Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι...

Ο Σεπτέμβριος είναι ίσως η τελευταία μας ελπίδα, ίσως και χαρά ότι μπορεί ο καιρός να το μετανιώσει και να ξαναφέρει το καλοκαίρι. Όμως όσο περνάνε οι μέρες τόσο και οι ελπίδες πέφτουν... Και προχωράμε μπροστά και το καλοκαίρι που μας πέρασε παραμένει πλέον ως μια ανάμνηση... Ας αποχαιρετήσουμε επισήμως το καλοκαιράκι του 2009 με το island blues των koop...

Μόνος του πως να αντέξει ένας γίγαντας...

Αντίο Σεπτέμβρη..

Καλημέρα παίδες και αντίο Σεπτέμβρη... Ζαλισμένος ξύπνησα και βλέπω την Πενέλοπε δύο φορές; Όχι... Είναι η Πενέλοπε και η αδελφή της Μόνικα Κρούζ... Ποιός είπε πως ο Θεός πραγματοποιεί μιά φορά ένα θαύμα. Αν πράγματι αξίζει θα το επαναλάβει. Ελπίζω και η Μόνικα να έχει τα ίδια χαρίσματα με την αδελφή της και όχι να κρύβεται πίσω από την φήμη της (όπως φαίνεται στην εικόνα). Όσο για το ποιά είναι πιο όμορφη οι διαξιφισμοί είναι έντονοι. Οι επιλογή δική σας... Και πάλι τις καλημέρες μου...

Αδικία

Όχι πως περιμέναμε νίκη μέσα στην Αγγλία όμως η εικόνα που έδειξε ο Ολυμπιακός ήταν τόσο καλή που του άξιζε έστω η ισοπαλία. Απίστευτος ο Νικοπολίδης, τρομερές οι επεμβάσεις του. Ο Ντιόγο και ο Ντούντου για μία ακόμα φορά ήταν ανύπαρκτοι και απαράδεκτοι. Όμως φέτος ίσως να ναι η χρονιά μας για κάτι καλό αφού τα αποτελέσματα πάνε όπως τα θέλουμε. Τα ξαναλέμε σε δύο βδομάδες με την Στάνταρ Λιέγης. Εκεί θα κριθούν όλα...

Αθανασία

Χωρίς να είμαστε πεπεισμένοι ότι το πρόσωπό μας εκφράζει το εγώ μας, χωρίς αυτήν την αρχική και θεμελιώδη αυταπάτη, δε θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε, ή τουλάχιστον να παίρνουμε τη ζωή στα σοβαρά. Και δεν είναι καν αρκετό το να ταυτιζόμαστε με τον εαυτό μας. Χρειαζόμαστε μια παθισμένη ταύτιση με τη ζωή και με τον θάνατο. Διότι μόνο με την προϋπόθεση αυτή δεν εμφανιζόμαστε στα ίδια μας τα μάτια σαν μία απλή παραλλαγή του ανθρώπινου πρωτότυπου, αλλά ως πλάσματα προικισμένα με τη δική τους και μη ανταλλάξιμη ουσία. Γι' αυτό πολλοί έχουμ την ανάγκη όχι μόνο να σχεδιάσουμε την προσωπογραφία μας αλλά ταυτόχρονα να δείξουμε σε όλο το κόσμο ότι η προσωπογραφία αυτή κρύβει κάτι εντελώς μοναδικό και αναντικατάστατο, για το οποίο αξίζει τον κόπο να πολεμάμε...

Το κείμενο βασίζεται στο βιβλίο του Μίλαν Κούντερα, Η Αθανασία, σελ. 22 - 23

Σπείρες

Τραβήχτηκε σήμερα στις 6:00 στο διαμέρισμά μου... Είχα επιστρέψει σπίτι κουρασμένος, έκανα ένα ντουζάκι και χαλάρωσα στο κρεβάτι να διαβάσω ένα βιβλίο που το χω μέρες στο τραπέζι και ακόμα δε το χω ανοίξει. Τότε είδα τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου να μπαίνουν μέσα από την κουρτίνα και να παίζουν με τις σπείρες ενός διακοσμητικού που έχω στο χώρο μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα την φωτογραφική μου μηχανή και έπαιξα και γω με το φως. Αυτή η πράξη μου και μόνο μου έφτιαξε την μέρα.

Κατάθεση ψυχής...

Πολύ ανήσυχο παιδί. Έστι με αποκαλούσαν μικρό και αυτό με άγχωνε. Θεωρούσα τον όρο ανήσυχο ως μία κακή έννοια. Γιατί ήμουν ανήσυχος; Μεγάλωσα με την μητέρα μου μιάς και ο πατέρας μου είναι καπετάνιος και έλειπε συνέχεια. Μεγαλώνοντας σε μιά μητριαρχική οικογένεια και παράλληλα σε μια αντίστοιχη κοινωνία, με έκανε να αναπτύξω μια ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα μου. Κλεινόμουν στον εαυτό μου, δε μιλούσα σε κανέναν και ζούσα σε ένα φανταστικό κόσμο. Έπλαθα ιστορίες, προσπαθούσα να απαντήσω σε ερωτήματα που με ενδιέφεραν, ταξίδευα στο χωροχρόνο, πήγαινα σε άλλες εποχές και περιοχές ενώ έμενα ξαπλωμένος στο δωμάτιό μου. Όμως παρατηρούσα πως αυτή η εσωστρέφεια και αντικοινωνική συμπεριφορά δε μου πρόσφερε κάτι καλό. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να ανοιχτώ, να παρουσιάσω τις ανησυχίες μου, τα ερωτήματά μου, την άποψη που σχημάτιζα και εξακολουθώ να σχηματίζω για τον κόσμο. Όμως ντρεπόμουν. Αυτή η απομόνωση δεν μου επέτρεπε να συναναστραφώ με τους ανθρώπους γύρω μου. Έψαχνα τρόπους επικοινωνίας. Η ζωγραφική ήταν μια λύση αλλά γινόταν κατανοητή σε μία μικρή μερίδα ανθρώπων. Έτσι επέλεξα την γραφή. Πίστευα πως μέσα από τα κείμενά μου μπορούσα να γίνω πιο κατανοητός. Άρχισα να γράφω ιστορίες και τις διάβαζα στη μητέρα μου και σε κοντινούς μου συγγενείς. Η μητέρα μου ποτέ δεν έκατσε να μάθει ποιός πραγματικά είμαι, παρα μόνο απαιτούσε καλούς βαθμούς και καλές επιδόσεις στα μαθήματα, στο σχέδιο και τον αθλητισμό, με το πρόσχημα πως είναι για το δικό μου καλό. Παρατήρησα λοιπόν πως οι ιστορίες που έγραφα δεν συγκινούσαν κανέναν. Το παράτησα. Προσπάθησα να αλλάξω χαρακτήρα και συμπεριφορά και τα κατάφερα. Μετά από πολλά χρόνια ανακάλυψα τα blogs στο ίντερνετ. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον να γράφω ένα κείμενο, μια σκέψη ή μια ιδέα και να τα μοιράζομαι με αγνώστους, να δέχομαι τα σχόλια τους και παράλληλα να διαβάζω κείμενα άλλων. Έτσι ξεκίνησα πάλι να γράφω. Όμως αυτή τη φορά δεν ασχολήθηκα με ιστορίες. Παρουσιάζα και παρουσιάζω ακόμα σκέψεις, ιδέες, όνειρα και ότι περνάει από το μυαλό μου την ώρα που γυρνάω στο σπίτι με τα πόδια, όταν κάνω περίπατο στο κέντρο, όταν δουλεύω, όταν κάθομαι στο μπαλκόνι με μουσική και βλέπω τον κόσμο που περνάει. Όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου δε θέλω να τα κρατάω για μένα διότι γίνονται ανούσια και άχρηστα. Μ' αρέσει να τα μοίράζομαι. Και αυτό που μ' αρέσει περισσότερο είναι όταν υπάρχει ανταπόκριση, όταν διαπιστώνω ότι υπάρχουν και άλλα ανήσυχα πνεύματα γύρω μου τα οποία δεν ήξερα καν την ύπαρξή τους. Η αλήθεια είναι πως τα κείμενα που γράφω και δημοσιεύω είναι μια εξιλέωση, μια ανακούφιση για μένα. Γίνομαι πολύ ειλικρινής που πολλές φορές παρεξηγούμαι. Αναδύω μέσα από τα βάθη της ψυχής μου τον χαρακτήρα που κανείς δεν τον γνωρίζει διότι ποτέ δε μου δίνεται η ευκαιρία να τον βγάλω προς τα έξω. Ακόμα και η κοπέλα μου πιστεύει πως προσπιούμαι ή προσπαθώ να προβάλλω μιά εικόνα που θα ήθελα να είμαι. Όμως δεν ισχύει αυτό. Τα κείμενα μου είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου. Και πάντα ένας καθρέφτης δείχνει την αλήθεια με όλα τα καλά και όλα τα ελατώμματα. Ο συγκεκριμένος είναι ένας καθρέφτης που βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο μιας πόλης με κίνηση. Εγώ στέκομαι εκεί καθημερινά και ανανεώνομαι. Η ευχαρίστηση μου είναι όταν το είδωλο μου τραβάει την προσοχή των περαστικών. Ακόμα και την αποστροφή τους εκτιμώ διότι και αυτό δείχνει ενδιαφέρον. Αυτό το ενδιαφέρον μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω να γράφω και έτσι μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο να ανακαλύπτω τον εαυτό μου...

Ραγισμένες καρδιές...

Τελικά θα αρχίσω να το θεωρώ γρουσουζιά το γεγονός ότι πάω να δω avant premier ταινία του Αλμοδόβαρ. Όχι πως η ταινία με απογοήτευσε όπως η Κακή Εκπαίδευση αλλά δεν με ικανοποίησε όπως οι άλλες του ταινίες. Η αλήθεια είναι όμως πως η πιο μέτρα ταινία του είναι πολύ καλύτερη από άλλες καλές ταινίες Ευρωπαίων σκηνοθετών. Θα αρχίσω με τα θετικά στοιχεία της ταινίας. Είχαμε μια εκπληκτική ερμηνεία της Πενέλοπε Κρούζ η οποία όσο συνεργάζεται με τον Ισπανό σκηνοθέτη τόσο ανεβαίνει στο Πάνθεον των ηθοποιών και πιστεύω πως έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει και τη Σοφία Λόρεν (τόσο σε ομορφιά όσο και σε ερμηνείες). Επίσης έχουμε μια ακόμα εκπληκτική δουλειά του συνθέτη Αλμπέρτο Ιγκλέσιας αφού πράγματι η μουσική του σε ταξίδευε στην Μαδρίτη και στα περίχωρα της Ισπανίας. Στη συνέχεια μου άρεσε η συσχέτιση της ταινίας του με μία παλιά του δημιουργία (πιστεύω πως αρκετοί θα θυμηθούν την ταινία Γυναίκες σε κατάσταση νευρικής κρίσης στο τέλος του έργου όπου ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να ξαναμοντάρει την ταινία του). Η φωτογραφία ήταν υπέροχη ενώ αυτή τη φορά διαπίστωσα πως έπαιξε με το μοντάζ και το πέτυχε. Είχε λιγότερα πλάνα μεγάλης διάρκειας. Τέλος οι διάλογοι ήταν για μία ακόμη φορά έξυπνοι και ρεαλιστικοί, διάλογοι που σε κερδίζουν και δε σε κουράζουν καθόλου. Τώρα θα μου πείτε ρε φιλαράκο μας είπες πως δεν σε ικανοποίησε η ταινία αλλά μας έχεις αναφέρει ένα σωρό θετικά. Η αλήθεια είναι πως ο Αλμοδόβαρ για μια ακόμη φορά καταπιάνεται σε μια τραγωδία και πάνω σε αυτήν εξελίσει το έργο τους (ατυχήματα έχουμε στο Ματαντόρ, στο Μίλα της, στο Όλα για την Μητέρα μου, στην Καυτή Σάρκα). Επίσης ώς Ευρωπαίος Γούντι Άλεν δε φεύγοθν οι ιστορίες του ποτέ μακριά από την Μαδρίτη (Τουλάχιστον ο Γούντι Άλεν έχει πάει και ένα Λονδίνο και μια Βαρκελώνη). Είχε πολύ απότομο τέλος (αλλά αυτό για μένα το χει ξανακάνει). Τελείωσε η ταινία και ένιωσα κάποιες απορίες και κενά (πράγμα που πρώτη φορά το νιώθω με έργα του). Θα μου πείτε τώρα λίγα είναι τα αρνητικά. Δεν αντιλέω, για μια συνηθισμένη ταινία είναι από λίγα ως μηδαμινά, για τον Αλμοδόβαρ όμως είναι πολλά. Καλο κινηματογραφικό φθηνόπωρο να χουμε...

Έχεις δίκιο...

Πρώτα απ' όλα θέλω να καλωσορίσω τον φίλο aa που έγινε αναγνώστης μου σήμερα. Διάβασα το σχόλιο σου και μου άρεσε πάρα πολύ. Έχω ξαναδει πρώτη προβολή Αλμοδόβαρ αλλά ήταν η Κακή Εκπαίδευση η οποία δε μ' άρεσε καθόλου. Όσο για την ευχή σου διαπίστωσα πως πέτυχε. Την διάβασα αφότου γύρισα από το Σούνιο. Από το πουθένα μου ήρθε πρόταση να πάω βόλτα με αμάξι μακριά και επέλεξα το Σούνιο μιας και δεν είχα πάει ποτέ. Ντροπή μου θα μου πείτε αλλά δυστυχώς δεν έχω στην Αθήνα αμάξι αλλιώς θα ήμουν κάθε μέρα εκεί. Ήταν υπέροχα. Ηρέμησα. Έβλεπα την θάλασσα να ανοίγεται μπροστά μου και να ταξιδεύει το μυαλό μου μακριά. Αυτό είχα ανάγκη. Να φύγω για λίγο. Τελικά έχουν δίκιο ορισμένοι που λένε πως αυτοί οι τόποι σε γεμίζουν ενέργεια. Έκατσα απέναντι από τον ναό. Άφησα για λίγο την θάλασσα και περιεργαζόμουν το μάρμαρο που αιώνες τώρα έχει φαγωθεί από την αλμύρα. Πήγα κοντά μετά και διάβαζα τα ονόματα που έχουν χαραχθεί στα μάρμαρα από τους περιηγητές και όσους επισκέπτονταν τον τόπο αυτό. Έβλεπα τα γκρουπάκια των τουριστών, τα κορίτσια που έβγαιναν φωτογραφίες έτοιμες να τις περάσουν στο facebook. Είδα κάτι καινούργιο. Και μου δωσε δύναμη για να περάσει αυτή η βδομάδα και να πάω σε λίγες μέρες στο νησί μου να ηρεμήσω. Τελικά η Αθήνα σε πεθαίνει και σε γερνάει γρήγορα, σε απομονώνει και σε περιορίζει. Αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά να αφήσω την ζωή εδώ και να γυρίσω στο νησί ή όπου αλλού με βγάλει το δρόμος αρκεί να ξαναζήσω...

Κυριακάτικο ξύπνημα

Καλημέρα παίδες... Σήμερα είχα ένα στραβό ξύπνημα αν και είδα ένα άκρος ενδιαφέρον αλλά και παράξενο όνειρο. Ίσως φταίει το κρασί που ήπια χθές. Διαπίστωσα σήμερα το πρωί ότι είναι στιγμές που έχω έμπνευση και μπορώ να γράφω όλη μέρα και είναι μέρες που δεν έχω τίποτα να πω και αυτό με ρίχνει ψυχολογικά. Βασικά με αγχώνει διότι νιώθω πως στέρεψα από ιδέες και δεν έχω κάτι άλλο να πω. Αλλά να που ένας περίπατος, ένα άρθρο, ένα φλερτ με κάνουν να ξαναγράφω. Σήμερα ξύπνησα έχοντας δύο καλές σκέψεις στο μυαλό μου. Η πρώτη είναι πως το βράδυ θα μαι στους τυχερούς που θα παρακολουθήσουν την πρεμιέρα της ταινίας του Αλμοδόβαρ "Ραγισμένες Καρδιές" και αυτό χάρης στη πολύ καλή μου φίλη Γιόλα που θέλω να την ευχαριστήσω. Η άλλη καλή σκέψη είναι πως σε μια βδομάδα θα ξυπνάω στο πατρικό μου στη Χίο μιας και θα πάω να ψηφίσω και έτσι θα ξεφύγω λιγάκι από την καθημερινότητα της Αθήνας και θα αποδράσω από διάφορα προβλήματα που έχω στο κεφάλι μου αυτόν τον καιρό. Σήμερα οι εφημερίδες μου φάνηκαν αδιάφορες. Γενικά νιώθω μια βαρεμάρα. Θέλω να περάσει η σημερινή μέρα πολύ γρήγορα. Με αυτό το σκεπτικό νιώθω πως χάνω τον καιρό μου. Χάνω την ουσία των πραγμάτων και των ευκαιριών που μου δίνονται διότι έχω το μυαλό μου αλλού. Πολύ ευχαρίστως θα ζητούσα από κανένα φιλαράκι να μου δώσει καμία σφαλιάρα μπας και ξυπνήσω από το όνειρο - εφιάλτης και ανοίγοντας τα μάτια να δω την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πως αυτό το όνειρο - εφιάλτης το αγαπάω πολύ, μου δίνει ένα νόημα και βασικά με χει κάνει να ανακαλέσω κάποια πιστεύω που είχα κάποτε. Δυστυχώς τώρα έχει πάρει αναξέλεκτη πορεία και φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα με χτυπήσει σε κάποιον τοίχο και τότε είναι που τα πράγματα θα χειροτερέψουν οπότε πρέπει να διαλέξω μία από τις παρακάτω επιλογές, ή να πάρω το πάνω χέρι και να ελέχξω την κατάσταση ώστε να ξαναμπώ σε μια φυσιολογική πορεία ή στην πρώτη μου ευκαιρία να πηδήξω και να βρεθώ μακριά. Ταλαντεύομαι σ' αυτά τα δύο καιρό τώρα. Αλλά μάλλον ήρθε η στιγμή που πρέπει να πάρω την απόφαση αυτή...

