Ίσως είναι από τις πιο αναπάντεχες κινηματογραφικές εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων. Κανείς δε θα περίμενε πως ένα παιδικό μας παιχνίδι θα εντρυφούσε με τόσο μεγάλη επιτυχία στην ανάλυση της ψυχολογίας των μαζών και στην προτεσταντική ηθική του καπιταλισμού. Δεν είναι τυχαίο πως συνάντησα περισσότερη ικανοποίηση στα πρόσωπα των γονιών παρά στα βλέμματα των μικρών της σκοτεινής αίθουσας. Δυστυχώς δεν είναι όλα τα κινούμενα σχέδια για τα παιδιά...
Η ιστορία είναι βασισμένη σε μία συνηθισμένη συνταγή κι αυτό ίσως να προδίδει την αμερικανική προέλευση της ταινίας. Από κει και πέρα ο σκηνοθέτης περνάει με όμορφο τρόπο την μονοτονία του μοντέρνου δυτικού τρόπου ζωής, το συνηθισμένο πρόγραμμα σπίτι-δουλειά-σπίτι με ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη. Το χαμόγελο που έχουμε όλοι για να μπορούμε να είμαστε αρεστοί στους γύρω μας. Η ταινία χλευάζει με ιδιαίτερο τρόπο την κενότητα των ανθρώπων, τον υπερκαταναλωτισμό αλλά και την εφήμερη δόξα. Για να μπορέσει να επιβιώσει κανείς στη σύγχρονη κοινωνία χρειάζεται οδηγίες χρήσης, περιφρούρηση από τα όργανα της τάξης κι έλλειψη φαντασίας. Αυτή η αγκύλωση του μοντέρνου τρόπου ζωής εκφράζεται στη ταινία με μία... κόλλα στιγμής που τρομοκρατεί τα συμπαθητικά κίτρινα ανθρωπάκια.
Η ταινία βασίζεται πολύ στις προσωπικότητες των χαρακτήρων. Σου κλέβουν αμέσως τη καρδιά ο μεσοαστός Έμμετ, η όμορφη Ζόρικη, ο Μπάτμαν το αλάνι, ο τυφλός σοφός, ο 80's αστροναύτης και η γατούλα που προσπαθεί να τα βλέπει όλα θετικά. Μεγάλη εντύπωση προκαλεί και η επαναστατική αλλαγή του αστυνομικού που αντιμετωπίζει σε όλη τη ταινία την εσωτερική πάλη του καλού με τον κακό του εαυτό (έξυπνη παρουσίαση της πλύσης εγκεφάλους που προκαλεί το σύστημα στα όργανα καταστολής). Ακόμα κι ο κακός της υπόθεσης δείχνει τις αδυναμίες του στο κοινό μιας και χρειάζεται να φορέσει ολόκληρη πανοπλία και "ψηλά παπούτσια" για να καταφέρει να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους.
Εκτός απ' αυτούς τους ήρωες περνάνε κι άλλες προσωπικότητες της δεκαετίας του '90 δείχνοντας έτσι πως οι δημιουργεί απευθύνονταν περισσότερο στη δικιά μου γενιά που μεγάλωσε εκείνα τα χρόνια.
Το φινάλε της ταινίες ήταν εκπληκτικό διότι αποδεικνύει με έξυπνο τρόπο την αποτυχία σε όλες τις απόπειρες μιας ουτοπικής επίτευξης διότι ακόμα και ο μεγαλύτερος ιδεολόγος και ειρηνιστής του κάθε τόπου μπορεί να έχει τα κολλήματά του, τα οποία μπορεί να φαίνονται μικρά κι αθώα, όμως πάνω σ' αυτά πατάνε όλα τα προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία. Εξάλλου γνωστό είναι πως βασικός παράγοντας της προσωπικότητάς μας αλλά και της κοινωνικής μας συμπεριφοράς είναι η οικογένειά μας και η συναναστροφή που έχουμε με τα κοντινά μας πρόσωπα.
Αξίζει οπωσδήποτε να δείτε την ταινία είτε είστε μικροί είτε μεγάλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου