύτερούς μου φόβους όμως δεν πτοούμε. 

Τα προηγούμενα δέκα χρόνια ήταν έντονα. Μέσα σ' αυτά έζησα τη μεγαλύτερη περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων, τη στρατιωτική μου θητεία, τα πρώτα μου χρόνια εργασίας σε ένα σπουδαίο μουσείο, πολλά ταξίδια στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό της Ελλάδος και φυσικά την έκδοση δύο δικών μου λογοτεχνικών βιβλίων (το δεύτερο βγαίνει σε λίγες μέρες). 

Αν μου ζητούσατε να χαρακτηρίσω την περίοδο αυτή, θα επέλεγα τον όρο "περίοδο ωρίμανσης". 

Από σήμερα ξεκινάει μία νέα περίοδος στη ζωή μου...