Συν τρία...

Αυτή τη φορά δεν έχω τη διάθεση να το γιορτάσω. 

Η ιδέα πως οδεύω σταθερά αλλά με γοργούς ρυθμούς προς τα μισά της τέταρτης δεκαετίας μου, μόνο προκαλεί φόβο. 

Και δεν αναφέρομαι στο φόβο για τον χρόνο που μένει πίσω. Σ' αυτό το θέμα είμαι απολύτως ικανοποιημένος πως δεν αφήνω τις στιγμές να κυλούν ανεκμετάλλευτες. 

Η νοσταλγία των παλιών στιγμών είναι μία παρηγοριά στη μοναχική πορεία που λέγεται ζωή. Όσο περισσότερες τόσο πιο πλούσιος ο εσωτερικός μας κόσμος.

Αυτό όμως που με τρομάζει είναι πως φεύγω με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τα μπρος. Κι ενώ έχω τόσες σκέψεις στο μυαλό μου, τόσα όνειρα, τόσους προορισμούς, δε ξέρω αν χωρούν στο χρόνο που μου υπολείπεται. Κι όσο περισσότερα σχέδια κάνω τόσο πιο γρήγορα ο χρόνος κυλά. 

Δε θα πάψω ποτέ όμως να κάνω σχέδια, ούτε θα σταματήσω να ονειρεύομαι. 

Και δυστυχώς ούτε ο χρόνος θα πάψει να γεμίζει την πλάτη μου με χρόνια. 

Ευελπιστώ επιτέλους, στα 33 μου να συμφιλιωθώ με την ιδέα αυτή για να μπορέσει να γίνει αρμονική η συμβίωσή μου με τον βιαστικό χρόνο. 

Τριάντα τρία λοιπόν...