του Γιώργου Σταματόπουλου
Οσο πάει και γιγαντώνεται το απεχθές δίπολο «φίλος - εχθρός» και αυτό έχει σοβαρές επιπτώσεις στη συνοχή της κοινωνίας και στην ανάπτυξη ενός δημοκρατικού ήθους. Ο φόβος είναι αυτό που επικρατεί και οι αντίπαλοι έχουν επιδοθεί στο ποιος θα καταφέρει να σκορπίσει τον περισσότερο φόβο, ώστε να ελέγχει απόλυτα και να μην επιτρέπει να ακούγονται διαφορετικές φωνές που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία τους.
Είναι θεμιτό και θαυμαστό (και ζητούμενο!) να συγκρούονται ιδέες, όταν όμως αυτό γίνεται με σεβασμό και όχι με τάσεις εξολόθρευσης των μεν από τις δε· διαφορετικά τι νόημα έχει η σύγκρουση;
Οποιος δεν αντέχει τη βάσανο της κριτικής δεν έχει θέση σε αυτή τη σύγκρουση και –επιτρέψτε μου– δεν έχει δικαίωμα να συμμετέχει· εάν θέλει να ακούει ό,τι τα ώτα του επιθυμούν, ας πάει στην τοπική του οργάνωση να ηδονίζεται – είναι ανήθικο και χυδαίο να στιγματίζει ανθρώπους επειδή λένε ή γράφουν ό,τι αυτοί έχουν στην γκλάβα τους, ό,τι τελοσπάντων πιστεύουν. Με τους πιστούς υπάρχει άλλη επικοινωνία και δεν είναι της στιγμής.
Θα 'λεγα ότι αυτό είναι φασισμός, αλλά θα δυναμιτίσω το κλίμα. Οι αφιονισμένοι, οι αφρίζοντες δεν με αφορούν, αν και τους συναντώ σχεδόν καθημερινά, στις πλατείες, στα λεωφορεία και τα τρένα, στα καφέ και τις συναυλίες, στους δρόμους που δεν έχουν τελειωμό...
Υπομένουμε τη σύγχυση, αγαπάμε τις ιδεολογίες, αλλά όχι και να δεχόμαστε ύβρεις από ακραιφνείς οπαδούς κομμάτων· ας τα βρουν με το κόμμα τους και με τη συνείδησή τους και ας πάψουν να χύνουν δηλητήριο· κινδυνεύουν να ξεμείνουν απ' αυτό – και μετά; Τι θα κάνουν μετά οι έρημοι;
Καλό θα τους έκανε να μιλήσουν με τους συνταξιούχους και τους χαμηλόμισθους, με τους άνεργους και τους πληγωμένους από τα μνημόνια (ε, και τον πληγωμένο εγωισμό, που επικρατεί στο εθνικό θυμικό, τον προσπερνάμε, αν και είναι βασικό συστατικό της θλίψης...).
Παντού επικρατεί τρομοκρατία. Οποιος δεν συμβιβάζεται στοχοποιείται, δακτυλοδεικνύεται και υφίσταται τη χλεύη και το μένος των τσαρλατάνων της πίστης και του πνεύματος. Αυτοί που τρομοκρατούν και πιέζουν ασφυκτικά, θέλοντας να επιτύχουν την εξόντωση των «εχθρών», ας ξέρουν μια κι έξω ότι ματαιοπονούν· ας δοκιμάσουν αλλού τη χυδαία «στρατηγική» τους, την ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον των διαφορετικών που ενοχλούν. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να υμνούμε, καλά και σώνει, το εξουσιαστικό αριστεροακροδεξιό έκτρωμα.
Ξέρω, το βλέπω και το διαισθάνομαι, ότι αυτοί οι άτεγκτοι εξουσιομανείς είναι κυρίως βολεμένοι του συστήματος, έξω από την κόλαση στην οποία έχουν ριχτεί πολλοί που προσπαθούν να επιβιώσουν σε τούτη τη χώρα, άνθρωποι με δύο και τρεις δουλειές ή συντάξεις, «κολλητοί» των κυβερνώντων και διάφοροι λακέδες της εξουσίας· εξ ου και η λατρεία προς αυτήν.
Μόνη μας περιουσία –ας ξέρουν όσοι ενοχλούνται– είναι οι λέξεις και οι φίλοι, οι συγγενείς και οι συνάδελφοι καθώς και οι έντιμοι αναγνώστες (μεγαλόθυμοι και επιεικείς, με ανοιχτό μυαλό και δική τους κρίση· ανεξάρτητοι, αδέσμευτοι, ανεπηρέαστοι – πολίτες). Αλλά αυτά είναι ίσως ψιλά γράμματα για τους φανατικούς και τους κομματόδουλους.
Καλή θα ήταν μια εαυτοσκόπηση και μια επαναξιολόγηση των ώς τούδε στερεοτύπων και βεβαιοτήτων τους. Μακριά από τον φετιχισμό της κατατρομοκράτησης και του χαφιεδισμού. Μακριά. Οσο γίνεται μακριά, αγαπητοί φίλοι αναγνώστες.
Δεν θα παρατήσουμε τις λέξεις (και τα πράγματα) επειδή τινές αλλόφρονες δεν μπορούν να βρουν τη σειρά τους (των λέξεων), τη στοίχισή τους με το νόημα και τον σεβασμό, με τον πολίτη και τη δημοκρατία. Στην Πνύκα, όποιος νομίζει ότι έχει λόγο (και θάρρος).
Ας ξέρουν, δε, πολλοί απ' αυτούς που τρομοκρατούν ότι δεν περνάει πια η μέθοδός τους. Ο κόσμος, μετά το πρώτο μούδιασμα και τον πανικό, τους πήρε χαμπάρι. Το αποκορύφωμα της σχιζοφρένειας που μας δέρνει είναι ότι όλοι αυτοί τολμάνε και μιλάνε στο όνομα της δημοκρατίας, οι καψεροί...
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου