Η Μεγάλη Βουδαπέστη του Άντερσον

Είναι πλέον δεδομένο πως όποτε επιλέγεις να απολαύσεις μία ταινία του Άντερσον, πλημμυρίζεις από πολλά συναισθήματα. Αρκετές φορές αντιφατικά κάτι το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θεωρείται κακό. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι γνωστό και στον ίδιο το σκηνοθέτη που προτιμάει να χρησιμοποιεί έντονα χρώματα, προσπαθώντας έτσι, να δώσει μία αθανασία στις εικόνες που προσφέρει στο κοινό. Και σ' αυτό του βγάζω το καπέλο διότι το καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία.

Αν κοιτάξουμε τις ταινίες του Άντερσον, θα βρούμε μία ιδιαίτερη φιλμογραφία που πατάει πάνω στον ανθρώπινο παράγοντα, στη νοσταλγία αλλά και στους εσωτερικούς κόσμους που ο καθένας κρύβει καλά μέσα του, κάνοντάς τον αντικοινωνικό ον. Οι ταινίες του δεν απευθύνονται σε μεγάλο κοινό, δεν είναι εμπορικές. Ξέρω αρκετό κόσμο που βαρέθηκε στον "'Έρωτα του φεγγαριού" ή του πέρασε απαρατήρητο το "Life Aquatic". Δε μου φαίνεται περίεργο. Το ύφος του Άντερσον απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν βιώσει τη μοναξιά, την περιθωριοποίηση και τον ρατσισμό, κάνοντάς τους να πλάθουν άλλους κόσμους με όμορφη μουσική, με χρώματα και με πολύ φαντασία. Αυτά είναι τα τρία βασικά χαρακτηριστικά που μετατρέπουν τις ταινίες του σε πραγματικά διαμάντια του κινηματογράφου.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως από την ταινία περνάνε πολλά μεγάλα ονόματα, τα οποία παίζουν σε πολύ μικρούς ρόλους. Όπως για παράδειγμα ο Χάρβεϊ Καϊτέλ, ο οποίος υποδύεται έναν βαρυποινίτη με άπειρα φυλακόβια τατουάζ που σχεδιάζει με κάποιους άλλους να αποδράσουν από τη φυλακή. Το ίδιο και ο Μπίλ Μάρεϊ που παίζει αυτή τη φορά (σε ταινία του Άντερσον) ένα μικρό ρόλο αλλά μένει αξέχαστος με το τεράστιο μουστάκι του αλλά και το μόνιμο καταθλιπτικό του ύφος. Αγνώριστη είναι και η Τίλντα Σγουίντον που υποδύεται μία 84χρονη ερωμένη του Ρέιφ Φάινς. Η λίστα είναι μεγάλη μιας κι έχουμε τον συγγραφέα της ιστορίας σε δύο φάσεις της ζωής του. Την νεώτερη που την υποδύεται ο Τζούντ Λο και την μεγαλύτερη που την υποδύεται ο Τομ Γουίλκινσον, ο οποίος ξεκινάει την αφήγηση με μία άκρως χιουμοριστική σκηνή μεταξύ πατέρα και υιού. Στη συνέχεια έχουμε τους δεύτερους ρόλους (μέχρι στιγμής αναφερόμουν στους μικρούς ρόλους). Ο Έντουαρντ Νόρτον φαίνεται πως βρήκε τον μέντορά του στον Άντερσον αφού για μία ακόμη ταινία συνεργάζονται. Και σ' αυτήν την ταινία φοράει στολή και κυνηγάει τον πρωταγωνιστή (όπως είχε συμβεί και στον έρωτα του φεγγαριού). Από την άλλη έχουμε δύο εξαιρετικές ερμηνείες από το δίδυμο Άντριεν Μπρόντι (Πιανίστας) και Γουίλιαμ Νταφόε που υποδύονται τους κακούς της ιστορίας. Ο Μπρόντι μάλλον έχει υιοθετήσει το στυλ του Νταλί, όπως τον είχε υποδυθεί στο Μεσάνυχτα στο Παρίσι ενώ ο Νταφόε θυμίζει αρκετά τον ρόλο του στο Νοσφεράτους. Δεν ξέρω αν αυτές οι δύο ομοιότητες είναι σύμπτωση ή παιχνίδι του σκηνοθέτη με παλιούς ρόλους των ίδιων των ηθοποιών. Μεγάλη συγκίνηση όμως μου προκάλεσε η εμφάνιση του Τζέφ Γκόλντμπλουμ που έχω να δω ερμηνεία του από το 2004. Όσο για τον Ρέιφ Φάινς, μπορώ να πω πως κέρδισε τις εντυπώσεις διότι δεν τον έχουμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους. Οι ατάκες του, το απαθές βλέμμα του και οι ξαφνικές αντιδράσεις του έδιναν μία ιδιαίτερη προσωπικότητα στην ταινία.

Νομίζω πως το έργο κέρδισε αρκετά στις λεπτομέρειες κάτι που συνηθίζει ο Άντερσον. Οι απρόσμενες αντιδράσεις των ηρώων (όπως του Νταφόε με την γάτα του δικηγόρου) και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις (όπως η απόδραση των κρατουμένων) είναι τα βασικά στοιχεία που κάνουν την ταινία ξεχωριστή στο κινηματογραφικό σύνολο. Υπέροχες σκηνές που θα μου μείνουν αξέχαστες είναι το πέρασμα των κρατουμένων από το δωμάτιο των φυλάκων αλλά και η κάθοδος των πρωταγωνιστών στη χιονισμένη πλαγιά με το έλκηθρο. Εξαιρετικά τα μηνύματα κατά της ξενοφοβίας και του νεοναζισμού. Συγκινητική η παρουσίαση της προσφυγιάς μέσα από την εξιστόρηση του συμπαθητικού lobby boy. 

Το μόνο σίγουρο είναι πως όσοι παρακολουθήσουν αυτή τη ταινία θα χουν χαραγμένο ένα χαμόγελο στα χείλη τους τόσο κατά τη διάρκεια της ταινίας όσο και πολύ μετά το τέλος της. Το Ξενοδοχείο Μεγάλη Βουδαπέστη είναι μία κινηματογραφική όαση ειδικά τώρα που στις σκοτεινές αίθουσες προβάλλονται σκουπίδια κι ανούσια έργα. Αξίζει να τη δείτε.