του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Μπορεί ο Μάριο Ντράγκι να διανύει τον τελευταίο χρόνο της θητείας του, ξεσκονίζοντας τον θώκο του για τον επόμενο, πιθανότατα Γερμανό διάδοχό του. Άρα αναρωτιέται κανείς τι ζόρι τραβάει με τους πλειστηριασμούς στην Ελλάδα.
Τι ακριβώς έγινε στην τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup, τι ακριβώς διημείφθη μεταξύ του προέδρου της ΕΚΤ και του υπουργού Οικονομικών ίσως δεν το μάθουμε σύντομα. Περιοριζόμαστε στην ανεκδοτολογική εκδοχή του περιστατικού και στα όσα ευγενικά και διακριτικά είπε ο Ε. Τσακαλώτος στο Ευρωκοινοβούλιο. Το πρωτόκολλο εχεμυθείας δεσμεύει τους συμμετέχοντες σ’ αυτό το «άτυπο» και ανεξέλεγκτο όργανο της Ευρωζώνης που αποφασίζει για τα πάντα χωρίς να λογοδοτεί σε κανένα και χωρίς καν να πρακτικογραφούνται επίσημα οι συνεδριάσεις του. Θυμόμαστε, βέβαια, ότι θεωρήθηκε έγκλημα καθοσιώσεως -ή απλώς γραφικότητα- από τους τότε ομολόγους του η εξομολόγηση του Γ. Βαρουφάκη ότι ηχογραφούσε τις συνεδριάσεις του Eurogroup.
Αυτό, βέβαια, δεν είναι ιδιομορφία αποκλειστικά του Eurogroup. Κι άλλα κορυφαία όργανα της Ε.Ε. προτιμούν την «άτυπη» λειτουργία, τους κανόνες «εχεμύθειας» και το προνόμιο της αδιαφάνειας. Πρώτη απ’ όλους η ΕΚΤ. Πώς καταλήγει στις αποφάσεις του το Διοικητικό της Συμβούλιο, τι θέση παίρνουν εκεί οι 19 κεντρικοί τραπεζίτες και τα 6 μέλη του Εκτελεστικού της Συμβουλίου πριν ο «μάγος» Ντράγκι ανακοινώσει την απόφαση; Ως γνωστόν, η ηγεσία της ΕΚΤ, οχυρωμένη πίσω από την εδραιωμένη στις συνθήκες σιδηρά «ανεξαρτησία» της, αρνείται να δώσει στοιχεία για τον τρόπο που διαμορφώνει τις αποφάσεις της ακόμη και στο Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο, κορυφαίο ελεγκτικό όργανο της Ε.Ε.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ή είναι, στον βαθμό που ο φημολογούμενος διαπληκτισμός Ντράγκι- Τσακαλώτου φωτίζει την υπερεξουσία της ΕΚΤ όχι μόνο στη διακυβέρνηση της Ευρωζώνης, αλλά και στο ψαλίδισμα της κυριαρχίας κάθε κράτους - μέλους. Μπορεί ο Μάριο Ντράγκι να διανύει τον τελευταίο χρόνο της θητείας του, ξεσκονίζοντας τον θώκο του για τον επόμενο, πιθανότατα Γερμανό διάδοχό του. Άρα αναρωτιέται κανείς τι ζόρι τραβάει με τους πλειστηριασμούς στην Ελλάδα.
Προφανώς το θέμα δεν είναι προσωπικό. Ο Μάριο Ντράγκι θα συνεχίσει την καριέρα του στην Goldman Sachs ή σε κάποιο άλλο παγκόσμιο τραπεζικό «ζόμπι» ή σε κάποιον ευαγή διεθνή οργανισμό - κανείς δεν πάει χαμένος από το κλαμπ της χρηματοπιστωτικής ελίτ, το περίφημο G30. Ούτε είναι θέμα ψυχολογίας ο βαθμός αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας του Ντράγκι ή του Ρέγκλινγκ στις εκτιμήσεις τους για τις ελληνικές επιδόσεις στο «σπριντ» προς την «καθαρή» ή «ακάθαρτη» έξοδο από τα Μνημόνια. Είναι θέμα άσκησης μιας αυταρχικής εξουσίας που θεωρεί τις ελληνικές συστημικές τράπεζες ιδιοκτησία της, παρά την αιματηρή ανακεφαλαιοποίησή τους με χρήματα των φορολογουμένων. Που δεν μοιράζεται με κανέναν το προνόμιο ελέγχου της -ούτε καν με τα «αγορές» στις οποίες ομνύει- και γι’ αυτό απαιτεί 40.000 ετησίως από το 2019. Είναι μια εξουσία ανεξέλεγκτη, οπλισμένη με τη φετιχιστική δύναμη της διαχείρισης του χρήματος και με τη μυστικιστική προσήλωση των ευρωπαϊκών θεσμών και των αγορών στη νομισματική της πολιτική. Με λίγα λόγια, είναι η νεοφιλελεύθερη ψυχή της Ευρωζώνης που θα ασκεί τη δηλητηριώδη επιρροή της και μετά τον Αύγουστο. Θα απαιτεί «τη λίβρα κρέας από τη σάρκα μας» και στην εκδοχή των εκπλειστηριασμένων ακινήτων.
Κομίζεις γλαύκαν εις Αθήνας θα μου πείτε, και σωστά. Μικρός είναι ο κόσμος κι ίσως αρκετοί γνωρίζουν ότι προσωπικά πιστεύω πως ο μόνος τρόπος να απαλλαγεί η Ευρωζώνη από τη σκοτεινή, νεοφιλελεύθερη ψυχή της είναι η διάλυση και η επανίδρυση σε δημοκρατική βάση, σε όλη τη θεσμική πυραμίδα της. Δύσκολο, χρονοβόρο, ακριβό. Αλλά δεν βλέπω πώς αλλιώς.
Όμως, από όσους πιστεύουν ότι είναι εφικτή η δημοκρατική μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης κι έχουν τον θεσμικό ρόλο να προτείνουν το πώς, δεν βλέπω την παραμικρή πρωτοβουλία σε μια συγκυρία που αυτό επιβάλλεται και επιτρέπεται.
Η Κομισιόν και ο γαλλογερμανικός «άξονας» (λέμε τώρα...) έχουν δρομολογήσει το δικό τους σχέδιο μεταρρύθμισης της Ευρωζώνης, με πρώτο σταθμό τον Ιούνιο. Ο ESM θα γίνει ΕΝΤ, θα υπάρξουν αλλαγές στη διαδικασία του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου» ή στη διακυβέρνηση της Ευρωζώνης, για ορισμένους θεσμούς αναζητείται δημοκρατική επίφαση. Η διεργασία περιορίζεται σε ένα γαλλογερμανικό διάλογο, με την Κομισιόν συντονιστή. Και παρά τις πάγιες γερμανικές αμφιβολίες για την πολιτική της ΕΚΤ, αυτό που μένει στο απυρόβλητο απ’ αυτή τη «μεταρρυθμιστική» σούπα είναι η νεοφιλελεύθερη ψυχή της Ευρωζώνης, η απόλυτη και ανεξέλεγκτη εξουσία της Φραγκφούρτης. Πολλά κεφάλαια των συνθηκών της Ε.Ε. έχουν ανοίξει, απαιτείται η αναθεώρησή τους, αλλά ουδείς διανοείται να ανοίξει το κεφάλαιο της «ανεξαρτησίας» της ΕΚΤ, που με την προώθηση της τραπεζικής ένωσης θα γίνει ακόμη πιο καταθλιπτική. Φανταστείτε δε τι θα γίνει και με Γερμανό επικεφαλής της. Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης για όσους πιστεύουν ότι είναι εφικτός ο εκδημοκρατισμός της Ευρωζώνης. Ας αρχίσουν από τη νεοφιλελεύθερη ψυχή της.
Πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου