του Χρήστου Καλλιμάνη
Παρασκευή μεσημέρι, Γλάδστωνος και Πατησίων γωνία. Καθώς περνούσα για να βρεθώ στα γραφεία της εφημερίδας διακρίνω ένταση μέσα στον μικρό πεζόδρομο. Ακούγονται φωνές και γυαλιά να σπάνε. Ξαφνικά πολίτες και αστυνομικοί αρχίζουν να τρέχουν προς την Πατησίων.
Πρώτη αντίδραση (δική μου) είναι πως ή υπάρχει φόβος για έκρηξη ή κάποιος ετοιμάζεται να πυροβολήσει. Οπισθοχωρώ κι εγώ σκεπτόμενος ότι αφού και οι δυνάμεις της αστυνομίας οπισθοχωρούν η κατάσταση είναι σοβαρή.
Ώρα 14.58 Ενημερώνω την εφημερίδα πως υπάρχει κάποιο περιστατικό σε εξέλιξη στο κέντρο της Αθήνας στη Γλάδστωνος, αλλά δεν έχω ακόμη καθαρή εικόνα.
Κάνω τον γύρο του τετραγώνου και πλησιάζω στο σημείο, βλέπω γυαλιά σπασμένα, αίματα μπροστά από ένα κοσμηματοπωλείο και στο βάθος, λίγα μέτρα πιο κάτω από το κατάστημα έναν άνθρωπο μπρούμυτα, μέσα σε μία λίμνη αίματος, δεμένο με χειροπέδες. Δεν κινείται καθόλου, δεν μιλάει, σκέφτομαι για το μοιραίο.
Ρωτάω τους συγκεντρωμένους τι συνέβη. «Ληστεία» μου απαντούν «και οι αστυνομικοί δεν έκαναν τίποτα». «Του έριξαν πολύ ξύλο» μου λέει ένας άλλος από τους συγκεντρωμένους, τον ρωτάω ποιος, αλλά δεν απαντάει.
«Αυτούς θα έπρεπε να τους σκοτώνουν επί τόπου» μου λέει μια κυρία «νοικοκύρισσα», «Κατευθείαν στο κεφάλι» προσθέτει ένας άλλος «νοικοκυραίος». Ένας τρίτος «νοικοκυραίος» ρωτάει έναν αστυνομικό γιατί δεν «έσπασαν το κεφάλι» του ληστή με το όργανο της τάξης να απαντάει «εάν του σπάγαμε το κεφάλι σε δέκα λεπτά θα φώναζαν οι δημοσιογράφοι για τον “χούλιγκαν αστυνομικό”».
Ώρα 15.06, ενημερώνω στο γραφείο πως το ασθενοφόρο παρέλαβε τον τραυματισμένο, ο οποίος φαίνεται να μην έχει τις αισθήσεις του, αλλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν είναι ζωντανός ή όχι.
Αργά το απόγευμα το τηλεγράφημα του ΑΠΕ μας ενημερώνει για την τραγική κατάληξη. Ο ληστής διακομίστηκε νεκρός στο νοσοκομείο. Αστυνομικές πηγές ενημερώνουν, μέσω του πρακτορείου, ότι έπεσε πάνω στην τζαμαρία του καταστήματος στην προσπάθειά του να διαφύγει.
Το βράδυ της Παρασκευής έρχεται το πρώτο σοκ. Ένα βίντεο καταγράφει εικόνες που δεν έχουμε δει ξανά στην Ελλάδα. Δημόσιο λιντσάρισμα, άγριο ξύλο, κλωτσιές στο κεφάλι ενός ανθρώπου (πείτε τον ληστή, κλέφτη όπως θέλετε, αλλά παραμένει άνθρωπος) ο οποίος είναι εμφανώς ανήμπορος όχι μόνο να αντιδράσει, αλλά ακόμη και να κινηθεί. Δύο «νοικοκυραίοι» βρήκαν ευκαιρία βλέποντας το «τέρας» εγκλωβισμένο μέσα σε μία βιτρίνα να βγάλουν στη φόρα τα πιο επιθετικά τους ένστικτα. Ο ένας φέρεται να είναι ο κοσμηματοπώλης, ο άλλος αναζητείται από τις Αρχές.
Τη μία εκδοχή του περιστατικού την έδωσε ο ίδιος ο κοσμηματοπώλης μιλώντας σε τηλεοπτικό κανάλι. Δήλωσε ότι ο ληστής έσπασε το μαγαζί, έσπασε τις τζαμαρίες, έσπασε το κάτω τζάμι και βγήκε από κάτω. Το βίντεο, φυσικά, διαψεύδει τη δική του εκδοχή και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με βαρύτατες κατηγορίες.
Την άλλη εκδοχή την έδωσαν κανάλια και ιστοσελίδες: Ληστής, τοξικομανής, σε κατάσταση αμόκ, κρατούσε μαχαίρι, απειλούσε τους πάντες και αυτοτραυματίστηκε χάνοντας τη ζωή του. Και αυτή η εκδοχή έχει αρκετές τρύπες μέχρι στιγμής.
Η υπόθεση θα έχει ακόμη αρκετά επεισόδια, θα βγει η ιατροδικαστική έκθεση, θα ακουστούν αναλύσεις και θα προβληθούν τρομολαγνικά ρεπορτάζ για την «Αθήνα κόλαση», θα ακουστούν τα μύρια όσα για τους ληστές, την ανομία, τους τοξικομανείς, ενδεχομένως τους ομοφυλόφιλους.
Όμως δεν θα ακουστεί μια άλλη πλευρά της ιστορίας, εκείνη του Ζακ, γιατί ο Ζακ πέθανε ή δολοφονήθηκε μονάχος μέσα στο κέντρο της πρωτεύουσας με τους περαστικούς να κοιτούν αμέτοχοι και την αστυνομία κάπου εκεί τριγύρω.
Τον Ζακ, τον είχα γνωρίσει πριν από μερικά χρόνια. Μου είχε συστηθεί ως Ζαχαρίας σε μία συνέντευξη που κάναμε για την «ζωντανή βιβλιοθήκη» και στην κουβέντα μας μου μίλησε για τους αγώνες του για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, για τον κοινωνικό αποκλεισμό. Είδα ένα μικρό παιδί (τότε), χαμογελαστό με πάθος για τη ζωή και πάθος για τον σκοπό που υπηρετεί. Μέχρι εκεί, δεν διασταυρώθηκαν ξανά οι δρόμοι μας. Ήταν όμως η πρώτη μου επαφή (δημοσιογραφικά) με την κοινότητα και έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου. Δεν γνωρίζω πολλά για την μετέπειτα πορεία της ζωής του, πέρα από την ακτιβιστική του δράση, ούτε μπορώ να ξέρω σε ποια σκοτεινά μονοπάτια ενδεχομένως να περπάτησε ο ίδιος ή να περιπλανήθηκε το μυαλό ενός ανθρώπου που για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του είχε γνωρίσει μόνο τον ρατσισμό, τον αποκλεισμό, τις επιθέσεις, τον χλευασμό.
Συγχαρητήρια «νοικοκυραίοι» το «Τέρας» πέθανε, μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι...
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου