Η γερμανική ταινία "Υπόθεση Φριτς Μπάουερ" εισήλθε αθόρυβα στις σκοτεινές αίθουσες την περασμένη Πέμπτη. Αν κι ενδιαφέρουσα ταινία, το ακαδημαϊκό της ύφος κι η επιλογή του σκηνοθέτη να δώσει περισσότερο βάρος στην ιστορική διατύπωση των γεγονότων, περιόρισαν το κινηματογραφικό της ύφος. Παρ' όλα αυτά, παραμένει ένα αξιόλογο πολιτικό θρίλερ το οποίο σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι το τέλος, πόσο μάλλον σε όσους δε γνωρίζουν λεπτομέρειες για την θρυλική σύλληψη του διαβόητου αξιωματικού των SS Άντολφ Άιχμαν στο Μπουένος Άιρες.
Η ιστορία επικεντρώνεται στο πείσμα του Γερμανού (μ' εβραϊκές ρίζες) εισαγγελέα Φριτς Μπάουερ, ο οποίος είχε σκοπό της ζωής του να συλλάβει και να δικάσει όλα τα τέρατα του ολοκαυτώματος που διέφυγαν σε Λατινική Αμερική κι άλλες χώρες μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ίδιος θύμα της ναζιστικής Γερμανίας, είχε φυλακιστεί από την άρρωστη δημοκρατία της Βαϊμάρης, αλλά υπέγραψε την "γερμανική δήλωση" που τον απελευθέρωσε. Οι τύψεις για την προδοσία των πολιτικών κι ανθρωπιστικών του πιστεύω, μετατράπηκαν σε πάθος που εκδηλώθηκε στις αναζητήσεις του για όσο ναζί διέφυγαν αλλά και γι' αυτούς που παρέμειναν στην Δυτική Γερμανία. Το πάθος του όμως αυτό δεν βρήκε ανταπόκριση από τους υπόλοιπους εισαγγελείς αλλά κι από τα πολιτικά πρόσωπα της χώρας. Αντιθέτως υπήρχαν αρκετοί που του έβαζαν συνεχώς εμπόδια και τον απειλούσαν καθ' όλη τη διάρκεια των ερευνών του, αποδεικνύοντας πως ο φασισμός ποτέ δε πέθανε.
Όσον αφορά την υπόθεση του Άντολφ Άιχμαν, ο εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ αναγκάστηκε να "προδώσει" τη χώρα του, δίνοντας κρυφά πληροφορίες στην ισραηλινή Μοσάντ, η οποία κατάφερε να συλλάβει τον Γερμανό ναζί στην Αργεντινή. Κι εδώ τίθεται το εξής ερώτημα. Είναι άραγε προδοσία το να προσπαθείς να εξιλεώσεις το έθνος σου από το εγκληματικό της παρελθόν, ξεπερνώντας με κάθε τρόπο και κόστος τα εμπόδια της κρατικής γραφειοκρατίας και των σιωπηλών φασιστών που εξακολουθούν και κυβερνούν τη χώρα σου;
Η ταινία "Υπόθεση Φριτς Μπάουερ" είναι μία από τις πολλές ταινίες του γερμανικού κινηματογράφου, που προσπαθούν να ρίξουν φως στη σκοτεινή περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας. Κι αν για μας είναι απλά μία ταινία ιστορικού περιεχομένου, για τους Γερμανούς είναι ένα ακόμη ενοχλητικό πολιτικό έργο που ξύνει πληγές του παρελθόντος.
Μέσα από τις εξελίξεις και τους διαλόγους γίνεται φανερό πως η Γερμανία ποτέ δε κατάφερε να καθαρίσει από το ναζιστικό της παρελθόν. Πολλοί ναζί συνέχισαν το έργο τους αλλάζοντας όνομα, επάγγελμα ή ιδιότητα (όπως ο Σνάιντερ που εργάστηκε μετέπειτα στην Mercedes-Benz). Επίσης πολλά πρόσωπα με ναζιστική ιδεολογία συνέχισαν να παρέχουν υπηρεσίες σε τομείς της Δικαιοσύνης και της Πληροφόρησης αλλά και σε κυβερνητικούς θώκους, επιβεβαιώνοντας τους εφιάλτες του Μπρεχτ, ο οποίος προειδοποιούσε κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών για τη νίκη ενάντια στο φασισμό, πως η σκύλα είναι πάλι έγκυος.
Σκηνοθετικά η ταινία είναι λίγο στεγνή και πιθανότατα να φανεί βαρετή σε όσους δεν ενδιαφερθούν για την ιστορική της θεματολογία. Το νουάρ ύφος που προσπαθεί να περάσει ο Λαρς Κράουμε θα μπορούσε να αποτυπωθεί καλύτερα αν τα πλάνα ήταν ασπρόμαυρα. Ένα όμως θετικό στοιχείο είναι πως οι πιέσεις κι οι απειλές που δέχτηκε ο εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ δεν έχουν αποτυπωθεί δραματοποιημένες, κι αυτό πετυχαίνει έναν ιδιαίτερο ρεαλισμό στην πλοκή μεταφέροντας το άγχος στους θεατές. Όσον αφορά τις ερμηνείες, οι δυο πρωταγωνιστές Μπούργκαρτ Κλάουσνερ (Goodbye Lenin, Λευκή Κορδέλα, Οι Μέρες Αφθονίας σας είναι Περιορισμένες) και Ρόναλντ Ζέρφελντ είναι εξαιρετικοί.
Η ταινία απευθύνεται κυρίως σε κοινό που ενδιαφέρεται για τις άγνωστες πτυχές της παγκόσμιας ιστορίας. Σίγουρα η συγκεκριμένη κινηματογραφική ομάδα θα φύγει ευχαριστημένη από την σκοτεινή αίθουσα γεμάτη στοιχεία για πολύωρες πολιτικές συζητήσεις.
Βαθμολογία: 6/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου