Γυρνώντας σήμερα στο σπίτι συνάντησα μία κοπέλα που έβγαινε έξω από το γειτονικό σούπερ μάρκετ. Κρατούσε τις φορτωμένες σακούλες στα χέρια της και ήταν βαριά ντυμένη λόγω κρύου. Αυτό όμως δεν την εμπόδισε να σκύψει το κεφάλι και να χαμογελάσει όμορφα και παιχνιδιάρικα σε κάτι που στεκόταν πίσω από κάποιους θάμνους του πεζόδρομου. Δύο βήματα πιο κοντά κι επιβεβαιώθηκε η σκέψη μου πως η κοπέλα μόλις είχε χαρίσει ένα υπέροχο χαμόγελο σε ένα σκυλάκι που περίμενε τον ιδιοκτήτη του.
Αυτήν την εικόνα την έχω συναντήσει πολλές φορές στις καθημερινές μου διαδρομές. Αρκετοί άνθρωποι γνωστοί μου ή μη, συνηθίζουν να χαρίζουν ζεστά χαμόγελα σε σκυλιά που συναντούν στο διάβα τους. Μία κίνηση που σπάνια συμβαίνει μεταξύ αγνώστων ανθρώπων. Αυτή η αντιφατική συμπεριφορά δείχνει ξεκάθαρα το πως έχει εξαφανιστεί η ειλικρίνεια και η εμπιστοσύνη μεταξύ μας καθώς έχουμε μάθει να ζούμε με τους νόμους της καπιταλιστικής ζούγκλας. Από την άλλη όμως έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε και να μοιραστούμε συναισθήματα έστω και με ένα απλό χαμόγελο, αλλά κομπλάρουμε κι έτσι όλα τα χαμόγελα καταλήγουν σε σκυλιά.
Γυρνώντας σπίτι προσπάθησα να φέρω στο νου μου τις στιγμές που μου έχει τύχει να χαρίσω το χαμόγελό μου σε έναν άγνωστο άνθρωπο. Πόσο όμορφα ένιωθα κάθε φορά που ανταποκρινόταν η κίνησή μου αυτή. Αφορμές υπήρξαν πολλές. Ένα αφοπλιστικό βλέμμα μέσα σε έναν κλειστό χώρο αλλά και σε αστείες περιπτώσεις όπως αυτή που κάποιος κόβει άτσαλα το δρόμο σε έναν άλλον, αρκεί να μην υπάρχουν νεύρα.
Να λοιπόν που δε χρειάζονται πολλές προσπάθειες για να φτιάξει η διάθεσή μας, διότι οι απλές κινήσεις είναι αυτές που μετράνε.
Η κοπέλα που έτυχε να βγαίνει εκείνη τη στιγμή από το σούπερ μάρκετ, μου υπενθύμισε πως η ζωή θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο όμορφη αν χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον. Τόσο απλά...
Τι χρειαζόμαστε λοιπόν;
Τα χαμόγελά μας και μία γλυκιά καλημέρα...
Φωτογραφία ανάρτησης: Γιωργής Σαράτσης, Κεραμικός, 21/01/16
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου