Οι Τούρκοι, οι Κούρδοι και η Μέση Ανατολή...

Το σημερινό κράτος της Τουρκίας, απομεινάρι της άλλοτε τεράστιας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εξακολουθεί να έχει στραμμένη τη προσοχή του στα "χαμένα" τou εδάφη. Οι συγκυρίες ποτέ δεν τo ευνόησαν να ασκήσει μία πολιτική που θα τo βοηθούσε να υλοποιήσει τα συγκεκριμένα σχέδιά του, με μοναδική εξαίρεση την κατάληψη της βόρειας Κύπρου. Όμως η απόλυτη στάση της Ευρώπης, στο να την εντάξει ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η Αραβική Άνοιξη, άλλαξαν τα χρόνια πλάνα της. Η στροφή της Τουρκίας προς την Ανατολή άλλαξε το σκηνικό και τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, ειδικά σήμερα που δύο γειτονικές της χώρες έχουν σχεδόν σβηστεί από τον χάρτη (αναφέρομαι σε Ιράκ και Συρία). Όμως η Τουρκία δεν παίζει μόνη της πρωταγωνιστικό ρόλο στη συγκεκριμένη φλεγόμενη περιοχή, και το γνωρίζει αυτό.

Τόσο ο πόλεμος όσο και η διάλυση του Ιράκ, πρόσφεραν μία μεγάλη ευκαιρία στους Κούρδους να ενισχυθούν ως λαός κι ως... κράτος. Ξαφνικά οι Κούρδοι, οι οποίοι δεν έπαιξαν κανέναν απολύτως ρόλο στην έναρξη αυτού του πολέμου, βρέθηκαν να κατέχουν βαρύ οπλισμό (του ιρακινού στρατού) και πετρελαιοπηγές. Η έναρξη εμπορίου "κουρδικού" πετρελαίου προς άλλες χώρες, έδωσε το έναυσμα να αναζωπυρωθεί το όραμα ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν. 

Είναι βέβαιο πως οι Κούρδοι δε θα την αφήσουν εύκολα αυτήν την ευκαιρία. Μία ευκαιρία που περιμένουν από τις 14 Δεκεμβρίου του 1960 όταν κι ο Ο.Η.Ε. αποφάσισε την απόδοση ανεξαρτησίας σε όλες τις αποικιακές χώρες, ξεχνώντας τότε το Κουρδιστάν το οποίο έζησε γενοκτονίες, εξορίες κι απίστευτο πόνο, αλλά παρ' όλα αυτά παρέμεινε διαμελισμένο σε τέσσερις χώρες. Παρά τις ήττες και τις διπλωματικές αποτυχίες τους ποτέ δεν έπαψαν να οραματίζονται την ανεξαρτησία τους. Η στιγμή έφτασε όταν η μονομερής τους απόφαση να εξάγουν πετρέλαιο, έφερε εντάσεις στη σχέση τους με την Βαγδάτη, η οποία αποφάσισε από τον Γενάρη του 2014 να διακόψει τη χρηματοδότησης προς αυτούς. Ένας λόγος παραπάνω για τη διεκδίκηση της ανεξαρτησίας τους. 

Η αλήθεια είναι πως το όραμα των Κούρδων είναι πιο κοντά από ποτέ. Η κατάσταση στην Μέση Ανατολή, έχει γυρίσει την ευρύτερη περιοχή εκατό χρόνια πίσω. Η χάραξη των νέων συνόρων είναι αναπόφευκτη. Μεγάλοι χαμένοι στην όλη υπόθεση θα είναι το Ιράκ και η Συρία. Αντιθέτως σίγουρα κερδισμένοι θα είναι οι Κούρδοι. Αυτό είναι που φοβίζει τους Τούρκους. 

Η θέση της Τουρκίας έγινε ακόμα πιο δύσκολη μετά το υψηλό (για τα δεδομένα) ποσοστό του κόμματος του Ντεμιρτάς στις προηγούμενες τουρκικές εκλογές. Όλο το ανατολικό κομμάτι της Τουρκίας ψήφισε το συγκεκριμένο κόμμα. Οι αποσχιστικές τάσεις έχουν αρχίσει να προκαλούν ξανά πονοκεφάλους στη γειτονική μας χώρας. Αυτό ανάγκασε την Τουρκία να γίνει από σιωπηλός πρωταγωνιστής στον πόλεμο σε ενεργός. Ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια περιοριζόταν μόνο στον εφοδιασμό του Ισλαμικού Κράτους, τώρα άρχισε η ίδια να βομβαρδίζει τους Κούρδους στο Βόρειο Ιράκ αλλά και να κυνηγάει Κούρδους μέσα στη χώρα της.

Η μεταστροφή του όλου κλίματος φάνηκε καιρό πριν όταν το Ισλαμικό Κράτος άλλαξε στρατηγική κι άρχισε να πολεμάει τους Κούρδους. Πέρα από το ηρωικό Κομπάνι, το υπόλοιπο Κουρδιστάν εφοδιαζόταν από τις Η.Π.Α. και την Δύση, κρατώντας όχι μόνο σταθερή στάση απέναντι στους Ισλαμιστές αλλά περνώντας και στην αντεπίθεση, κάτι που ενίσχυσε παραπάνω τη θέλησή τους για ίδρυση κουρδικού κράτους. 

Η Τουρκία γνωρίζει πως υπάρχουν πλέον μόνο δύο σενάρια. Το ένα είναι να αποκτήσει έναν ισχυρό εχθρό στα ανατολικά της σύνορα και το άλλο στο να σβήσει μια για πάντα από τον χάρτη έναν λαό 45 εκατομμυρίων κατοίκων χωρίς κράτος. 

Ένας ακόμα μεγάλος πόλεμος προ των πυλών...