Νυκτόβια Πλάσματα

Το '17 μπήκε δυναμικά με τρεις ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές επιλογές την περασμένη Πέμπτη. Με κλειστά μάτια επέλεξα να κάνω την αρχή με την νέα ταινία του Τομ Φορντ, τα Νυκτόβια Πλάσματα και η αλήθεια είναι πως δεν το μετάνιωσα.
Ανακάλυψα τον Τομ Φορντ ως σκηνοθέτη το 2009 με το εξαιρετικό "Ένας άνδρας μόνος". Μου είχε κάνει εντύπωση τα όμορφα πλάνα τα οποία θύμιζαν πολύ πίνακες του Έντουαρντ Χόπερ αλλά και το εξαιρετικό στυλ τόσο στο ντύσιμο των ηθοποιών όσο και στη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων.
Κάτι στο οποίο δεν στερείται και η νέα του ταινία.
Η πρωταγωνίστρια, κόρη μιας πλούσιας οικογένειας από το Τέξας, επιλέγει τον χώρο της Τέχνης για να ξεφύγει από την μιζέρια της συντηρητικής της οικογένειας. Παρ' όλα αυτά επιμένει να ζει στη χλιδή και να υποστηρίζει ένα είδος τέχνης το οποίο έχει τόση αξία όσο τα σκουπίδια που μαζεύονται για ανακύκλωση. Η ίδια γνωρίζει την κενότητα της καριέρας που έχει επιλέξει αλλά και το αδιέξοδο του γάμου της. Όλα αυτά της στερούν την ηρεμία και τον ύπνο. Η εύθραυστη ισορροπία της θα γκρεμιστεί όταν λάβει από τον πρώην σύζυγό της ένα δέμα με το τελευταίο του βιβλίο, το οποίο κι αφιερώνει στην ίδια. Διαβάζοντάς το, εισχωρεί σε μία ιστορία βίας κι εκδίκησης και μαζί μ' εκείνην παρασυρόμαστε κι εμείς.
Ο Τομ Φορντ πέτυχε ένα καλογυρισμένο θρίλερ το οποίο παίζει όμορφα με την θλίψη και την σάτιρα. Μέσα από την ταινία του περνάει ένα κατηγορώ στην συντηρητική κοινωνία της Αμερικής η οποία από την μία κρύβεται πίσω από σοφιστικές εκδηλώσεις περί τέχνης και ισότητας, την στιγμή που σε άλλες περιοχές της χώρας επικρατεί ακόμα ο νόμος των γουέστερν και των ισχυρών. Τα περισσότερα πλάνα του είναι σκοτεινά θέλοντας μ' αυτόν τον τρόπο να δείξει την προσπάθεια που κάνει η θλίψη και η ασχήμια να κρυφτούν πίσω από τα φώτα της ματαιότητας και της δήθεν κουλτούρας. Παράλληλα παίζει πολύ όμορφα με τα εσωτερικά μας θέλω, όπως την αναγνωρισιμότητα που απαιτεί ένας νεαρός φιλόδοξος συγγραφέας αλλά και τις ανασφάλειες που προσπαθεί να κρύψει μία δυναμική γυναίκα η οποία κυνηγά την καριέρα για να ξεφύγει από το οικογενειακό της παρελθόν. Τους φέρνουν όμως όλα αυτά κοντά στην ευτυχία; Η ταινία δημιουργεί αρκετά ερωτήματα.
Επίσης η ταινία υποστηρίζεται από τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Επιτέλους η 'Ειμι Άνταμς βρήκε τον μελαγχολικό ρόλο που της ταιριάζει γάντι αλλά κι ο Τζέικ Τζίλενχαλ ήταν πραγματικά εξαιρετικός στον ρόλο του. Ωστόσο και οι δεύτεροι ρόλοι πατούν γερά στα πόδια τους δίνοντας μία πειστικότητα στην όλη ιστορία, ειδικά του σερίφη που τον υποδύεται ο Μάικλ Σάνον και του δολοφόνου Άαρον Τέιλορ Τζόνσον.
Το σενάριο ήταν καλοδουλεμένο χωρίς να κουράζει στις εναλλαγές των δυο ιστοριών αλλά ούτε και στα φλας μπακ, όπου η πρωταγωνίστρια θυμάται το παρελθόν με τον πρώην άνδρα της. Είναι τόσο έξυπνη η αλληλουχία των δυο εξελίξεων που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν η εκδίκηση του ήρωα στο βιβλίο που διαβάζει η πρωταγωνίστρια είναι μία κίνηση εξόντωσης της πληκτικής καθημερινότητας τόσο της ίδιας όσο κι αρκετών συνανθρώπων μας αλλά και στις λάθος επιλογές του παρελθόντος.
Τέλος οφείλω να αναγνωρίσω για μία ακόμη φορά την εκπληκτική μουσική του Abel Korzeniowski, ο οποίος με είχε εντυπωσιάσει και στην ταινία "Ένας Άνδρας Μόνος".
Να λοιπόν που ένα καλογυρισμένο θρίλερ με όμορφες ερμηνείες, καλαίσθητο στυλ, καλογραμμένο σενάριο κι εξαιρετική μουσική, κατάφερε να κάνει ένα αισιόδοξο ποδαρικό για την νέα κινηματογραφική σεζόν. Μοναδικό του μειονέκτημα, ο προώθηση της βίας ως λύση...

Βαθμολογία: 7/10