Καλημέρα... Κυριακάτικο ηλιόλουστο πρωινό! Με εξέπληξε διότι περίμενα βροχή, όμως δε με χαλάει διότι σήμερα έχω κανονίσει να επισκεφθώ κάποιες εκθέσεις φωτογραφίας στο μουσείο Μπενάκη και στο Taf στο Μοναστηράκι και θέλω καλό καιρό... Μιας και ανέφερα τις φωτογραφίες θα ήθελα να επισημάνω πως την παρασκευή δημοσίευσα ενα βίντεο στο άλλο μου blog με φωτοραφίες από ένα χωριό της Ουγγαρίας, ένα αυθεντικό χωριό καλλιτεχνών, τον Άγιο Ανδρέα. Συνήθως δημοσιεύω παράλληλα τα βίντεο και στο ένα και στο άλλο blog όμως την Παρασκευή δεν είχα χρόνο για να γράψω κείμενο οπότε και το δημοσίευσα στο ένα μόνο. Το χωριό τον καλλιτεχνών είναι ίσως από τις ελάχιστες αυθεντικές καλλιτεχνουπόλεις που υπάρχουν στην Ευρώπη (και η πρώτη που επισκέπτομαι εγώ). Ήταν μια όαση για όσους καλλιτέχνες θέλανε να αποφύγουν τον σοσιαλιστικό σουρεαλισμό που επέβαλε το ανατολικό μπλοκ. Ένα βροχερό πρωινό πήραμε το λεωφορείο και φύγαμε από την Βουδαπέστη, το χωριό δεν απέχει πολύ από την πρωτεύουσα της Ουγγαρίας. Διασχίσαμε έναν μεγάλο κάμπο (η χώρα δεν έχει μεγάλα βουνά). Πριν φτάσουμε στο χωριό περάσαμε από ένα δάσος όπου έκρυβε ή παρουσίαζε (όπως θέλει το λέει ο καθένας) ανάμεσα στα δέντρα του διάφορα αγάλματα καλλιτεχνών. Σε λίγο θα μπαίναμε μέσα στο χωριουδάκι μιας και τα πρώτα σπίτια άρχισαν να φαίνονται μπροστά μας. Μετά την υπέροχη εικόνα που μου είχε αφήσει η Βουδαπέστη δε περίμενα να βρω κάτι καλύτερο. Όμως έκανα λάθος. Αντίκρισα ένα χωριό δίπλα στις όχθες του Δούναβη το οποίο είχε φτιάξει δικά του τεχνικά κανάλια όπου περνούσε το ποτάμι και μέσα από το χωριό. Δυστυχώς το είχαν μετατρέψει σε τουριστικό θέρετρο. Παντού μαγαζάκια με αναμνηστικά και καρτ ποστάλ. Αυτό δε με απογοήτευσε. Ξέφυγα από τον κεντρικό δρόμο με τα μαγαζάκια και χώθηκα στα στενά του. Ανέβηκα σοκάκια και έφτασα σε ένα σημείο που διέκρινα όλες τις χιονισμένες σκεπές. Από κει κατέβηκα και έκανα περίπατο δίπλα στον ποταμό. Εκεί οι άνθρωποι αφού δεν έχουν θάλασσες, αξιοποιούν τα ποτάμια τους. Στην Ουγγαρία (κυρίως στην επαρχία της) διαπίστωσα πως οι κάτοικοι είναι πολύ δεμένοι με το περιβάλλον, το σέβονται και εκείνο τους ανταμείβει με ομορφιά και γαλήνη αλλά και με κατάθλιψη. Κι όμως εκεί μέσα στο κρύο και στην μουνταμάρα έβρισκες ζωή. Από την μιά κοιτούσες την γαλήνη και την ομορφιά της φύσης και από την άλλη έβλεπες κίνηση, νέους, μουσική, χαμόγελα. Και όλα πολύ όμορφα και αρμονικά να βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Αφού γέμισα τις "μπαταρίες" μου και την μνήμη της φωτογραφικής μου μηχανής ξαναγύρισα στο χωριό, έκανα μια βολτούλα στα μαγαζάκια, χάζεψα τα σουβενίρ και βρήκα την παρέα μου ώστε να γυρίσουμε στο πούλμαν και να επιστρέψουμε στην Βουδαπέστη. Δε περίμενα πως ένα χωριουδάκι, μια βουλίτσα στην γεμάτη χωριουδάκια Γηραιά Ήπειρο θα με εντυπωσίαζε τόσο πολύ και θα με κέρδιζε τόσο και θα με έκανε επιστρέφοντας στην Ελλάδα να την παρουσιάζω πρώτη όταν με ρωτούσαν όλοι πως τα πέρασα εκεί πάνω...
Αυτό που διαπίστωσα είναι πως ο Παράδεισος υπάρχει, απλά διαφέρει στα μάτια των ανθρώπων διότι ο καθένας τον πλάθει διαφορετικά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όλος ο πλανήτης μας να είναι ένας παράδεισος, τον οποίο κανείς δεν τον εκτιμάει τελικά. Ας φάμε τα μούτρα μας λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου