Αξίζει τελικά να σωθούμε;...

Οι μέρες του Δεκαπενταύγουστου στην Αθήνα μου έθεσαν νέους προβληματισμούς για την καθημερινότητά μου αλλά και για το που οδηγούμαστε με όλη αυτή τη κατάσταση.
Η άδεια πρωτεύουσα μου πρόσφερε τη δυνατότητα να τη δω από διαφορετική οπτική γωνιά. Όσο όμως ανανέωνα τις σχέσεις μου με την πόλη, τόσο οι πολιτικές και διεθνείς εξελίξεις έτρεχαν, κι ας βρισκόμασταν στην καρδιά του καλοκαιριού.
Μπορεί η κυβέρνηση να απέτυχε το σκοπό της και να έχασε την αξιοπρέπειά της αλλά λίγο πριν ηττηθεί με το απαράδεκτο ευρωπαϊκό πραξικόπημα του Σόιμπλε, κατάφερε να ρίξει τον σπόρο της αμφιβολίας στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη.
Αν και κέρδισε η Γερμανία μία σημαντική μάχη σ' αυτόν τον διεθνής οικονομικό πόλεμο, διογκώθηκε η δυσαρέσκεια στα πρόσωπα της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Σ' όλη αυτή τη δοκιμασία που βιώσαμε, δεν υπήρξαν αντιδράσεις μόνο από τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς αλλά κι από τον πρόεδρου του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και από τον επικεφαλή του SPD Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Παράλληλα ο Ρέντσι κι ο Ολάντ έδειξαν έντονα την δυσαρέσκειά τους απέναντι στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της Γερμανίας κι αποφάσισαν να σταματήσουν να είναι πλέον θεατές σ' όλην αυτήν την ιστορία, επιδιώκοντας να θέσουν ένα τέλος στην λιτότητα. Η Γερμανία έχει αρχίσει να χάνει τη δύναμή της. Η πορεία θα δείξει κατά πόσο ισχύουν όλα τα παραπάνω.
Κι ενώ κάτι αλλάζει στην Γηραιά Ήπειρο, εμείς εδώ συνεχίζουμε να αλληλοσφαζόμαστε με αλληλοκατηγορίες κι άνανδρες επιθέσεις εφημερίδων,γεμίζοντας ανούσια τις καθημερινές μας ώρες. Μία στασιμότητα επικίνδυνη και μία οπισθοδρόμηση καταστροφική. Η ελπίδα όχι μόνο έχει πεθάνει, αλλά έχει γίνει πια ένα με το χώμα που την έχει σκεπάσει.
Πέρα όμως από την κωμικοτραγική πολιτική σκηνή του τόπου, υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να μας πείσει πως αξίζει αυτός ο λαός να σωθεί;
Τις μέρες αυτές περπάτησα αρκετά στην άδεια Αθήνα. Πολλοί λένε πως η πόλη γίνεται πιο όμορφη κι ανθρώπινη όταν λείπει ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της. Μέσα από τις βόλτες μου διαπίστωσα πως δεν ισχύει αυτό. Η Αθήνα άδεια δείχνει ακόμα περισσότερο τις ανοιχτές πληγές που της έχουν προκαλέσει οι βάρβαροι κάτοικοί της. Η παιδεία και ο πολιτισμός δε στηρίζονται μόνο σε ένα μνημείο του κτίσθηκε από έναν ένδοξο λαό αλλά μέσα από τις καθημερινές λεπτομέρειες της πόλης.
Άδεια λοιπόν η Αθήνα έδειχνε σε κάθε περιπλανώμενο, τους βρώμικους τοίχους της από γκράφιτι κι ένα σωρό αηδίες που κάποιοι θέλουν να αποκαλούν τέχνη και καλλιτεχνική έκφραση, τα φθαρμένα πεζοδρόμια, δύσκολα προσπελάσιμα από διαφόρων ειδών εμπόδια (παράνομα παρκαρισμένα οχήματα και μηχανάκια, σκουπίδια κ.α.), τις καταραμένες ψυχές των περιθωριοποιημένων κι εγκαταλελειμμένων από το κράτος, νακρομανών που συνέχιζαν να παίρνουν τη δόση τους στους άδειους δρόμους της πόλης, τους κάδους που μύριζαν δεκάδες μέτρα μακριά. Μα πάνω απ' όλα με πονούσε η σιωπηρή κραυγή των καλαίσθητων νεοκλασικών κτιρίων που η τύχη τους έχει αφεθεί στα χέρια ανεγκέφαλων με σπρέι, αφίσες και λοιπόν βανδαλισμών, τα οποία πέρα απ' όλα αυτά έχουν να αντιμετωπίσουν την άνιση μάχη με τα μουντά κι απρόσωπα τσιμεντένια μεγαθήρια που χτίστηκαν την περίοδο της κάλπικης προόδου.
Είναι φανερό πως η Αθήνα δεν είναι όμορφη πόλη ούτε ανθρώπινη. Όποιος το πιστεύει ή δεν έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό είτε έχει συμφιλιωθεί τόσο πολύ με την ασχήμια που πλέον δεν μπορεί να τον επηρεάζει πια.
Είμαι βέβαιος πως ο Παρθενώνας καταριέται τη μοίρα του...
Είμαι βέβαιος πως η Αθήνα είναι μία πόλη που δεν της αξίζει ο κόσμος που την έχει κυριεύσει.
Ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της έχει επιλέξει να φυτοζωεί πιστεύοντας πως έτσι θα καταφέρει να επιβιώσει. Μάλλον δεν έχει καταλάβει πως όποιος έχει θυσιάσει το επίπεδο του είναι πνευματικά κι ανθρωπιστικά νεκρός. Ο φυσικός θάνατος δεν φέρει καμία διαφορά από τους υπόλοιπους. Το να φυτοζωεί λοιπόν κάποιος οδηγείται πιο γρήγορα σ΄αυτόν. Από την άλλη είναι ένα κομμάτι του λαού που θέλει να πιστεύει στη μοίρα. Ενοχλείται από την παρουσία προσφύγων στο Πεδίο του Άρεως και στα νησιά μας, την ώρα που ανεβαίνει γονυπετής στην Παναγιά της Τήνου. Έλλειψη ευθύνης, πρωτοβουλίας και δύναμης, οδηγούν σε ένα ανούσιο πέρασμα από τούτον τον μάταιο κόσμο. Και φυσικά υπάρχει και η κατηγορία των ψευτοεπαναστατών που πιστεύουν πως θα αλλάξουν τον κόσμο με το να κολλούν αφίσες και να γράφουν συνθήματα με σπρέι. Κι όμως αυτοί οι τύποι είναι ανίδεοι απέναντι στην αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό από τη στιγμή που αφήνουν τα κουτάκια μπύρας, τα πλαστικά ποτηράκια του καφέ και τις σβησμένες γόπες από τα τσιγάρα τους διάσπαρτα στην Βαλτετσίου και σε άλλα μέρη που συχνάζουν.
Με όλες αυτές τις σκέψεις αναρωτιέμαι αν αξίζει να σωθεί αυτή η χώρα...
Ποιος θα το καταλάβει αν τελικά επιτευχθεί αυτό;
Ποιος θα το εκτιμήσει;
Αυτές οι απορίες με προβληματίζουν και με οδηγούν στην τελική ερώτηση, πως και πότε θα πραγματοποιηθεί αυτή η πολυπόθητη έκρηξη ριζοσπαστικής αλλαγής που θα φέρει τον τόπο αυτό τούμπα, για να φύγει από πάνω μας κάθε τι σάπιο, άσχημο και βλαβερό. Κι από το μηδέν να χτίσουμε μία κοινωνία δίκαιη, υγιής κι όμορφη. Μα πάνω απ' όλα ανθρώπινη.
Γυρνώντας τα βράδια σπίτι, φορτωμένος με όλες αυτές τις εικόνες, διαπίστωσα πως τελικά το μόνο όμορφο που έχει απομείνει σ' αυτόν τον τόπο είναι ο αττικός ουρανός, κι αυτός όποτε φυσάει και καθαρίζει...