Δύο χρόνια μετά το τελευταίο πολυσυζητημένο sci-fi "Interstellar", το Χόλιγουντ επέστρεψε σε μία ακόμη "διαστημική" ταινία με κυριότερη θεματολογία τον χρόνο. Κι αν στο Interstellar οι ήρωες ταξίδεψαν στο διάστημα για να βρουν απαντήσεις, στο Arrival ήρθαν επισκέπτες στη γη για να συνδράμουν στις απαντήσεις των αιώνιων ερωτημάτων μας. Όμως σε μία ακόμη προσπάθεια να συνδυαστεί η επιστημονική φαντασία με φιλοσοφικά ερωτήματα, ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve (του εξαιρετικού Μέσα από τις Φλόγες) χάθηκε στη δίνη του χρόνου.
Το Arrival είναι μία μίξη πετυχημένων συνταγών από παλιότερες ταινίες ίδιου είδους, κάνοντάς μας να θυμηθούμε κατά τη διάρκειά της πολλές παλιές αγαπημένες σκηνές από το "Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου" όσον αφορά τις προσπάθειες επικοινωνίας των ανθρώπων με τους επισκέπτες, από την πολυαγαπημένη "Επαφή" όπου η Τζόντι Φόστερ προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει τα εξωγήινα μηνύματα που είχε λάβει, από την "Άβυσσο" όσον αφορά τις θερμές σχέσεις που απέκτησαν οι άνθρωποι με τους εξωγήινους, από την "Οδύσσεια του Διαστήματος" όσον αφορά τον μινιμαλισμό που επικρατούσε στα διαστημόπλοια και φυσικά από το πρόσφατο "Interstellar" όσον αφορά τα σκοτεινά πλάνα και το καταθλιπτικό κλίμα. Με λίγα λόγια, απολαύσαμε ένα κολλάζ παλιών ταινιών.
Σχετικά με τo Arrival γίνεται μία συζήτηση πάνω στην ύπαρξη του χρόνου και ποια μπορεί να είναι η μορφή του. Είναι γραμμικός κι αν ναι κινείται μόνο προς τα μπρος ή μπορεί ο ανθρώπινος νους να κάνει "χρονικά" ταξίδια μες στη συνείδησή του, κάτι που θα τον βοηθούσε να δει τα μελλούμενα;
Η άφιξη των διαστημοπλοίων στην γη θα σημάνει παγκόσμιο συναγερμό. Η αρχική συνεργασία κάποιων χωρών αμέσως θα διακοπεί. Αυτό το θέμα δέχτηκε εξαιρετικό χειρισμό από τον σκηνοθέτη, ο οποίος έδειξε με έναν έξυπνο τρόπο την ανθρώπινη απληστία η οποία οδηγεί σε καχυποψίες κι εντάσεις αλλά και σε πράξεις που δείχνουν έλλειψη εμπιστοσύνης. Εν μέρει ο καθένας κοιτάει την πάρτη του αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπό του, χωρίς να σκέφτεται πως σκάβοντας το λάκκο του άλλου σκάβει και τον δικό του παράλληλα.
Το θέμα και οι προβληματισμοί της ταινίας έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και σηκώνουν πολύωρες συζητήσεις μετά τους τίτλους τέλους. Όμως ο σκηνοθέτης υπέπεσε σε πολλά αμερικανικά κλισέ τα οποία κατέστρεψαν το τελικό αποτέλεσμα. Επίσης και η επιλογή των ηθοποιών ήταν αποτυχημένη. Εκτός από τον Jeremy Renner, ο οποίος έκανε φιλότιμες προσπάθειες σοβαρής ερμηνείας, οι υπόλοιποι πέρασαν αθόρυβα από την οθόνη. Κι εδώ έρχεται ένα μεγάλο ερώτημα. Για ποιο λόγο έδωσαν αυτόν τον ρόλο στην Amy Adams; Η καταθλιπτική της αύρα μετέτρεψε την sci-fi ταινία σε ένα αμερικανικό μελόδραμα. Η ερμηνεία της ήταν απολύτως μίζερη. Σε όλη τη διάρκεια του έργου η έκφρασή της θυμίζει Μεγάλη Παρασκευή και τα μάτια της είναι πιο υγρά κι απ' αυτά του Βασίλη Καϊλα. Ως επιστήμονας και γλωσσολόγος, θα μπορούσε να είχε μία πιο τυπική, ψυχρή και σοβαρή αντιμετώπιση στη δουλειά που της ανέθεσαν, στην επικοινωνία δηλαδή με τους εξωγήινους.
Από την άλλη, οι αργοί ρυθμοί της ταινίας προκαλούν μία υποτονικότητα στην εξέλιξη μ' αποτέλεσμα να χάνεται το σασπένς ενώ το φινάλε είναι τόσο βεβιασμένο που νιώθεις πως είναι κανονισμένο για να αδειάσει η αίθουσα μία ώρα νωρίτερα. Με τους τίτλους τέλους απλώθηκε μία αμηχανία με την απορία "κάτι άλλο περίμενα" με αυτό το "κάτι άλλο" να μην εννοείς ταινίες καταστροφής και δράσης.
Το Χόλιγουντ πρέπει να το πάρει χαμπάρι. Ταινίες σαν την "2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος" και την "Επαφή" δύσκολα θα ξαναβγούν. Καλό είναι να σταματήσει να πέφτει στην παγίδα της αντιγραφής παλιών εξαιρετικών έργων. Το Arrival το κατατάσσω στην ίδια κατηγορία με το Interstellar, σε μία δηλαδή χαοτική ανάλυση θεωριών ντυμένων με γλυκανάλατες στιγμές.
Βαθμολογία: 5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου