Πρώτη σκέψη της χρονιάς...

Τη περασμένη χρονιά κατόρθωσα να τερματίσω οριστικά την ενημέρωσή μου από τα τηλεοπτικά κανάλια. Η χρόνια και ύπουλη εισβολή των ιδιωτικών συμφερόντων μέσα στο διαμέρισμά μου, διακόπηκε με το πάτημα ενός κουμπιού στο τηλεκοντρόλ. Τα προτερήματα της απόφασης αυτής έγιναν όλο και πιο εμφανή χρόνο με τον χρόνο (η αρχή έγινε με το κλείσιμο της ΕΡΤ το καλοκαίρι του 2013). Η απουσία την μασημένης ενημέρωσης με βοήθησε να ενισχύσω τις απόψεις μου με επιχειρήματα τα οποία μόνος μου ανακάλυπτα και να εμπλουτίσω την κρίση μου με γνώσεις που ο ίδιος αναζητούσα (μέσα από διαδικτυακές σελίδες, εφημερίδες κι ανεξάρτητα διαδικτυακά ή αυτοδιαχειριζόμενα ραδιόφωνα). Αυτό δε σημαίνει πως ότι γνωρίζω σήμερα είναι και σωστό. Γι’ αυτό υπάρχει ο υγιής διάλογος (συγκεκριμένα ο ποιοτικός αντίλογος) για να έρχομαι πιο κοντά σε μία ορθή γνώμη και στάση. Πέρα απ’ αυτά μου προέκυψε ένα ακόμη δώρο. Ο όμορφος κατοπτρισμός της ελευθερίας στις μαύρες οθόνες των σκοτεινών τηλεοράσεων. Αντιθέτως, οι φωτεινές οθόνες που συναντώ πλέον σε συγγενικά ή φιλικά σπίτια, μου υπενθυμίζουν τη μιζέρια και την αποβλάκωση που προσφέρονται απλόχερα στο λαό.

Αυτό όμως που συνειδητοποιώ κάθε φορά που πετυχαίνω μία οθόνη ανοιχτή, είναι πως όλα αυτά τα χρόνια, τα κανάλια μας έκαναν να ξεχάσουμε το κέρδος του έμμεσου διαλόγου και τη δύναμη της προσωπικής μας άποψης. Κι αυτό γίνεται εμφανές κάθε φορά που πάω να συζητήσω για πολιτικά ή κοινωνικά θέματα με ανθρώπους που ενημερώνονται μόνο από την τηλεόραση. Εκεί επιλέγω στο να μένω σιωπηλός απέναντι σε κάθε αβάσιμη πληροφορία που αναπαράγουν με πάθος και πείσμα. Περιορίζομαι στο να κουνάω απλά το κεφάλι μου. Ξέρω πολύ καλά πως αν επιχειρήσω να πω την άποψή μου θα πέσουν να με φάνε. Το έχω ζήσει πολλές φορές.

Βλέποντας τα οφέλη της παραπάνω πρωτοβουλίας, αποφάσισα από φέτος να κόψω και το ερτζιανό ραδιόφωνο. Όχι πως άκουγα πολλές εκπομπές, αλλά κι οι λίγες που είχα επιλέξει μου φαίνονται πλέον τόσο μαγειρεμένες που με κουράζουν αφάνταστα. 

Η αρχή έγινε χθες το απόγευμα. Γυρνώντας από καφεδάκι στην Πλάκα, αποφάσισα να μην καλύψω τα αυτιά μου με τις «ψείρες» του κινητού μου τηλεφώνου. Μες στα σκοτεινά σοκάκια της αθηναϊκής συνοικίας, περπατούσα σκυφτός και βυθισμένος στις σκέψεις μου μέχρι το σπίτι. Μπροστά μου πορευόντουσαν δύο ηλικιωμένες κυρίες. Ακούγοντας τη κουβέντα τους διαπίστωσα πως ήταν μάνα και κόρη. Στο τελείωμα του δρόμου, η κόρη συγκράτησε τη μάνα που πήγε να διασχίσει το δρόμο χωρίς να κοιτάξει πρώτα αν έρχεται κάποιο αμάξι. «Πρόσεχε» της είπε και την έπιασε σφιχτά από το μπράτσο. Κοκάλωσα κι εγώ απότομα για να μη πέσω πάνω τους. Σ’ εκείνη τη στιγμή αμηχανίας, άκουσα το παράπονο της γριούλας, «Δεν είναι η Πλάκα που ξέραμε παλιά».

Εκεί χώρισαν και οι δρόμοι μας. Στη διαδρομή προσπαθούσα να σκεφτώ τη γοητεία μιας πόλης που σβήστηκε όχι από τη φθορά του χρόνου αλλά από την έλλειψη παιδείας. Πόσα καλόγουστα σπίτια μίας άλλης εποχής, είναι κρυμμένα σήμερα πίσω από αφίσες, γκράφιτι και σκουπίδια. Πόσα αμάξια είναι στοιβαγμένα σε δρόμους που δημιουργήθηκαν κάποτε μόνο για πεζούς. Η υποκουλτούρα του Νεοέλληνα κατασπαράσσει κάθε τι όμορφο που υπήρξε κάποτε σ’ αυτόν εδώ τον τόπο. Ένα μικρόβιο που δύσκολα θα φύγει από πάνω μας.

Αμέσως σκέφτηκα μια εικόνα που είδα φέτος στην Χίο κι απογοητεύτηκα. Περνούσα μία μέρα από την οδό Μιχαήλ Λιβανού. Μου άρεσε η πρωτοβουλία του δήμου να πλατύνει το πεζοδρόμιο. Ένιωσα πως πήραν επιτέλους ανάσα οι λιγοστές αρχοντικές κατοικίες που υπάρχουν ακόμα εκεί. Μα πάνω απ’ όλα δινόταν χώρος στους πεζούς να περπατήσουν ανθρώπινα. Κάτι το οποίο είναι δεδομένο σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Η ελεύθερη κίνηση των πεζών είτε είναι κάτοικοι, είτε τουρίστες, είτε άτομα με ειδικές ανάγκες. Την επόμενη μέρα που ξαναπέρασα από εκεί είδα ένα μεγάλο τμήμα του πεζοδρομίου κατειλημμένο από οχήματα. Έλλειψη παιδείας ή ανθρωπιάς; Ή μήπως ευαισθησίας; Ή όλα μαζί…

Είναι συνέπειες μίας κατάστασης απάθειας η οποία οφείλεται στο ότι δε ξέρουμε πια να επικοινωνούμε μεταξύ μας αλλά το κυριότερο στο ότι έχουμε ξεχάσει να ακούμε τον συνάνθρωπό μας

Η πρώτη μου απόπειρα απαγκιστρώσεις από μια καθημερινή μου συνήθεια συνοδεύτηκε με τον παραπάνω προβληματισμό. Κι όλα αυτά επειδή τα απελευθερωμένα μου αυτιά άκουσαν το παράπονο μίας γριούλας…

Έφτασα σπίτι ικανοποιημένος με τη νέα μου συνήθεια, στο να ακούω τη φωνή των συνανθρώπων μου…