Κάθομαι στην άκρη του πρωτοχρονιάτικου οικογενειακού δείπνου. Περιτριγυρισμένος από βαβούρα, φωνές, γέλια κι άναρχες συζητήσεις προσπαθώ να καταλάβω την άγνοια του μεγαλύτερου κινδύνου που είμαστε όλοι εκτεθειμένοι. Στον χρόνο.
Γιορτάζουμε, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε κι ανταλλάζουμε ευχές επειδή προστίθεται ένας χρόνος πάνω μας, ή για να το θέσω καλύτερα, επειδή μειώνεται ο χρόνος παραμονής μας σ' αυτήν τη ζωή.
Παρατηρώ όλα τα βλέμματα γύρω μου τόσο στον οικογενειακό όσο και στον κοινωνικό μου περίγυρο. Πρόσωπα κουρασμένα και βλέμματα με έλλειψη συνείδησης. Κουραζόμαστε και νευριάζουμε για να ζήσουμε λίγες στιγμές χαράς για το τίποτα. Τσουγκρίζουμε τα ποτήρια στην υγειά της άγνοιάς μας.
Από πότε είμαστε αναγκασμένοι να βιώνουμε τις θλιμμένες γιορτές των άλλων;
Με την πρώτη ευκαιρία πήρα το αυτοκίνητο κι ανέβηκα στο κοντινότερο βουνό. Πάρκαρα σε μία στροφή και περπάτησα μέχρι την άκρη του γκρεμού. Από κάτω μου απλωνόταν η πόλη μου, μία στενή λωρίδα θάλασσας κι απέναντι η Τουρκία. Μακριά από τυπικές ευχές και υποχρεωτικές συναντήσεις, κάθισα κι έκανα τις πρώτες σκέψεις της χρονιάς.
To 2016 μας άφησε με σαθρά θεμέλια. Το νέο έτος μπήκε επικίνδυνα. Κι αν εγώ έχω την ψευδή ασφάλεια και σκέφτομαι ήρεμα όλα τα παραπάνω, λίγα χιλιόμετρα βορειότερα του νησιού μου, δυο παρανοϊκοί, ντυμένοι με την καταναλωτική φιγούρα του Άγιου Βασίλη, σκορπούσαν το θάνατο σε δεκάδες ανθρώπους αλλά και τον τρόμο στους υπολοίπους που βουτούσαν στον παγωμένο Βόσπορο για να σωθούν. Κι όλα αυτά ενώ ήδη είχαμε μπει στο πρώτα λεπτά του νέου έτους.
Η κατρακύλα πάντα ξεκινάει με μικρά χαλίκια. Το ένα παρασέρνει το άλλο. Κάπου στα μισά κι αφού έχουν μαζευτεί αρκετά, αρχίζει η κατολίσθηση. Άραγε εμείς σε ποια φάση βρισκόμαστε;
Μόνος πάνω στο βουνό άκουγα τις στάλες του χιονιού που έπεφταν στα γύρω βράχια. Η φύση προειδοποιεί. Είναι βέβαιο αυτό. Η φωνή της όμως έχει γίνει για μας ένας απλός ψίθυρος. Πρέπει να βρεθούμε μόνοι για να αφουγκραστούμε ένα μέρος από το κάλεσμά της. Δε θα μπορέσουμε όμως να αποκωδικοποιήσουμε τη γλώσσα αυτή διότι έχουμε αποκοπεί από τις ρίζες μας δεκαετίες τώρα. Δεν είναι τυχαίο όμως που νιώθουμε οικεία κάθε φορά που τριγυρνάμε μόνοι μας μέσα σ' αυτήν. Ποτέ όμως δεν κάνουμε προσπάθεια να ενωθούμε ξανά μαζί της. Στεκόμαστε μόνο κάτω από ένα δέντρο, κι αφηνόμαστε στους ήχους της, νανουριζόμαστε κι έπειτα μαρσάρουμε δυνατά το αμάξι για να γυρίσουμε στην πόλη.
Μόλις έφτασα στα πεδινά ξέχασα κάθε τι που σκέφτηκα πάνω στο βουνό. Σαν να μου τα κράτησε μία μαγική δύναμη πίσω. Δεν στεναχωρήθηκα. Είμαι βέβαιος πως όταν επιστρέψω πάλι εκεί, θα βρω τις σκέψεις μου να με περιμένουν στο ίδιο σημείο.
Όσο για το νέο έτος, δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι η χρονιά μου. Αυτό που γνωρίζω είναι πως ένα φλουρί που έπεσε τυχαία στα χέρια μου χάθηκε κατά τη διάρκεια της επιστροφής μου στην Αθήνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου