Δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς το δυναμισμό στο βλέμμα αυτής της μητέρας. Ένας πόλεμος της διέλυσε την πατρίδα, το σπίτι και τα όνειρά της. Από το μηδέν προσπαθεί να χτίσει ένα καινούργιο μέλλον για τα παιδιά της, που κουβαλάει από την Μέση Ανατολή μέχρι τις πύλες των Βαλκανίων με τελικό προορισμό την κεντρική Ευρώπη.
Είδε τον θάνατο γύρω της στην Συρία, διέσχισε μία αχανής χώρα για να φτάσει στα παράλια, έζησε πνιγμούς στα νερά του Αιγαίου, συνωστίστηκε στα νησιά μας, έζησε την αισχροκέρδεια για να περάσει στην ηπειρωτική Ελλάδα και τώρα ζει έναν εγκλωβισμό στα σύνορα της Ελλάδος με τα Σκόπια.
Τίποτα δε θα τη σταματήσει.
Είναι ξεκάθαρο.
Οι σημερινοί της γης οι κολασμένοι πορεύονται προς την Γερμανία. Τα Σκόπια ήδη άνοιξαν τα σύνορά τους μετά από τρεις μέρες βίαιης καταστολής των συγκεντρωμένων προσφύγων. Ότι έκανε η Τουρκία και η Ελλάδα ως τώρα. Οι χώρες μας είναι απλά πέρασμα.
Καμία χώρα δε θα καταφέρει να τους σταματήσει. Και η Γερμανία το γνωρίζει αυτό. Οι τελευταίες πανικόβλητες κινήσεις της (επίσκεψη Γερμανού πρόξενου και της Γερμανίδας βουλευτή του Die Linke Ανέτ Γκρότ στην Ειδομένη) δείχνουν πως πέρα του ότι είναι απροετοίμαστοι, σίγουρα δεν θα καταφέρουν ούτε εκείνοι να ελέγξουν την κατάσταση.
Το πρόβλημα είναι πανανθρώπινο. Η πολιτική της Δύσης βιώνει τώρα τις συνέπειες των άδικων αποφάσεων κι επεμβάσεων της σε άλλες περιοχές. Οι υπαίτιοι αυτών των καταστάσεων στέκονται απροετοίμαστοι να παρατηρούν τις ορμητικές αλλαγές που έρχονται.
Στα μάτια αυτής της γυναίκας αναγνωρίζω τον δυναμισμό για μια ριζική αλλαγή ενάντια στην ύπουλη και θανάσιμη στασιμότητα που βιώνει η ανθρωπότητα την τελευταία δεκαετία. Μέσα στο βλέμμα της αναγνωρίζω τα μάτια των προσφύγων που ήρθαν από την Μικρά Ασία και την Σμύρνη το 1922 κι εγκαταστάθηκαν στα εχθρικά κι αφιλόξενα εδάφη της Ελλάδος, κι από το μηδέν ξανάχτισαν τις ζωές τους, δημιούργησαν κι προόδευσαν.
Μέσα απ' αυτές τις εικόνες στα νησιά του Αιγαίου και της Ειδομένης, πήραν σάρκα κι οστά όλες οι αφηγήσεις της πρόγιαγιάς μου, όταν μου εξιστορούσε τις δυσκολίες που συνάντησε εκείνη και η οικογένειά της όταν ήρθαν στην Ελλάδα.
Οι προσφυγικές μου ρίζες με κάνουν να σέβομαι και να υποστηρίζω την προσπάθεια, το κουράγιο και τον αγώνα αυτών των ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο. Μία μάχη δύσκολη κι άδικη, την οποία δεν διάλεξαν οι ίδιοι. Κι αυτό είναι που οφείλουμε να σεβαστούμε και να τους υποστηρίξουμε με κάθε κόστος.
Ας αναζητήσουμε μέσα από το βλέμμα εκείνης της μητέρας, τον δυναμισμός που λείπει σε μας.
Ζούμε σε καιρούς μεγάλων αλλαγών.
Αλλαγών στις οποίες δεν είμαστε θεατές αλλά πρωταγωνιστές. Ήρθε η στιγμή να ερμηνεύσουμε πιο ορθά τα δεδομένα που μας δίνονται για να κατανοήσουμε σωστότερα το μέλλον που έρχεται. Καιρός να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και δράσεις.
Η γυναίκα αυτή μας δείχνει τον δρόμο...
Και ποιους θέλουμε να κραταμε εξω τελικα;
ΑπάντησηΔιαγραφή