Αριστουργήματα του παρελθόντος: Πολίτης Κέιν (1941)

Ενώ έχω δει πολλές ταινίες στη ζωή μου, εξακολουθεί να υπάρχει μία ατελείωτη λίστα με αριστουργήματα και άλλα κλασσικά έργα που έχω αφήσει σε εκκρεμότητα ή δεν έχω δει ακόμα. Ένα απ' αυτά είναι το θρυλικό αριστούργημα, "Πολίτης Κέιν". Χρόνια το βλέπω να φιγουράρει στην κορυφή των καλύτερων ταινιών της ιστορίας του κινηματογράφου. Ποτέ όμως δεν είχα κάτσει να το δω μέχρι χθες το βράδυ. 

Μπαλκόνι, δροσερό βοριαδάκι, δυνατά εξωτερικά ηχεία, αναπαυτική καρέκλα με ένα παγωμένο μπουκάλι τσίπουρο στο πλάι. Έσβησα τα φώτα μόλις άρχισε η παλιομοδίτικη μουσική να κυριεύει στον περιορισμένο μου δημόσιο χώρο. 

Η ταινία αναφέρεται σε μια προσωπικότητα που έτυχε να τα έχει όλα. Κι όμως μέσα στα πλούτη, τους φίλους, τις γυναίκες και την άνεση, του έλειπε ένα κυρίαρχο στοιχείο, η Αγάπη. Μία αγάπη που την έχασε από τους γονείς του μικρός. Η γονεϊκή προδοσία τον μετέτρεψε σε έναν νεαρό αντιδραστικό και ριζοσπαστικό. Σε έναν αναρχικό εκδότη που ήθελε να φέρει την επανάσταση στο χώρο της ενημέρωσης και της επικοινωνίας. Ήθελε να προσφέρει την αγάπη του με έναν λάθος τρόπο. Διότι πολύ απλά δεν έμαθε ποτέ τι σημαίνει αγάπη. Την χάριζε με δικούς του όρους. Καταπίεζε τους ανθρώπους γύρω του γιατί ο ίδιος ένιωθε καταπιεσμένος σε έναν τρόπο ζωής που δεν τον διάλεξε ο ίδιος. Απαιτούσε να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους ακόμα κι όταν δεν το ήθελαν γιατί δεν είχε μάθει ποτέ να κάνει όνειρα. Το πρώτο χαστούκι ήρθε  όταν προδόθηκε από τον λαό, τον οποίο κατά μία περίεργη έννοια πίστευε πως του άνηκε. Άρχισε να απαιτεί με παράδοξο τρόπο την αγάπη από τους δικούς του ανθρώπους, τάζοντάς τους πλούτη και παλάτια. Είναι όμως αυτό που θέλουν τελικά οι άνθρωποι; 

Περιφερόμενος ανάμεσα σε αγάλματα διαφόρων εποχών προσπαθεί να γεμίσει την κενότητα που νιώθει μέσα του. Μία απέραντη κενότητα που παρουσιάζεται έντονα καθώς ο ήρωας περνάει από τον διάδρομο με τους καθρέφτες (η φωτογραφία της ανάρτησης). Είναι η στιγμή που έχει καταλάβει το λάθος του. Μόνο τότε συνειδητοποιεί πως η μεγαλύτερη περιουσία του ανθρώπου, είναι τα παιδικά του χρόνια. Μόνο που οι δικές του παιδικές αναμνήσεις είναι στοιβαγμένες σε ένα κλειστό μπαούλο. Εκεί μέσα κρύβεται και το νόημα της ζωής...

Δεν περίμενα να με συγκινήσει τόσο πολύ το κλασσικό αριστούργημα του Όρσον Γουέλς, το οποίο 74 χρόνια τώρα παραμένει διαχρονικό και πρωτοποριακό σε αρκετές σκηνές. Επάξια κρατάει όλα αυτά τα χρόνια την κορυφή της ιστορίας του παγκόσμιου κινηματογράφου. 

Είναι μία υπέροχη επιλογή για τα καλοκαιρινά βράδια μιας και οι θερινοί κινηματογράφοι δεν έχουν να προσφέρουν κάτι αξιόλογο εδώ και δυο μήνες. 

Από την ταινία θα κρατήσω αρκετές φράσεις που με άγγιξαν αλλά μία είναι που με συγκίνησε περισσότερο. Είναι η στιγμή που γνωρίζει ο πρωταγωνιστής τη δεύτερη γυναίκα του και της λέει με ένα αινιγματικό και παιχνιδιάρικο ύφος, "Την στιγμή που σε γνώρισα, πήγαινα σε μία αποθήκη να αναζητήσω τα νιάτα μου". Η φράση αυτή περιπλανιόταν στο μυαλό μου καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας μ' αποτέλεσμα να δέσει με μεγάλη επιτυχία στο σπαρακτικό φινάλε του έργου. 

Το θεωρώ χρέος σε κάθε κινηματογραφόφιλο να το δει. 

Βαθμολογία: 10/10