της Τζένη Τσουπαροπούλου
Η φωνή του οραματιστή Πρόεδρου της Χιλής των χρόνων μεταξύ του 1970 και του 1973. Του υπέρμαχου του πολιτικού και ιδεολογικού πλουραλισμού, του πλουραλισμό που οδηγεί ειρηνικά στον σοσιαλισμό, ηχεί ακόμα. Ηχεί, την ίδια στιγμή που εδώ ηχούν παράφωνες κραυγές για ασφαλιστικά συστήματα τύπου Πινοσέτ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες του 21ου αιώνα, ο Αλιέντε, αγωνίστηκε για την ενότητα της αριστεράς. Υπέρμαχος της αναίμακτης επανάστασης, της δημοκρατίας, των θεσμών, της νομιμότητας. Εμφύσησε στον λαό του την ελπίδα και την πίστη ότι μπορεί να δημιουργηθεί ένας διαφορετικός κόσμος. Ότι ο λαός μπορεί να κάνει βαθιές αλλαγές βασιζόμενος στις ειρηνικές αξίες. Ήταν βαθιά αντίθετος με τη βία.
Ήταν ο πρόεδρος που μιλούσε με τον λαό, με τον απλό κόσμο, που ταξίδευε από τη μία άκρη της χώρας του στην άλλη για να μοιραστεί το όραμά του αλλά και πρωτίστως για να ακούσει τους πολίτες. Από την αρχή της διακυβέρνησής του προέβη σε βαθιές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις με βασικό στόχο την θεσμική οργάνωση του κράτους, επιχειρώντας το αδιανόητο για την εποχή του, εν μέσω του ψυχρού πολέμου.
Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε πέρα και πάνω από πολιτική οντότητα ήταν άνθρωπος. Ήταν εκείνος που κατάφερε να διεγείρει τα ανθρώπινα αισθήματα. Αυτός που με τον πολιτικό του πολιτισμό, αγάπησε τον λαό και κατόρθωσε να αγαπηθεί από τον λαό. Να ενωθεί με τον κόσμο στο «Εμείς». Να δείξει πώς τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
«(…) Δεν θα παραιτηθώ! Eίναι μια ιστορική στιγμή και θα πληρώσω με τη ζωή μου την αφοσίωση του λαού μου. Eίμαι βέβαιος, πως οι σπόροι φυτεύτηκαν στις αξίες. Όμως ούτε το έγκλημα ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη. H Iστορία είναι δική μας, η Iστορία γράφεται από τους λαούς. (…)».
Σαν σήμερα, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, ο Σαλβαδόρ Αλιέντε βρίσκεται κλεισμένος μέσα στο προεδρικό μέγαρο όπου πραγματοποιείται συντονισμένη επίθεση από ξηρά και αέρα. Πριν βρεθεί νεκρός (αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε) έκανε το τελευταίο του διάγγελμα προς τους πολίτες της Χιλής, μέσα από τη συχνότητα του επίσημου ραδιοφώνου, που παρόλη την «Επιχείρηση Σιωπή» του Πινοσέτ, στα πλαίσια της οποίας βομβάρδισε τις εγκαταστάσεις του σταθμού, δεν σίγησε πριν ακουστούν τα τελευταία λόγια του οραματιστή Προέδρου:
«(…) Ο Ραδιοσταθμός του Ράδιο Μαγκαλιάες θα σιγήσει, η ήρεμη φωνή μου δεν θα φτάνει στα αυτιά σας. Δεν πειράζει, θα εξακολουθείτε να με ακούτε. Θα εξακολουθώ να βρίσκομαι κοντά σας, τουλάχιστον η ανάμνηση μου. Θα με θυμάστε ως έναν άξιο άνδρα, αφοσιωμένο στο έθνος του. Ο λαός πρέπει να αμυνθεί όχι να θυσιαστεί. Να αρνηθεί την υποταγή, την ταπείνωση, την απώλεια των ηθικών αξιών. Εργάτες της πατρίδας μου. Πιστεύω στην Χιλή και το πεπρωμένο της. Ότι θα ξεπεράσουμε αυτές τις πικρές, γκρίζες ώρες της προδοσίας. Ότι όπως γνωρίζετε, αργά η γρήγορα οι μεγάλες λεωφόροι θα ξανανοίξουν και ο ελεύθερος άνθρωπος θα τις διαβεί για να χτίσει μια καλύτερη κοινωνία. Ζήτω η Χιλή! Ζήτω ο Λαός! Ζήτω οι εργάτες! Αυτά είναι τα τελευταία μου λόγια. Είμαι σίγουρος πως η θυσία μου δεν είναι μάταια. Έχω την βεβαιότητα πως θα αποτελέσει τουλάχιστον ένα ηθικό μάθημα για την καταδίκη των κακούργων, των προδοτών, των επιόρκων.»
Τον θάνατό του ακολούθησε μια μαύρη περίοδος. Τα γνωστά μαύρα χρόνια της δικτατορίας του Πινοσέτ.
Όμως τα λόγια του Αλιέντε που βγήκαν κατευθείαν από τη καρδιά του, ηχούν ακόμα στα αυτιά όλων των λαών του κόσμου. Των πολιτών που μάχονται ακόμα για περισσότερη δημοκρατία, για ειρήνη, για ισότητα, που στέκονται κατά της βίας με όλο τους το σθένος.
Οι πληγές από αυτή τη μαύρη περίοδο του Πινοσέτ είναι μέχρι και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ακόμη ανοιχτές. Όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, έτσι και φέτος, χιλιάδες Χιλιανοί στο Σαντιάγκο διαδηλώνουν για την απονομή δικαιοσύνης κρατώντας στα χέρια τους τα πορτρέτα των «εξαφανισμένων» από το καθεστώς της δικτατορίας.
Η φωνή του δεν σίγησε ποτέ… ηχεί ακόμα και στους πολίτες όλου του κόσμου. Και δίνει ελπίδα και έμπνευση για έναν κόσμο πιο δίκαιο, έναν κόσμο αλληλεγγύης, ειρήνης, δημοκρατίας. Έναν κόσμο των λαών, του σεβασμού στη διαφορετικότητα, του ανθρωπισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ενότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου