Trainspotting 2

Πριν πας σε κάποια σκοτεινή αίθουσα για να παρακολουθήσεις την μετά από 20 χρόνια συνάντηση της παλιοπαρέας του Εδιμβούργου, σκέψου πρώτα την παρακάτω παράμετρο. Πολύ σπάνια είναι καλό ένα σίκουελ, πόσο μάλλον όταν γίνεται για τη συνέχεια μιας θρυλικής πλέον ταινίας. Εξαρχής το Trainspotting 2 ήταν καταδικασμένο να βρεθεί στη σκιά του πρώτου. Έχοντας τα παραπάνω στο μυαλό σου, πιθανότατα να απολαύσεις χωρίς απαιτήσεις το T2!
Η ιστορία αναφέρεται στην μετάνοια του Ρέντον, ο οποίος επιστρέφει στην Σκωτία για να ζητήσει συγνώμη στην παρέα που πρόδωσε. Αν κι ο αξιαγάπητος Σπαντ τον συγχωρεί αμέσως, ο Σικ Μπόι εξακολουθεί να βράζει από οργή και προσπαθεί να βρει έναν τρόπο για να τον εκδικηθεί. Την ίδια στιγμή ο τραμπούκος Μπέγκμπι το σκάει από τις φυλακές κι όταν μαθαίνει πως ο Ρέντον είναι στο Εδιμβούργο, αποφασίζει να τον σκοτώσει.
Σεναριακά η ταινία μπορεί να πάτησε στο λογοτεχνικό σίκουελ του Trainspotting (το "Porno) αλλά τελικά διάλεξε μία δικιά της ερμηνεία πάνω στα γεγονότα. Η ιστορία έπασχε αρκετά και σε έμπνευση αλλά και σ' ενδιαφέρον. Ήταν φανερό πως ο Ντάνι Μπόιλ δεν είχε να μας προσφέρει πολλά κι έτσι γυρνούσε συνέχεια σε πλάνα της πρώτης ταινίας. Με αυτά τα φλας μπακ προσπάθησε να μας καλύψει διάφορα κενά του παρελθόντος των τεσσάρων  ηρώων.
Όμως η ταινία είχε αρκετά θετικά στοιχεία. Πρώτα απ' όλα μπορεί να έβλεπα στην οθόνη τέσσερα γεροντοπαλίκαρα να συνεχίζουν να φέρονται σαν πιτσιρικάδες που πλακώνονται σε αλάνες αλλά αμέσως μου δημιούργησαν μία οικειότητα. Με την εμφάνιση του καθενός έλεγα μέσα μου "ρε αυτόν τον γνωρίζω" κι η αίσθηση αυτή που άρεσε. Επίσης η ταινία έχει ένα αρκετά καλό soundtrack, όχι σαν το πρώτο (αν και παίζουν αρκετά από τα θρυλικά κομμάτια της πρώτης ταινίας).
Έπειτα υπήρξαν κάποιες σκηνές που μου άρεσαν πολύ. Οι κυριότερες ήταν η συζήτηση του Ρέντον με τον πατέρα του, όπου στην άδεια καρέκλα της εκλιπούσας μητέρας του, υπήρχε η σκιά της στον τοίχο (εκπληκτική σκέψη) κι ο εξαιρετικός μονόλογος-κατηγορώ του Ρέντον στην πανέμορφη Βερόνικα για τον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Στα θετικά της ταινίας έχω να προσθέσω ότι υπήρχαν κι αρκετές αστείες σκηνές που μ' έκαναν να γελάσω με τη ψυχή μου όπως η αποτυχημένη αυτοκτονία του Σπαντ αλλά και η ανορθόδοξη συνάντηση του Ρέντον με τον Μπέγκμπι στις τουαλέτες ενός κλαμπ.
Τέλος η ταινία μου πρόσφερε αρκετά νοσταλγικά συναισθήματα καθ' όλη τη διάρκειά της κι αυτό για μένα ήταν όμορφο. Και φυσικά το τελείωμά της για μένα ήταν εκρηκτικό!
Κλείνοντας, θέλω να επισημάνω κάτι ακόμα. Ως λάτρης των ταξιδιών, το T2 μου ανέδειξε το Εδιμβούργο μέσα από όμορφες εικόνες. Σαφώς κι έπεσα θύμα μάρκετινγκ μιας και η ταινία επεδίωξε να διαφημίσει την πόλη αλλά η προσπάθειά της ήταν έξυπνη κι ευχάριστη.
Σίγουρα το Trainspotting 2 δεν αξίζει τις δάφνες του πρώτου, αλλά προσφέρει μία ευχάριστη και νοσταλγική βραδιά.

Βαθμολογία: 7/10