Σε ένα τόπο μαγικό...

Σήμερα το πρωί ξύπνησα τρέμοντας από το κρύο. Χειμώνιασε ξαφνικά αναρωτήθηκα. Άνοιξα το παράθυρο και είδα πως φυσούσε πολύ. Όμως είχε ήλιο... Αναρωτήθηκα που θα πάω σήμερα για φωτογράφηση. Η χθεσινή μέρα με βοήθησε πολύ να ηρεμήσω και να κατανοήσω πως δεν αξίζει να μιζεριάζουμε για τίποτα διότι όλα είναι στο χέρι μας. Η χαρά και η ευτυχία είναι παντού αρκεί να απλώσουμε το χέρι και να τις αγγίξουμε. Και μένα με γεμίζει απόλυτα να παίρνω το αμάξι, να φεύγω κάπου μακριά έξω από την πόλη και εκεί μόνος μου να απολαμβάνω την γαλήνη και την ένωση μου με την φύση. Χθές επέλεξα την θάλασσα, με τράβηξε μια παραλία που με εμπνέει και με γοητεύει όσες φορές κι αν πηγαίνω. Κατα τη διαδρομή μου προς την παραλία πέρασα από μία μεσαιωνική εκκλησία, την Παναγιά τη Σικελιά. Με αυτήν την εκκλησία δεν είχα ποτέ κάποιο ιστορικό ή κάτι που να με ενώνει μαζί του παρα μόνο η εικόνα της στην άκρη μιας μικρής οροσειράς που είναι παράλληλη με τον παλιό δρόμο που κατέβαινε στα Μαστιχοχώρια και γω πιτσιρίκι την έβλεπα από το πίσω κάθισμα . Μιά δυό φορές είχα ρωτήσει τους γονείς μου να μου πουν σχετικά με αυτήν την εκκλησία αλλά ήξεραν λίγα. Πάντα την έβλεπα από μακριά αλλά την ένιωθα κοντά μου. Το χρώμα της καθώς έπεφτε ο ήλιος πάνω στην κόκκινη θυμιανούσικη πέτρα, το τοπίο που την περιτρυγίριζε, η θέα που είχε από κεί όλη την Νοτιοανατολική Χίο, η φύση...

Η πρώτη μου επίσκεψή της έγινε όταν ήμουν ακόμα μικρός και είχαμε πάει σε μία βάφτιση. Η αλήθεια είναι πως με απογοήτευσε διότι από μακριά μου φαινόταν πιο μυστηριώδης και μεγαλειώδης ενώ από κοντά που παραδινόταν χώρίς αντίσταση. Μπορεί να ήταν και η εκδήλωση που την μετέτρεπε σε έναν χώρο συνηθισμένο και καθημερινό. Την δεύτερη φορά την επισκέφθηκα με την κοπέλα μου. Τότε είμασταν μόνοι μας οπότε ένιωσα την αύρα του οικοδομικού συγκροτήματος και την μαγεία του τόπου. Ανέβηκε ο τόπος αυτός ξανά στα μάτια μου. Και αυτή είναι η τρίτη φορά. Μόνος μου... Λέω την λέξη μόνος μου διότι οι ερημικές εκκλησίες με τρομάζανε πάντα. Οι εικόνες των αγίων που σε κοιτάνε επίμονα και τα ξεχασμένα αναμένα καντηλάκια μου δίνανε την εντύπωση πως δεν είμαι μόνος εκεί... Όμως αυτή τη φορά ένιωθα κάπως καλύτερα. Αυτό δε βοήθησε στη δουλειά μου καθώς οι φωτογραφίες μου είναι μέτριες, όμως με έδεσε περισσότερο με τον τόπο. Ασχολήθηκα με τις λεπτομέριες της εκκλησίας, κοίταξα κρυφά μέσα από την κλειδαρότρυπα της κεντρικής πόρτας όπου διαπίστωσα πως κάποιος λίγο νωρίτερα είχε μπει μέσα και είχε αφήσει κάποια καιριά να καίνε στο πάτωμα, περιεργάστηκα τις ορχιδέες του προαύλιου χώρου και αγνάντευσα το τοπίο μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Ένα γεγονός που με συγκίνησε είναι πως βρήκα έναν κρυμμένο μυστικό που είχαμε αφήσει με την κοπέλα μου ενάμισι χρόνο πριν. Αυτό με γύρισε σε κείνη τη μέρα. Συγκινήθηκα. Μόλις το βρήκα με έπιασε ένας ηλεκτρισμός που με μούδιασε, δάκρυσα, δάγκωσα τα χείλη μου και έκατσα σε έναν βράχο εκεί κοντά και κλείνοντας τα μάτια θυμήθηκα εκείνες τις στιγμές. Αμέσως μου ήρθαν εικόνες, μυρωδιές, αισθήματα... η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Ξαναζούσα εκείνη τη στιγμή. Δεν ήθελα να βγω από αυτό το όνειρο... Όμως ο χρόνος με πίεζε. Άρχισα να κατεβαίνω από το ύψωμα αφού ξαναέκρυψα τον θησαυρό. Ένιωσα ξανά ερωτευμένος. Έφτασα στο αμάξι, έβαλα μπρός τη μηχανή και ξεκίνησα αφήνοντας όλες τις αναμνήσεις πίσω μου...

Το βράδυ ετοίμασα το βίντεο και ξεκίνησα να γράφω το κείμενο. Όσο έγραφα τα παραπάνω ένιωσα το σώμα μου να ξεκολλάει από το κρεβάτι, να περνάει το ταβάνι και την ταράτσα και να αρχίσει να πετάει προς τα νότια. Έβλεπα από μακριά μια λάμψη και άρχισα να πηγαίνω προς το μέρος της. Ενώ ένιωθα πως έφτανα η λάμψη δε μεγάλωνε αλλά έμενε η ίδια. Έφτασα πλέον κοντά. Επικρατεί το σκοτάδι μ' αποτέλεσμα να μην μπορώ να διακρίνω το τοπίο. Έχω μπροστά μου ένα τζάμι, η λάμψη έρχεται από κει μέσα. Φτάνω κοντά, σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου για να κοιτάξω μέσα. Βλέπω το κερί που πρόσεξα το μεσημέρι μέσα από την κλειδαρότρυπα της εκκλησίας και τον χώρο του ναού που φωτίζεται από αυτόν. Πρόσεξα τις μορφές των αγίων να με κοιτάνε επίμονα. Ανατρίχιασα. Προσπάθησα να το σκάσω, να ξαναγυρίσω στην ασφάλεια του δωματίου μου. Δε κουνήθηκα όμως. Στέκομαι εκεί και βλέπω την φλόγα, η οποία με ζεσταίνει παρ' όλο που φυσάει πολύ... Νιώθω μια οικειότητα με αυτόν τον μαγικό τόπο...