Moonlight

Άργησα αρκετά να δω το Moonlight. Είναι γεγονός πως ενώ εκτιμώ την ανεξάρτητη σκηνή της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού, δύσκολα την εμπιστεύομαι. Σπάνια πετυχαίνεις ταινία που μπορεί να σε ταρακουνήσει σ' αντίθεση με τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ο οποίος είναι πολλά επίπεδα ανώτερος σ' αυτόν τον τομέα. Παρ' όλα αυτά έρχονται κι από την Αμερική κατά καιρούς διάφορα διαμαντάκια. Όμως δε ξέρω αν η συγκεκριμένη ταινία ανήκει σ' αυτά. 

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το Moonlight κρύβει πολλά ισχυρά χαρτιά τα οποία πραγματικά μ' ενθουσίασαν. Ο σκηνοθέτης Μπάρι Τζένκινς κατηγοριοποίησε τη ζωή του πρωταγωνιστή σε τρία κεφάλαια. Πολύ έξυπνη η επιλογή των τριών περιόδων της ζωής του, διότι μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερε να παρουσιάσει τους τρεις παράγοντες που πλάθουν (κι ενίοτε καταστρέφουν) τη ζωή μας, κι αυτοί είναι η οικογένεια, το σχολείο και η κοινωνία. 

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Σαϊρόν μεγαλώνει με μία μητέρα εθισμένη στα ναρκωτικά. Οι εκρήξεις της αλλά κι έλλειψη ανθρώπινης επαφής μαζί της, τον έχουν μετατρέψει σε ένα αγόρι γεμάτο ανασφάλειες που δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Ένα μεγάλο κενό σχηματίζεται μέσα του το οποίο αρχίζει σιγά-σιγά να γεμίζει από οργή. Σ' εκείνη τη φάση της ζωής του γνωρίζει τον Χουάν, ο οποίος τυγχάνει να είναι το βαποράκι της μάνας του. Αρχίζει να τον θαυμάζει σιωπηλά διότι είναι ο μόνος άνθρωπος που του δίνει σημασία. Εδώ θα ήθελα να επισημάνω πως ο Μαερσάλα Αλί δεν μ' εντυπωσίασε ιδιαίτερα με την ερμηνεία του. 

Στη δεύτερη φάση της ζωής του, ο Σαϊρόν είναι πλέον έφηβος και συνειδητοποιημένος ομοφυλόφιλος, ο οποίος δέχεται σεξιστικές και σωματικές επιθέσεις από συμμαθητές του. Η οργή η οποία έχει συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια μέσα του θα σκάσει πάνω στη πλάτη του ηθικού αυτουργού μίας άνανδρης επίθεσης που δέχτηκε στο προαύλιο χώρο τους σχολείου. Η κίνηση αυτή θα αλλάξει όλη του τη ζωή.

Στη τρίτη φάση της ζωής του, ο Σαϊρόν έχει αντιγράψει πλήρως το παιδικό του πρότυπο. Έχει γίνει έμπορος ναρκωτικών και χρησιμοποιεί τον ογκώδης σωματότυπό του, για να κρύψει την εύθραυστη ψυχή που κουβαλάει μέσα του. Κι ενώ ζει στην ψευδαίσθηση της υπερδύναμής του, δέχεται ξαφνικά μία πρόσκληση από το παρελθόν. Είναι όμως έτοιμος να αντιμετωπίσει τα αναπάντητα ερωτήματα του παρελθόντος;

Από τα τρία κεφάλαια μου άρεσαν τα δύο πρώτα. Το τρίτο ήταν τελείως άνοστο, κενό κι αργό. Η σιωπή του πρωταγωνιστή φαινόταν ως αποτέλεσμα της ελλιπής έμπνευσης του σκηνοθέτη. Αντιθέτως στα δυο πρώτα κεφάλαια υπήρχε αρκετή ειλικρίνεια απέναντι σε θέματα ταμπού τα οποία δυσκολεύονται να θίξουν μέχρι σήμερα οι Αμερικανοί στις ταινίες τους, όπως είναι η οικογένεια. Επίσης ο σκηνοθέτης παρουσιάζει με μεγάλη ευαισθησία και σοβαρότητα την ανασφάλεια του ήρωα. 

Κατά τ' άλλα η ταινία περιέχει λιτούς (σχεδόν ανύπαρκτους) διαλόγους, στους ακούστηκαν λίγα σοφά λόγια απ' τα οποία κρατάω το βασικότερο "να είσαι αυτό που θες εσύ να είσαι κι όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι". Λίγους ανθρώπους γνωρίζω που το εφαρμόζουν αυτό και πραγματικά τους θαυμάζω. Στη συγκεκριμένη ταινία ο ήρωας δεν υιοθετεί την θεωρία αυτή. Προτιμάει να μεταμορφωθεί στο "τέρας" με το οποίο του συστήθηκε η κοινωνία. Οπότε καλοί στα λόγια αλλά στην πράξη μηδέν.

Σε αντίθεση με τον Μαερσάλα Αλί, ο οποίος κέρδισε το όσκαρ β' ανδρικού ρόλου (!), οι ηθοποιοί που υποδύθηκαν τον ήρωα (στις τρεις ηλικιακές του φάσεις) και η ηθοποιός που ερμήνευσε την μητέρα του ήρωα, ήταν εκπληκτικοί. 

Σκηνοθετικά η ταινία δεν μ' εντυπωσίασε στα πλάνα. Η κάμερα κουνιέται χωρίς λόγο και κάνει αδικαιολόγητα κοντινά στα πρόσωπα ή στις πλάτες των ηρώων. Λίγες οι σκηνές που είναι δυνατές κι αυτές οφείλονται κυρίως στο εκπληκτικό βλέμμα του πιτσιρικά (στο πρώτο κεφάλαιο της ταινίας). 

Τέλος, μου φάνηκες τελείως περιττή η ομοφυλοφιλία στη συγκεκριμένη ταινία. Η ανασφάλεια, η αντικοινωνικότητα, το μπούλινγκ και τα αδιέξοδα των ανθρωπίνων σχέσεων δεν είναι χαρακτηριστικά που αντιστοιχούν μονάχα στην ομοφυλοφιλία. Σε αρκετά σημεία μάλιστα αναρωτήθηκα για τον λόγο ύπαρξης της συγκεκριμένης σεξουαλικής πτυχής. Δεν επηρεάζει ιδιαίτερα την έκβαση της ταινίας. Πολύ φοβάμαι πως ο σκηνοθέτης το χρησιμοποίησε για τις εντυπώσεις και την διαφημιστική "προώθηση" της συγκεκριμένης ταινίας. 

Και κάτι ακόμα, για ποιο λόγο οι τελευταίες ταινίες κλείνουν απότομα; Έτσι ξαφνικά ενώ κάθεσαι κι απολαμβάνεις το έργο περιμένοντας κάποια κορύφωση ή έστω κάποιο τελικό πόρισμα-νόημα, πέφτουν ξαφνικά οι τίτλοι τέλους αφήνοντας μας με μία απορία. Έχει αρχίσει να καταντάει κουραστικό.

Για να κλείνουμε με την συγκεκριμένη ταινία, το Moonlight δεν είναι κακή ταινία αλλά δεν είναι και το αριστούργημα που έχει πλασαριστεί από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (κυρίως). Είναι μία ευαίσθητη ταινία με πολλά όμως κενά. 

Όσον αφορά το όσκαρ καλύτερης ταινίας που κέρδισε, μου θύμισε απίστευτα την περίπτωση του Crash. 

Τι ήταν το Crash; 

Μα φυσικά η ταινία που κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ταινίας το 2005. 

Ποιος το θυμάται όμως;

Βαθμολογία: 7/10