Όπως μου έχει και ένα αγαπημένο μου πρόσωπο "Η ζωή είναι πολύ όμορφη..."

Πάνε 2 χρόνια μάγκες...

Παιδιά σας ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές...

Χρόνια πολλά Πέδρο...

Χρόνια πολλά Πέδρο... Πολύχρονος και να μας γεμίζεις πάντα με πολύχρωμες εικόνες, υπέροχες μελωδίες και πανέξυπνους στίχους... Το σάββατο θα δώ τις Ραγισμένες Καρδίες σου...

Ένας γαύρος στο Ο.Α.Κ.Α.

Τέταρτη φορά λοιπόν που πηγαίνω στο Ο.Α.Κ.Α. να δω ντέρμπυ Α.Ε.Κ. - Ολυμπιακού, και η θετική παράδοση συνεχίζεται αφού μετράμε 2 νίκες και 2 ισοπαλίες. Η αλήθεια είναι πως πιο πολύ απολαμβάνω αυτά τα ντέρμπυ παρά με τον βάζελο. Υπάρχει περισσότερο νεύρο. Κάποτε λέγανε πως οι Ολυμπιακοί ήταν άνθρωποι της εργατικής και χαμηλής κοινωνικής τάξης ενώ οι Παναθηναϊκοί ακριβώς το αντίθετο. Πλέον είναι όλοι το ίδιο σε αντίθεση με τους οπαδούς της Α.Ε.Κ. οι οποίοι έχουν κάτι αυθεντικό και ειλικρινές πάνω τους. Πρώτα απ' όλα αγαπούν την ομάδα τους, για να ναι τόσα χρόνια κοντά της χωρίς να πανηγυρίζουν τίτλους παρα μόνο κάποια κύπελλα. Κι όμως τους βλέπεις με μία πίστη πως η ομάδα τους ίσως καταφέρει κάτι αυτή τη χρονιά και κάθε χρονιά. Μ΄αρέσει επίσης το κλίμα που δημιουργούν στην εξέδρα. Έχω πάει σε αρκετά γήπεδα. Μόνο τους Αεκτζήδες και τους Ηρακληδείς έχω παραδεχτεί. Ωστόσο με την Α.Ε.Κ. είναι τόσες οι φορές που έχω πάει που πλέον νιώθω οικεία μαζί τους. Είναι φορές που πιάνω και κουβέντα με διάφορους οπαδούς σε επίμαχες φάσεις και παίρνω και το μέρος τους. Επίσης πιστεύω πως η Α.Ε.Κ. και με μετά ο Π.Α.Ο.Κ. έχουν τον πιο όμορφο γυναικείο φίλαθλο κοινό. Στο ημίχρονο αλλά και κατα την διάρκεια του αγώνα όπου και αν κοιτάξεις βλέπεις όμορφες κοπέλες. Σου ανοίγει την διάθεση σε σχέση με το Καραϊσκάκη που βλέπεις συνήθως κάποιες καμένες χοντρές που φωνάζουν δυνατά, βρίζουν ή χειρονομούν μόνο και μόνο για να δείξουν πως είμαστε και μεις εδώ κοιτάξτε μας, και όσο τις αγνοείς τόσο πιο αντιδραστικές γίνονται. Τέλος θέλω να πω πως αν και Ολυμπιακός πάντα με συγκινούν τα βίντεο που προβάλουν στις οθόνες. Και το χθεσινό ήταν υπέροχο. Με επική μουσική βλέπαμε έναν δικέφαλο αετό να αποκολλάτε από ένα ανάγλυφο, να παίρνει το μαύρο χρώμα, να ταξιδεύει πάνω από την Κωνσταντινούπολη και να φτάνει πάνω από την Νέα Φιλαδέλφια και μετά να ακολουθούν βιντεάκια από παλιές αναμετρήσεις. Ως απόγονος προσφύγων από την Σμύρνη με συγκινούν αντίστοιχα βίντεο. Θυμάμαι πριν τέσσερα χρόνια που είχα πάει να δω το Α.Ε.Κ. - Απόλλων Καλαμαριάς τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος όπου κρινόταν ποιός θα το σηκώσει, ο Ολυμπιακός έπαιζε με τον Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη (όπου με γκολ του Ριβάλντο νίκησσε και το πήραμε εμείς) και ο Παναθηναϊκος στη Κρήτη με τον Ο.Φ.Η. Τότε είχε προβληθεί πάλι ένα βίντεο που αυτή τη φορά έδειχνε τη Σμύρνη που καιγόταν. Είχα κολλήσει και πιστεύω πως όλοι είχαν συγκινηθεί εκείνη τη βραδιά. Ένας φίλος μου Αεκτζής με είχε πιάσει από τον λαιμό να με παρηγορήσει μόλις είδε τη συγκινησή μου. Αυτό που με τρομάζει και δε θέλω να το κρύψω είναι πως τελικά πιο άνετα νιώθω στο φίλαθλο κοινό της Α.Ε.Κ. παρά στον Ολυμπιακό. Ίσως τελικά το όνειρο για ένα πρωτάθλημα να είναι πολύ καλύτερο από την μιζέρια του ότι το παίρνουμε εδώ και 12 χρόνια κάθε καλοκαίρι. Είναι αυτό που λέμε, όταν θεωρείς κάτι δεδομένο παύεις να το εκτιμάς σε αντίθεση με κάτι που το ονειρεύεσαι και το εξυψώνεις στα ουράνια μέχρι να το κατακτήσεις.

Μετά το πάρτυ του Μάριου έχουμε και το blog του Μάριου...

Επιτέλους έγινε και ο Μάριος μέλος του blogspot. Αξίζει να παρακολουθούμε το blog του αφού θα ανεβάζει εκεί τις εκπομπές του. Εκπομπές για την παρέα του Λ.Σ. και όχι μόνο. Εξάλλου τα μουσικά του ακούσματα μ'αρέσουν και αντιπροσωπεύουν το στυλ μου. Φιλαράκο μια ζωή κολλημένοι στα 90s. Έγινα ο πρώτος αναγνώστης σου. Η διεύθυνση του ιστολογίου του είναι η εξής:

http://herbalspodcast.blogspot.com/

Το καλύτερο πάρτυ του καλοκαιριού

Μπράβο ρε Μάριε... Έκανες τη διαφορά φέτος το καλοκαίρι και πραγματοποίησες το καλύτερο πάρτυ του καλοκαιριού. Συνάντηση Λ.Σ. 2008-09 ένα χρόνο μετά την απόλυσή μας από το στρατό (άλλοι όπως ο Μάριος απολύθηκαν Φλεβάρη του '09). Άντε και του χρόνου τα ίδια...Γιαννάκο έχασες που δε κατέβηκες Χίο...

Μεγάλη νίκη!!!

Μετά την χαρά που μας έδωσε η Εθνική Ελλάδος και ο Ολυμπιακός μας έδωσε μεγάλη χαρά αφού νίκησε στις καθυστερήσεις τον Π.Α.Ο.Κ. μέσα στην Τούμπα. Μεγάλο άγχος αλλά τελικά διαπιστώθηκε πως ο Ολυμπιακός έχει μεγάλη ψυχή και το στραβοπάτημα καθώς και η κακή του εμφάνιση με την Καβάλα και τα άλλα ματς είναι παρελθον. Πρέπει να πούμε ένα μπράβο στους Παοκτζήδες αφού είναι η πρώτη ομάδα που μας βάζει γκολ σε επίσημο ματς. Σειρά έχουν τα Αεκάκια...
Άντε Ολυμπιακάρα.... έτσι σε θέλουμε...

Μεγάλη επιτυχία!!!

Δεν είναι λίγο να βλέπεις την Εθνική ομάδα μπάσκετ σε τρείς συνεχόμενες διοργανώσεις να περνάει τρείς συνεχόμενες φορές στο τελικά και να παίρνει δύο μετάλλια, το χρυσό το 2005 και το χάλκινο φέτος... Επίσης είναι μεγάλη επιτυχία στο ότι σπάσαμε μια κατάρα στο να χάνουμε στους μικρούς τελικούς. Το αποτέλεσμα δεν αντιπροσωπεύει την πραγματική εικόνα του αγώνα αν και οι Σλοβένοι ήταν κοντά στο σκορ. Χαιρόμαστε τα παιδιά που συνέχεια μας κάνουν περήφανους και στις επιτυχίες τους μέσα στο παρκέ αλλά και στον χαρακτήρα τους. Δεν είναι βεντέτες και έχουν ποιότητα. Άντε και στο χρυσό σε δύο χρόνια...

Σέρβοι αδέλφια μας είμαστε μαζί σας...

Σταυρός του Νότου

Έχουν περάσει 30 χρόνια από την μελοποίηση της υπέροχης συλλογής του Νίκου Καββαδία από τον Θάνο Μικρούτσικο. Ως παιδί καπετάνιου σε μιά κοινωνία γυναικοκρατούμενη αφού όλοι οι άντρες ταξίδευαν, ήρθα σε επαφή με αυτά τα ποιήματα από την βιβλιοθήκη του πατρικού μου όπου ο πατέρας μου είχε συλλογές με τα ποιήματά του. Μα ο πατέρας μου διαβάζει ποίηση αναρωτιόμουν στην μητέρα μου. Όχι μου λεγε αλλά ο Καββαδίας είναι ο ποιητής των ναυτικών όπως ο Καζαντζίδης είναι ο τραγουδιστής των φτωχών και μεταναστών. Έσενα σ' αρέσει την ρωτούσα. Ναι μ' αρέσει. Όμως διέκρινα στο βλέμμα της πως το λεγε έτσι απλά. Δεν την άγγιζε. Όπως και μένα. Είχα κάτσει να τα διαβάσω και δε με συγκινούσαν καθόλου. Αντιθέτως όποτε ερχόταν ο πατέρας μου στο νησί τον έβλεπα μόνο του στο μπαλκόνι διάφορα απογεύματα να ανοίγει τις συλλογές και να τις διαβάζει ψιθυριστά. Δε πήγαινα κοντά του για να μην του χαλάσω το εγκεφαλικό του ταξίδι στις θάλασσες που έχει ταξιδέψει όλα αυτά τα χρόνια της ζωής του. Με τον πατέρα μου ποτέ δεν είχαμε στενές σχέσεις. Όχι επειδή δεν τον αγαπούσα αλλά επειδή δεν τον είχα ζήσει ποτέ. Όταν επέστρεψε Ελλάδα και άρχισε να δουλεύει σε ποστάλια τότε ερχόμουν πολύ συχνά σε επαφή μαζί του. Άρχισε να μου λέει ιστορίες για τα ταξίδια του και έμενα με το στόμα ανοιχτό. Μ' άρεσε να τον ακούω. Και δεν ήμουν μόνο εγώ πιστός του ακροατής αλλά και διάφοροι φίλοι μου που άρχισε να γνωρίζει. Όπως η Στέλλα που τρελαινόταν να ακούει ιστορίες με πειρατές και καταιγίδες. Θυμάμαι μια φορά που κατεβαίναμε Χίο και είμασταν στο εστιατόριο εγώ η Στέλλα και ο πατέρας μου με την στολή. Κυριέ Αργύρη θα μου πείτε ιστορίες με πειρατές; Κορίτσι μου έχω ζήσει πολλά... Τέλεια, έχουμε 7 ώρες ακόμα για να φτάσουμε Χίο οπότε προλαβαίνουμε να μου τις πείτε όλες.

Με τον καιρό μάθαινα για την μοναξιά του ναυτικού, την νοσταλγία του για την πατρίδα, και την ανυπομωνησία του να ξαναδεί την οικογένειά του, τους συγγενείς του και τους φίλους του. Στην πορεία μου είπε ένας φίλος μου που σπούδαζε εμποροπλοιάρχων πως ένα βράδυ στο Ντουμπάι είχε πάει το πλήρωμα σε ένα ελληνικό κουτούκι. Εκεί ακούσανε ζωντανά όλη τη συλλογή του Σταυρού του Νότου. Μου είπε πως όλοι κλαίγανε σιωπηλά. Είχαν ανάψει όλοι τους τσιγάρο και είχε γίνει ένα ντουμάνι και μέσα στον καπνό κρύβανε την θλίψη τους. Μου κίνησε πολύ την περιέργια τα λόγια αυτά και αποφάσισα να ξαναδιαβάσω τη συλλογή αυτή. Αυτή τη φορά ήμουν εφοδιασμένος με τις εμπειρίες και τις εικόνες που μου είχε μεταδώσει ο πατέρας μου. Πράγματι αυτή τη φορά με άγγιξαν πολύ τα λόγια του Καββαδία, με συγκίνησαν, με ταξίδεψαν. Από τότε τη λάτρεψα τη συλλογή αυτή καθώς και την μελοποίησή της από τον Μικρούτσικο.

Στο blog μου αφιερώνω ένα κομμάτι από την συλλογή το οποίο συμπτωματικά αναφέρεται για την Θεσσαλονίκη. Μια πόλη για την οποία όποια και αν είναι η εξέλιξη μου θα μου μείνει για πάντα στην καρδιά μου διότι εκεί γνώρισα τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου. Ίσως όποτε ακούω αυτό το τραγούδι θα ταξιδεύω στην ζεστή αγκαλιά που άφησα εκεί...

Κυριακάτικη ανάγνωση εφημερίδων

Σήμερα το πρωί διαβάζοντας κυριακάτικες εφημερίδες μου έκανε εντύπωση ένα θέμα που αφορούσε στα όνειρα. Διάφορες θεωρείες λένε (διότι κανένας δεν είναι σίγουρος) πως τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα. Αλλά νέες μελέτες αναφέρουν πως υπάρχουν τελικά και διάφοροι τόνοι χρωμάτων. Το ότι δεν είμαστε σίγουροι συμβαίνει διότι κανείς δε θυμάται με σιγουριά τα όνειρα που είδε το βράδυ. Ένας καθηγητής μου είχε πει πως μια λύση για να θυμόμαστε τα όνειρα μας (τα οποία πολλές φορές είναι πηγή έμπνευση) είναι να χουμε ένα μπλοκάκι στο κομοδίνο ή ένα κινητό για ηχογράφηση ώστε να περιγράψουμε το όνειρο που ακόμα υπάρχει στη μνήμη μας διότι μόλις σηκωθούμε και μέχρι να ετοιμάσουμε πρωινό και να πλυθούμε θα το χουμε ξεχάσει. Ας μη ξεφεύγουμε από το θέμα μας. Η δικιά μου σχέση με τα όνειρα είναι λίγο περίεργη. Από μωρό έβλεπα παράξενα όνειρα και κάποια όπως τα ερμηνεύω τώρα ίσως να ήταν προφητικά. Το θέμα είναι πως εγώ θυμάμαι χρώματα στα όνειρα μου. Αυτό όμως που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι πως όταν ήμουν πιτσιρίκι και έβλεπα συνέχεια παιδικά είχε ως αποτέλεσμα τα όνειρά μου να φαίνονται ως κινούμενα σχέδια. Αυτό με άγχωνε. Με έκανε να νιώθω πως δε θα μεγαλώσω ποτέ. Πως συνέχεια θα βλέπω παιδικά όνειρα και έτσι δε θα ωριμάζω. Όμως μεγαλώνοντας και περνώντας από τα παιδικά στα σίριαλ και απο κεί στις κινηματογραφικές ταινίες διαπίστωσα πως και τα όνειρά μου μετατρεπόντουσαν από κινούμενα σχέδια σε πραγματικές εικόνες. Οπότε τώρα βλέπω όνειρα με εικόνα πραγματική. Επίσης λένε πως τα όνειρα κρατάνε λίγο. Εγώ ξυπνάω και θυμάμαι ολόκληρες ιστορίες. Ιστορίες να γράψεις βιβλίο.
Τελικά ένα είναι το νόημα. Τα όνειρα είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και δύσκολα η επιστήμη θα βγάλει συμπεράσματα και αναλύσεις πάνω σ' αυτόν τον τομέα. Διότι ο κάθε άνθρωπος φτιάχνει τον δικό του κόσμο στον οποίο πηγαίνει, για να προστατευτεί από το άγχος και το στρες της καθημερινότητας, κάθε βράδυ που πέφτει να κοιμηθεί...

10 χρόνια blogs

Αυτό το καιρό η ιστοσελίδα www.blogspot.com κλείνει τα 10 χρόνια λειτουργίας της. Ένας χώρος στον οποίον βρίσκομαι σχεδόν ένα χρόνο εγώ και με έχει κερδίσει διότι με κάνει και ανοίγομαι. Και μ' αρέσει να ανοίγομαι σε κόσμο που δε ξέρω και πιθανότατα να μη συναντήσω ποτέ στη ζωή μου, ο οποίος με διαβάζει και σχολιάζει τα κείμενα μου. Αυτό με κάνει να βγαίνω από το καβούκι μου και να μοιράζω σκέψεις και όνειρα. Και πιστεύω πως αυτό το κάνω με επιτυχία τους τελευταίους 9 μήνες...

Πότε θα τα καταφέρουμε επιτέλους;...

Πλέον το βλέπω ως μεγάλο όνειρο να νικήσουμε την Ισπανία στο μπάσκετ. Νιώθω άσχημα που είμαι οι απόλυτοι πελάτες τους στις διοργανώσεις... Αλλά όπως και να χουμε είμαστε καλοί, απλά αυτοί είναι καλύτεροι... Πάμε για την τρίτη θέση...

Όποιος δεν αντέχει ας μη το δει...

Επιτέλους σαββατοκύριακο...

Είναι από τις λίγες φορές που περίμενα πως και πως το σαββατοκύριακο αυτό αφού το ξενύχτι της τετάρτης με τις Νύχτες Πρεμιέρας με τα πρωινά ξυπνήματα στη δουλειά και τις γεμάτες δύο τελευταίες μέρες της εβδομάδος δε με κάνανε καθόλου να αναπληρώσω τον χαμένο ύπνο μου. Σήμερα ξύπνησα πιο φρέσκος. Κάτι καινούργιο ξεκινάει. Άνοιξα τα παράθυρα και διαπίστωσα πως είχα το πρώτο φθινοπωρινό πρωινό. Συννεφιά, υγρασία, ησυχία (πράγμα απίθανο για την περιοχή που μένω) και ένα αεράκι που με έκανε στο κρεβάτι να μην θέλω να ξεσπεπαστώ. Έφτιαξα ένα καφεδάκι, πήρα την εφημεριδούλα μου και έκατσα στο μπαλκόνι. Ηρεμία, μουσικούλα. Μέσα μου νιώθω πόνο για διάφορα προβλήματα που έχω όμως αυτή η πρωινή γαλήνη με κάνει να χαλαρώνω λίγο και να μη σκέφτομαι τίποτα. Μπήκα μέσα και άρχισα να μαζεύω τα περιοδικά της προηγούμενης εβδομάδας για να τα πετάξω στον κάδο ανακύκλωσης και να πάρουν την θέση τους τα καινούργια που θα μαζέψω από τις κυριακάτικές μου. Κάποια στιγμή μου έπεσε ένα στο πάτωμα και άνοιξε στη σελίδα με τα ζώδια. Κάποιο σημάδι είναι πίστεψα. Το σήκωσα από κάτω και διάβασα το δικό μου (πως θα ήταν η βδομάδα που μόλις πέρασε). Σωστά τα γραψε. Διάβασα το ένα άλλο ζώδιο που με ενδιαφέρει τον Ταύρο. ΄Εγραφε το εξής: Ο ερωτικός τομέας είναι τονισμένος αυτή τη περίοδο, όπου πιθανόν να βιώνετε σημαντικά διλήμματα. Από την μια τα αυστηρά σας ήθη και από την άλλη η πίεση των φίλων και του κοινωνικού περίγυρου δημιουργούν μέσα σας ερωτήματα για το πως πρέπει να λειτουργήσετε και να φερθείτε. Μάλιστα λέω. Και εκεί μέσα έπεσε. Τελικά τι να κάνω;... Να αρχίσω να πιστεύω στα ζώδια ή να παραμείνω στην άποψη μου πως όλα είναι βλακείες;...

Πιστεύω πως τη σωστή θέση την έδινε μια ραδιοφωνική διαφήμιση ενός ποτού πριν μια δεκαετία. Μία γυναίκα πηγαίνει σε μια χαρτορίχτα και την ρωτάει τι λένε τα άστρα και τα χαρτιά γι' αυτόν που την ενδιαφέρει. Αν την αγαπάει. Τότε ακούγεται μια ουδέτερη φωνή που αναρωτιέται γιατί δεν ρωτάει τον ίδιο... Ίσως αυτό να είναι το πιό λογικό τελικά. Αλλά στις μέρες μας λείπουν πολλές αρετές και μία από αυτές έιναι το θράσος, ο δυναμισμός και η ειλικρίνια.

Κάπου είναι χαμένες στο κουτί με τα παιδικάτα μας. Ίσως τις βρούμε κάποια στιγμή καθώς θα τακτοποιούμε την ντουλάπα ή θα ξεσκονίζουμε ένα ράφι. Ώς τότε καλό είναι να στεκόμαστε στο ύψος μας όσο μπορούμε και να αντιμετωπίζουμε κάθε μας εμπόδιο και πρόβλημα όσο πιο σωστά και δίκαια γίνεται...

Νύχτες Πρεμιέρας

Αρχίζει σήμερα το αγαπημένο σε όλους τους κινηματογραφόφιλους φεστιβάλ "Νύχτες Πρεμιέρας" που διοργανώνει το περιοδικό σινεμά. Και φέτος θα παρουσιαστούν ταινίες που θα συζητηθούν πολύ, με καλύτερη τη νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ. Παρατηρούμε πως έχει ως κεντρικό θέμα κάλτ παραγωγές. Όλοι θέλουμε να ξαναδούμε στο σινεμά την Επίθεση του Γιγάντιου Μουσακά καθώς και το σίκουελ του Κακού. Το κακό είναι πως πάντα τα εισητήρια εξαφανίζονται από την πρώτη κιόλας στιγμή που βγαίνουν στην αγορά μ' αποτέλεσμα πολλοί να μένουμε απ' έξω όπως πέρσυ και να περιμένουμε τις πρεμιέρες μετά το φεστβαλ. Εδώ που τα λέμε καλύτερα να τις δούμε μετά με την ησυχία μας παρά τωρα που θα γίνεται ένας πανικός. Να βρείς καλή θέση, να βρείς εισητήρια, να μπορείς την συγκεκριμένη ώρα που παίζει η ταινία και πολλά άλλα...
Καλό θα ήταν το φεστιβάλ να παιζε τις ταινίες και δεύτερη ή τρίτη φορά ανάλογα με την ζήτηση τους ώστε να υπάρχει περισσότερος κόσμος ευχαριστημένος και ικανοποιημένος... Καλή αρχή λοιπόν για μια ακόμη χρονιά...

Ποτήρι με νερό στη βεράντα με θέα το Αιγαίο

Τελευταίες μέρες της άδειας μου. Αν και βρίσκομαι μια βδομάδα στο νησί δεν έχω ξεκουραστεί καθόλου. Γι' αυτό αποφάσισα σήμερα να πάω στο εξοχικό μου και να κάτσω το τελευταίο μου σαββατοκύριακο εκεί. Ήδη από το πρωί είχα περάσει από το βιβλιοπωλείο και είχα αγοράσει ένα δοκίμιο που περίμενα καιρό. Η διαδρομή μέχρι το σπίτι ήταν μεγάλη, όμως με συνόδευε καλή μουσική οπότε δε με κούρασε καθόλου. Όταν έφτασα ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει. Έκανα ένα ντουζ και όπως ήμουν βρεγμένος άραξα στην βεράντα. Το σπίτι είναι ψηλά μ' αποτέλεσμα να χω μια όμορφη πανοραμική θέα του Αιγαίου. Ετοίμασα ένα καφεδάκι, έγειρα στην καρέκλα και άρχισα να διαβάζω το βιβλίο. Ο ήλιος κατέβαινε όλο και πιο χαμηλά. Κάποια στιγμή οι ακτίνες του έπεσαν στα μάτια μου μέσα από την διάθλαση τους στο ποτήρι με το νερό. Τράβηξε το βλέμμα μου και την προσοχή μου από το βιβλίο. Μέσα από το ποτήρι είδα τη θάλασσα, τα βράχια, τον ουρανό και τον ήλιο. Πόση ομορφιά σκέφτηκα. Παραμέρισα το ποτήρι, άφησα το βιβλίο στο τραπέζι, σηκώθηκα από την καρέκλα και προχώρησα προς το πεζούλι της βεράντας. Στάθηκα και έβλεπα το ηλιοβασίλεμα. Πόσο ανόητο ήταν τελικά να αναζητώ την ομορφιά, την γαλήνη και την μαγεία μέσα από ένα βιβλίο, ενώ τα χω μπροστά μου να μου προσφέρονται απλόχερα...

Μήπως επέστρεψαν οι 4 εποχές;...

Μόλις έκατσα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή στη δουλειά με πρησμένα μάτια και τον καφέ μου δίπλα να με χτυπάει στη μύτη λέγοντάς μου "Ξύπνα". Το βράδυ με ξύπνησε η ξαφνική και δυνατή βροχή και οι τρομαχτικές βροντές. Αντί να γυρίσω πλευρό και να κοιμηθώ προτίμησα να κάτσω και να κοιτάω προς την μπαλκονόπορτα και να γοητεύομαι από τον ήχο της βροχής που σκάει στο έδαφος, στην τέντα και όπου μπορούσα να προκαλέσει ήχο. Εκεί που απολάμβανα τη σκηνή αυτή σκέφτηκα πως πρώτη φορά μετά από χρόνια βλέπω έναν τόσο βροχερό σεπτέμβριο. Θυμάμαι όσο ήμουν φοιτητής πως είχαμε δύο εποχές. Από το καλοκαίρι με την ζέστη και τον καύσωνα φτάναμε στον χειμώνα με τις καταιγίδες και τα χιόνια και η αλλαγή αυτή γινόταν τον Νοέμβρη συνήθως κοντά στην πορεία της 17 νοέμβρη. Ως τότε κυκλοφορούσα ακόμα με κοντομάνικα, και τα παπλώματα βρισκόντουσαν ακόμα μέσα στη ντουλάπα και κοιμόμουν με ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες. Ενώ φέτος από αρχές του μήνα έχω αρχίσει να κλείνω τις μπαλκονόπορτες, αρχίζω να τυλίγομαι με το σεντόνι ενώ παράλληλα φλερτάρω με το παπλωματάκι μου που θέλει πως και πως να βγεί από την ντουλάπα και κυκλοφορώ ήδη με μακριμάνικες μακό. Το μόνο που μου θυμίζει ακόμα καλοκαίρι είναι ο καφές αφού αυτόν ακόμα τον πίνω παγωμένο. Η αλήθεια είναι πως όχι μόνο δε με ενοχλεί αυτό το γεγονός αλλά παράλληλα το απολαμβάνω. Αρχίζω να νιώθω συναισθήματα μελαγχολίας και νοσταλγίας όπως τότε στο νησί μου που άλλαζε ο καιρός ομαλά μ' αποτέλεσμα να προετοιμαζόμαστε κατάλληλα με την μεταβολή και με όμορφο τρόπο να αναπωλούμε το καλοκαίρι ενώ παράλληλα να προσδοκούμε τα χριστούγεννα. Ίσως φέτος αυτή η φυσιολογική μεταβολή του καιρού να το πετύχει. Ίσως να ναι και η τελευταία προειδοποίηση του κλίματος λέγοντάς μας: Μάγκες αν θέλετε να τα ξαναζήσετε αυτά σεβαστείτε με και θα σας τα προσφέρω όλα απλόχερα όπως παλιά.

Αισιοδοξώ...

Έξυπνο...

'Ολα τα μανιτάρια τρώγονται... αλλά μερικά τρώγονται μιά φορά μόνο...

Ο Ευτυχισμένος Prince...

Χθες επισκέφθηκα μετά από αρκετό καιρό έναν χώρο που λίγοι Αθηναίοι τον έχουν τιμήσει αφού πιο δίπλα είναι το νέο "Ψυρρή" της Αθήνας, το Γκάζι και προτιμούν να αράζουν εκεί. Ο λόγος που με βγαλε ο δρόμος μέχρι εκεί ήταν η πειραματική παράσταση του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα. Η αρχή της παράστασης ήταν ξαφνική. Όσοι είχαμε παρεβρεθεί στον υπαίθριο χώρο του μουσείου μιλούσαμε ακόμα ενώ οι πρώτοι ηθοποιοί - χορευτές πέρασαν ανάμεσα μας και άρχισαν την χορογραφία τους. Το άσχημο ήταν πως ο ήχος ήταν κακός. Δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα να ακούσουμε τα τραγούδια όμως σιγά σιγά το αυτί μας άρχισε να εγκλιματίζεται . Μ' άρεσε που αξιοποιήθηκε όλος ο χώρος ενώ η ιδέα του να στηθούν οι χορευτές στα πατώματα του απέναντι χώρου μου έδιναν την εντύπωση μιας τεράστιας οθόνης. Οι δουλειά των παιδιών ήταν εξαιρετική αφού με είχε εντυπωσιάσει η κίνησή τους ενώ πολλές φορές μου αποσπούσαν την προσοχή από το σημείο που εξελισσόταν το έργο. Το τραγούδια και η μουσική ήταν ταξιδιάρικα και ονειρικά. Όπως και ή ιστορία ήταν ενδιαφέρουσα. Είναι πολύ καλό να προωθούνται τέτοιες δουλειές διότι η Αθήνα έχει πολλούς καλούς χώρους που μπορούν να αξιοποιηθούν και να δώσουν μια επιπλέον νότα στην εξέλιξη του έργου. Πάντως η χρονιά καλλιτεχνικά για μένα ξεκίνησε πολύ καλά... Και σε τρεις μέρες έχουμε και την έναρξη του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας...

Επέτειος ή κατάρα...

Δε μ' αρέσει να κάνω αναλύσεις πάνω στο ιστορικό αυτό γεγονός. Η αλήθεια είναι πως όλοι μας θυμόμαστε εκείνη τη στιγμή τι κάναμε ή που βρισκόμασταν όταν μάθαμε το γεγονός. Η αλήθεια είναι πως αν κλείσω λίγο τα μάτια αμέσως θα μου ρθει η σκηνή της στιγμής αυτής. Είχαμε φύγει απο το σχολείο μετά τον αγιασμό και καθόμασταν με τα παιδιά για καθέ στην προκυμαία της Χίου. Γυρνώντας σπίτι άραξα στο κρεββατάκι μου και ξεκίνησα να διαβάζω ιστορία γενικής παιδείας όταν με πήρε τηλέφωνο ένας συμμαθητής μου έντρομος.

-Έλα ρε....
-Πού είσαι;

-Σπίτι διαβάζω...

-Μαλάκα είδες τι γίνεται στην Αμερική;...

-Τι ρε;...

-Καίγεται η Νέα Υόρκη

-Σε ποιό κανάλι;...

-Παντού...

Πετάχτηκα έντρομος, η μητέρα μου πανικοβλημένη βλέποντάς με έτσι με ρώτησε τι έγινε. Έκατσα στη κουζίνα και άνοιξα την τηλεόραση. Μόλις είδα τον καπνό που ανέβαινε πάνω από την Νέα Υόρκη νόμιζα πως καιγόταν όλη η πόλη. Σοκαρίστικα. Έπεσα στον καναπέ με ανοιχτό το στόμα και προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Ακόμα και οι ίδιοι δημοσιογράφοι είχαν μείνει άφωνοι. Αμέσως ρίχνανε τις ευθύνες στον Σανταμ. Μετά έμαθα και για το Πεντάγωνο. Η αλήθεια είναι τότε που εν μέρη χάρηκα για το πλήγμα του αμερικανικού λαού όμως με τον καιρό έβλεπα τις συνέπειες. Πόλεμοι, έξαρση των εθνικιστικών κινημάτων, οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές κρίσεις και φτάνουμε στο σήμερα. Σε ένα σήμερα χωρίς σίγουρο μέλλον. Μάλλον η ανθρωπότητα δε μπορεί χωρίς το κλίμα ενός ψυχρού πολέμου. 12 χρόνια από την πτώση του τοίχους τελικά ήταν αρκετά. Για να δούμε ποιός είναι ο επόμενος τοίχος που θα πέσει και πότε...

Ως τότε καλή πορεία συνοδοιπόροι μου...

Ποιόν μου θυμίζει...

Ποιός είπε πως η Ελλάδα έχει πάψει να δίνει εμπνεύσεις στο Hollywood...

Νέο Πρόγραμμα...

Μπαίνουμε σιγά σιγά στο φθiνόπωρο. Το καλοκαίρι πλέον μου φαίνεται πολύ πίσω. Αναμνήσεις, μυρωδιές, αλάτι και άμμος. Μια αίσθηση να μην θες να κάτσεις σπίτι. Όλη μέρα για καφέ, τάβλι, παραλία, σπίτι για να κάνεις μπάνιο και μετά πάλι έξω για ποτό. Όμως όπως είχα αναφέρει και σε παλιότερό μου κείμενο με την έναρξη του Σεπτεμβρίου μπαίνουμε σε ένα νέο άτυπα έτος, σε ένα άλλο πρόγραμμα. Οπότε αρχίζω δειλά δειλά το χειμερινό μου πρόγραμμα. Η συννεφιά είναι ένας καλός σύμμαχος στο να μείνω σπίτι. Παλιά ώς φοιτητής είχα καταστρέψει το dvd player μου στο να βλέπω ταινίες. Τώρα που ο ελεύθερος μου χρόνος είναι λίγος προσπαθώ να βρώ ένα κενό στη καθημερινότητα μου που θα το προσφέρω στηνμεγάλη μου αγάπη. Τον κινηματογράφο. Σήμερα φεύγοντας από την δουλειά και αφού πήγα πρώτα στο συνηθισμένο μου καφεδάκι αποφάσισα να ανοίξω σήμερα την φετινή σεζόν στο home cinema. Αφού γύρισα σπίτι, ετοίμασα φαγητό, έβαλα λίγο ουζάκι σε ένα ποτήρι (ακόμα επιβάλλεται αφού δεν έχουν πιάσει τα κρύα) και άραξα στο πάτωμα βάζοντας τη πρώτη μου ταινία για φέτος. Δεν ήταν άλλη από το "Υπ΄αριθμόν ένα δημόσιος κίνδυνος" (όχι αυτή με τον Τζόνυ Ντέπ, είμαι λάτρης του ευρωπαϊκου). Διαπίστωσα πόσο μου έλειπε αυτό, να προσφέρω λίγο χρόνο και στον εαυτό μου και στις πράξεις που με διαμόρφωσαν ως χαρακτήρα. Μπορώ να πω πως την πρώτη ταινία της χρονιάς για το σπίτι μου, την απόλαυσα. Εκτός από την τρομερή ερμηνεία του κύριου Μπελούτσι είχε ένα σενάριο που σε κρατούσε όλη την ώρα σε εγρήγορση. Με έκανε να θέλω να πάω στο video club να πάρω και την συνέχεια. Όμως θα το αφήσω για άλλες όμορφες και ήρεμες στιγμές που θέλω να περάσω τις καθημερινές που θα βρέχει και θα ναι δύσκολο να βγω...

Καλή αρχή λοιπόν...

Αυτές είναι ατάκες...

Σήμερα το απόγευμα κάνοντας ζάπινγκ έπεσα πάνω στη σειρά Θανάσιμες Πεθερές. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο έπαιζε ο Πουλικάκος ο οποίος δίδασκε έναν πιτσιρικά για το θέμα "γυναίκα". Να ορισμένες ιστορικές για μένα ατάκες του:

• Το ψάρεμα είναι σαν την γυναίκα. Αν της προσφέρεις της γυναίκας γαρίδες θα τις φάει όλες και θα φύγει. Αν της ψωμοτύρι με την υπόσχεση πως κάποτε θα έρθουν και οι γαρίδες τότε θα κάθεται μέχρι να τις φάει και αυτές.


• -Ισχύει πως στην Αφρική οι άντρες δε ξέρουν της γυναίκες που θα παντρευτούν; -Αυτό συμβαίνει παντου...


• Οι γυναίκες γεννιούνται για δύο λόγους. Για να παντεύονται και για να τρώνε τα φράγκα του άντρα.
  
• -Παιδί μου κατάλαβα ποια είναι η πραγματική ευτυχία όταν παντρεύτηκα, αλλά ήταν τότε αργά. - Και γιατί παππού ξαναπαντρεύτηκες; - Γιατί μ' αρέσουν οι παντρεμένες.
  

Καλύτερα να τον απολαύσετε στο βίντεο... Ο άνθρωπος δίνει ρέστα...
Άκου τα Βούλα...

Α ρε Πουλικάκο δάσκαλε...

Ο αναμεταδότης...

Όλοι έχουμε τις παράξενες ιστορίες μας. Για ανεξήγητα γεγονότα και τοπία με παράξενες δυνάμεις. Τώρα όλοι θα περιμένετε κανένα μέρος με πυκνή βλάστηση και στοιχειωμένα σπίτια. Όχι η δικιά μας ιστορία δεν εξελίσσεται σε τέτοια μέρη. Σε μας και όταν εννοώ εμάς αναφέρομαι στην χιώτική μου παρέα, οι ιστορίες αυτές έχουν πραγματοποιηθεί στον αναμεταδότη που είναι έξω από την πόλη της Χίου. Δυστυχώς το νησί τότε όπως και σήμερα έχει τα ίδια και τα ίδια μαγαζιά, με τον ίδιο πάντα κόσμο. Αυτό μας κούραζε οπότε παίρναμε τα μηχανάκια μαζί με μπύρες και φαγητό και ανεβαίναμε στον λόφο του προφήτη Ηλία όπου είχε τον αναμεταδότη. Αράζαμε στο πεζούλι και από κει βλέπαμε όλη τη πόλη της Χίο μέχρι τα παράλια της Τουρκίας. Αυτό το μέρος έγινε τελικά στέκι μας. Όσοι ήθελαν να μας βρουν ανέβαιναν εκεί πάνω. Έχουμε ζήσει πολλές όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές εκεί. Το σημαντικότερο όμως είναι πως έχουμε ζήσει τις πιο παράξενες και ανεξήγητες στιγμές μας εκεί. Καλοκαίρι του 2006. Είμασταν με τα παιδιά πάνω και είχαμε πιάσει ώς θέμα τα τροχαία με τα μηχανάκια διότι εκείνο το καλοκαίρι υπήρχαν πολλά ατυχήματα. Είχαμε κάνει μια τεράστια ανάλυση και σκεφτόμασταν διαδρομές λιγότερο επικίνδυνες για να κυκλοφορούμε εμείς. Όταν τελείωσε η συζήτηση και χωρίς κάποιο προηγούμενο με ρώτησε ο Μάνος για μιά παλία μου φίλη τι κάνει. Που την θημήθηκες του λέω. Απλά κούνησε τους ώμους του. Αυτή η συζήτηση έγινε γύρω στις 12 το βράδυ. Αναφέρω την ώρα διότι την άλλη μέρα το πρωί πέρασε μια ξαδέλφη μου από την καλοκαιρινή μου τότε δουλειά και μου μετέφερε τα νέα. Τα νέα ήταν πως εκείνο το βράδυ στην άλλη άκρη της πόλης σκοτώθηκε η φίλη μου αυτή σε τροχαίο με μηχανή. Σύμπτωση; Όπως θέλετε πάρτε το. Στο τέλος του καλοκαιριού αφού είχαν γυρίσει όλοι στις φοιτητουπόλεις τους είχα μείνει με τον Μάνο και ένα άλλο παιδί μόνιμο κάτοικο στο νησί. Ένα βράδυ ξαναπήγαμε εκεί να αράξουμε. Είχε πιάσει ήδη η ψύχρα και είμασταν με τα μπουφάν. Εκεί που τα είχαμε αναλύσει όλα αναρωτήθηκα πως έχει χρόνια να γίνει μεγάλος σεισμός στο νησί, ενώ ο Μάνος συνέχισε πως παράλληλα έχει να ακουστεί πολλά χρόνια το όνομα της Χίου σε μεγάλο θέμα στις ειδήσεις. Μετά από δύο μέρες και αφού είχαμε φύγει από το νησί έγινε σεισμός 6,3 R και μετά από μια βδομάδα 6,1 R. Όλοι στο νησί κουνιόντουσαν για μέρες στο χορό του Εγκέλαδου ενώ ο φιλαράκος που έμενε μόνιμα στο νησί μας καταριόταν για την γρουσουζιά μας. Εκτός αυτού εκείνη τη περίοδο ήταν σε έξαρση η γρίπη των πτηνών (έχουν περάσει όλα τα ζώα τελικά από γρίπη) και το πρώτο κρούσμα σε Ελλάδα, Ευρωπαϊκή Ένωση και δυτικών χωρών γενικά, εμφανίστηκε στις Οινούσσες, το σύμπλεγμα των νησιών ανατολικά της Χίου με αποτέλεσμα να γίνουμε πρώτο θέμα όχι μόνο στα ελληνικά κανάλια αλλά και στο CNN. Δεν έχετε πειστεί ακόμα. Οι ιστορίες είναι πολλές. Εκεί πάνω καταριόμασταν ένα βράδυ πριν 8 ακριβώς χρόνια την Αμερική και την επόμενη μέρα έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι. Το τρομερό ήταν πως το περιοδικό Έψιλον της Κυριακάτικης 2 μέρες πρίν την πτώση των πύργων είχε ένα σκίτσο με έναν τύπο που κάνει τζόκινγκ ενώ από πίσω του είναι δύο πανύψηλα κτίρια που δεξιά και αριστερά τους έχουν δύο αεροπλάνα. Έτυχε να σχολιάσουμε το σκίτσο εκείνη τη μέρα. Θα με κοροϊδεύετε το ξέρω. Όμως οι συμπτώσεις και οι εξελίξεις ήταν τόσες πολλές που πλέον απομακρυνθήκαμε από αυτό το μέρος και μεταξύ μας, μιας και οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις μας έκαναν να μείνουμε μακριά. Όμως αυτό το μέρος θα μείνει για πάντα στη καρδιά μας μιας και είναι κομμάτι τον εφηβικών μας χρόνων και όποτε τον θυμόμαστε πάντα θα μας πιάνει μια ανατριχίλα και μία απορία. Τι το ιδιαίτερο είχε τελικά αυτός ο αναμεταδότης...

Φθiνοπωρινές εικόνες από τον Βράχο της Ακρόπολης...

Μη γελιέστε... Η Αθήνα δεν έχει τόσο πράσινο όσο φαίνεται στις εικόνες ανεξάρτητα για το τι εικόνα έδειχνε σήμερα το πρωί πάνω στον Ιερό Βράχο...

Ας μαγευτούμε λίγο...

Οι Sigur Ros είναι ένα γνωστό ισλανδικό συγκρότημα το οποίο πλέον είναι πολύ αγαπητό και στην Ελλάδα. Το αγαπημένο μου video clip είναι δικό τους (όποιος θέλει ας το βρει στο youtube με το όνομα Glosoli). Ψάχνοντας αυτές τις μέρες να το ξαναδώ έπεσα σε ένα βίντεο το οποίο έχει δέσει το κομμάτι με καταπληκτικές εικόνες από τον βόρειο πόλο. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό αφού η ταξιδιάρικη μουσική τους σε πηγαίνουν κατευθείαν στα παγωμένα αυτά μέρη και μόλις τελειώσε το βίντεο νιώθεις πως μόλις γύρισες σπιτάκι σου από κάπου μακριά, γεμάτος εικόνες, συναισθήματα, εμπειρίες και περιπέτειες. Δεν είναι τυχαίο που το βάζω αυτές τις μέρες με τα πρωτοβρόχια. Ας το απολαύσουμε.

Γιατί ότι με χαλαρώνει με κάνει να κοιμάμαι;...

Σήμερα γύρισα από τη δουλειά με την χαρά πως αρχίζει το Eurobasket. Ετοίμασα φαγητό, άραξα στον καναπέ και περίμενα να αρχίσει το ματς. Είχα λίγο άγχος διότι φοβόμουν μη γίνουν διάφορα με τα Σκόπια. Τελικά είχαμε διάφορες ιστορίες, με σφυρίγματα κατά τη διάρκεια του εθνικού μας ύμνου, με πανό και με σημαίες με τον ήλιο της Βεργίνας. Το θέμα δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι πως ενώ παρατηρούσα ήρεμα και όμορφα το παιχνίδι και βλέποντας την αύξηση της διαφοράς στο σκορ χαλάρωσα. Αυτή η χαλάρωση με έκανε να κοιμηθώ. Και ρωτάω... Πώς γίνεται στα 25 μου να με παίρνει ο ύπνος τόσο εύκολα. Τι θα κάνω στα 50; Κάποτε νευρίαζα όταν κοιμόταν ο πατέρας μου, η κοπέλα μου ή διάφοροι φίλοι μου κατα την διάρκεια προβολών ή αγώνων. Και τώρα το κάνω και γω; Τελικά έχω δυο επιλογές, η περισσότερο ύπνο πράγμα αδύνατον για τα δεδομένα της Αθήνας ή να βελτιώσω το πρόγραμμα μου. Κρίμα όμως διότι έχασα μια γλυκιά νίκη. Δε πειράζει, έχουμε και άλλα παιχνίδια. Το καλό είναι πως ξεκινήσαμε με το δεξί...

