Λίγες μέρες έμειναν για να φύγει το 2016, αφήνοντάς μας μία μέτρια κινηματογραφική χρονιά. Παρ΄όλα αυτά υπήρξαν λίγες ταινίες οι οποίες ήταν πραγματικά διαμάντια Μερικές απ' αυτές όμως τις υποτίμησα κι αρνήθηκα να τις τιμήσω σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα. Όμως καθώς η χρονιά οδεύει στο τέλος της, το ξανασκέφτηκα κι αποφάσισα να δω όσες προλαβαίνω. Πρώτη απ' όλες επέλεξα μία υπέροχη ταινία από τον ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο, "Το Δωμάτιο".
Το Δωμάτιο προβλήθηκα στις αρχές της χρονιάς. Χαντακώθηκε από τους περιβόητους εγχώριους κριτικούς κινηματογράφου, αλλά αγαπήθηκε πολύ απ' όσους επέλεξαν να την απολαύσουν στις σκοτεινές αίθουσες. Οι λόγοι που δεν έσπευσα να την δω ήταν πως δε με τράβηξε ιδιαίτερα το θέμα της. Έχω δει πολλές ταινίες με απαγωγές οπότε δεν ήθελα να δω μία ακόμη. Η αδιαφορία μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν άκουσα καν πως ο δημιουργός δεν επικεντρώθηκε στο θέμα της απαγωγής αλλά στο δράμα που ακολουθεί μετά την απελευθέρωση των ομήρων.
Η ταινία βασίστηκε πάνω στο βραβευμένο βιβλίο της Έμα Ντόναχιου. Για να περαστεί στην μεγάλη οθόνη, η συγγραφέας επέλεξε τον ανεξάρτητο και χαμηλών τόνων Ιρλανδό σκηνοθέτη Λένι Άμπρααμσον και μαζί τροποποίησαν το κείμενο του βιβλίου για να μπορέσει να πάρει τη μορφή σεναρίου.
Η ιστορία είναι η εξής, μία μάνα με τον πεντάχρονο γιο της μένουν κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο-φυλακή για πολλά χρόνια. Κι ενώ είναι αποκομμένοι από τον έξω κόσμο, η μητέρα δημιουργεί μία δικιά της κοσμοθεωρία για να νιώθει ο γιος της ελεύθερος μέσα σ' αυτό το κλουβί. Η φαντασία του πιτσιρικά οργιάζει καθώς η εικόνα του για τον κόσμο περιορίζεται σε μία οθόνη τηλεόρασης και σε έναν φεγγίτη που κοιτάζει στον ουρανό. Κάποια στιγμή καταστρώνουν ένα σχέδιο απόδρασης. Χωρίς να προβώ σε αποκαλύψεις λεπτομερειών θα περιοριστώ λέγοντας μόνο ότι η σκηνή της απόδρασης ήταν μία από τις πιο καλογυρισμένες κι αγχωτικές στιγμές που έχω δει στον κινηματόγραφο. Άρτια γυρισμένη, με εξαιρετικό ρεαλισμό και καταπληκτικές ερμηνείες.
Από εκεί ξεκινάει ένα νέο δράμα για την μάνα και τον γιο. Ο πιτσιρικάς ανακαλύπτει έναν νέο κόσμο που μέχρι χθες δε γνώριζε κι αρχίζει να περιβάλλεται από νέα πρόσωπα τα οποία προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του και την αγάπη του. Κι ενώ ο μικρός βασανίζεται με την αντικοινωνικότητά του, η μητέρα του πέφτει θύμα ενός νέου "βιαστή". Αναφέρομαι στα όργανα της σύγχρονης κοινωνίας. Ο κόσμος διψάει για αίμα και πόνο. Για να καλύψει τα έξοδα των νομικών διαδικασιών αναγκάζεται να δεχτεί μία τηλεοπτική συνέντευξη η οποία μετατρέπεται σε στυγνή ανάκριση. Μία δημοσιογράφος-τέρας προσπαθεί να την κατηγορήσει για θέματα που αν και πατούν στη λογική απέχουν πολύ από την πραγματικότητα και το συναίσθημα. Κι ενώ μέχρι τότε η μάνα ήταν δυνατή απέναντι στον απαγωγέα-βιαστή της τελικά λυγίζει μπροστά σε ένα πιο ύπουλο τέρας με μικρόφωνο και κάμερα.
Η ταινία πέρασε με έναν πανέξυπνο και διακριτικό τρόπο το περιβόητο σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ο πιτσιρικάς αντιμέτωπος με την νέα κατάσταση, αποζητά την "ασφάλεια" του δωματίου όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ενώ η μάνα νιώθει ενοχές για το κακό που της συνέβη. Η τύχη του δράστη παραμένει άγνωστη διότι ο σκηνοθέτης στόχευσε στο δράμα των θυμάτων κι όχι στην τιμωρία του θύτη, κι αυτό διότι ο θύτης έχει πολλά πρόσωπα (είναι ο απαγωγέας-βιαστής, είναι η κοινωνία, είναι η οικογένεια).
Οι ερμηνείες ήταν άψογες απ' όλους τους ηθοποιούς. Δικαίως η "ανεξάρτητη" κι άγνωστη ηθοποιός Μπρι Λάρσον κέρδισε το όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου και προσωπικά πιστεύω πως ο πιτσιρικάς της ταινίας άξιζε να πάρει το αντίστοιχο όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου (κι όχι ο Ντι Κάπριο για τον ανύπαρκτο ρόλο του στην Επιστροφή).
Ο πιτσιρικάς Jacob Tremblay πρόσφερε μία αξεπέραστη ερμηνεία. Τα μάτια του ξεχείλιζαν από συναισθήματα. Απερίγραπτη είναι η σκηνή όταν έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τον έξω κόσμο. Το υπέροχο αυτό βλέμμα που κοιτάει με απορία τον ουρανό μου έμεινε χαραγμένο μετά το τέλος της ταινίας. Αλλά και οι αντιδράσεις του στον "νέο κόσμο" ήταν εκπληκτικές. Επίσης η φωνή του είχε όλες τις αποχρώσεις της παιδικής ηλικίας. Χαρά, λύπη, έκπληξη, εκνευρισμό, φόβο αλλά και αγάπη. Πέρα από την μητέρα και τον γιο, και οι υπόλοιποι ρόλοι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, δίνοντας περισσότερο ρεαλισμό σ' αυτό το εξαιρετικό κοινωνικό αυτό δράμα.
Το σενάριο της ταινίας ήταν απαιτητικό κι ευτυχώς ο ιρλανδός σκηνοθέτης Λένι Άμπρααμσον δεν έπεσε στην παγίδα των αμερικανικών κλισέ. Ήθελε να προσδώσει στο σενάριο τη μέγιστη δυνατή αληθοφάνεια και το πέτυχε. Ακόμα και οι διάλογοι είναι τόσο ανθρώπινοι που προσφέρουν μία απροσδιόριστη οικειότητα με όλα τα πρόσωπα της ιστορίας.
Με όμορφο τρόπο η ταινία μας παρουσιάζει το σκληρό τρόπο της απότομης ενηλικίωσης αλλά και τις θυσίες που προσφέρει η μητρική αγάπη. Επίσης με σεβασμό δείχνει το σπάσιμο των οικογενειακών δεσμών όταν κάτι κακό συμβαίνει, κάτι το οποίο η ταινία δεν το κατηγορεί αλλά το παρουσιάζει ως φυσικό επακόλουθο. Η ταινία είναι ένα ισχυρό "κατηγορώ" προς όλους τους σύγχρονους "βιαστές" της ανθρώπινης ψυχής.
Το Δωμάτιο ανήκει άξια στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μας φεύγει. Μία ταινία με σπάνιο ήθος κι αξιοπρέπεια και με ερμηνείες εξαιρετικές.
Όσοι δεν το είδατε καλό είναι να το αναζητήσετε.
Βαθμολογία:8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου