Πάει καιρός από τότε που απόλαυσα μία πραγματική περιπέτεια στις σκοτεινές αίθουσες. Ανόητα σενάρια που βασιζόντουσαν σε σκηνές δράσης κι ειδικά εφέ, με είχαν αναγκάσει να γυρίσω την πλάτη μου σ' αυτού του είδους τις ταινίες. Όταν όμως είδα το τρέιλερ του Suburra, σκέφτηκα πως αξίζει να κάνω μία εξαίρεση. Και να που τελικά η διαίσθησή μου βγήκε αληθινή. Η νέα γκανγκστερική ταινία ιταλικής προέλευσης, αποδεικνύει πως υπάρχουν ακόμη σενάρια τα οποία μπορούν να μας καθηλώσουν στα καθίσματα από το πρώτο λεπτό και να μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό σε κάθε ανατροπή.
Για να ξεχωρίσει όμως μία περιπέτεια από τις άλλες του είδους της χρειάζεται ρεαλιστικές ερμηνείες και κατάλληλη μουσική. Σ' αυτό το κομμάτι το Suburra πήρε άριστα. Αυτό όμως που το κάνει ακόμη καλύτερο είναι πως καταφέρνει να ενθουσιάσει τον θεατή χωρίς να βασίζεται σε σκηνές δράσεις, διότι το ισχυρότερό του χαρτί είναι το σενάριο.
Η ιστορία μας ταξιδεύει στο φθινόπωρο του 2011, όπου στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας είχαν κάνει την εμφάνισή τους τα σκάνδαλα της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι ενώ στο Βατικανό άρχιζαν οι πρώτοι ψίθυροι για την παραίτηση του Πάπα. Πίσω όμως από αυτά τα γεγονότα κάποιες άλλες εξελίξεις έτρεχαν υπογείως.
Ένας αρχιμαφιόζος με το παρατσούκλι "σαμουράι" ετοιμάζει μία μεγάλη επένδυση στην παραλιακή ζώνη της Όστιας (έξω από την Ρώμη). Με την ανορθόδοξη βοήθεια ενός νεαρού μαφιόζου, αγοράζει όλες τις παραλιακές επιχειρήσεις (εστιατόρια, μπαρ κ.α.) ενώ με τη συνεργασία που έχει μ' έναν διεφθαρμένο βουλευτή προσπαθεί να "αγοράσει" όσες ψήφους χρειάζονται από τη ιταλική βουλή για να δοθεί το πράσινο φως των επενδύσεων. Την ίδια στιγμή προσπαθεί να τα χει καλά και με την εκκλησία. Κάθε εμπόδιο που εμφανίζεται στο δρόμο του, εξοντώνεται με συνοπτικές διαδικασίες και με υπολογισμένες κινήσεις οδεύει σταθερά προς την επίτευξη του στόχου του.
Όλα πηγαίνουν ρολόι και φαίνεται πως η υλοποίηση των στόχων του θα επιτευχθεί ακόμη και σε περίπτωση που η κυβέρνηση αλλάξει. Τι συμβαίνει όμως όταν ένα γρανάζι του ρολογιού χαλάσει ή πάει λίγο στραβά;
Μία στραβή κίνηση στο ξεκίνημα της ταινίας θα σταθεί η αφορμή να προκληθεί το απόλυτο χάος στον υπόγειο κόσμο της μαφίας. Ο θάνατος μίας ανήλικης πόρνης θα φέρει τον διεφθαρμένο βουλευτή σε δεινή θέση, η οποία θα χειροτερεύσει όταν θα αρχίσει να δέχεται εκβιασμούς από την μαφία των τσιγγάνων. Μέσα στον πανικό του θα ζητήσει βοήθεια από μία άλλη ομάδα του υποκόσμου κάτι που θα ξεκινήσει τον πόλεμο μεταξύ των μαφιόζων και των τσιγγάνων. Αυτή η απρόσμενη αναταραχή θα θέσει σε κίνδυνο τα επενδυτικά σχέδια του αρχιμαφιόζου, ο οποίος με τη σειρά του θα προσπαθήσει να κάνει τα πάντα για να σβήσει τη φωτιά.
Ο σκηνοθέτης δε μας προσφέρει μία "ευκολοδιάβαστη" περιπέτεια, γι' αυτό κι ανοίγει πολλά μέτωπα από την αρχή της ταινίας. Σαν ένα κουτί γεμάτο κομμάτια παζλ, τα αδειάζει πάνω στο τραπέζι και μας προκαλεί να κάτσουμε και με υπομονή να τα ενώσουμε ένα-ένα. Όσο περνάει η ώρα τόσο περισσότερο κλείνουν τα κενά μεταξύ τους, δίνοντάς μας μία όλο και πιο ξεκάθαρη εικόνα. Αυτό το παιχνίδι που δημιουργείται μεταξύ των συντελεστών της ταινίας και του θεατή, κάνουν το Suburra να θεωρείται ως ένα από τα εξαιρετικά διαμάντια του είδους του.
Η πλούσια πλοκή του μεταθέτει σε δεύτερη μοίρα την επιθυμία για σκηνές δράσεις, οι οποίες δεν είναι και λίγες. Λιτή αλλά εκπληκτική η διαφυγή δύο προσώπων με αυτοκίνητο, μετά την δολοφονική επίθεση σε δυο βασικά μέλη της τσιγγάνικης μαφίας. Εξαιρετική επίσης κι η σκηνή με την ανταλλαγή πυροβολισμών μέσα σε ένα σούπερμαρκετ.
Από εκεί και πέρα η ταινία υπερτερεί και στις εξαιρετικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Ο καθένας έχοντας το δικό του πόστο, παίζει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Η κάθε απόφαση αλλά κι η κάθε κίνηση ρίχνουν περισσότερο λάδι στη φωτιά, οδηγώντας μας με σταθερή πορεία στην αποκάλυψη της τελευταίας μέρας. Κι εκεί είναι που αρχίζουν οι ανατροπές για τις οποίες δε θέλω να πω τίποτα παραπάνω.
Όσον αφορά το κινηματογραφικό σκέλος, τα πλάνα της ταινίας είναι συνηθισμένα αλλά μέσα απ' αυτά ξεχειλίζει η ιταλική φινέτσα και η καλόγουστη αισθητική της Αιώνιας Πόλης. Κι εκεί είναι που δημιουργείται η απόλυτη αντίφαση καθώς συγκρούεται η αίγλη του παρελθόντος με τον βούρκο της σύγχρονης πολιτικής, θρησκευτικής και κοινωνικής κατάστασης, με τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν να γίνεται μέσα από τον τίτλο του έργου καθώς η Suburra ήταν μία κακόφημη γειτονιά της Αρχαίας Ρώμης.
Η Υπόγεια Πόλη είναι η περιπέτεια που περίμενα χρόνια να απολαύσω στις σκοτεινές αίθουσες, κάτι που τελικά μου προσφέρθηκε απλόχερα μέσα από την αξιόλογη δουλειά του Στέφανο Σολίμα (γιος του θρυλικού σκηνοθέτη των σπαγγέτι γουέστερν Σέρτζιο Σολίμα).
Συνιστώ να την απολαύσετε!
Βαθμολογία: 8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου