Στιγμιαία σκηνή...

Το αμάξι πηγαίνει με κανονική ταχύτητα στην εθνική οδό...Στο ραδιόφωνο το ζευγάρι έχει βάλει έναν τυχαίο σταθμό με ανάλαφρα έντεχνα τραγούδια. Αγαπιούνται τόσο πολύ όμως έχουν συμβεί τόσα που δε μπορούν να το δείξουν και αυτό τους πονάει... Και τι δε θα διναν να φωνάξουν δυνατά την λέξη "Σ'αγαπώ" και να τους φύγει έτσι ο πόνος και η μελαγχολία αυτών των καιρών... Όμως υπάρχει μία σιωπή. Μία σιωπή χιλιάδων λέξεων... Ευτυχώς είναι η μουσική που παίζει και πάνω σ' αυτήν ψιλοτραγουδούν και περνάνε ευχάριστα τον χρόνο τους μέσα στο αμάξι. Αλλά και αυτό δε τους γεμίζει... Κάποια στιγμή ακούγεται ένα συγκεκριμένο κομμάτι στον σταθμό.

- Αυτό θέλω να παίξω στον γάμο μου όταν θα μπαίνω στο τραπέζι...

- Στον γάμο μας θες να πεις...

- ...

- Μα είναι πολύ μελαγχολικό για να παιχτεί σε μια ευχάριστη στιγμη....

- Λέει όμως την αλήθεια.

Της χαμογέλασε. Είχε δίκιο. Τους έτρωγε αυτή η μελαγχολία. Τους πονούσε. Τους μιζέριαζε. Όμως νιώθανε πλήρης ο ένας δίπλα στον άλλον. Δεν ήθελε να χάσει ο ένας την παρουσία του άλλου αλλά και ο εγωισμός τους δεν τους άφηνε να αξιοποιήσουν και τις ευκαιρίες που τους δινόταν για να βελτιώσουν τη σχέση τους. Η σιωπή παρέμεινε. Το τραγούδι τελείωσε. Ξεχάστηκε αμέσως από τα αυτιά τους...

Το αμάξι συνέχισε την πορεία του(ς)...