Οι δρόμοι μας περιμένουν...

Πάντα υπάρχει εναλλακτική. Γι' αυτό υπάρχει αυτή η αναθεματισμένη δημοκρατία. Για να υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές από τις οποίες θα επιλεγεί η δικαιότερη και η ορθότερη για το καλό ενός λαού. Δε συμφωνώ καθόλου με τη δήλωση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο ότι δεν υπήρχε εναλλακτική, εκτός κι αν όντως δεν υφίσταται στη χώρα μας το δημοκρατικό πολίτευμα (πολύ πιθανόν). Όμως επειδή η Ελλάδα είναι δηλωμένη ως χώρα δημοκρατική, οι απαιτήσεις μας οφείλουν να πατούν σε άλλες βάσεις. Οπότε στις απειλές μνημόνιο με ευρώ ή μνημόνιο με δραχμή, υπήρχε διέξοδος. Υπήρχε εναλλακτική. Ήταν το δυνατό "Όχι" του ελληνικού λαού που δόθηκε την 5η Ιουλίου. 

Είναι βέβαιο πως η τωρινή κυβέρνηση το πάλεψε. Η δουλοπρέπεια των προηγούμενων δεν ήταν εμφανής στις τελευταίες διαπραγματεύσεις. Πίεσε διότι γνώριζε πως μία πιθανή ήττα θα πετούσε στον κάδο των αχρήστων όλη την στροφή της Ελλάδος προς τα Αριστερά αλλά κυρίως θα επιδρούσε αρνητικά στις επερχόμενες εκλογές άλλων ευρωπαϊκών χωρών (Πορτογαλία, Ισπανία κ.α.).
Η μαφιόζικη συμπεριφορά των Γερμανών και των δορυφόρων τους (Ολλανδία, Βαλτικές χώρες, Φιλανδία, Σλοβακία - απούσα η Αυστρία), ήταν γνωστή και σκληρή, όμως η ελληνική κυβέρνηση υπέκυψε μέσα από δικά της λάθη αλλά κυρίως από την έλλειψη ενός "Plan B". Εκείνης της εναλλακτικής λύσης, για την οποία κατηγορήθηκε αγρίως κι αδίκως ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης. Εκεί έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ την γη κάτω από τα πόδια του και πρόδωσε ολοκληρωτικά την ελπιδοφόρα φράση "Πρώτη φορά Αριστερά"...
Τα γεγονότα που παρακολουθήσαμε τις τελευταίες ώρες στην Βουλή ήταν προδιαγεγραμμένα. Το ίδιο και η διάσπαση του κόμματος της Κουμουνδούρου. Η ουτοπία του Γενάρη έσβησε κάτω από τον καυτό ήλιο του φετινού καλοκαιριού.
Ο Σόιμπλε όχι μόνο κατάφερε να νικήσει τον Τσίπρα, αλλά πέτυχε να διαλύσει και την κυβέρνησή του. Βέβαια το απάνθρωπο και αντιδημοκρατικό του πείσμα έφερε αναταράξεις στη καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η σύγχρονη Βαβέλ έχει αρχίσει να ταρακουνιέται επικίνδυνα. Η γαλλική και ιταλική αφύπνιση ίσως σώσουν την κατάσταση και σταματήσουν την καταστροφική νεοφιλελεύθερη πολιτική της Γερμανίας. Για την Ελλάδα όμως θα είναι αργά...
Σήμερα το πρωί, ακούγοντας τη ψηφοφορία στη Βουλή, θυμήθηκα τις δυο προηγούμενες φορές που ψηφίστηκαν τα πρώτα μνημόνια. Το ένα με βρήκε εγκλωβισμένο στο ξενοδοχείο Αμαλία, γλιτώνοντας στο παρά πέντε το ξύλο καθώς οι ματατζήδες στο δρόμο χτυπούσαν με λύσσα τους διαδηλωτές που είχαν σωριαστεί τυφλοί στους δρόμους από τα δακρυγόνα και στο δεύτερο ζούσα ένα έντρομο ολονύκτιο κυνηγητό στους δρόμους της Αθήνας καθώς μας κυνηγούσαν οι ματατζήδες και η ομάδα ΔΙΑΣ. Η τρίτη ψήφιση ήταν αναίμακτη αλλά πιο επικίνδυνη από τις άλλες. Αυτό το ύπουλο κλίμα πρέπει να χτυπηθεί. Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί. Οι εκλογές είναι αναγκαίες αλλά είναι και πολυτέλεια. Κι όπως φάνηκε δεν μπορούν να αλλάξουν τη κατάσταση στον τόπο μας. Πρέπει να πάρουμε τη ζωή ξανά στα χέρια μας, μακριά από κούφιες υποσχέσεις και ψέματα που μας βυθίζουν όλο και πιο βαθιά στον βούρκο. Η κατάσταση δε θα αλλάξει με μηχανισμούς του σάπιου αυτού συστήματος. Καιρός να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Η ευθύνη έχει άλλη δυναμική κι άλλον αέρα στη ζωή μας. Ας διώξουμε λοιπόν την εθνική μας ευθυνοφοβία κι ας δώσουμε βάσεις σε ατομικές και συλλογικές πρωτοβουλίες για το κοινό καλό. Ας σβήσουμε μία για πάντα αυτό το γραφειοκρατικό και πελατειακό κράτος.
Οι δρόμοι είναι άδειοι κι ανοιχτοί.
Μας περιμένουν...