Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου

Μέχρι στιγμής έχω δει τρία από τα τέσσερα φαβορί των φετινών Όσκαρ. Μετά το μέτριο "Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι" και το μαρτυρικά αργό κι εκνευριστικά κενό "Αόρατη Κλωστή", ήρθε η σειρά να παρακολουθήσω την πολλά υποσχόμενη ταινία "Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου". Το συμπέρασμα μετά τη προβολή της είναι πως η μετριότητα τρίτωσε πανηγυρικά. 

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Η ιστορία μας ταξιδεύει στην Λομβαρδία όπου ένας Αμερικάνος ιστορικός-αρχαιολόγος την επισκέπτεται για να μελετήσει κάτι το οποίο δε διευκρινίζεται. Τον φιλοξενεί ένας Ιταλός αρχαιολόγος χωρίς να εξηγείται ο λόγος. Όπως παρατηρούμε τα σεναριακά κενά εμφανίζονται από το ξεκίνημα της ταινίας, ανούσια μεν αλλά έχουν κι αυτά τη σημασία τους. Η παρουσία του Αμερικανού στην έπαυλη δεν εξελίσσεται ευχάριστα παρ' όλο που οι οικοδεσπότες κρύβουν με άκρως δεξιοτεχνικό τρόπο την ενόχληση που τους προκαλεί η έπαρσή του (πχ τον ειρωνεύονται με την λέξη "later" κάθε φορά που αποχωρεί από την παρέα). Ο γιος της οικογενείας είναι ο πρώτος που εκφράζει ανοιχτά κι έντονα τη δυσφορία του. Μία δυσφορία που βασίζονται στη ζήλια του απέναντι στην γοητεία που εκπέμπει ο Αμερικάνος. Ο φιλοξενούμενος το συνειδητοποιεί κι αρχίζει να προκαλεί περισσότερο. Η ενοχλητική συμπεριφορά του κι ο εκνευριστικός εγωκεντρισμός του είναι σημαντικοί λόγοι που εξαρχής δεν τον συμπαθούμε ως θεατές. Η ζήλια μετατρέπεται σιγά-σιγά σε ενθουσιασμό κάτι που γεννά πάθος μεταξύ των δυο προσώπων. 

Μέχρι ενός σημείου η ιστορία εξελίσσεται μ΄ενδιαφέρον καθώς επικεντρώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις, στην ανασφάλεια, στην μοναξιά αλλά και στην έλλειψη ειλικρίνειας στην επικοινωνία. Τα πλάνα είναι εξαιρετικά και η μουσική παίζει έναν ευχάριστο ρόλο. Τα χρώματα της ιταλικής υπαίθρου, της έπαυλης αλλά και των ενδύσεων προκαλούν ένα αίσθημα νοσταλγίας. Με λίγα λόγια σου δίνεται η εντύπωση πως ίσως να είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Όμως από τα μισά κι έπειτα, παρακολουθούμε μία ομοφυλοφιλική έξαρση άνευ λόγου κι ουσίας. Οι δυο πρωταγωνιστές δεν καταφέρνουν να κερδίσουν τη συμπάθειά μας, ενώ με τις ερωτικές σκηνές, μου άφησαν την υπόνοια πως διεκδικούσαν την εμπορευματοποίηση του θέματος παρά την δημιουργία διαλόγου με τους θεατές. Η διακωμώδηση φάνηκε στη σκηνή με το βερίκοκο το οποίο μου θύμισε αρκετά το American Pie. 

Αναφερόμενος στο θέμα εμπορευματοποίησης του έρωτα, θα φέρω ως παράδειγμα την "Ζωή της Αντέλ", η οποία ήταν μία ενδιαφέρουσα ερωτική ιστορία η οποία διαφημίστηκε περισσότερο για τη σχέση των δύο ομοφυλόφιλων κοριτσιών. Ακριβώς το ίδιο πιστεύω πως συνέβη και τώρα. Μόνο που την δεύτερη φορά η επανάληψη του ίδιου "προϊόντος" ξεφουσκώνει αρκετά. Γι' αυτό κι ο δημιουργός έβαλε τα δυνατά του. Αλλά ούτε οι δυο ακραίες σκηνές βοήθησαν, παρόλο που προσπάθησαν να εξιτάρουν τα ταμπού των θεατών. 

Οι ηθοποιοί είναι τελείως απόμακροι μ' αποτέλεσμα να μην υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ ερμηνευτών και θεατών. Αν υπάρχει κάτι κοινό, τότε αυτό είναι το αίσθημα της επιθυμίας, το οποίο κι αυτό αιωρείται άσκοπα στην ατμόσφαιρα. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει καμία απολύτως ουσία. 

Παρ' όλα αυτά η ταινία είχε μερικά καλά σημεία που θα ήθελα να επισημάνω. Στο βόρειο κομμάτι της Ιταλίας και συγκεκριμένα στη Λομβαρδία (με εξαίρεση την Μπρέσια), χτυπάει ακόμα η καρδιά του φασισμού. Μόνο που το φίδι δε κρύβεται μέσα σε ξυρισμένα κεφάλια κι άρβυλα. Με έναν άκρως εύστοχο τρόπο, ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει την ύπαρξη αυτού του φιδιού σε αρκετά σπίτια κι σε πολλούς ανθρώπους πάσης υποψίας. 

Επίσης βρήκα ενδιαφέρον το ένα σκέλος του μονολόγου του πατέρα (ο οποίος ήταν ένα απίστευτο πάντρεμα Ρόμπιν Γουίλιαμς με Χοακίν Φίνιξ) στο θέμα των επιθυμιών που ποτέ δεν κυνήγησε να υλοποιήσει, μ' αποτέλεσμα να περνούν τα χρόνια διογκώνοντας το κενό μέσα του. Το δεύτερο σκέλος που αγιοποιεί την κρυφή σχέση του γιου του με τον φιλοξενούμενο, το βρήκα υπερβολικό διότι ποτέ δε μπορεί να γνωρίζει κανείς τις προθέσεις ενός μεγάλου που συνάπτει ερωτικές σχέσεις με έναν έφηβο (ή έφηβη). Πόσο μάλλον μ' αυτόν τον τρόπο (κατά την άποψή μου ο Αμερικανός έπαιζε με τον πιτσιρικά καθώς λίγο καιρό αργότερα του ανακοινώνει τον γάμο του με μία κοπέλα που είναι δυο χρόνια μαζί). Καλό είναι να είμαστε επιφυλακτικοί σε κάποια θέματα. 

Η ιστορία δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία ψευτοφιλοσοφημένη παραλλαγή του βιβλίου (και ταινίας) "Θάνατο στη Βενετία", για την οποία πολύ φοβάμαι πως μετατρέπεται σε χαρά για τον κάθε ομοφοβικό. 

Βαθμολογία: 5/10