Ξεφτίλα....

Πρώτα απ' όλα θέλω να πώ συγχαρητήρια στην κρητικιά ομάδα που ξευτίλησε με μεγάλη μαγκιά τον ολυμπιακούλη μας με πεντάρα..... Επίσης να επισημάνω πως με αυτή τη νίκη γιόρτασε τα 80 χρόνια ως ομάδα. Και ας ρθούμε στα δικά μας. Άκου κύριε Κόκκαλη. Δε θα καταστρέψεις τον Ολυμπιακό. Τόσα λεφτά βγάζεις από την ομάδα και δε προσφέρεις τίποτα. Ο Ολυμπιακός φέτος θα πατώσει. Και θα το χαρώ πάρα πολύ μπας και βάλουμε μυαλό αλλάξουν κάποιες καταστάσεις. Δεν είμαι ειδικός ούτε θέλω να το παίξω προπονητής διότι γι΄αυτά τα θέματα υπάρχουν άλλοι. Εγώ θέλω ο κ. Κόκκαλης να αφήσει τον Ολυμπιακό να τον πάρουν άλλοι και να τον οδηγήσουν μπροστά ώστε να αρχίσουμε να νιώθουμε πάλι περήφανοι για την ομάδα μας. Καλά χαστούκια λοιπόν μάγκες...

Σχετικά με τον Bregovic

Σήμερα το πρωί διάβασα πως διακόπηκε χθες η συναυλία του Goran Bregovic επειδή κάποιοι... άμυαλοι τον ενοχλούσαν πετώντας του μπουκάλια και βρίζοντας... Αμέσως μόλις το διάβασα αναρωτήθηκα ποιοι βλάκες το κάνανε αυτό, όταν και γω ο ίδιος έχω παρεβρεθεί σε συναυλία του κορυφαίου Βαλκάνιου μουσικού στη Χίο. Ευτυχώς δημοσιεύσανε και ένα βίντεο μετά με την στιγμή της αποχώρησής του από τη σκηνή. Έκατσα και το είδα και διαπίστωσα πως δεν κινήθηκε κανένας εναντίον του, ούτε τον βρίζανε, ούτε πετούσαν μπουκάλια. Παρατηρώ την προσπάθεια μιας κοπέλας να ανέβει στη σκηνή και να χορέψει. Την διώχνουν. Μετά από λίγο η κοπέλα ξαναανεβαίνει. Ο φύλακας την αρπάζει πιο βίαια για να την διώξει και τότε επικρατεί ο πανικός. Άρα δεν έχουμε να κάνουμε με τραμπούκους ούτε με αλήτες. Η αλήθεια είναι πως η μουσική του Bregovic σε ανεβάζει τόσο πολύ που θες να χορέυεις. Δύο φορές έχω παρεβρεθεί σε νύχτες βαλκανικής μουσικής. Η μία ήταν στο Ηρώδειο όπου στο κοινό βρισκόταν η ελίτ της Αθηναϊκής κοινωνίας οπότε όλοι ξενέρωτοι. Ακόμα και το χειροκρότημα τους ήταν άψυχο. Αντιθέτως στη Χίο τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Όλοι πίναμε μπύρες και από τα μισά της συναυλίας και μετά δεν βάζαμε κώλο κάτω. Ευτυχώς σε μας η ορχήστρα του θεάτρου ήταν άδεια οπότε όλος ο κόσμος κατέβηκε εκεί και χόρευε ως το τέλος (όπως φαίνεται και στο βίντεο μου) σε αντίθεση με τον χθεσινό κόσμο που ήταν στιβαγμένος μπροστά στη σκηνή λες και ακούγανε κανέναν ποπ ή ροκ τραγουδιστή. Κατα την άποψη μου αυτοί που έφταιγαν ήταν οι διοργανωτές διότι δεν άφησαν ανοιχτό χώρο μεταξύ σκηνής και θεατών ώστε να μπορούν να χορεύουν άνετα. Κρίμα που χάλασε μια τέτοιας πολιτισμικής αξίας συναυλία διότι σκοπός του Bregovic είναι να μετατρέπει τις συναυλίες του σε λαϊκό πανηγύρι και όχι σε μουσική βραδιά. Τα παιδιά χθες που ανέβαιναν στη σκηνή για να χορέψουν είχαν πιάσει το νόημα της συναυλία. Κρίμα και πάλι κρίμα... Την επόμενη φορά θα ναι καλύτερα...

Στη Ραφήνα...

Το ένα πουλάκι πέταξε, έκανε την δουλειά του αλλά τελικά έπεσε στη θάλασσα.... Τώρα το επισκευάζουν. Το άλλο όμως θα πετάξει;...

Google U.F.O.

Φεύγει το καλοκαιράκι...

Άρχισαν τα όργανα...

8 Μαρτίου 2004... Αρχίζει ένα νέο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Ανεβαίνει στη κυβέρνηση μετά από πολλά χρόνια η Ν.Δ. Αυτή η αλλαγή πέρασε χαλαρά και από την πίσω πόρτα καθώς εμείς πανηγυρίσαμε το Euro μετά είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ζήσαμε στιγμές δόξας και περηφάνειας, στη συνέχεια μας έφυγε ένα κόμπλεξ που είχαμε στην Eurovision με την Έλενα και το Number 1 και τελειώνουμε με την κατάκτηση του Eurobasket. Μετά αρχίζει η πραγματικότητα. Εδώ μετράει η φράση που διάβασα σε ένα γκράφιτι. Τόση μπάλα και μπάτσους έχουμε να δούμε από την χούντα. Δεν έχουν άδικο. Στη συνέχεια άρχισαν όλα. Η οικονομία μας πάει από το κακό στο χειρότερο. Αρχίζουν τα σκάνδαλα. Τρώγανε και οι Πασόκοι δεν αντιλέω όμως είχαν τον τρόπο. Οι Νεοδημοκράτες μας θεωρούσαν και ηλίθιους. Δε θα ξεχάσω έναν διάλογο που είχα με κάποιες θείες μου δεξιές ρωτώντας τους "ρε παιδιά τι προτιμάτε, τους χορτασμένους ή τους πεινασμένους;", "ας φάνε και αυτοί..." . Μα καλά πάνε καλά. Τα δικά σας λεφτά θα φάνε. Τέλοσπαντων η πορεία συνεχίζεται. Καίγεται όλη η Πελοπόννησος. Ήμουν τότε φαντάρος. Μας βάλανε να ψηφίσουμε.

Σεπτέμβριος 2007... Πιστεύουμε πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει εύκολη νίκη. Κι όμως η Ν.Δ. τα κατάφερε για μία ακόμα φορά. Μάλλον θα βάλανε μυαλό. Άρχισαν πάλι τα σκάνδαλα. Απολύομαι από το στρατό ακούγοντας ένα χρόνο για μείωση θητείας κάτι που έγινε φέτος. Ξανά σκάνδαλα... Καίγεται η Αθήνα, Βατοπέδι, Siemens (αλλά και κεί και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τα τρωγε όπως και ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και το Κ.Κ.Ε.). Υπήρχε μια λαμπρή στιγμή με τα εγκαίνια του Νέου Μουσελιου της Ακρόπολης. Και συνεχίζουμε πάλι την πορεία με περισσότερα και αυστηρότερα μέτρα οικονομικά και αστυνομικά. Και έρχονται πάλι οι φωτιές. Οπότε φτάνουμε στο σήμερα.

4 Οκτωβρίου 2009... Από τώρα μπορώ να πώ με σιγουριά πως η Ν.Δ. θα κερδίσει. Θα τα βρούν με τον ΛΑ.Ο.Σ. και θα πατήσουν πάνω στην αλαζονική στάση του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. που δε θα πουληθεί με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενώ το Κ.Κ.Ε. παρά τα οσα λέει "χτυπήστε τους κλέφτες" "στείλτε το μήνυμα" κτλ θα μείνει στο 7 με 8%. Και τότε πιστεύω πως θα μαστε πιο ευχαριστημένοι που θα δώσει η Ν.Δ. το υπουργείο δικαιοσύνης στο ΛΑ.Ο.Σ. και τότε θα δούμε πόσες επιχειρήσεις σκούπα θα γίνουν στην Αθήνα και πόσοι μικροί θα πέφτουν στους δρόμους νεκροί από αδέσποτες σφαίρες...

Ζούμε δύσκολους καιρούς. Ή θα υιοθετήσω την ατάκα που είπα πέρσυ βλέποντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο να καίγεται όπου είχα αναφέρει πως ζούμε ιστορικές στιγμές...

Δε θα μου φανεί καθόλου περίεργο να χουμε και τον Μάρτιο εκλογές...

Όσο για τον κ. Πρετεντέρη στο Mega θα θελα να του αναφέρω πως από δω φαίνεται ο ιδρώτας που κυλάει στο μετωπό του...

Ένας μικρός Σεπτέμβρης...

... βάζει τα κλάματα, που στο σχολείο τον πάνε να μάθει γράμματα...