Οπισθεν ολοταχώς

του Γιώργου Τσιάρα

Τη μετάβαση στην «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων» ανακοίνωσαν, ως γνωστόν, την περασμένη Δευτέρα στο παλάτι των Βερσαλλιών οι ηγέτες των τεσσάρων ισχυρότερων οικονομιών της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης Ενωσης, λίγες μέρες μετά την παρουσίαση του σχετικού «οδικού χάρτη» -έστω και με τη μορφή σεναρίων– για το κοινό (;) μας μέλλον από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.
Το παιχνίδι, ως συνήθως, είναι σικέ: οι αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί άνωθεν και θα επιβληθούν στα μικρότερα κράτη-μέλη με όπλο την απειλή της πιστωτικής ασφυξίας και τις νεοαποικιακές σχέσεις εξάρτησης που έχουν ήδη από καιρό διαμορφωθεί.
Ηδη από τον φοβερό εκείνο Ιούνη του 2015, παραμονές του ατυχούς ελληνικού δημοψηφίσματος και της ταπεινωτικής συνθηκολόγησης της κυβέρνησης Τσίπρα, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη είχε πληροφορηθεί τα εν λόγω σχέδια για τη δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ή περισσότερων ταχυτήτων, χάρη στις αποκαλύψεις της γερμανικής εφημερίδας Die Zeit για την ύπαρξη σχετικού μυστικού συμφωνητικού μεταξύ Μέρκελ και Ολάντ.
Δεκαπέντε μήνες μετά, τον Οκτώβριο του ‘16, και αφού μεσολάβησε το σοκ του Brexit, ήρθαν στη δημοσιότητα έγγραφα του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών όπου φαινόταν ότι ο «σκληρός πυρήνας» της Ευρωπαϊκής Ενωσης είχε πάρει οριστικά τις αποφάσεις του: όλοι μαζί, μεν, και οι...ψωριάρηδες –σαν τη χρεοκοπημένη Ελλάδα– χώρια.
Πώς το είπε να δείτε η Μέρκελ τη Δευτέρα;
«Οι Ευρωπαίοι οφείλουν να έχουν το θάρρος να αποδεχτούν πως κάποιες χώρες τρέχουν πιο γρήγορα από άλλες... Καιρός να φύγουμε μπροστά» - αφήνοντας τους άλλους εταίρους πίσω ή σωστότερα... κάτω.
Πρόκειται, φυσικά, για μια ακόμη κοροϊδία.
Οι «πολλές ταχύτητες» ισχύουν εδώ και πολλά χρόνια, πίσω από τον χιλιοτρυπημένο φερετζέ της ισοτιμίας και των ευρωπαϊκών κεκτημένων, και οριστικοποιήθηκαν με την «εισαγόμενη» από τις ΗΠΑ πιστωτική κρίση του 2007-08, που έδωσε την ευκαιρία στη Γερμανία να υλοποιήσει με οικονομικά μέσα ό,τι δεν κατάφερε σε δυο παγκόσμιους πολέμους στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. 
Δέκα χρόνια μετά το κραχ της Lehman Brothers, η Γερμανία δεν έχει οικονομικό αντίπαλο στην Ευρώπη και γι’ αυτό έχει κατά το κοινώς λεγόμενο «μαζέψει όλο το χαρτί»: οι εξαγωγές της σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και το πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της, αυτή η «μαύρη τρύπα» της ευρωπαϊκής οικονομίας που εξηγεί από μόνη της πολλά από τα σημερινά μας βάσανα, ξεπέρασε ήδη το 8% του ΑΕΠ της, αγγίζοντας τα 250 δισ. ευρώ τον χρόνο.
Ταυτόχρονα, εκμεταλλεύεται αριστοτεχνικά την τεχνητή καθίζηση των εταίρων της για να δανείζεται χρήματα με αρνητικό, ουσιαστικά, επιτόκιο: κοινώς, είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη την οποία οι επενδυτές... πληρώνουν για να παρκάρουν τα χρήματα τους στα «ασφαλή» ομόλογα της!
Μία ματιά στα «σπρεντ» των επιτοκίων αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι ούτε η Γαλλία, ούτε φυσικά οι προβληματικές Ιταλία και Ισπανία βρίσκονται ή θα βρεθούν στο ορατό μέλλον στην ίδια οικονομική και αναπτυξιακή ταχύτητα με τη Γερμανία.
Ομως οι πολλές ταχύτητες δεν υπάρχουν μόνο μεταξύ των κρατών, αλλά και εντός τους.
Πού πάνε όλα αυτά τα αμύθητα έσοδα από τα εμπορικά πλεονάσματα και τα επιχειρηματικά κέρδη των γερμανικών κολοσσών;
Σίγουρα όχι στους συνεχώς αυξανόμενους σε αριθμό νεόπτωχους των πόλεών της, που βλέπουν τη χώρα τους να «τρέχει μπροστά» ενώ οι ίδιοι καλούνται να φυτοζωήσουν με συνεχώς μειούμενα κοινωνικά επιδόματα. 
Ξέρετε γιατί σημειώνει τόσο υψηλή δημοτικότητα ο (δεν-τον-λες-και-«σοσιαλιστή») ηγέτης του SPD Μάρτιν Σουλτς, σε βαθμό να απειλεί τη «Μούτι» (Μητερούλα) Μέρκελ;
Την απάντηση δίνει πρόσφατο αποκαλυπτικό δημοσίευμα της Deutsche Welle, σύμφωνα με το οποίο 19 εκατομμύρια Γερμανοί (το 23% του πληθυσμού) ζουν σήμερα κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας και πως η γερμανική ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα σε περισσότερα από 330.000 νοικοκυριά μέσα σε μόλις ένα εξάμηνο.
Τα επίσημα ποσοστά ανεργίας είναι πολύ χαμηλά, αλλά η μερική απασχόληση σαρώνει, με εκατομμύρια ανθρώπους να ψωμολυσσούν κυριολεκτικά απασχολούμενοι σε «mini jobs» για 400 ευρώ τον μήνα, ενώ ένας στους τρεις ανέργους (σύμφωνα πάντα με τη DW) έχει απλήρωτους λογαριασμούς ρεύματος και υδροδότησης, και απλήρωτα ενοίκια, και κυρίως δεν έχει αρκετά χρήματα για να ζεστάνει και να ταΐσει την οικογένειά του...
Πίσω λοιπόν από το καινούργιο ευρωπαϊκό παραμύθι των πολλών ταχυτήτων, όπου οι «υγιείς» και «πρόθυμες» χώρες θα προχωρούν ταχύτερα προς την «ολοκλήρωση» και οι υπόλοιποι θα ακολουθούν με τον δικό τους ρυθμό, κρύβεται η... όπισθεν μιας ζοφερής ταξικής πραγματικότητας που δεν είναι άλλη από την αποθέωση των παρασιτικών ελίτ και τη φτωχοποίηση και τη σταδιακή εξαθλίωση για τους πολλούς.
Εξήντα χρόνια μετά την υπογραφή της γενέθλιας Συνθήκης της Ρώμης, η Ευρώπη τρώει σαν τον Κρόνο τα παιδιά της και κυοφορεί με τη λαιμαργία και την αναλγησία της τα ακροδεξιά τέρατα που μια μέρα θα την ξαναπνίξουν στο αίμα...

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών