Δημιουργός & Δάσκαλος

Πέρασαν πέντε χρόνια από εκείνο το βράδυ της Τρίτης που έπεσε σαν κεραυνός η είδηση για τον ξαφνικό θάνατο του σπουδαίο σκηνοθέτη κ.Θόδωρου Αγγελόπουλου. Κανείς δε μπορούσε να διανοηθεί τον άδικο χαμό αυτού του ανθρώπου.

Ο κ.Θόδωρος Αγγελόπουλος πέρα από σκηνοθέτης υπέροχων ταινιών, υπήρξε και μεγάλος δάσκαλος για μένα, σε μία περίοδο που άρχισα να αναθεωρώ την εικόνα μου για την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Ιστορία. Οι ταινίες του μου επιβεβαίωναν κάθε μου ξάφνιασμα από το πορίσματα που έβγαζα όταν σκάλιζα τις άγνωστες πτυχές της Ιστορίας μας. Ταυτόχρονα μου εξυμνούσε την δύναμη της μοναχικότητας και μου έδινε δύναμη να συνεχίσω την πορεία που έχω εκείνο τον καιρό ξεκινήσει να χαράζω. Σε κάθε του ταινία, σε κάθε του πλάνο, σε κάθε λυρικότητα που έβγαινε από τα χείλη των ηρώων του, άκουγα την ίδια πάντα φράση, "Προχώρα!". 

Τα στατικά του πλάνα ήταν γεμάτα κινήσεις και ατελείωτες σκέψεις. Ως δημιουργός μας έδινε το χρόνο που χρειαζόμασταν για να αφουγκραστούμε τους προβληματισμούς του και να πιάσουμε έναν εποικοδομητικό διάλογο με το έργο του. Δύο στοιχεία σημαντικά τα οποία δυστυχώς λείπουν από κάθε μορφή σύγχρονης τέχνης. Ο προβληματισμός κι ο διάλογος.

Γι' αυτόν τον λόγο ο κ.Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στο ελληνικό κοινό. Δεν έδινε μασημένη τροφή αλλά τις πρώτες ύλες για να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο και ξεχωριστό μόνοι μας. Κι αυτό το δώρο ο κόσμος το χλεύαζε διότι δεν ήξερε πως να το χειριστεί. Από την άλλη κι ο δημιουργός αποστρεφόταν την νεοελληνική μπουρζουαζία. Γυρνούσε την πλάτη κι επέλεγε την δικιά του μοναχικότητα. Ως ένας σύγχρονος Αισχύλος περιφερόταν στα μαγευτικά τοπία της βορείου Ελλάδος και δημιουργούσε. Και το ένα κινηματογραφικό ποίημα ακολουθούσε το άλλο. Οι κραυγές της πονεμένης Ελλάδας στο Λιβάδι που Δακρύζει, οι μελωδίες του πιάνου που χόρευαν με την Σκόνη του Χρόνου, κι από εκεί πάλι πίσω στους φθαρμένους ήχους του γραμμόφωνου στην Αναπαράστασης και στα δημοτικά τραγούδια του Θιάσου. 

Το δικό μου ταξίδι όμως πραγματοποιήθηκε με το Βλέμμα του Οδυσσέα. Μέσα από ένα βαλκανικό οδοιπορικό, μου απέδειξε πως ο καθένας μας θα αναζητάει αιωνίως την δικιά του Ιθάκη. 

Για τον κ.Θόδωρο Αγγελόπουλο η Ελλάδα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα Τοπίο στην Ομίχλη. Γι' αυτό κι έβαλε τον αγαπημένο μας κωμικό ηθοποιό Θανάση Βέγγο να πει με πόνο ψυχής πως η Ελλάδα πεθαίνει. 

Όμως κανείς δεν άκουσε την κραυγή απόγνωσης του δημιουργού που ακούστηκε ντυμένη με την συγκινημένη φωνή του αγαπημένου μας κωμικού. "Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο". Δυστυχώς δε πρόλαβε να διαπιστώσει το πόσο προφητικά αποδείχτηκαν τα παραπάνω λόγια. Εφτά χρόνια η Ελλάδα που αγάπησε κι εμπνεύστηκε, βρίσκεται κλινικά νεκρή και διασωληνομένη από Ευρωπαίους "εταίρους", οι οποίοι της αφαιρούν αργά και βασανιστικά τα ζωτικά της όργανα. Κι όλη αυτή η διαδικασία, εφτά χρόνια τώρα κάνει πράγματι πολύ θόρυβο. 

Είναι ανώφελο να αποφεύγουμε τον θάνατο. 

Και είναι ανόητο να μην πιστεύουμε στην αναγέννηση. 

Ο κ.Θόδωρος Αγγελόπουλος μας έδειξε το δρόμο νικώντας τον θάνατο αν και με το δυστύχημα της Δραπετσώνας μας άφησε φτωχότερους. 

Όμως οι ταινίες του είναι εδώ για να μας φανερώνουν το άγνωστο παρελθόν της χώρας μας και να μας φωτίζουν το κοντινό μας μέλλον. 

Ποιος όμως έχει το κουράγιο να δει την αλήθεια κατάματα, όταν κάποιος μας την δείχνει.

Γι' αυτό ο κ.Θόδωρος Αγγελόπουλος υπήρξε ένας σπουδαίος δημιουργός κι ένας εξαιρετικός δάσκαλος. 

Διότι ο κ.Θόδωρος Αγγελόπουλος έφυγε όρθιος. 

Έφυγε σκηνοθετώντας...