του Πέτρου Κατσάκου
Για τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στη Συρία ευθύνες έχουν όλοι όσοι υπέγραψαν το 2011 την απόφαση για το εμπάργκο και έναν χρόνο αργότερα διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με τη Δαμασκό συμμετέχοντας παράλληλα στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό των περίφημων «Φίλων της Συρίας», σε συνεργασία με χώρες που απλώς εποφθαλμιούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.
Ήταν 2011 όταν η Ε.Ε. επέβαλε εμπάργκο στις εισαγωγές πετρελαίου από τη Συρία με σκοπό μια «άμεση επίπτωση» στην ικανότητα του καθεστώτος να χρηματοδοτεί την καταστολή των διαδηλώσεων ενάντια στην κυβέρνηση Άσαντ. Σύμφωνα με τις τότε εκτιμήσεις των Ευρωπαίων ηγετών, «οι πωλήσεις πετρελαίου είναι μια πολύ κρίσιμη πηγή εισοδήματος και ξένου συναλλάγματος για το καθεστώς Άσαντ» και με την απόφασή τους για την επιβολή εμπάργκο επιχείρησαν να αυξήσουν την πολιτική και οικονομική πίεση που θα οδηγούσε στην πτώση της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία, σε συνεργασία και συντονισμό με τις ΗΠΑ πάγωσαν-δέσμευσαν τους λογαριασμούς καταθέσεων Σύρων πολιτών κι επιχειρήσεων στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να διαλύσουν την οικονομία της χώρας. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα εκατομμύρια πολίτες βυθίστηκαν στη φτώχεια, με τον πληθωρισμό να ανεβαίνει στα ύψη και τις τιμές των τροφίμων να κινούνται ανεξέλεγκτα δημιουργώντας ένα καθεστώς μαύρης αγοράς για είδη πρώτης ανάγκης.
Η πολιτική της Ε.Ε. έναντι της Συρίας, που αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός κινήματος λαϊκής αγανάκτησης για την ανατροπή του καθεστώτος και τον περίφημο εκδημοκρατισμό της χώρας, όχι μόνο δεν απέδωσε τα σχεδιαζόμενα αλλά αντιθέτως δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για την εμπλοκή στον συριακό εμφύλιο ακραίων ισλαμικών ομάδων όπως το ISIS. Τα καταστροφικά αποτελέσματα του οικονομικού στραγγαλισμού της Συρίας από πλευράς Ε.Ε. βρίσκονται σήμερα προ των τειχών της Ευρώπης, που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει μακριά από τα εδάφη της τα εκατομμύρια των προσφύγων που η ίδια δημιούργησε. Ενώπιον των θυμάτων της πολιτικής της βρίσκεται σήμερα η Ε.Ε. που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ως ενοχλητικά παράσιτα τις ανεξέλεγκτες ροές των εξαθλιωμένων αποκρύπτοντας από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη τα πραγματικά αίτια για την πολυπληθή αυτή μετακίνηση του συριακού πληθυσμού.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό, οικονομικό και επικοινωνιακό περιβάλλον δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που αγνοούν τον ρόλο και της δικής μας χώρας και των δικών μας κυβερνήσεων στον οικονομικό στραγγαλισμό της Συρίας. Για τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στη Συρία ευθύνες έχουν όλοι όσοι υπέγραψαν το 2011 την απόφαση για το εμπάργκο και έναν χρόνο αργότερα διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με τη Δαμασκό συμμετέχοντας παράλληλα στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό των περίφημων «Φίλων της Συρίας», σε συνεργασία με χώρες που απλώς εποφθαλμιούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Η Ελλάδα από παραδοσιακός φίλος της Συρίας και σημαντικός εμπορικός εταίρος σύρθηκε πίσω από τις επιλογές των Ευρωπαίων συμμάχων της που τα χρόνια του εμπάργκο δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή τις παράνομες εξαγωγές όπλων προς τα αντικαθεστωτικά κινήματα της Συρίας. Η χώρα μας σήμερα έχει μετατραπεί και με δική της ευθύνη σε ευρωπαϊκή πύλη εισόδου για τη συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων που η Ε.Ε. με τις πολιτικές που δημιούργησε. Κανείς δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του και κανείς δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από γενικότητες περί κλειστών συνόρων και αποτρεπτικών μηχανισμών. Η Ε.Ε. μαζί και η Ελλάδα οφείλουν να προχωρήσουν άμεσα στην άρση του εμπάργκο κατά του λαού της Συρίας.
Πηγή: left.gr
Και για τον χασάπη της Δαμασκού, ούτε μία κουβέντα. Ούγκα μούγκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτους εμφυλίους υπάρχουν χασάπηδες κι από τις δυο πλευρές... Ύπουλοι είναι αυτοί που κρύβονται από πίσω και σήμερα δεν αναλαμβάνουν ευθύνες των συνεπειών των αποφάσεων κι επεμβάσεων τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σημερινό Συριακό σφαγείο, είναι τόσο εμφύλιος όσο και όλοι οι προηγούμενοι. Δηλαδή, καθόλου. Ταξικός, ταξικότατος πόλεμος διεξάγετε τα τελευταία χρόνια στην χώρα λίκνο του Αραβικού εθνικισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ευθύνες για το ξέσπασμα του μακελειού, βαραίνουν το καθεστώς της Δαμασκού. Λίγη ιστορία δεν βλάπτει. Τα νοσηρα φαινόμενα που παρατηρούμε μετά την άρνηση του χασαπη της Δαμασκού να παραχωρήσει πολιτικές ελευθερίες, έπονται της επιλογής μιας μικρης σέχτας Αλαουιτών (αλεβίτες), να αιματοκυλήσουν την χώρα.
Τα βαρέλια γεμάτα εκρηκτικά που πέφτουν βροχή πάνω σε άμαχο πληθυσμό, δεν είναι ιμπεριαλιστικός δάχτυλος...
Συμφωνώ μαζί σας, η γνώση της Ιστορίας όχι μόνο δε βλάπτει αλλά ανοίγει ορίζοντες, σκοτώνει τον δογματισμό και προσφέρει ευγένεια στους γνώστες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης συμφωνώ μαζί σας για τις θηριωδίες του Ασαντ. Είχα σοκαριστεί με τα βαρέλια που έριχναν από τα αεροπλάνα στους άμαχους. Όπως επίσης και με τις ομαδικές εκτελέσεις μέσα σε οικοδομές.
Όμως ο πόλεμος στην Συρία δεν είναι ταξικός. Ταξικός έγινε καθώς συγκρούστηκαν τα συμφέροντα της Δύσης με την Ρωσία και του φόβου του Ισραήλ εξαιτίας των καλών σχέσεων του Ασαντ με το Ιραν. Αλλά τώρα ξέχασα, το Ιράν είναι με τους "καλούς" πια...
Δεν θα διαφωνήσω στα περισσότερα που γράφετε. Απλά επιμένω πώς οι δήθεν εμφύλιοι πόλεμοι είναι κατά βάση ταξικοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εξηγούμαι.
Η σύσταση της Συριακής κοινωνίας των περίπου είκοσι τριών εκατομμυρίων ψυχών, ακούει στο ένα δέκα τοις εκατό της σέκτας των Αλεβιτών που κυβερνάει την χώρα ήδη από το 1971 από τον πατέρα του σημερινού προέδρου, Χάφεζ αλ Άσαντ.
Τα δυόμισι εκατομμύρια των Αλαουϊτών είχαν για δεκαετίες τα απόλυτα προνόμια στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο της χώρας. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, το μεγάλο κεφάλαιο, οι μπίζνες με τα ξενοδοχεία στις παραλιακές περιοχές της χώρας, τα πετρέλαια και άλλα πολλά συνθέτουν το μωσαϊκό του πλούτου που νέμονταν πέντε χιλιάδες οικογενειες, και, που, δυστυχώς δεν περιελάμβαναν την πλειοψηφία στην χώρα του δογματος των Σουνιτών.
Κατά κύριο λόγο το μαζικό προλεταριάτο των Σουνιτών βρίσκονταν πριν τον πόλεμο στο περιθώριο των ευκαιριών ασχολούμενο με τα της πρωτογενούς παραγωγής, καθώς και επιμέρους εργασίες, κατασκευές κλπ.
Με την έλευση στην χώρα του Μπασάρ, ύστερα από τον θάνατο του πατέρα του Χάφεζ, από το Λονδίνο υπήρξε μία προσδοκία για πολιτικές αλλαγές στην χώρα, από τις καταπιεσμένες πληβείες μάζες των Σουνιτών.
Ακόμα και ο μερικός έλεγχος που επιχείρησε πάνω στις παραστρατιωτικές ομάδες των shabiha (φαντάσματα), ομάδες "ανθρώπων" με κύρια ευθύνη την εσωτερική ειρήνη με τον βούρδουλα, καθώς και το άνοιγμα του ίντερνετ χαιρετίστηκαν θετικα.
Δεν γνωρίζουμε ποιες δυνάμεις ήταν αυτές που με το ξέσπασμα της κρίσης αρνήθηκαν πολιτικές ελευθερίες και αξιοπρέπεια στο πλειοψηφικό μέρος του λαού, πάντως καθοριστικό ρόλο στο μακελειό έχει και ο αδελφός του δικτάτορα, Μάχερ, που ελέγχει τον Αραβικό Συριακό Στρατό.
Αν σε ενδιαφερει περαιτέρω, και επειδή έχω εντρυφήσει λίγο με τις φτωχές μου γνώσεις στο Συριακό σφαγείο, μπορώ να συνεχίσω.
Είναι άκρως ενδιαφέρουσα η στάση. Με βρίσκει σύμφωνο. Εννοείται πως η Συρία είχε αρκετές εσωτερικές πληγές, στις οποίες πάτησαν κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι να παραδειγματιζόμαστε διότι οι εσωτερικές πολώσεις κρατών, είναι αφορμή για το διεθνές κεφάλαιο στο να εισχωρήσει στη χώρα και να τη διαλύση. Η Συρία δεν απέχει πολύ από την Ελλάδα τόσο γεωγραφικά όσο και κοινωνικά.
Όσον αφορά στην αδικία που αναφέρεις και με βρίσκεις σύμφωνο, πρέπει να δεις και την ισορροπία που επικρατούσε. Δεν είναι μόνο η Συρία το παράδειγμα. Υπάρχει και η περίπτωση του Ιράκ, της Λιβύης ακόμα και της Γιουγκοσλαβίας. Αλλά και της Ουκρανίας. Πάντα θα υπάρχουν ταξικές διαφορές. Δυστυχώς.
Μακάρι να ήταν αλλιώς πλασμένος αυτός ο κόσμος...