Η αλήθεια είναι πως το νέο animation της Pixar δε μου γέμισε το μάτι και γι' αυτόν τον λόγο άργησα να το απολαύσω. Μετά όμως από την τεράστια απογοήτευση της Αόρατης Κλωστής (ταινία κενή και βασανιστικά αργή με ερμηνείες παντελώς αδιάφορες και ψυχρές), βρήκα παρηγοριά αναζητώντας σε περσινές ταινίες που δε πρόλαβα να δω. Υπέθεσα πως το "Coco" θα ήταν μία ανάλαφρη επιλογή μεσοβδομαδιάτικης προβολής. Όμωως από τα πρώτα λεπτά της ταινίας διαπίστωσα έκπληκτος πως υπέθεσα λάθος.
Η ιστορία μας ταξιδεύει σ' ένα πολύχρωμο Μεξικό. Με έναν ευφάνταστο τρόπο μαθαίνουμε την οικογενειακή ιστορία των πρόσφατων προγόνων του νεαρού πρωταγωνιστή, του Μιγκέλ. Λόγω ενός αμαρτωλού παρελθόντος, η οικογένεια αποκηρύσσει τη μουσική και ειδικεύεται στην παραγωγή παπουτσιών. Αυτή η παράδοση όμως γίνεται βραχνάς για τον Μιγκέλ, ο οποίος έχει όνειρο να γίνει διάσημος τραγουδιστής. Την Ημέρα των Νεκρών, στη πόλη του γίνεται ένας διαγωνισμός τραγουδιού, στον οποίον θέλει να λάβει μέρος. Μετά από έναν οικογενειακό καβγά, η γιαγιά καταστρέφει την κιθάρα του κι έτσι ο μικρός επιχειρεί να "δανειστεί" την θρυλική κιθάρα του διασημότερου τραγουδιστή της πόλης, η οποία φυλάσσεται στο μαυσωλείο του. Η ύβρις αυτή προς τον νεκρό, θα τον οδηγήσει στον Κάτω Κόσμο. Το αρχικό σοκ του νεαρού θα μετατραπεί σε αίσθημα χαράς κι έκπληξης καθώς θα συναντήσει αγαπημένα του πρόσωπα τα οποία είχαν πεθάνει από καιρό. Όλοι μαζί θα προσπαθήσουν να λύσουν την κατάρα για να επιστρέψει ο μικρός ξανά στον κόσμο των ζωντανών. Σ' αυτήν την προσπάθεια, θα συμβούν αρκετές ανατροπές και μία μεγάλη αποκάλυψη που θα αλλάξει την κατάσταση στον κόσμο των νεκρών αλλά και των ζωντανών (δε θέλω να προβώ σε σπόιλερ όποτε σταματώ εδώ).
Μετά την "Νεκρή Νύφη" του Τιμ Μπάρτον, επανερχόμαστε στον κόσμο των νεκρών με το "Coco". Και στις δυο περιπτώσεις παρατηρούμε πως ο κόσμος των νεκρών έχει περισσότερα χρώματα και καλύτερη διάθεση σε σχέση με τον κόσμο των ζωντανών. Ίσως είναι ο θάνατος που φρενάρει τα όνειρά μας αλλά και την όρεξη για ζωή, ενώ στη μεταθανάτια περίοδο όπου οι άνθρωποι διαπιστώνουν πως δεν έρχεται το τέλος αλλά απλώς περνούν σε μία άλλη φάση, οι ξέφρενοι ρυθμοί κι η διάθεση τους γεμίζουν ενέργεια και τρέλα. Γι' αυτό το λόγο θεωρώ πως οι ταινίες αυτές είναι παρηγοριά απέναντι στο κοινό φόβο του θανάτου.
Το "Coco" ανοίγει πολλά μέτωπα. Πρώτα απ' όλα παρουσιάζει με έναν πολύ γλυκό κι αστείο τρόπο τη θηλιά των οικογενειακών "πρέπει". Όλοι στην οικογένεια ζουν καταπιεσμένοι από έναν άγραφο νόμο. Η θλίψη που προκαλείται από τους περιορισμούς, εκφράζεται με την υποταγή των νέων μελών της οικογενείας. Αυτή η αέναη επανάληψη μπορεί να τερματιστεί μόνο αν βρεθεί ένας αναιδής που θα φωνάξει ένα "φτάνει πια". Στη συγκεκριμένη ιστορία, οι αλυσίδες των αρρωστημένων "πρέπει" σπάνε με την δύναμη της μουσικής.
Στη συνέχεια, η ταινία αναλύει τη δύναμη και την αξία της μνήμης. Με υπέροχο τρόπο παρουσιάζεται η ανάγκη των ανθρώπων να μένουν δεμένοι με τις ρίζες τους κάτι το οποίο δίνει "παράταση ζωής" στους κατοίκους του κάτω κόσμου. Το οριστικό τέλος των ανθρώπων έρχεται μόνο όταν περάσουν στη λήθη. Γι' αυτό όλοι οι νεκροί ελπίζουν πως οι δικοί τους άνθρωποι εξακολουθούν να τους σκέφτονται και να τους μνημονεύουν, διότι πιο πολύ τους τρομάζει ο δεύτερος θάνατος παρά ο πρώτος.
Η ιστορία επίσης χωρίζει με σκληρό τρόπο τους καλλιτέχνες (στη συγκεκριμένη περίπτωση τους μουσικούς) σε αυτούς που το κάνουν για τη δόξα και σ' αυτούς που το κάνουν επειδή είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής τους. Είμαι απολύτως σύμφωνος πως η ταπεινότητα φανερώνει ειλικρίνεια και ζεστασιά. Πολύ με συγκίνησε ο νεκρός παππούλης που όταν του ζήτησαν την κιθάρα του κι εκείνος τους είπε με αυστηρό τόνο "ελάτε να την κερδίσετε".
Συγκλονιστικός ήταν κι ο τρόπος που διαχωριζόταν ο κάτω κόσμος, καθώς μοιραζόταν σ' αυτούς που είχαν αφήσει πίσω τους ανθρώπους να τους θυμούνται και σ' αυτούς που είχαν μείνει στα αζήτητα. Κάτω από τα φανταχτερά και πολύχρωμα φώτα του κάτω κόσμου, υπήρχαν "φαβέλες" κατατρεγμένων και ξεχασμένων ψυχών που απλώς ανέμεναν το οριστικό τέλος της λήθης.
Πέρα από την αξία της μνήμης και τον φόβο του θανάτου, η ταινία παρουσιάζει με όμορφο τρόπο τις παραδόσεις ενός άλλου τόπου. Μέσα από τους διαλόγους και τα έθιμα κατάλαβα την ουσία της Μέρας των Νεκρών και πλέον βρίσκω άκρως συγκινητικά τα δικά μας Ψυχοσάββατα.
Επίσης βρήκα αρκετά έξυπνους κι εύστοχους τους διαλόγους κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μη βρίσκω πουθενά κοιλιά στο σενάριο. Το χιούμορ ήταν εξαιρετικό κι οι δραματικές στιγμές απίστευτα δυνατές. Είναι από τις ταινίες που σου προσφέρουν απλόχερα τόσο το γέλιο όσο και τα δάκρυα.
Για ακόμη μια φορά η Pixar καταπιάνεται από ένα πολύ δύσκολο θέμα και παίρνει με τρομερή ευκολία άριστα. Με τους τίτλους τέλους, σκεφτόμουν πως το Coco ήταν μια από τις πιο όμορφες, ανθρώπινες και συγκινητικές στιγμές της περασμένης χρονιάς.
Βαθμολογία: 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου